kind uit huis laten plaatsen, graag van me afpraten
pffff, ik wil graag even van me afpraten. Helaas is er nu na een jarenlange strijd met mijn dochter de situatie ontstaan dat er niks anders meer opzit e dan dat ze uit huis moet/gaat.
Als ouders zijn we al sinds haar jonge kinderjaren met haar aan het slepen van hulpverlener naar hulpverlener en daar is nooit iets écht heel duidelijks uit gekomen, behalve vermoedelijk ADD (maar sommigen twijfelen daar weer aan, omdat het symptomatisch zou kunnen zijn). Dochterlief vertoont al van jongs af aan moeilijk gedrag, maar iets waar we nooit de vinger op konden leggen. Ook hebben onderzoeken verder niet iets specifieks aan het licht gebracht, behalve dat ze hechtingsproblemen heeft.
We zijn geen makkelijk gezin, maar ook weer niet héél moeilijk. Veel van de problemen die er tussen mij en mijn ex waren, waren helaas ook weer terug te voeren naar de problemen die we ervoeren met onze dochter. Dat is waar we als ouders zeker de fout in zijn gegaan. Maar omdat er daarnaast nog zoveel andere fijne dingen in ons gezin hadden die wél goed gingen, hebben we allebei nooit kunnen vermoeden dat dit haar hechting dat zó onderuit heeft gehaald. We begrijpen simpelweg de grootte van haar problemen niet, afgezet tegen hoe het thuis was.
Niet dat het begrijpen iets aan de situatie veranderd, maar áls we het hadden kunnen begrijpen, hadden we er misschien iets mee kunnen doen. En nu? Nu staan we alleen maar machteloos toe te kijken hoe onze dochter niet meer op school mag komen, zichzelf automutileert, heel boos is op ons en ons als stront behandeld, niet communiceert, geen verantwoordelijkheid neemt voor thuis en nu dus uit huis gaat. Je kunt merken dat ze sinds het afgelopen jaar steeds sterker is gaan uitchecken en nu zijn we haar helemaal kwijt in het contact. Ik praat hier graag met anderen over, hoop dat er mensen zijn die dit herkennen of weten wat er mogelijk is.
dankjewel
Je kind is een deel van jou. In dat deel zie je jezelf terug. Mij is ooit verteld: een kind houdt zijn ouder een spiegel voor. Hetgeen je ziet is niet altijd fijn of bemoedigend.
Eleanor schreef op 18-04-2022 om 17:08:
Je wijst je kind af en neemt je kind niet serieus. Door duidelijke uitspraken over diens genderidentiteit en seksuele oriëntatie af te doen als 'meegaan in de hype' of 'nog zoekende zijn.' Maar ook door pijn en boosheid over hoe het thuisgaat én vastgestelde hechtingsproblematiek af te doen als 'maar ik begrijp het niet want er gaat ook heel veel goed, zelf had ik het veel zwaarder thuis en ik deed ook niet zo.'
Ik krijg er de rillingen van. Als ik hier als jouw kind zou lezen dan zou ik het gevoel krijgen dat je me een stomme, overdreven aansteller vindt.
Dat gevoel ken ik goed, want dat had ik vroeger thuis ook. En ook ik was een hele heftige, hele boze puber. Terwijl er ook zoveel goed was inderdaad. Juist misschien wel omdat er ook zoveel goed was. Ik snapte het niet. Zat ik daar in mijn mooie eigen kamer, met een moeder die zei dat ze me wilde begrijpen, die vroeger altijd zoveel leuke dingen met me deed, die me ondankbaar en puberaal vond. Waarom voelde ik me dan zo slecht en alleen? Waarom kon ik niet gewoon leuk en normaal doen? Waarom hadden mijn leuke, normale ouders die iedereen zo geweldig vond een hekel aan mij?
Ik wenste vroeger stiekem wel eens dat ze zouden slaan en zonder eten zouden opsluiten. Dan zou het duidelijk geweest zijn dat er iets mis was met mijn situatie en had ik niet meer zo aan mezelf hoeven te twijfelen en mezelf zo hoeven te haten. Nu ik ruim volwassen ben weet ik dat mijn ouders zelf een traumatische jeugd hebben gehad en dat ze oprecht hun best hebben gedaan. Maar ook dat hun structurele afwijzing van mijn beleving en gevoelens weldegelijk heel schadelijk is geweest voor mijn ontwikkeling. Des te meer omdat ze het ondertussen wel brachten alsof ze het beste met mij voor hadden. Waardoor ik me werkelijkwaar een monster voelde. En daarom snap ik nu ook dat het niet gek is dat ik toen zo boos en in de war was en dat ik me afzette. Ondanks alle goede dingen.
Heel verhaal over mij, maar ik hoop dat het je een inkijkje geeft in wat jouw uitspraken (die je vast niet zo slecht bedoelt) mogelijk met je kind kunnen doen.
Geen enkele ouder is een ideale ouder. Ouders krijgen toch al heel veel voor hun kiezen als kinderen niet ‘normaal’ meedraaien. En het is in dit geval, als je zoveel negativiteit om je oren krijgt, echt niet realistisch om te verwachten dat ouders alleen maar ‘acceptabele’ gevoelens hebben. Om het maar bot te zeggen: natuurlijk wijst Diyer haar kind (ook) af! Hoe zou dat anders kunnen? Als je zo’n heftig kind hebt, gaat je eigen leven er ook flink in kwaliteit op achteruit. Als je niet uitkijkt, zak je er zelf helemaal in weg. Alleen omdat we ouders zijn, zijn we nog geen engelen! Zo gemakkelijk is het niet om met zoveel woede, frustratie en negativiteit van je kind te dealen. Ik weet echt wel hoe moeilijk het voor jou was omdat ik zelf ook zo’n enorm moeilijke puber was die dacht dat mijn ouders niet van me hielden en op haar 16e uit huis is gegaan. En nu ben ik moeder van zo’n moeilijke zoon en dringt het pas echt tot me door hoe intens moeilijk het is om als ouder overeind te blijven terwijl je er alles aan zou willen doen om al die problemen en rotgevoelens weg te nemen en dat niet kunt.
Als ik iets zeg over hoe dat woord ‘vermeend’ op mij overkomt, is het dus niet bedoeld om je te beschamen Diyer. Het was eigenlijk vooral bedoeld om aan te geven dat je door dat woord niet te gebruiken en die twijfel bij jezelf te houden wat meer afstand kunt bewaren en een bron van conflicten kunt elimineren met een kind wat het enorm belangrijk vindt dat jij haar (niet) begrijpt. Natuurlijk begrijp je haar niet. Dat kan ook helemaal niet met zo’n heftige puber. Maar dat hoeft niet altijd op tafel te komen. Dat kan ook ongezegd blijven. Dat scheelt misschien weer wat geschreeuw in huis.
En ja, het klopt idd dat ik ook wel eens denk: jezus mens, zelfs met alle liefde ter wereld is het nog niet genoeg. Soms denk ik wel eens bij mezelf: kijk eens naar je leven en wat er allemaal wél is. Er zijn zo ontzettend tergend veel ouders die hun kinderen opvoeden met beperkingen. Bijna elk huisje heeft wel z'n kruisje. Er zijn weinig ouders die niet op hun eigen beurt weer kampen met jeugdtrauma's. En dan merk ik idd dat ik weinig kan met dit gedrag. Dat ik heel veel moeite heb met het verzet wat ik al mijn hele leven vanuit haar voel. En wat al mijn hele leven mijn trigger is om daar overheen te stappen, omdat dat mijn eigen oude pijn oproept. En iedere keer probeer ik weer boven mezelf uit te stijgen, omdat ik stinkend veel van mijn kind hou. Maar na 10 afwijspogingen van haar, heb ik idd wel eens geroepen dat ze het maar uit moest zoeken.
Misschien is het heel logisch om als kind opgroeiende bij ouders die zelf ook kampen met afwijzing vanuit hun eigen jeugd, dan heel erg te gaan zitten op het stukje afwijzing. Net zo lang prikken totdat ik die bevestiging krijg. Dat is haast een selffulfilling prophecy kan ik je zeggen. Want er zullen een hoop ouders stuklopen op iedere keer weer een klap in je smoel krijgen en dan toch vrolijk doorgaan.
Omnik- je toelichting maakt dat ik mijn eerdere bericht milder had moeten maken. Eigenlijk zeg je wat ik bedoelde. Ik trek me uit deze discussie terug omdat ik de toon niet goed weet te raken.
Diyer- onder mijn alias heb ik hier veel geschreven over onze zoektocht, inclusief je verzuchting. Mocht je behoefte hebben aan ervaring, dan staat mijn pb voor je open.
Biebel schreef op 18-04-2022 om 17:38:
Omnik- je toelichting maakt dat ik mijn eerdere bericht milder had moeten maken. Eigenlijk zeg je wat ik bedoelde. Ik trek me uit deze discussie terug omdat ik de toon niet goed weet te raken.
Diyer- onder mijn alias heb ik hier veel geschreven over onze zoektocht, inclusief je verzuchting. Mocht je behoefte hebben aan ervaring, dan staat mijn pb voor je open.
Misschien wist ik de toon eerder wel niet te raken Biebel en heb jij mij geholpen het te verduidelijken? Volgens mij weet jij de toon prima te raken!
Giggly schreef op 18-04-2022 om 17:31:
Je kind is een deel van jou. In dat deel zie je jezelf terug. Mij is ooit verteld: een kind houdt zijn ouder een spiegel voor. Hetgeen je ziet is niet altijd fijn of bemoedigend.
Ik zie vooral hetzelfde gedrag als haar tante. Mijn dochter lijkt absoluut niet op mij. Al vanaf dat ze heel klein was, was haar broer meer de kopie van mij en mijn dochter meer de kopie van mijn ex. Ik heb altijd veel moeite gehad om mijn dochter te begrijpen. Ik wilde haar ontzettend graag begrijpen. Heb nachtenlang wakker gelegen om haar te kunnen begrijpen. Maar ik begrijp haar niet. Mijn ex begrijpt haar veel beter. Ze lijkt meer op hem dan op mij.
Biebel, jammer dat je je terugtrekt.
Ik denk, weet bijna zeker, dat niemand hier met een wijzend vingertje zit om wie dan ook belerend toe te spreken. Ik zie het meer als samen stil staan bij, meedenken, bewustwording, luisteren, er voor elkaar zijn.
Diyer schreef op 18-04-2022 om 17:36:
En ja, het klopt idd dat ik ook wel eens denk: jezus mens, zelfs met alle liefde ter wereld is het nog niet genoeg. Soms denk ik wel eens bij mezelf: kijk eens naar je leven en wat er allemaal wél is. Er zijn zo ontzettend tergend veel ouders die hun kinderen opvoeden met beperkingen. Bijna elk huisje heeft wel z'n kruisje. Er zijn weinig ouders die niet op hun eigen beurt weer kampen met jeugdtrauma's. En dan merk ik idd dat ik weinig kan met dit gedrag. Dat ik heel veel moeite heb met het verzet wat ik al mijn hele leven vanuit haar voel. En wat al mijn hele leven mijn trigger is om daar overheen te stappen, omdat dat mijn eigen oude pijn oproept. En iedere keer probeer ik weer boven mezelf uit te stijgen, omdat ik stinkend veel van mijn kind hou. Maar na 10 afwijspogingen van haar, heb ik idd wel eens geroepen dat ze het maar uit moest zoeken.
Misschien is het heel logisch om als kind opgroeiende bij ouders die zelf ook kampen met afwijzing vanuit hun eigen jeugd, dan heel erg te gaan zitten op het stukje afwijzing. Net zo lang prikken totdat ik die bevestiging krijg. Dat is haast een selffulfilling prophecy kan ik je zeggen. Want er zullen een hoop ouders stuklopen op iedere keer weer een klap in je smoel krijgen en dan toch vrolijk doorgaan.
Misschien doe je juist wel teveel je best? Je kind heeft een eigen temperament en het is een illusie dat het helemaal aan ons als ouders ligt hoe onze kinderen uitpakken. Ik dacht dat na mijn eigen jeugd ook, dat ik het beter ging doen. Maar een kind heeft al heel jong heel veel ‘eigens’ waar je niet tussen kunt komen als ouder. Ik heb heel lang wel de lijn weten open te houden met mijn kind maar sinds de puberteit lukt het veel minder goed; soms wel, soms niet. En ik heb het idee los moeten laten dat ik daar met een heleboel liefdevolle energie verandering in zou moeten brengen. Hoe meer ik vind dat ik hem moet helpen (=veranderen!) hoe slechter onze verhouding. Ik denk wel eens dat juist neutraliteit en minder intensieve sturing meer kan helpen om deze periode door te komen. En dat moet ik dan ook nog maar hopen. En ik moet wel zien uit te vogelen hoe ik hem kan begrenzen waar dat echt nodig is. Nou ja, lastig allemaal. En voor hetzelfde geld komt het helemaal niet goed. Het is voor mij toch echt overduidelijk dat psychische/psychiatrische problematiek niet zomaar aan slecht ouderschap toe te schrijven is. Jouw dochter heeft gewoon een uitdagend temperament en daar zal ze zelf mee moeten leren dealen. En jij hoeft haar niet te begrijpen want misschien kan dat wel helemaal niet. Misschien is juist wel wat meer afstand en ruimte tussen jullie nodig. Maar ik hoop dat het je lukt om je eigen schuldgevoel los(ser) te laten en milder naar jezelf te kijken. Je kunt niet alles fixen! Zorg eerst maar eens dat je zelf weer wat beter in je vel komt te zitten, minder verwijtend naar jezelf. Dan kun je als het puntje bij paaltje komt meer voor haar doen dan als je zo vast zit in wat je allemaal verkeerd hebt gedaan of wat je allemaal anders had moeten doen. Zelfs als dat waar is, wie doet het volgens het boekje? Niemand! We leren nog iedere dag!
Giggly schreef op 18-04-2022 om 17:06:
Je kind bevestigen dat je haar gevecht ziet , haar intense gevoel van ongelukkig zijn, haar zorg en haar verdriet…..is dat al gebeurd?
Pffff, eerlijk? Ja en nee. Vandaag heb ik vooral iets geroepen dat niet in dat rijtje past, nl. ik wéét simpelweg niet wat wij zo verkeerd doen. Omdat ze gisteren nog blij en gezellig was en lekker bij mij in de kamer bij het vuur zat paaseitjes te eten en te kletsen over komend weekend en vanochtend ineens geen woord meer tegen me zei en de deur achter zich dichtsloeg. En het enige wat ik zei was goedemorgen schat 
.
Maar in eerdere situaties hebben we/ik dat zeker wel gedaan.
Diyer schreef op 18-04-2022 om 17:28:
Eleanor, ik denk dat je -hoe moeilijk ook- een zeer zeer groot punt hebt. Ik denk ook dat -en dit zeg ik in alle eerlijkheid- ik nooit kinderen had moeten krijgen. Ik ben een zeer beschadigd persoon in mijn opgroeien. Ik heb een enorm traumatische jeugd gehad waar ik alle zeilen voor heb moeten bijzetten om daar overheen te komen.
Bewonderenswaardig dat je niet wegloopt voor wat ik zeg en hier naar kan kijken. Ik word er eigenlijk heel verdrietig van, ook omdat het opnieuw zo herkenbaar is. Ik had als kind altijd het gevoel dat ik moest bewijzen dat het terecht was hoe ik me voelde, dat er een goede reden voor was. Daarom is het helemaal misgegaan toen ik in groep 8 (achteraf gezien) een depressie kreeg waar zowel mijn moeder als ikzelf helemaal niets van begrepen en waar simpelweg geen duidelijke reden voor was.
Nu terugkijkend besef ik me dat mijn moeder negatieve gevoelens van mij die ze niet kon plaatsen op zichzelf betrok. En dat ze daar niet mee kon omgaan omdat ze zichzelf zulke gevoelens (als overlevingsmechanisme) ook niet gunde. Of omdat ze zich dan afgewezen of bekritiseerd voelde. Terwijl ze, zoals jij ook zegt, zo haar best deed. We voelden ons dus allebei steeds verschrikkelijk afgewezen. Net als jij en je kind denk ik?
Ik weet ook niet wat nu concreet zou kunnen helpen alleen. Jullie voelen allebei wat jullie voelen en dat zal niet zomaar veranderen. Misschien is tijd en ruimte in eerste instantie wel echt het allerbeste. Ik ben op mijn 17de uit huis gegaan en heb mijn eigen strijd gestreden. Inclusief automutilatie, ongezonde relaties, misbruik, twee mislukte studies, veel therapie. Maar daarna ook herstel, een fijne baan, een goed huwelijk en een voorzichtige betere band met mijn ouders. Als je niet meer afhankelijk van elkaar bent is er zoveel meer mogelijk.
Ik wens jullie allebei veel sterkte in ieder geval.
Diyer schreef op 18-04-2022 om 17:56:
[..]
Pffff, eerlijk? Ja en nee. Vandaag heb ik vooral iets geroepen dat niet in dat rijtje past, nl. ik wéét simpelweg niet wat wij zo verkeerd doen. Omdat ze gisteren nog blij en gezellig was en lekker bij mij in de kamer bij het vuur zat paaseitjes te eten en te kletsen over komend weekend en vanochtend ineens geen woord meer tegen me zei en de deur achter zich dichtsloeg. En het enige wat ik zei was goedemorgen schat
Het is moeilijk om dat te laten. Misschien wel moeilijker dan het te willen fixen en je af te vragen wat je fout hebt gedaan. Maar wat nou als je niks fout hebt gedaan? Als het haar ‘interne dynamiek’ is? En jij vooral moet leren verdragen dat het zo is, in plaats van te denken dat je er iets aan had of kunnen of zou moeten doen als je het maar zou kunnen begrijpen. Waarschijnlijk doe je in zo’n situatie helemaal niks verkeerd en moet je haar vooral niet nog meer triggeren met jouw machteloosheid. Wat ik zelf overigens ook geregeld doe bij zoon hoor, omdat het soms zo intens frustrerend en beangstigend is om de verbinding helemaal kwijt te zijn, dat onder ogen te zien. Het is heel erg pijnlijk, je kind zo negatief en ongelukkig te zien terwijl je ook weet dat ze zo graag (je) liefde willen hebben. En dat je gewoon geen idee hebt wat je moet doen om dat over te brengen. Het is niet puur iets wat jij fout doet. Bij kind komen de dingen gewoon anders binnen. Daar is geen quick fix voor.
Diyer misschien is het een eye opener dat het voor je dochter extra moeilijk is dat er dingen in de opvoeding verkeerd zijn gegaan maar óók dat er veel goed ging.
Voor een kind is dat verwarrend. Als ouders alleen maar 'fout' zijn, is het makkelijker om je nare gevoelens te begrijpen dan wanneer er óók goede dingen waren.
Als kind kun je dan niks meer met je verdriet en je boosheid want er was toch ook... dit en dat.
In de puberteit is het al ondoenlijk om jezelf te begrijpen en daar kwam bij jouw dochter de verwarring bij van alles wat er ook was.
Je kunt de verkeerde dingen niet wegstrepen tegen de goede dingen. Het was er allebei.
Dat is verwarrend voor je dochter en de een kan nu eenmaal beter met verwarring omgaan dan de ander maar voor kinderen is dat echt een extra complicatie.
add en hechtingsproblematiek
Vooral dat laatste is nogal een diagnose
Ik hoop dat je dochter een fijne plek mag vinden in bijvoorbeeld begeleid wonen en dat zij op een veilige plek op termijn wel fijn met jullie om kan gaan. Schrijf haar svp niet af of allerlei definitieve diagnoses toe. Je kind is op haar eigen manier in ontwikkeling en dat is heftig. Mijn tip is om meer te lezen over oppostioneel gedrag. Geef haar de kans om te helen. Ondanks haar problemen kan zij nog steeds uitgroeien tot een evenwichtige volwassene.
Zijn jullie als ouders overvraagd door haar probleemgedrag?
clivia53 schreef op 18-04-2022 om 18:14:
add en hechtingsproblematiek
Vooral dat laatste is nogal een diagnose
Klopt. Maar dat is het beeld dat ze laat zien. Overigens niet te verwarren met een hechtingsstoornis. Maar er zit zeker stevige problematiek. Daarvoor lopen we al een paar jaar bij een specifieke hulpgroep die dit als specialisatie heeft. Maar ook daar komen ze niet verder. Wat het probleem is met dochter is dat zo'n beetje alle volwassenen die met haar proberen te werken (school, hulpverleners, wij) aangeven haar niet te kunnen bereiken. Ze heeft een muur zo dik als een bunker om zich heenstaan. School zegt dat ze niet leerbaar is, omdat alle hulp die ze aanbieden, ze er niks van aanneemt of al na 2 weken naast zich neerlegd. Hulpverleners proberen afspraken met haar te maken en ze komt niet opdagen, gesprekken om dingen anders te proberen zegt ze ja en doet ze nee. Bij ons kijkt ze ons glazig aan en spreekt uit wat ze graag anders wil of wil proberen en dan doen we dat en alsnog doet zij het dan niet. Kortom, je kunt er nog zoveel intenties tegenaan gooien, maar wat je er aan de bovenkant ingooit, valt er aan de onderkant gewoon weer uit. En dit is al van jongsaf aan. Ze is an sich niet onwillend. Tijdens een gesprek lijkt het soms wel een beetje aan te komen, maar ze handelt er dan compleet tegenovergesteld naar. Je spreekt bij wijze van spreken in aanwezigheid van 5 andere mensen (de hulpverleners) af dat ze je de volgende dag even moet bellen en dan wil ze dat zelf ook, maar vervolgens doet ze het niet. En als je haar dan belt, neemt ze niet op. En als je haar dan 's avonds vraagt waarom ze niet belde of opnam, beweert ze met droge ogen dat ze dat nooit afgesproken had. Terwijl je elkaar dan aankijkt en denkt WHUT????
Nou ja, maakt niet uit. Ik kan wel proberen uit te leggen wat 1 van de 1000 dingen zijn die maken dat ze niet meer thuis kan wonen. Maar er is idd hechtingsproblematiek en dat is er al van heel jongs af aan.
Ik weet nog dat ze een peuter of kleuter was en mij totaal niet vertrouwde. Terwijl heel veel kindjes van die leeftijd helemaal op hun ouders leunden en zich lieten troosten bijv. Ik weet nog dat ze een peuter was en we buiten in het bos waren kastanjes zoeken en toen ging het spatten. En ze begon te huilen, want ze wilde niet nat worden. Dus ik kiep die kastanjes in mijn zakken, keer de plastic zak om en zeg 'zal mama een regenhoedje maken?' en wil de opgerolde zak op haar hoofd doen. Maar nee hoor, dat mocht niet (huilen), want dan ging ik haar laten stikken! Mijn toen nog man en ik keken elkaar aan hoe ze daar nou weer bijkwam en probeerden haar rustig uit te leggen dat die zak tegen de regen was en wij haar natuurlijk niet lieten stikken. Maar ze was helemaal panisch. Dus we hebben het natuurlijk maar zo gelaten. Maar het idee alleen al dat ze zo heftig en angstig kon zijn om ons compleet onbegrijpelijke redenen en dat uitleg helemaal niks uitmaakte. En zij spartelde al als baby enorm tegen. Ze verzette zich letterlijk tegen me toen ze nog borstvoeding kreeg. Dat was drama, dus daar ben ik ook al snel mee gestopt.
