Kind van mijn partner mag me niet
Hallo, ik ben zelf een ouder van 2 kinderen. Mijn kinderen zijn 20 en 25. En wonen al op zichzelf.
Ik heb sinds 5 jaar een relatie met een ontzettend lieve vrouw. Zij heeft ook 2 kinderen, een zoon van 15 en een dochter van 13. De zoon van 15 is een prima jongen. Staat heel relaxed in het leven. Natuurlijk ook een puber, maar dat hoort er gewoon bij.
De dochter is een heel ander verhaal. Zij is een behoorlijk heftige puber. Ze heeft gedoe met haar vader en als ze bij hem is hebben ze altijd ruzie. Gedoe om niks. Prima vader verder en heeft ook een goede verstandhouding met zijn ex.
Maar goed, ze is een heftige puber. Continu in opstand. Zit alleen maar op haar kamer. Is respectloos richting haar moeder. Gigantisch grote bekken geeft ze. Hondsbrutaal. En ze accepteert geen nee. En sinds kort weigert ze ook nog eens naar school te gaan. Ja, als het haar uitkomt. En dat levert echt heel veel stress en ruzie op.
Nu is de dochter ineens heel kwaad op mij. Ik ben me overigens van geen kwaad bewust. Ik ben ineens niet leuk meer, ze haat me, ik verknal haar leven, wat ik allemaal niet naar mijn hoofd krijg..... Toen ik dat kind leerde kennen was het een lief kind. Prettig in de omgang. Maar nu is het pure haat richting mij. En we weten niet waarom. Want als we ernaar vragen ontspoort dat direct in een hoop gekrijs. Of we worden compleet genegeerd.
Mijn kinderen zijn ook puber geweest, maar dit gedrag hebben zij nooit laten zien. Ik heb hier geen ervaring mee. Moet ik mij dit persoonlijk gaan aantrekken? Is dit nu een opstandige puber? Wat moeten we hier nu mee?
MoederBarberin schreef op 20-11-2022 om 15:04:
[..]
Ergens in haar leven is haar wereld in elkaar geklapt. Ouders die uit elkaar gaan doet veel met een kind.
Nu komt ze in een fase waar haar lijf anders voelt. De hormonen gieren en ze ontwikkelt gevoelens met een complexiteit die ze nog moet leren plaatsen.
Het zou mij niets verbazen als dit gedrag een combinatie is van bovenstaande, vermengd met zelfbescherming (ze heeft geleerd dat liefde geen garantie biedt, dus als ze nu alvast een afstand creëert doet het minder pijn als je gaat) en het testen van jullie liefde als ouders (als ik hard schop, blijven ze dan nog van me houden of laten ze me in de steek)
En misschien geeft ze je nu ook de schuld van de scheiding, omdat daar nu ook gevoelens over los komen die ze niet kwijt kan
Dat ze mij de schuld zou geven van de scheiding lijkt mij vreemd. Toen mijn partner en ik elkaar leerden kennen was zij al enige jaren gescheiden. En dat was verre van een vechtscheiding.
Arcturus schreef op 20-11-2022 om 18:57:
[..]
Dat ze mij de schuld zou geven van de scheiding lijkt mij vreemd. Toen mijn partner en ik elkaar leerden kennen was zij al enige jaren gescheiden. En dat was verre van een vechtscheiding.
Ik heb mezelf ooit als puber ook enorm afgezet tegen mijn stiefvader ookal had hij niks te maken met de scheiding van mijn ouders. Ik was gewoon heel erg boos, onzeker en verdrietig over vanalles, versterkt door schommelende hormonen gooide ik alle woede en frustratie er uit richting mijn stiefvader. Ik schreeuwde hem regelmatig toe dat hij niet tegen me moest praten want hij was mijn vader niet en ik hoefde niet naar hem te luisteren en hij moest zich niet met mij bemoeien etc. Terwijl hij zich helemaal niet echt bezig hield met mijn opvoeding maar ieder woord was al teveel. Daar kon mijn stiefvader echt niks aan doen en later is het helemaal goed gekomen tussen ons.
Bij mij was het gelukkig een fase, ik hoop dat dat bij jullie ook het geval is! Neem het in elk geval niet persoonlijk en wordt het te extreem dan kan je altijd hulp inschakelen. Vooral als je het gevoel hebt dat dit geen gewoon pubergedrag meer is en je stiefdochter naast deze woedeuitbarstingen thuis ook vast gaat lopen op andere fronten, problemen krijgt op school, echt ongelukkig is etc dan zou ik aan de bel trekken.
13 is wel een moeilijke leeftijd, herinner me van mijzelf wel dat iedereen zo boos tegen me deed en ik niet snapte waarom...
en mijn oudste zei op die leeftijd een keer "ik wil het dan helemaal niet zo zeggen, maar ineens heb ik het dan toch gezegd...".
Er gebeurt zoveel in het lijf en het hoofd, en ze zijn nog niet echt in staat om hun eigen rol in dingen te zien. Tegelijk ben je kind af, wil je ook niet meer zo behandeld worden, maar ben je dat eigenlijk ook nog weer wel (zeker qua vermogen tot zelfinzicht en refectie en zelfbeheersing). Het wordt ook weer beter met de tijd, maar ondertussen kan het wel een flinke belasting zijn voor alle partijen. En als het echt extreem is, toch maar hulp zoeken.
Het kan zijn dat iets is gebeurd (misschien op school of in de vriendenkring) dat een groot effect op haar heeft gehad en ze weet niet hoe ze haar gevoelens moet uiten. Ik zou zeggen om te proberen met haar te spreken en als dit niet lukt, zou ik professionele hulp zoeken. Misschien kunt ze haar gevoelens beter mee om gaan bij iemand wie ze niet persoonlijk kent.
