Puberteit Puberteit

Puberteit

Lees ook op
ano

ano

10-09-2008 om 07:08

Kostgeld

hallo allemaal,

sinds mijn zoon vier dagen werkt,en een dag naar school gaat moet hij kostgeld betalen,dit heb ik via het nibud uitgerekend en hij moet 75 euro betalen op een loon van 500 euro
hij beweert dat niemand uit zijn vriendenkring kostgeld moeten betalen...ik leg dit al snel naast me neer...dat heb ik meer gehoord.maar vraag me wel af of er ouders zijn die kostgeld vragen aan hun werkende kinderen.
ik ben er van overtuigt dat het niet raar is.dat je in het echte leven ook dingen betalen moet wat je liever niet doet..
is die 75 euro te veel?
ik hoor graag hoe jullie het doen
gr.ano


Naar laatste reactie
Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.
leetje

leetje

10-09-2008 om 09:38

Hoe oud...

is je zoon? Krijgt hij nog kleed/zakgeld? Wat betalen jullie nog meer voor hem??Denk dat dit toch allemaal wel zaken zijn die je in je besluit om wel of geen kostgeld te gaan vragen mee moet laten spelen. 500,00 verdienen, alles zelf moeten betalen en dan ook nog kostgeld betalen vind ik wat veel gevraagd.
Meestal betalen ze pas kostgeld vanaf hun 21e, of eerder als ze een volwaardig maandsalaris verdienen (dus ong 750,00).
Onze zoon is nu 20 en zit nu op een dermate goed salaris dat wij met ingang van 1 oktober ook kostgeld van hem gaan vragen. Hij krijgt sinds hij zijn eigen geld verdient geen zak/klednggeld meer, zijn autootje bekostigd hij zelf dus daar hebben wij geen omkijken naar. Omdat hij ondanks alles toch nog een redelijk bedrag over houdt vinden wij dat hij aan ons een bedrag aan kostgeld kan betalen.

Brianna F

Brianna F

10-09-2008 om 09:48

Ieetje

Ik vind het niets te veel hoor. Hij houdt 425 euro per maand over. Wilde dat ik dat overhield.
En alles zelf van betalen? Wat is alles in dit geval? In ieder geval geen volledig huishouden, het zal neerkomen op: kleding en uitgaan en extraatjes voor zichzelf. Dan vind ik 425 euro zeer ruim.

Prima bedrag

Nee, ik vind het niet teveel. Ik neem trouwens wel aan dat hij verder zelf ook alles moet betalen, ook zijn verzekering, studiekosten en kleding. Het zou raar zijn om kostgeld te vragen terwijl je hem via een andere weg nog vanalles toestopt.
Wij zijn nog niet toe aan kostgeld, maar de kinderen betalen hun kleding wel van zelf verdiend geld. Zoon gaat vanaf deze maand meer verdienen en moet voortaan ook zijn eigen ziektekostenverzekering betalen. Ze betalen zelf hun eten als zij thuis zijn en wij niet (zelf inkopen doen).
Als ze nog meer gaan verdienen, dan komt kostgeld ook om de hoek. 75 euro zou wat mij betreft het begin zijn. Dat kan meer worden, want het kost nu eenmaal meer.
ano:"ik ben er van overtuigt dat het niet raar is.dat je in het echte leven ook dingen betalen moet wat je liever niet doet.. "
Precies. Het is bovendien belangrijk om om te leren gaan met het feit dat je van je inkomen eigenlijk maar een klein beetje overhoudt om 'leuke dingen' mee te doen. Vaste lasten zijn er nu eenmaal altijd.
Als ouders kun je bovendien altijd nog genereus doen als kind werkelijk het huis uitgaat. Helpen bij de noodzakelijke grote aanschaffingen (koelkast, een bed, de verhuiskosten), is dan veel beter op zijn plaats.
Groet,
Miriam Lavell

Tinus_p

Tinus_p

10-09-2008 om 12:13

Kan best

"hij beweert dat niemand uit zijn vriendenkring kostgeld moeten betalen..."
Dat kan best. Zeker als zijn vrienden studeren; studerende kinderen ontvangen namelijk just vaak nog geld van hun ouders. Maar dat maakt voor jou niet uit.

ano

ano

10-09-2008 om 16:31

Dank je wel

leetje,mijn zoon is net 17 geworden

brianna, kleding uitgaan en extraatjes voor zichzelf maar ook zijn studiekosten.betaald hij zelf...verzekering en ziekenfonds betaal ik voor hem..
omdat hij een bbl opleiding is gaan doen vervalt kinderbijslag en studiekosten maar daar heb je ook geen recht meer op omdat hij zelf is gaan verdienen.

als hij in het weekend trek heeft in iets wat niet in mijn kast ligt gaat ie het zelf kopen.
soms word ik getracteerd op een exstra'tje..of zijn broer en zus...is wel erg leuk..dus blijkbaar komt ie makkelijk rond haha

dank je wel voor het meedenken...

Sophie.

Sophie.

10-09-2008 om 20:19

Hier ook

dochter vanaf 17e full time baan. Dit betekende dat ik ook geen kinderbijslag meer kreeg, dus zij betaalde €100,00 kostgeld.
Ook zij vond het stom en niemand deed het. Maar op een salaris van €600,00 hield ze genoeg over. Nu ze zelfstandig woont merkt ze pas hoe 'weinig' ze aan ons hoefde te betalen en heeft ze spijt dat ze toen de rest gewoon uitgaf ipv ook wat te sparen.
Sophie

Jaymza

Jaymza

10-09-2008 om 21:20

Hier ook hoor

Thuiswonende zoon heeft een goed betalende fulltime baan en betaald 250 euro per maand kostgeld.
Ik sprak laatst wel iemand (van mijn leeftijd) die dat vreemd vond. Ik heb nooit een bijdrage gevraagd van inkomsten uit stages en bijbaantjes naast de studie. Maar bij een fulltime baan na afstuderen mag er wel iets bijgedragen worden.

Jaymza

marjanne

marjanne

17-09-2008 om 09:34

Sparen

Hoorde laatst van iemand die het kostgeld van de kinden spaarde en dat mee gaf wanneer ze op zichzelf gingen wonen. Leuk idee (als je het niet echt nodig hebt om de maand rond te breien)
marjanne

Jaymza

Jaymza

17-09-2008 om 20:51

Marjanne

Dus diegene die lang thuis woont en goedkoop uit is krigt ook nog eens een zak geld mee en degene die vroeg op eigen benen staat niets? Of wordt het spaarpotje gelijkelijk onder alle kinderen verdeeld?

Jaymza

Maylise

Maylise

21-09-2008 om 02:07

Hangt van de omstandigheden af

Gevoelsmatig zou ik er veel moeite mee hebben om geld aan mijn kinderen te vragen, verstandelijk gezien vind ik het niet raar. Ik heb het overigens nog nooit gedaan want niet nodig financieel.
Een van mijn zoons is vorig jaar afgestudeerd en werkt sindsdien fulltime. Hij woont nog thuis. Hij verdiend redelijk wat maar hij hoeft geen kostgeld te betalen want hij spaart voor een bepaalde opleiding die hij graag wil doen (nou ja, graag wou doen, op dit moment twijfelt hij even maar ik denk dat hij het wel gaat doen en anders heeft hij een mooi spaarpotje). Hij spaart ook echt bijna al het geld dus is echt voorzichtig met zijn inkomsten. Mijn dochter heeft zo ook een jaar gewerkt om zo haar master te kunnen bekostigen want ze wilde graag in Frankrijk studeren en ze had geen beurs meer over bij IBG en wilde liever niet enorm veel bijlenen.
Ik zou het niet prettig vinden als een van de thuiswonende kinderen er een veel luxere levensstijl op na zou houden dan de andere kinderen. Dat vind ik niet kloppen als je allemaal hetzelfde huis deelt. Maar zo lang ze sparen vind ik het prima. Of dat nou voor een huis/een opleiding/een wereldreis of iets anders serieus is. Als een thuiswonend kind en veel geld verdient en al dat geld uitgeeft aan gadgets en dure kleding bijvoorbeeld dat zou ik misschien wel kostgeld gaan vragen.

Maylise

Luxer dan je ouders

Maylise:"Ik zou het niet prettig vinden als een van de thuiswonende kinderen er een veel luxere levensstijl op na zou houden dan de andere kinderen."
Heel veel kinderen houden er een luxere levensstijl op na dan hun ouders. Ze hebben een hoger vrij besteedbaar budget en een hoger spaarbudget. Jouw zoon kan zijn volledige netto salaris vrij besteden zonder zich druk te hoeven maken om vaste lasten. Stel dat hij het minimuloon verdient, dan is dat jaarlijks een bedrag van netto bijna 14.000 euro. Ik durf te wedden dat jij dat niet overhoudt voor kleding, leuke dingen en sparen van jouw salaris + dat van je man minus de vaste lasten. Ik durf bovendien te wedden dat heel veel kinderen een toelage zak- en kleedgeld krijgen die hoger is dan de meeste ouders voor zichzelf aan zak en kleedgeld hebben.
Ik vind dat je daarmee moet vergelijken.
Reken maar eens uit wat jij + man extra zouden moeten verdienen om over te houden wat je zoon over houdt.
Het is een oud verschijnsel. Ik zie het terug bij mensen van mijn generatie (40+). Mensen die al hun hele leven werken, modaal of zelfs er boven verdienen en het nog steeds niet zo makkelijk breed hebben als toen ze nog zakgeld kregen en/of bij hun ouders woonden. Daar word je niet gelukkig van.
Ik heb het idee dat dat verschijnsel bij de jongere generaties alleen maar erger wordt.
14.000 euro per jaar overhouden voor zak/kleed/spaargeld. Tjonge jonge! Dat verdien ik ook niet en ik hoef niet eens een lening te sluiten als ik een nieuwe auto nodig heb.
Het ziet er naar uit dat mijn kinderen voorlopig nog even thuis blijven wonen. We gaan het noodzakelijk onderhoud aan de woning combineren met het opsplitsen. Ieder zijn deel in vierkante meters, maar ook ieder zijn deel in vaste lasten en het eigen huishouden. Dat is goedkoper en beter van kwaliteit dan iets huren of iets anders kopen. De lusten en lasten gelijk verdeeld.
Als je huis zich niet leent voor zo'n splitsing, dan is kostgeld een andere manier om de lusten en lasten gelijk te verdelen.
Groet,
Miriam Lavell

Huurtoeslag, etc.

Wie weet hoe dat zit met toeslagen? Volgens mij heeft het hebben van een kind in huis met een eigen salaris daar invloed op. Het niet meer ontvangen van kinderbijslag is daar een onderdeel van.
Hoe het precies zit weet ik niet, maar het is best mogelijk dat het samenwonen met een kind met baan grotere consequenties heeft op het gezinsinkomen dan 75 euro per maand.
Groet,
Miriam Lavell

Siep

Siep

21-09-2008 om 15:48

Zou best kunnen ja

Ik weet nog wel dat mijn schoonmoeder opeens haar huursubsidie kwijt was toen haar zoon (mijn man) een baan kreeg. Hij moest maandelijks een behoorlijk deel salaris (iets van 500 gulden) afdragen toen. Ik weet niet wat er inmiddels veranderd is, dit speelde een jaar of 20 geleden.
Het bleek in elk geval al snel voordeliger om op onszelf te gaan wonen

Maylise

Maylise

21-09-2008 om 18:23

M. lavell

Ik geloof dat zoon het afgelopen jaar (hij werkt nu iets meer dan één jaar) wel meer dan 14:000 euro heeft verdiend.
Ik heb er echter geen enkel probleem mee dat hij dit allemaal spaart. Ik zou er gevoelsmatig wel een probleem mee hebben als hij allemaal dure kleren en spullen zo kopen daarvan terwijl zijn jongere broers en zussen dat niet hebben. Maar sparen is prima. Hij geeft heel weinig voor zichzelf uit want hij wil (of wilde, het is nu even onzeker) dus die opleiding volgen in de VS. Daar voor heeft hij iets minder dan 30.000 euro nodig. Twee jaar werken ongeveer dus. Ik vind het super leuk dat hij dit wil gaan doen en als ik hem kan helpen door hem een bed en eten te geven dan doe ik dat graag. Mocht hij besluiten om het uiteindelijk niet te doen kan hij met dat geld nog heel wat doen;aanbetaling voor een huis, wereldreis enz.
Ik gun hem dat met alle liefde. Ik vind dat ook niet oneerlijk tegenover de andere kinderen want die mogen dat ook doen als ze willen. Mijn dochter bijvoorbeeld heeft voordat ze aan haar master begon ook een jaar fulltime gewerkt en al dat geld gespaard.
Ik weet overigens niet of ik geld misloop. Ik zal eens bij de sociale verzekeringsbank informeren ivm. kinderbijslag. Maar ergens lijkt het me sterk want kinderbijslag is toch niet afhankelijk van inkomen? Ik heb drie kinderen waar ik dat nog voor ontvang dus dat wil ik wel even nagaan. Mocht dat wel zo zijn dan zou ik hem dat denk ik wel terug laten betalen.
Verder ontvang ik geen enkele inkomens gerelateerde bijdrage van de overheid dus ik zou niet kunnen bedenken wat in gevaar zou komen.

Maylise

Triest vooruitzicht

Maylise:"Ik gun hem dat met alle liefde. Ik vind dat ook niet oneerlijk tegenover de andere kinderen want die mogen dat ook doen als ze willen. Mijn dochter bijvoorbeeld heeft voordat ze aan haar master begon ook een jaar fulltime gewerkt en al dat geld gespaard."
Ik snap dat je het aardig bedoelt en ik weet dat een heleboel ouders mijn houding hierover onaardig vinden. Ongepast zelfs. Ze ervaren de financiele verantwoordelijkheid die ik van mijn kinderen vraag als 'verdienen aan je kinderen'.
Maar ik heb dan altijd een vraag: Weten jouw kinderen dat ze nu rijker zijn dan ze ooit zullen worden? Dat ze nooit de luxe zullen kennen die ze nu hebben? Dat ze zich suf kunnen scholen en het tot drie keer de Balkenende norm kunnen schoppen en dan nog niet zo in de slappe was zullen zitten als ze nu doen?
Dat uit huis gaan de grootste armoedeval oplevert die ze ooit zullen doormaken? Ik vind het een triest vooruitzicht. Mijn kinderen ook.
Maylise:"Ik zal eens bij de sociale verzekeringsbank informeren ivm. kinderbijslag. Maar ergens lijkt het me sterk want kinderbijslag is toch niet afhankelijk van inkomen?"
Voor hem krijg je geen kinderbijslag, voor je andere kinderen wel. Als je verder geen inkomsgerelateerde bijdrage ontvangt, dan levert zijn inkomen jou geen groter nadeel op dan de kosten voor het dak en zijn eten. Zijn vermogen levert hem mogelijk wel nadeel op. Toeslagen waar hij mogelijk aan het begin van zijn loopbaan eventueel wel recht op zou hebben door zijn inkomen, vervallen omdat hij boven de vermogensgrens zit.
Zijn lasten worden dan hoger dan zijn inkomen, net zo lang totdat hij meer verdient, of totdat zijn vermogen op is.
Dat wordt houtje bijten in plaats van langzaam groter groeien en meer armslag krijgen.
Groet,
Miriam Lavell

Wij doen het zo

het eerste half jaar dat onze kinderen een baan hebben,hoeven zij geen kostgeld te betalen.
Zoon maakte al zijn geld op aan een dure computer ,een i-pod ,en meer van dit soort technische aangelegenheden.
dochter is bijna klaar met haar studie en verheugt zich al op een half jaar lang onbezorgd kleding shoppen.( liefst in Londen)
na dit half jaar is het uit met de pret,dan gaan wij kostgeld vragen,ze betalen niet alles wat ze werkelijk kosten,maar toch wel een groot deel.
zoon legt de rest van zijn geld apart voor een eigen woning.wat dochter na dit half jaar gaat doen weten we nog niet.
ze betalen al jaren hun eigen ziektekosten verzekering,zorgen voor hun eigen kleed en zakgeld,en een groot deel van hun studie betalen ze ook zelf. hiervoor hebben ze een bijbaantje+ stufi.
aangezien ze toch al zo,n 9 jaar heel zuinig hebben moeten leven,hebben wij gezegd,het eerste half jaar kan je lekker genieten van wat je zelf verdiend,en inderdaad ,zo riant zullen ze waarschijnlijk nooit meer kunnen leven,vandaar dat wij hen dit financiele voordeeltje gunnen.
onze kinderen begrijpen dit ook,als je aan je kind verteld dat Jullie als ouders werken voor Zijn levensonderhoud,en dat jullie nu ook eens willen gaan genieten van je eigen inkomen ,dan begrijpen ze dat goed.

Tirza G.

Tirza G.

21-09-2008 om 22:31

Begrijp ik dan goed

dat jullie kinderen tijdens hun studie thuiswonen en/of na hun studie (weer) thuis wonen?

Tirza

Maylise

Maylise

21-09-2008 om 23:20

M. lavell

Nou dat van die kinderbijslag begreep ik al niet zo dus dat is weer een opluchting. Geen zin dat ze dan gaan terugvorderen van de afgelopen twee jaar van die drie jongste kinderen. Maar dat staat dus inderdaad los van elkaar.

Verder zoals ik al schreef het is niet zo dat hij nu lekker luxe leeft. Hij spaart (net als mijn dochter eerder) voor het volgen van een opleiding in het buitenland. Als wij rijker waren dan zou ik die hele opleiding voor hem betalen. Zoveel geld heb ik echter niet dus dan is dit een tussenoplossing. Hij betaalt de opleiding wel zelf maar wij bieden hem de mogelijkheid om dat geld in alle rust bij elkaar te sparen. Ik zou echt oprecht willen dat ik de mogelijkheid had om die opleiding te betalen maar dat lukt echt niet.

Overigens ik vroeger ook best wat vriendinnen die na hun studie enige tijd thuis bleven wonen om geld te verdienen voor de inrichting van hun huis of een aanbetaling. Vaak hadden ze dan al een serieus vriendje en moest er dus een huis gekocht of gehuurd worden en daar was geld voor nodig. Ook bij mijn kinderen in de vriendenkring zijn meerdere van zulke gevallen. Huurhuis is lastig want lange wachtlijsten en particulier huren te duur dus besluiten ze te gaan kopen (vaak met partner) en in afwachting van vaste contracten en spaargeld voor inrichting/verbouwing blijven ze thuis wonen. Ik heb het idee dat dit niet abnormaal is. Ze betalen geen kostgeld in die gevallen. Ik zou me ook zo'n regeling met de kinderen kunnen voorstellen in ons geval als daar ooit sprake van zou zijn. Tot nog toe echter zijn ze nog niet bezig met settelen.

Levert uit huis gaan een armoede val op? Dat weet ik eigenlijk niet. Mijn dochter bijvoorbeeld heeft een jaar gewerkt hier en heeft ook bijna alles gespaard. Wel kon ze het zich veroorloven dat jaar om wat vaker dan tijdens haar eerdere studie leuke dingen te kopen. het afgelopen jaar tijdens haar master heeft ze van dat gespaarde geld geleefd. Ze gaf denk ik inderdaad wat minder geld aan leuke dingen uit gedurende dat jaar. Daar had ze echter van te voren rekening dus dat viel haar niet tegen verder. Ze is net begonnen met haar promotie en ze heeft nu een beurs en een bijbaan en daarmee kan ze rondkomen maar luxe is het niet, nee. Dat is echter een bewuste keuze van haar omdat ze graag wil promoveren. Dat ze weinig geld heeft maakt haar niet veel uit.

Wat mij zoon betreft dat weet ik allemaal nog niet. Mocht hij het geld uitgeven aan het oorspronkelijke doel; de studie dan zal hij daarna helemaal geen vermogen meer hebben en mocht hij er iets anders meedoen dat zien we dan wel weer. Hij is oud en wijs genoeg om zelf die beslissingen te nemen. Mocht hij onrealistische verwachtingen hebben over een toekomstige levensstijl komt hij daar vanzelf wel achter als hij straks op zichzelf gaat wonen. Ik denk echter dat dit wel meevalt. Hij beseft best hoe goed wij het hebben vergeleken met zoveel anderen.

Maylise

Maylise

Maylise

21-09-2008 om 23:24

Tirza g.

Ja, dat klopt. Mijn pleegzoon van nu 28 woonde tot twee jaar terug thuis (en nu woont hij in een huis van zijn opleiding). Van de tweeling woonde mijn dochter tot vorig jaar thuis en sinds een jaar dus in Frankrijk. Haar broer werkt dus en woont nog thuis. En de jongere kinderen waarvan twee studeren (eerste en derde jaars studenten) en drie op school zitten wonen ook nog thuis.

Tirza

ook mijn kinderen woonden tijdens en na hun studie nog thuis.

Kleinerende liefde

Maylise:"Verder zoals ik al schreef het is niet zo dat hij nu lekker luxe leeft."
Wel. Hij heeft de luxe van het snel sparen. Hij kan meer sparen dan jij.
Maylise:"Ik heb het idee dat dit niet abnormaal is."
Ik vrees ook dat het niet abnormaal is. Ik vrees wel dat het een factor is voor twintigers en dertigers om zich nog niet 'klaar' voor eigen benen te vinden, laat staan voor het stichten van een gezin. Ze zijn en blijven veel te lang afhankelijk van en ondergeschikt aan pa en moe.
Maylise:"Levert uit huis gaan een armoede val op? Dat weet ik eigenlijk niet."
Ja. Je merkt dat zelf al. Je zou dolgraag de opleiding van je zoon betalen (of er aan mee betalen), maar dat lukt niet. Heb je zo'n goed gezinsinkomen en zo'n kast van een huis waar zeven volwassenen en drie pubers in kunnen wonen, maar nog steeds niet de gelegenheid om te sparen. Dat je dat als een tekort ervaart blijkt wel uit:"Als wij rijker waren dan zou ik die hele opleiding voor hem betalen."
Je zou nog rijker willen zijn. Reken eens uit hoe rijk je zou moeten zijn om wel zo te kunnen sparen zodat je de opleidingen voor al die acht kinderen inderdaad zou kunnen betalen. Dat is een weinig realistische wens.
Die wens draag je wel over. Reken maar eens uit hoe rijk je kinderen moeten zijn om te wonen zoals ze bij jou wonen, te eten wat ze eten, zich te kleden zoals ze zich kleden, de auto te rijden die ze rijden, de vakanties te genieten die ze genieten en hetzelfde te sparen als ze nu sparen. Gewoon te doen dus, zonder al te veel luxe, zoals je dat zelf stelt. Dan is er nog niks extra's, geen vooruitgang, en toch moeten ze nog heel lang wachten voordat ze zoveel verdienen, als dat al komt.
In feite zadel je ze op met een niet haalbare bestaansnorm. En ja, dat is normaal, vrees ik. Het is ook niet uniek voor de inkomensgroep waar je in zit. Het is (misschien wel juist) ook gewoon bij ouders die modaal of zelfs eronder verdienen.
En het is er allemaal uit liefde, ook daar ben ik van overtuigd. Maar ik zie het als een belemmerende en benauwende vorm van liefde. Kleinerend zelfs. Nooit zo groot kunnen worden als toen je nog bij pa en moe woonde.
Precies dat is de reden dat ik wil dat mijn kinderen op een realistisch niveau kennis maken met de kosten van het bestaan en de haalbare doelen voor dat bestaan. Zelf betalen, desnoods lenen, of meebetalen dus.
Mocht dat resulteren in een heftig batig saldo aan het eind van ons bestaan dan komt dat trouwens alsnog naar de kinderen via de erfenis. Overigens ben ik vast van plan het op te maken voor die tijd. Ik stimuleer mijn ouders ernstig om hetzelfde te doen.
Als het leven niet tegen zit dan heeft mijn dochter het over drie jaar op alle fronten beter dan ze het ooit thuis en voor onze rekening gehad heeft. Zoon zal iets langer moeten studeren om dat doel te bereiken, maar ook dat komt goed. Dat hebben ze dan in hoge mate zelf bereikt. Het is een zonnig vooruitzicht.
Groet,
Miriam Lavell

Maylise

Maylise

22-09-2008 om 12:40

M. lavell

Ik vind je reactie wel interessant om te lezen want inderdaad je bent de eerste die ik tegenkom die het vanuit dit standpunt benaderd.

Dat de kinderen meer kunnen sparen dan ik is waar. Dat sparen is tenslotte het doel van het thuiswonen/werken. Althans bij deze twee. Hoe het de rest vergaat kan ik niks over zeggen want dat zien we dan wel weer.

Practisch gezien zie ik niet zo goed hoe in dit geval mijn dochter die opleiding had kunnen doen als ze niet het geld bijeen had gespaard voor die tijd. Als ze hier behoorlijk wat kostgeld had moeten betalen had ze twee keer zo lang moeten sparen. En welk voordeel zou dat voor wie dan ook hebben gehad? Niet voor ons, ik heb dat geld niet nodig want geef toch het grootste deel van de inkomsten aan de kinderen uit dus dat is dan toch dubbel, niet voor haar want dan had ze langer moeten wachten en uiteindelijk was in dezelfde positite als vorig jaar terechtgekomen; alleen dan een jaar later. Ik zie dus niet goed wat welke partij daar bij gewonnen had.

Als ik wel kostgeld zou vragen zou ik niet zo veel kunnen sparen dat ik de opleiding van zoon kan bekostigen want zoveel is dat kostgeld nou ook niet. Bovendien als ik hem geld zou vragen en vervolgens die opleiding zou betalen komt dat lijkt me op hetzelfde neer.

Nu kunnen ze dat geld gaan lenen natuurlijk. Is ook een mogelijkheid en wijs ik ook helemaal niet af. Ik had zelf ook een redelijke studie schuld. Maar als het zo kan waarom niet dan? Ik zie er echt weinig bezwaar.

Dat ze later als ze zelfstandig wonen niet meer zoveel kunnen sparen lijkt me logisch. Dan gaan ze waarschijnlijk een heel stuk minder sparen of helemaal niet maar dan is de noodzaak (in dit geval dus die opleiding) ook veel minder. Dat weten ze ook wel want immers de reden dat wij het niet kunnen betalen is omdat we allerlei financiële verplichtingen hebben.

Misschien worden ze zo later zelfstandig. De vraag is echter of dit erg is. Dat is ook een beetje een cultuursverschil merk ik wel. Mijn man bijvoorbeeld vindt zelfstandigheid volkomen overbodig; als familie zorg je altijd voor elkaar. Dat is in zijn cultuur normaal. Ik vind het persoonlijk wel belangrijk dat iemand in staat is om voor zichzelf te zorgen maar ik zie niet in waarom het erg is als dit een paar jaar later is dan bij sommige leeftijdsgenoten. Ik denk niet dat ze daarom minder bijdragen aan de maatschappij of dat ze zich zelf minder goed ontwikkelen.

De keuze om tijdens hun studie tijd niet zoveel nadruk te leggen op geld verdienen is voor mij wel een bewuste. Zolang ze nog niet de lasten hebben van een eigen huis en gezin hebben ze veel vrijheid om bepaalde dingen te doen zoals vrijwilligerswerk en projecten in het buitenland. Nu dat allemaal zonder moeite kan vind ik het leuk dat ze daar gebruik van kunnen maken. Ook tijdens hun studie wil ik niet dat ze zoveel uren "moeten" werken om een bepaald inkomen te vergaren. Liever heb ik dat ze een baantje aannemen wat interessant is dan om het geld. Of bijvoorbeeld een extra minor volgen. Nu kan dat namelijk nog. Ik wil dat ze zich vrij kunnen ontwikkelen zo ver redelijk is. Als je eenmaal een vaste baan hebt is het vrij lastig om twee maanden in het buitenland vrijwilligerswerk te gaan doen, nu kan dat nog.

En uiteindelijk worden ze wel zelfstandig. De twee oudsten zijn nu eigenlijk geheel onafhankelijk van ons financieël. En geen van beiden heeft inderdaad een echt inkomen en beiden komen rond van een beurs. Dat heeft te maken met de keuzes die zij zelf hebben gemaakt.

Maylise

ps: Ik weet niet hoe je denkt hoe we hier leven maar ons huis is niet erg groot (gewoon een eensgezinswoning) dus het is niet alsof ze nu veel m2 tot hun beschikking hebben. Ik weet zeker dat ze daar sowieso op vooruit gaan als ze het huis uitgaan. Dus dat hebben ze sowieso gewonnen. Dochter woont nu in een 1 kamer appartement in Frankrijk en heeft voor haar gevoel echt enorm veel ruimte beschikbaar. Auto's hebben ze ook al niet.

Maylise

Maylise

22-09-2008 om 12:53

En nog even

Ik neem nu steeds het voorbeeld van die opleiding maar bijvoorbeeld een vriendin van mijn dochter heeft heel bewust gespaard gedurende drie jaar samen met haar vriend om een flinke aanbetaling op een huis te kunnen doen. Hun hypotheek lasten zijn daarom lager en ze kunnen wat groter wonen dan anders het geval zou zijn. Die drie jaar thuis wonen geeft hun dus wel degelijk de mogelijkheid om nu wat ruimer te kunnen leven en ook op langere termijn. Ik zie niet in waarom dit voor hun nadelig is verder.

Ook geen hele gekke regeling vind ik hoewel het vrij ver van mij afstaat want mijn kinderen zijn nog lang niet bezig met hypotheken.

Maylise

Zolang het goed gaat

Maylise:"Practisch gezien zie ik niet zo goed hoe in dit geval mijn dochter die opleiding had kunnen doen als ze niet het geld bijeen had gespaard voor die tijd."
Ze had het (voor een deel) kunnen lenen. Zo gaat dat in de grote mensenwereld. Als je iets wilt dat je niet in eens kunt betalen, dan sluit je een lening af. Waar ik moeite mee heb is het uitstel van die echte wereld voor kinderen die geen kind meer zijn.
Maylise:"Als ik wel kostgeld zou vragen zou ik niet zo veel kunnen sparen dat ik de opleiding van zoon kan bekostigen want zoveel is dat kostgeld nou ook niet."
Dat klopt. Maar het wordt meer als het gewoon is aan al je volwassen kinderen kostgeld te vragen. Omgekeerd is dat kostgeld voor jouw zoon/dochter geen belemmering om veel te sparen. Het wel betalen is wel op een meer volwassen manier deelnemen aan de echte wereld.
Maylise:"Mijn man bijvoorbeeld vindt zelfstandigheid volkomen overbodig; als familie zorg je altijd voor elkaar. Dat is in zijn cultuur normaal."
Dus als jullie door ziekte of pensioengat aan lager wal raken dan is het aan de kinderen om voor jullie te betalen? Nee, dat plan heb ik niet. Ik ga ervan uit dat mijn kinderen tegen die tijd zelf tot over de oren in de vaste lasten zitten, zeker als ze zelf dan ook kinderen hebben. En hoe zit dat met jullie ouders eigenlijk? Moet je daar dan ook niet voor reserveren? Daar komt nog bij dat dit soort ondersteuning van de kinderen naar de ouders aan beperkingen is gebonden. Daar komt de belastingdienst tussen.
Maylise:"Ik vind het persoonlijk wel belangrijk dat iemand in staat is om voor zichzelf te zorgen maar ik zie niet in waarom het erg is als dit een paar jaar later is dan bij sommige leeftijdsgenoten."
Met geld omgaan moet je leren. Door te doen natuurlijk. Jouw kinderen hebben daarin jaren achterstand. Dat kan lastig worden als ze zelf tegen hoge vaste lasten aanlopen. Niet voor niets zijn er zoveel mensen die in financiele problemen raken. Ze hebben vaak geen flauw benul van de kosten die er allemaal op ze afkomen, maar willen ook een breedbeeld tv of auto, want de buurman heeft die ook en die verdient per maand niks meer. Alternatief is dat ze zich niet in de schulden steken voor dit soort aards zaken, maar wel voortdurend zuur zijn dat het er maar niet uit kan. Vooral dat laatste kom ik vaak tegen.
Maylise:"Ook tijdens hun studie wil ik niet dat ze zoveel uren "moeten" werken om een bepaald inkomen te vergaren."
Maar als je gewend bent rijk te worden en rijk te leven met de luxe niet te hoeven werken voor je geld, voor je bestaan, hoe kan wel werken dan ooit genoeg lonend zijn? Het moment van moeten werken breekt hoe dan ook aan, maar daarmee wordt nooit meer het vrij besteedbaar inkomen verdiend dat ze nu verdienen/krijgen.
Maylise:"De twee oudsten zijn nu eigenlijk geheel onafhankelijk van ons financieël. En geen van beiden heeft inderdaad een echt inkomen en beiden komen rond van een beurs. Dat heeft te maken met de keuzes die zij zelf hebben gemaakt."
En die jij hebt betaalt. Als ze na hun studie niet aan een baan komen of de beschikbare banen ze onvoldoende oplevert, dan is weer thuis gaan wonen de goedkoopste optie. Dat hou je toch niet eindeloos vol?
Maylise:"Ik weet niet hoe je denkt hoe we hier leven maar ons huis is niet erg groot"
Dat doet er niet toe. De manier van leven die je je kinderen toestaat zonder enige financiele verplichting, leven van een beurs bijvoorbeeld, is een prinsessenbestaan. Voorbehouden aan de allerrijksten die nooit hoeven werken voor hun geld. Hoe verder jullie van dat soort astronomische vermogens staan, hoe gekker dat is. Het is een soort toneelstukje waarbinnen je de kinderen vrijwaart van de hardheid van het bestaan, totdat het sprookje ploft door ziekte of ongeval of een beurskrach. MTV's verwende rijke meisjesuitzendingen is er niets bij.
Maylise:"Ik neem nu steeds het voorbeeld van die opleiding maar bijvoorbeeld een vriendin van mijn dochter heeft heel bewust gespaard gedurende drie jaar samen met haar vriend om een flinke aanbetaling op een huis te kunnen doen."
Dit soort exorbitant sparen op de zak van je ouders die dat geld helemaal niet hebben, vind ik werkelijk getuigen van disrespect. Bovendien kan ik me niet voorstellen dat dat niet ook belastingconsequenties heeft. Als die er nog niet zijn, dan gaan ze er beslist komen. Ik zal dat eens uitzoeken.
Vergeet verder mijn nieuwsgierigheid en gegraaf maar weer snel. Het is er niet om je te pesten of te veroordelen. Ik begrijp gewoon niet hoe deze manier van ouderzorg voor de kinderen tot een evenwichtig verloop van het bestaan kan leiden.
Maar daar merk je niks van zolang het goed gaat natuurlijk.
Groet,
Miriam Lavell

Kaaskopje

Kaaskopje

23-09-2008 om 00:28

Spagaat

Ik ben nog niet toe aan kostgeld, hier komen we in de fase dat dochter zelf bepaalde dingen moet gaan betalen, maar aangezien ze nog zo weinig geld verdient wil ik haar niet het vel over de neus halen. Tegelijkertijd vraag ik me af of er ooit nog geld over zal schieten, zolang de kinderen op school zitten, om ook nog eens te genieten van ons bij elkaar gewerkte geld. Gister bedacht ik me dat we de komende tijd letterlijk aan het werk zijn om mijn dochter naar school te kunnen laten gaan. En dan komt mijn egoïstische kant toch ook wat in opstand. Dat moet toch anders kunnen?! Je gunt je kinderen van alles en nog wat, maar tot waar is het realistisch? Vanuit mijn gezichtspunt vind ik het echt nogal zot dat een jongere thuis woont, daar amper mee hoeft te betalen, zich te pletter spaart om vervolgens vanuit het ene gespreide bedje in het andere gespreide bedje te stappen. Ik vind het er gewoon een beetje bij horen dat een jongere eerst even moet sappelen op tweedehands meubels in een flatje die na een tijdje te klein is en verruild moet worden voor iets groters.
Ik kreeg vroeger om mijn oren 'wij zijn begonnen met sinaassappel- en aardappelkistjes' en toen dacht ik 'ja ja, zal wel...' maar als ik eerlijk ben zie ik ook liever dat een jongere inderdaad met sinaasappelkistjes begint ipv meteen met een huis van honderduizenden euro's. Is dat erg ouderwets?

Niet van een kant

Kaaskopje:"Ik vind het er gewoon een beetje bij horen dat een jongere eerst even moet sappelen op tweedehands meubels in een flatje die na een tijdje te klein is en verruild moet worden voor iets groters."
Ik niet per se. Ik vind dat iemand die geld verdient (dat kan al vanaf je 14e) dat geld voor een deel aan echte dingen uit moet geven. Al is het maar dat je (mee)betaalt aan je hobby. Ik vind dat jongeren van 18 jaar en ouder best mogen profiteren van de lage kostendruk van bij de ouders wonen, maar dat dat geen eenzijdig profiteren moet zijn. Ook voor de ouders moet hieruit lastenverlichting ontstaan.
Ik vind dat bij jongeren niet de indruk mag ontstaan dat vader en moeder dat geld, al dat geld dat zo makkelijk overblijft voor 'leuk', makkelijk kunnen missen. Want dat is niet de realiteit. Er zijn maar weinig ouders met een zo hoog inkomen dat een paar honderd euro per jaar netto niks doet voor het gezin, het huishouden, het onderhoud voor het huis. De minima krijgen dit jaar een kerstcadeautje van 50 euro. Dat is 4,16 euro per maand en het moet de kerst tot een feest maken. Hoeveel jongeren zouden dat ook maar een beetje in kunnen voelen? Wat moeten ze opmaken uit het feit dat hun ouders ze niet eens om een concrete bijdrage van 41,60 per maand vragen? Dat 500 euro met de kerst in hun gezin een zo kleine druppel op de gloeiende plaat is dat dat niet uitmaakt?
Kaaskopje:"Gister bedacht ik me dat we de komende tijd letterlijk aan het werk zijn om mijn dochter naar school te kunnen laten gaan."
De vraag is: weet je dochter dat? Waardeert ze dat? Doet ze zelf haar stinkende best om die lasten zo laag mogelijk te laten zijn en zelf ook een steentje bij te dragen, al is het maar extra zuinig zijn op de spullen en niet ook zeuren om toetjes of dure frisdranken die een aanslag doen op de huishoudpot, of door te werken en zelf bij te dragen? Stofzuigt ze de woning twee keer in de week? Iemand moet het doen en dat hoeft niet steeds dezelfde te zijn.
Ik huiver misschien wel vooral voor het idee dat al dat geld en al dat werk als een vanzelfsprekende maar verborgen factor aan de kinderen voorbij gaat. En in het verlengde daarvan dat ze denken dat het 'gewoon' is dat je van je verdiende geld honderdjes in de maand kunt sparen voor de luxe of uitgeven voor de leuk. Voor je het weet vermoeden ze achter het bankrekeningnummer van pa een moe een astronomisch tegoed en voelen ze zich toch nog tekort gedaan.
Groet,
Miriam Lavell

Maylise

Maylise

23-09-2008 om 12:51

M; lavell

M. Lavell: Ze had het (voor een deel) kunnen lenen. Zo gaat dat in de grote mensenwereld. Als je iets wilt dat je niet in eens kunt betalen, dan sluit je een lening af. Waar ik moeite mee heb is het uitstel van die echte wereld voor kinderen die geen kind meer zijn.

_ Vooropgesteld ik heb niet zoveel tegen lenen voor een studie. Ik hou niet van leningen in zijn algemeenheid maar voor een studie en zeker onder de voorwaarden van de IBG heb ik er niet zoveel problemen mee. Alleen als het zonder lenen kan dan waarom niet? Ik denk echt niet dat iemand daar enig nadeel van ondervind. Ik denk ook dat het echt in de praktijk nou niet zo veel uitmaakt of je een paar jaar eerder of later financieel zelfstandig bent.

M. Lavell: Dus als jullie door ziekte of pensioengat aan lager wal raken dan is het aan de kinderen om voor jullie te betalen? Nee, dat plan heb ik niet. Ik ga ervan uit dat mijn kinderen tegen die tijd zelf tot over de oren in de vaste lasten zitten, zeker als ze zelf dan ook kinderen hebben. En hoe zit dat met jullie ouders eigenlijk? Moet je daar dan ook niet voor reserveren? Daar komt nog bij dat dit soort ondersteuning van de kinderen naar de ouders aan beperkingen is gebonden. Daar komt de belastingdienst tussen.

- Mijn man verwacht inderdaad dat als wij oud/arm/ziek zijn de kinderen voor ons zullen zorgen. Ik ben daar niet zo'n voorstander van maar kan het vanuit zijn standpunt wel begrijpen. Toen zijn moeder nog leefde stuurde hij inderdaad elke maand geld naar zijn geboorteland voor haar. Ook nu stuurt hij nog wel geld naar familie hoewel minder vaak; vaak voor specifieke doelen. Hij voelt zich ook verantwoordelijk voor zijn familie. Hij heeft voor twee zusjes en zijn broer hun opleiding betaald bijvoorbeeld. Maar zoals ik al schreef, zelf redeneer ik veel minder zo.

Met geld omgaan moet je leren. Door te doen natuurlijk. Jouw kinderen hebben daarin jaren achterstand. Dat kan lastig worden als ze zelf tegen hoge vaste lasten aanlopen. Niet voor niets zijn er zoveel mensen die in financiele problemen raken. Ze hebben vaak geen flauw benul van de kosten die er allemaal op ze afkomen, maar willen ook een breedbeeld tv of auto, want de buurman heeft die ook en die verdient per maand niks meer. Alternatief is dat ze zich niet in de schulden steken voor dit soort aards zaken, maar wel voortdurend zuur zijn dat het er maar niet uit kan. Vooral dat laatste kom ik vaak tegen.

- Maar welk concreet nadeel ondervind iemand er van of hij dat nu op zijn twintigste leert of pas een paar jaar later of een paar jaar eerder? De inkomsten worden er niet meer van en de uitgaven niet minder. Als die breedbeeld televisie er niet inzit dan kan dat ook niet als ze al wel jaren kostgeld hebben betaald of financieel hebben bijgedragen aan het gezin. Het maakt hun inkomsten niet meer. Uiteindelijk zullen ze toch zelf hun weg daarin moeten vinden.

Maar als je gewend bent rijk te worden en rijk te leven met de luxe niet te hoeven werken voor je geld, voor je bestaan, hoe kan wel werken dan ooit genoeg lonend zijn? Het moment van moeten werken breekt hoe dan ook aan, maar daarmee wordt nooit meer het vrij besteedbaar inkomen verdiend dat ze nu verdienen/krijgen.

-waarschijnlijk niet maar zulke dingen gaan geleidelijk. ik ben ook begonnen op een kleine huurflat met vrij lage lasten en had toen nog best veel geld vrij te besteden. Bovendien had ik weinig verplichtingen dus leuke dingen kopen en een week heel goedkoop eten was altijd een optie. En toen raakte ik zwanger en was ik een alleenstaande moeder met twee kleine kinderen (tweeling) en toen ging al het geld daaraan op. Zo gaan die dingen. Hoewel niet altijd, ik heb ook vrienden die er express voor kiezen om heel goedkoop te wonen zodat ze veel geld overhouden voor reizen bijvoorbeeld. Uiteindelijk heeft dat allemaal met keuzes te maken voor zoverre die financiele rek er inzit wat betreft mogelijke banen en zo natuurlijk. Die tijd komt vanzelf maar ik weet wel dat sommige dingen je gewoon niet meer doet als je eenmaal die verplichtingen hebt zoals bijvoorbeeld een zomer vrijwilligerswerk gaan doen of zo. Ik heb liever dat ze tijdens hun studies kiezen voor dingen die echt hun interesse hebben. En natuurlijk werken ze ook naast hun studie, alleen er staat niet zoveel druk op.

M; Lavell En die jij hebt betaalt. Als ze na hun studie niet aan een baan komen of de beschikbare banen ze onvoldoende oplevert, dan is weer thuis gaan wonen de goedkoopste optie. Dat hou je toch niet eindeloos vol?

-Dat zien we dan wel weer. Ze zijn hier altijd welkom maar ik denk dat ik in dat geval wel een bijdrage zou vragen. Alleen dit is echt heel theoretisch want ik denk werkelijk niet dat dit gaat gebeuren zover ik hun ontwikkeling nu volg.

M. Lavell: financiele verplichting, leven van een beurs bijvoorbeeld, is een prinsessenbestaan. Voorbehouden aan de allerrijksten die nooit hoeven werken voor hun geld. Hoe verder jullie van dat soort astronomische vermogens staan, hoe gekker dat is. Het is een soort toneelstukje waarbinnen je de kinderen vrijwaart van de hardheid van het bestaan, totdat het sprookje ploft door ziekte of ongeval of een beurskrach. MTV's verwende rijke meisjesuitzendingen is er niets bij.

- Nou, die beurs heb ik ze niet gegeven. Die krijgen ze van respectievelijk de opleiding en de franse overheid; Waar die luxe hem inzit snap ik niet zo. Van zo'n beurs kun je echt weinig luxe aanschaffen. Daarnaast werkt mijn dochter er ook naast en woont gewoon zelfstandig. Mijn pleegzoon heeft inderdaad helemaal geen vaste lasten vanwege dat hij in een huis van zijn opleiding woont en heeft dus inderdaad niet zoveel financieel besef maar dit is echt een keuze die hij zelf maakt. Ik zie niet in hoe het leven van een beurs slecht kan zijn als je er immers van rond kan komen. Eens stopt zo'n beurs natuurlijk maar dat geld voor iedereen. Er moet dus een strategie zijn voor wat je daarna wilt gaan doen en hoe je dat wilt financieren. Maar verder vind ik het echt werkelijk waar niet persé enorm luxe zoals ze hier leven. Ook niet hier thuis. ze hoeven zich inderdaad geen zorgen te maken over of de gasrekening wel betaald wordt.

M: Lavell: Dit soort exorbitant sparen op de zak van je ouders die dat geld helemaal niet hebben, vind ik werkelijk getuigen van disrespect. Bovendien kan ik me niet voorstellen dat dat niet ook belastingconsequenties heeft. Als die er nog niet zijn, dan gaan ze er beslist komen. Ik zal dat eens uitzoeken.

- Dat weet ik ook niet hoe dat precies zit want dat soort dingen is hier helemaal niet aan de orde.

M: Lavell Vergeet verder mijn nieuwsgierigheid en gegraaf maar weer snel. Het is er niet om je te pesten of te veroordelen. Ik begrijp gewoon niet hoe deze manier van ouderzorg voor de kinderen tot een evenwichtig verloop van het bestaan kan leiden.

- Ik snap op zich wel wat je bedoeld maar ik denk inderdaad dat je die financieele verantwoordelijkheid wel heel ver doorvoert. Verder dan de meeste ouders die ik ken. Zoals bijvoorbeeld wat je schreef over het opdelen van het huis. Ik ken inderdaad geen ouder die zoiets heeft gedaan. Zelf geef ik graag alle steun (materieel en emotioneel) die ik kan geven zodat ze zonder al te veel moeilijkheden kunnen bereiken wat ze willen. Als ik hun dan nog wat langer bij de hand moet houden, soit. Het belemmert tot nog toe niemand bij het opbouwen van een bestaan.

Maylise

ps: Als ik wat heb overgeslagen van je bericht, sorry. Ik was even het overzicht kwijt.

De luxe van een rijk bestaan

Maylise:"Alleen als het zonder lenen kan dan waarom niet?"
Het gaat niet zonder geld. Het gaat op jouw zak. Het is geld dat jou meer kost dan een lening van de IB groep hen kost. Reken het maar eens uit naar de regelen de boekhoudkunst. Het is goed dat ze zich realiseren dat dat zo is. En het is goed als ze zich daar mede verantwoordelijk voor voelen.
Maylise:"Mijn man verwacht inderdaad dat als wij oud/arm/ziek zijn de kinderen voor ons zullen zorgen."
Verwachten jouw kinderen dat ook? Zijn ze daar _zelf_ al voor aan het sparen? Overigens is dit een zijstap. Heel veel jongeren wordt gegund wat jij je kinderen gunt en die hebben niet allemaal een vader die uit culturele motieven het omgekeerde verwacht.
Maylise:"Maar welk concreet nadeel ondervind iemand er van of hij dat nu op zijn twintigste leert of pas een paar jaar later of een paar jaar eerder?"
De kosten zijn hoger dus is het risico groter. Het gaat niet meer alleen om het beltegoed van een mobieltje, maar om huur of hypotheek, uitkeringsrechten, belastingaftrek, etc. Het is een beetje veel om dat allemaal ineens te leren. Ondertussen verwacht de maatschappij wel dat ze het kunnen. Er is geen respijt of begrip meer. Die is er in zeker mate nog wel als je net 18 bent.
Maylise:"Als die breedbeeld televisie er niet inzit dan kan dat ook niet als ze al wel jaren kostgeld hebben betaald of financieel hebben bijgedragen aan het gezin."
Klopt, maar ze zijn wel groot geworden met de gedachte dat je zoiets makkelijk belkaar spaart. Als 30.000 euro in twee jaar lukt, dan zou 3000 euro in drie maanden kunnen. Dat dat in de echte wereld in drie jaar gaat, staat dan wel erg ver van hun bed.
Maylise:"Waar die luxe hem inzit snap ik niet zo. Van zo\'n beurs kun je echt weinig luxe aanschaffen."
Hier zit een opvattingsverschil over luxe. Jij benadert dat als iets dat in spullen zit. Ik heb het over een veel brede uitleg daarvan. Het is de luxe van niet hoeven werken of van het werk dat je wel doet exorbitant kunnen sparen. Geld hebben en kunnen sparen is ook een luxe. Dat je daar geen breedbeeld tv van koopt, maar een jaar of langer van gaat leven, is ook luxe.
Maylise:"Ze zijn hier altijd welkom maar ik denk dat ik in dat geval wel een bijdrage zou vragen."
Welk argument heb je om het dan wel te doen? Als lenen (hypotheek) niet hoeft, waarom zouden ze dan?
Maylise:"Maar verder vind ik het echt werkelijk waar niet persé enorm luxe zoals ze hier leven."
Ik denk dat zij (en heel veel jongeren) dat ook vinden en dat is precies het probleem. Ze dromen wellicht dat het door hun opleiding allemaal nog luxer kan gaan worden. Dat ze nu al een luxer leven hebben dat ze met een baan (misschien wel ooit) zullen krijgen, ontdekken ze pas als ze met de werkelijke kosten geconfronteerd worden. Sparen voor een bankstel of een nieuwe keuken, wordt dan ineens een stuk moeilijker dan sparen voor een jaar levensonderhoud ooit was.
Maylise:"Ik snap op zich wel wat je bedoeld maar ik denk inderdaad dat je die financieele verantwoordelijkheid wel heel ver doorvoert. Verder dan de meeste ouders die ik ken."
Ik vrees dat je gelijk hebt en dat heel veel ouders het meer doen zoals jij het doet. Zie http://www.nibud.nl/pers/?page=content&subject=persberichten&main=pe_persberichten&pag=pe_persberichten&id=229&subject_extra=Jongeren+kunnen+financi%EBle+verantwoordelijkheid+niet+aan
Maylise:"Zoals bijvoorbeeld wat je schreef over het opdelen van het huis. Ik ken inderdaad geen ouder die zoiets heeft gedaan."
Onze overweging om het zo te doen is omdat het kan en omdat onze kinderen graag zelfstandig willen wonen. Ze kunnen dat financieel ook, want ze werken. Wat onderzoek heeft ons geleerd dat het nog wel even kan duren voordat ze wat zullen vinden omdat er een woningtekort is. Het opdelen van het huis is er voor de tussentijd.
Financieel is het voor hen gunstiger. Wat ze bij zullen dragen is lager dan de huur die ze moeten betalen als ze wel een huis vinden. De kosten voor hun eigen levensonderhoud zijn hetzelfde. De stap uit huis zal niet zo'n grote zijn en ze zullen niet voor vervelende verrassingen komen te staan.
Groet,
Miriam Lavell

Van twee kanten

Beemer:"maar in principe ondersteunen jullie jullie kinderen dan toch ook?"
Ja. Als de kinderen van Maylise kostgeld zouden betalen, dan zouden ze nog steeds de kans hebben om heel veel te sparen. Ze financiele verantwoordelijkheid geven doet niks af aan de steun die je toch geeft. Het maakt wel dat het van twee kanten komt. Dat ze zich realiseren dat er kosten mee gemoeid zijn. Dat er dingen zijn die prioriteit hebben. Eten bijvoorbeeld. Of de gas/licht rekening.
Beemer:"Jullie kunnen jullie huis opdelen waardoor de kinderen een ruimte kunnen bekostigen die ze anders niet zouden kunnen bekostigen."
Nee, we delen ons huis op waardoor ze een ruimte hebben. Er is geen andere ruimte. Zodra die er wel is, piepen ze er uit denk ik.
"Jullie zouden de ruimte ook zelf kunnen blijven gebruiken."
We zouden het huis kunnen verkopen als ze aan andere ruimte vinden. Zolang dat niet zo is, verkopen we niet. Wachtend daarop bewonen ze ieder een eigen ruimte en betalen ze mee aan het pand, gas, water, licht. En ja, dat we dit huis op kunnen delen is een luxe. Had dat niet gekund, dan was het kostgeldtijdperk aangebroken. Dat is een andere manier om de lusten en de lasten te delen.
Beemer:"Bewustzijn dat ze nu kunnen sparen doordat ze bij hun ouders wonen en het bewustzijn dat ze zelf zullen moeten sparen om die opleiding te kunnen volgen."
Het is makkelijker om met geld om te gaan als het zich snel vermeerderd en je geen vaste lasten hebt. Zie die verwijzing naar Nibud. De kinderen die het moeilijk krijgen, overkomt dat gaandeweg. Met het ouder worden komen er steeds meer kleine kosten bij. 28,75 per maand voor de aansprakelijkheidsverzekering. Dat je voor zo'n bedrag ook moet sparen, is ver van je bed als je in twee jaar 30.000 euro gespaard hebt. Dat drie keer zo'n bedrag (internet, inboedelverzekering, aansprakelijkheid) je werkelijk de kop kan kosten aan schulden is helemaal moeilijk te bevatten als het al die tijd met duizendjes tegelijk ging en niet zo uitmaakte.
Maylise geeft zelf aan dat ze niet het idee heeft dat haar kinderen in luxe leven. Ik denk dat haar kinderen er ook zo over denken. Toch is het niet hebben van dat soort vaste lasten een luxe en het er niet mee om kunnen gaan op termijn een reëel probleem.
Ik doe hiermee overigens geen dreigende voorspelling over de kinderen van Maylise. Wie weet kunnen zij het fantastisch. Maar dat steeds meer jongeren geen flauw idee hebben, blijkt uit dat Nibud onderzoek.
Ik verbaas me over het gemak waarmee veel ouders hun kinderen vrijwaren van het moeten budgetteren door de vaste lasten voor ze te betalen en de kinderen hun inkomsten te laten houden voor 'de rest'. Een rest die bestaat uit de luxe van 'leuk' of die van sparen, of die van niets hoeven lenen.
Beemer:"Weet niet wat voor constructie er is maar de kans op "armoedeval" is er dan ook. Kans dat ze goedkoper kunnen en zullen gaan wonen, zal klein zijn toch? "
Dat zal 50-150 euro duurder zijn in de maand, hoewel we wel afgesproken hebben dat hun bijdrage gaat stijgen naarmate ze hier langer blijven wonen en meer gaan verdienen (maar ze mogen elk moment weg als ze dat willen). Dochter heeft al de ambitie om het hele huis over te nemen. Als het leven haar niet tegen zit, dan kan dat over drie jaar. Dan is ze gediplomeerd zeeman en die verdienen goed.
Groet,
Miriam Lavell

Hoe lang duurt dat

Juliza:"En weet je wat nu zo leuk is aan kind zijn? Dat je even kind mag zijn. Dat je nog niet de lasten en de zorgen hoeft te dragen die je ouders dragen. Die kun je nog lang genoeg dragen."
Maar hoe lang wil je ze kind houden dan? In het geval van Maylise gaat het over kinderen die stuk voor stuk boven de twintig zijn. Die van mij ook, tegen de tijd dat het onderhoud en de opsplitsing een feit is.
Ik vind het dan ruimschoots tijd voor echte dingen.
Juliza:"En tot slot heb ik nog een andere overpeinzing; het is algemeen bekend dat kinderen die erg kort worden gehouden, nogal eens door kunnen slaan als ze losgelaten worden. "
Dit is een knorrige en ietwat misplaatste reactie. De kinderen kunnen ook anti kraak gaan wonen. Maar dat kost ook geld. Niets kost geen geld.
Groet,
Miriam Lavell

Reageer op dit bericht

Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.