Langdurig huisarrest 'probleempuber'
Sinds ik gister ben teruggekomen van een familiebezoek, maak ik mij ernstig zorgen en twijfel ik of ik mij hiermee moet gaan bemoeien. Graag jullie advies... de situatie is als volgt.
Een dierbaar familielid van mij heeft een 14-jarige dochter, die mij ook erg dierbaar is. In de afgelopen twee jaar hebben wij dochter van een vrolijke, sociale meid met veel interesses zien veranderen in een afstandelijke, teruggetrokken puber die niets meer van familie moet weten. Mijn familielid zag dit in eerste instantie als normaal pubergedrag, maar er komen nu steeds meer problemen aan het licht. Dochter spijbelt veel, is gaan roken en blowen en lijkt een eetstoornis te ontwikkelen. Ik herken een deel van dit gedrag van mezelf van vroeger en ik vind het zo naar om dochter zo te zien worstelen 
Natuurlijk drukken de zorgen loodzwaar op mijn familielid, maar nu vertelde zij dat dochter niets wil. Niet praten, geen hulp. Ze is boos en gekwetst en heeft dochter nu voorlopig (ze sprak over minimaal vier maanden) huisarrest opgelegd. Dit om meer zicht op haar te kunnen houden en haar los te weken van haar vriendengroep.
Als ik kijk naar mijn eigen ervaringen van vroeger, dan ben ik bang dat de problemen hierdoor nog veel erger gaan worden. Ik heb dat gisteren ook voorzichtig geprobeerd aan te geven, maar familielid is vastbesloten.
Wat denken jullie, zie ik het te zwaar in en moet ik mij hier gewoon buitenhouden, of moet ik toch proberen in te grijpen en zo ja, hoe?
(Ivm herkenbaarheid heb ik een paar details aangepast, maar dit is wel de kern van het verhaal.)
Prillewits schreef op 10-04-2023 om 16:43:
[..]
Ik vind het wel idioot als het alleen als “straf” wordt ingezet. En dat jouw aanbod wordt afgeslagen vind ik ook alarmerend. Je zou eens veilig thuis kunnen bellen om te vragen wat zij hiervan vinden.
Moet het meisje niet naar school trouwens?
Ja dat heeft ook door mijn hoofd gespookt omdat ik me zo'n zorgen maak, maar ik wil de problemen ook zeker niet groter maken en ik weet dat mijn familielid de beste intenties heeft, dus dat voelt ook niet goed.
Ze gaat wel gewoon naar school trouwens hoor, maar direct na school (familielid controleert dat ook) naar huis.
Omnik bedankt voor jouw reacties, ik lees ze met interesse! Ik wil ook zeker meenemen wat je schrijft en had daar inderdaad te weinig bij stilgestaan, terwijl ik zelf eigenlijk ook wel weet dat het allemaal zo makkelijk nog niet is met de hulpverlening.
Wat ik had aangeboden was dat ze welkom was bij mij om huiswerk te maken (ik ben leerkracht dus ik zou ook nog wat kunnen helpen) of wat vaker langs te komen om bijvoorbeeld samen lekker te bakken (een hobby die we altijd deelden). Ik had altijd een hechte band met de dochter, maar de laatste jaren veel minder. Zij heeft zich echt afgesloten van de familie. Het zou dus zeker kunnen dat zij zelf ook niet zou willen komen... mijn familielid gaf zelf aan het zelf te willen oplossen.
Ingaande op wat Omnik schrijft over betutteling, oppas en bemoeienis waar moeilijke pubers wars van zijn...zou je het meisje zelf een appje kunnen sturen met een voorstel om iets te doen samen?
Eleanor schreef op 10-04-2023 om 18:47:
Omnik bedankt voor jouw reacties, ik lees ze met interesse! Ik wil ook zeker meenemen wat je schrijft en had daar inderdaad te weinig bij stilgestaan, terwijl ik zelf eigenlijk ook wel weet dat het allemaal zo makkelijk nog niet is met de hulpverlening.
Wat ik had aangeboden was dat ze welkom was bij mij om huiswerk te maken (ik ben leerkracht dus ik zou ook nog wat kunnen helpen) of wat vaker langs te komen om bijvoorbeeld samen lekker te bakken (een hobby die we altijd deelden). Ik had altijd een hechte band met de dochter, maar de laatste jaren veel minder. Zij heeft zich echt afgesloten van de familie. Het zou dus zeker kunnen dat zij zelf ook niet zou willen komen... mijn familielid gaf zelf aan het zelf te willen oplossen.
Dan zou ik die ouder vragen of het gewaardeerd wordt als je zelf rechtstreeks probeert het contact weer een beetje te herstellen met iets kleins, eens keer iets bakken inderdaad. Dat je snapt dat het allemaal gevoelig ligt. Heel pijnlijk is namelijk ook dat je je als ouder gaat schamen voor je kind en dat je niet wil dat anderen geconfronteerd worden met slecht gedrag. Je voelt je er als ouder ook verantwoordelijk voor om dat te voorkomen. En je bent ook bang voor oordelen dat je je kind beter had moeten opvoeden, dat het aan jou ligt. Als mijn kind een enkele keer iets deed met of alleen was met familieleden, dan maakte ik me eigenlijk altijd zorgen over of hij zich zou weten te gedragen en of de ander dan rustig zou kunnen reageren. In onze samenleving is het ook eigenlijk not done dat mensen buiten het kerngezin en een ‘instituut’ als school echt mee moeten opvoeden. Dus als je de opvoedingsproblemen niet onder het tapijt kunt houden, en als mensen echt met lelijk gedrag van een kind worden geconfronteerd, is dat heel ongemakkelijk als ouder. Ik heb bijvoorbeeld een keer een boze brief gehad van een familielid aan de kant van ex over het slechte gedrag van mijn kind (‘je zoon is een monster geworden’ - dat had hij ook al tegen mijn zoon geschreeuwd) terwijl die persoon nooit ook maar heeft geïnformeerd bij mij hoe het met hem en met ons ging. En ik denk dat het ook echt wel heel belangrijk is om te beseffen dat je de situatie niet kunt redden. Verwacht niet teveel van jezelf. Je hoeft dat kind niet te heropvoeden of te redden. Je hoeft alleen maar wat contact te bieden. Als jij te hoge verwachtingen hebt van wat je kunt doen, geeft dat namelijk ook weer allerlei spanningen in de situatie. Hoe goedbedoeld misschien ook. Wees geduldig en laat die ouders merken dat je ze niet veroordeelt. Dat is al heel waardevol voor ze.
Eleanor schreef op 10-04-2023 om 18:47:
mijn familielid gaf zelf aan het zelf te willen oplossen.
Net als haar dochter ook geen bemoeienis van buiten wil. Ik snap het, ben zelf ook zo. Maar wrang is het wel. Lief dat je je er in ieder geval over bekommert en je concrete hulp en verlichting aanbiedt.
ik vroeg mij of of de huisarts of school op de hoogte is van dit gedrag? Of loopt dit gezin er zelf mee rond zonder hulp?
Ik snap best dat als je in je gezin tegen moeilijkheden aanloopt, dat het prettiger aanvoelt dat je aanbiedt om te helpen als ze daar behoefte aan hebben,maar je er niet in gaat mengen. Dit klinkt als een situatie die veel onrust geeft in ditcgezin en ik kan mij voorstellen, dat als je ook nog moet overleggen met anderen en verantwoording afleggen, dat dat nu ook onrust geeft...dat het te groot wordt.
Dus aanbieden, maar verder afwachten...
Zie het gedrag van het meisje als een hulpvraag. Maar wat is haar hulpvraag?
Dat is belangrijk om achter te komen.
4 maandenhuisarrest is absurd en niet helpend. Ik denk dat dat eerder schade aanricht. 4 maanden is op die leeftijd vergelijkbaar met 1 jaar gevoelsmatig.
Ik begrijp dat ze zich in een verkeerde vriendengroep begeeft?
en is er duidelijk waarom dit meisje spijbelt?
Is er iets voorgevallen wat haar extreme gedragsverandering verklaart?
Moeder moet met school in gesprek en vragen hoe het met haar dochter gaat op school en in de klas? Kan ze zich staande houden op school of moet ze op haar tenen lopen qua schoolwerk? Kan ze zich sociaal gezien staande houden of loopt ze sociaal gezien op haar tenen? Is ze weerbaar tegen groepsdruk? Is er sprake van een psygisch lijden?
Is er iets gebeurd?
Welke stappen kan moeder zetten als dochter zich verzet tegen hulp?
4 maanden Huisarrest is de oplossing niet. Dat zorgt voor verwijdering en vertrouwensbreuk onderling.
Moeder moet erachter komen wat er bij dochter speelt en daar hulp voor inzetten.
Eerste stap ik gesprek school en huisarts.
Ik begrijp de wanhoopspoging van de ouders van dit meisje. Ik moet bekennen dat ik er (een paar jaar geleden) ook over gefantaseerd heb mijn dochter maandenlang huisarrest te geven. Of om haar mee te nemen op een reis naar verweggistan. Alles om haar weg te houden bij de andere straatjongeren en de drugs.
Natuurlijk is het geen verstandige oplossing. Maar wat wel?
Eleanor, je schrijft dat je het gedrag herkent uit je eigen jeugd. Wat heeft jou geholpen? Of hoe denk je achteraf dat je geholpen had kunnen worden?
Eleanor, misschien wil de dochter geen hulp o.i.d. van jou, omdat je ook in goede verbinding staat met haar moeder? Zo was mijn dochter vroeger kind aan huis bij haar hartsvriendin. De moeder van die vriendin was weer een heel goede vriendin van mij. Beide meisjes kwamen in een fout wereldje terecht. Mijn dochter kwam sindsdien ook niet meer bij die vriendin thuis omdat ze wist dat de moeder en ik elkaar steunden.
Dat meisje leidt inmiddels weer een normaal leventje. Mijn dochter niet en daarom is het contact met haar vroegere hartsvriendin nu ook minimaal.
Wilmamaa schreef op 11-04-2023 om 10:45:
Ik begrijp de wanhoopspoging van de ouders van dit meisje. Ik moet bekennen dat ik er (een paar jaar geleden) ook over gefantaseerd heb mijn dochter maandenlang huisarrest te geven. Of om haar mee te nemen op een reis naar verweggistan. Alles om haar weg te houden bij de andere straatjongeren en de drugs.
Natuurlijk is het geen verstandige oplossing. Maar wat wel?
Eleanor, je schrijft dat je het gedrag herkent uit je eigen jeugd. Wat heeft jou geholpen? Of hoe denk je achteraf dat je geholpen had kunnen worden?
Wat naar dat je ook met zulke grote zorgen hebt gelopen. Mag ik vragen wat je uiteindelijk gedaan hebt?
Wat mij geholpen zou hebben was als iemand op zoek was gegaan naar de reden achter mijn gedrag (in mijn geval misbruik) in plaats van mij weg te zetten als lastige puber. Mijn gedrag werd ook afgestraft en afgekeurd zonder dat er hulp of begrip kwam en ik ben nu natuurlijk heel bang dat de geschiedenis zich herhaalt. Het laat me maar moeilijk los en roept veel op. Tegelijkertijd wil ik er ook voor waken dat ik ga projecteren.
Mijn familielid hanteert een andere opvoedstijl dan waar ik (op basis van mijn ervaringen) voor zou kiezen en ik weet dat mijn visie van achter het gedrag willen kijken altijd al wat gevoelig ligt. Dat zag ik zelf als mogelijke reden dat zij nu ook niet echt op mijn hulp zit te wachten. Maar het kan natuurlijk ook zijn dat daar iets heel anders achter zit. Wat Omnik schrijft is bijvoorbeeld nooit in mij opgekomen.
Ik ga even nadenken over hoe ik nog iets zou kunnen aanbieden zonder mijn familielid te passeren of nog meer stress te veroorzaken.
Iemand vroeg nog of ze een verkeerde vriendengroep heeft. Ik kan dat moeilijk inschatten. Mijn familielid spreekt van allemaal jongeren met problemen en moeilijke thuissituaties en is daarom bang dat dochter nu dus vooral probleemgedrag laat zien om erbij te horen.
School is op de hoogte (trok aan de bek vanwege het spijbelen), huisarts voor zover ik weet niet.
Wilmamaa schreef op 11-04-2023 om 10:45:
Ik begrijp de wanhoopspoging van de ouders van dit meisje. Ik moet bekennen dat ik er (een paar jaar geleden) ook over gefantaseerd heb mijn dochter maandenlang huisarrest te geven. Of om haar mee te nemen op een reis naar verweggistan. Alles om haar weg te houden bij de andere straatjongeren en de drugs.
Natuurlijk is het geen verstandige oplossing. Maar wat wel?
Eleanor, je schrijft dat je het gedrag herkent uit je eigen jeugd. Wat heeft jou geholpen? Of hoe denk je achteraf dat je geholpen had kunnen worden?
Ja, in deze situatie snap ik het ook. Want dan wil je het kind uit de probleemsituatie halen en dat moet dan ook.
Is de situatie bij jou opgelost uiteindelijk?
Eleanor, wat jij beschrijft over het meisje deed mij al denken aan een misbruik situatie of andere nare ervaring. Jouw verhaal ondersteunt dat alleen maar. Je familielid zou er beter aan doen om eens echt te luisteren naar het kind en niet te proberen met geweld het in de goede richting te duwen. Nu krijgt het kind de boodschap dat wat het voelt of meegemaakt heeft, totaal niet van belang is als het maar gedrag vertoont volgens het boekje en geen overlast veroorzaakt door “stout” te zijn.
Dat zal haar of nog veel dwarser maken, of mentaal breken.
Eleanor schreef op 11-04-2023 om 12:47:
[..]
Wat naar dat je ook met zulke grote zorgen hebt gelopen. Mag ik vragen wat je uiteindelijk gedaan hebt?
Wat mij geholpen zou hebben was als iemand op zoek was gegaan naar de reden achter mijn gedrag (in mijn geval misbruik) in plaats van mij weg te zetten als lastige puber. Mijn gedrag werd ook afgestraft en afgekeurd zonder dat er hulp of begrip kwam en ik ben nu natuurlijk heel bang dat de geschiedenis zich herhaalt. Het laat me maar moeilijk los en roept veel op. Tegelijkertijd wil ik er ook voor waken dat ik ga projecteren.
(...)
Iemand vroeg nog of ze een verkeerde vriendengroep heeft. Ik kan dat moeilijk inschatten. Mijn familielid spreekt van allemaal jongeren met problemen en moeilijke thuissituaties en is daarom bang dat dochter nu dus vooral probleemgedrag laat zien om erbij te horen.
Mijn dochter was al wat ouder toen ze zich zo van ons afkeerde, bijna 17 al. Eerst heb ik met haar proberen te praten, op zoek naar de reden. Maar er kwam niets uit, ze was zo gesloten als een bus. Ze zei dat ze veel stress van school had, dat wel. En dat ze nu eindelijk leuke vrienden had. Waarom wij als ouders opeens zo totaal fout waren, kwam er niet uit.
Bovendien was er nauwelijks tijd om weer verbinding met haar te maken. Ze bleef in haar slaapkamer tot ze (toen nog) naar school ging en kwam pas s avonds laat/'nachts weer thuis. Linea recta naar haar slaapkamer. Drong ik mezelf teveel aan haar op, dan kreeg ze woedeaanvallen.
Na een tijdje ontdekte ik dat ze heel veel blowde en andere drugs gebruikte. Ik ben toen in shock naar de huisarts gegaan. Die heeft nog met haar gepraat over de gevaren van drugs e.d. En ook een keer apart met haar om haar te vragen of er meer speelde. (Als daar iets uitkwam, weet ik dat natuurlijk niet).
Ook heb ik een verslavingsorganisatie ingeschakeld. Voor mezelf (uitleg, advies), en voor haar. Een soort jongerenprogramma hadden ze, dat dochter braaf doorlopen heeft maar meer ook niet.
Na een tijdje heb ik buurtwerk/jeugdzorg benaderd. Nou ja, dat heeft ze eigenlijk zelf gedaan omdat ze uit huis geplaatst wilde worden. Daar zagen ze ook wel dat er vanalles niet klopte. Maar ook zij konden niet tot haar doordringen. Extreme puberteit noemden ze het. Ze kregen haar nog wel zo ver om PMT te gaan doen, psycho motorisch therapie. Praten wilde ze niet, maar zo kon ze iets doen met haar opgekropte emoties, woedeuitbarstingen en negatieve lichaamsbeeld. Na een keer of 3 haakte ze af. Het kwam allemaal te dichtbij denk ik.
Zo kan ik nog wel even doorgaan. Ze wilde eigenlijk niets anders dan blowen en met rust gelaten worden.
Ik was blij als er af en toe een vriendin of familielid wel contact met haar kon krijgen. Een beetje zoals jij er wilt zijn voor de dochter van jou familielid. Ik stond daar juist heel erg voor open. Maar eerlijk gezegd lukte dat altijd maar heel kort. Ze had altijd het besef dat die mensen uit het kamp van haar ouders kwamen. Ook bij haar beste vriendin kwam ze niet meer thuis omdat haar moeder goed bevriend was met mij.
ja, en die vriendengroep met jongeren met problemen en moeilijke thuissituaties die jij noemt, was er ook. Dat was haar nieuwe familie. Terwijl ze zelf helemaal geen moeilijke thuissituatie had, in mijn ogen. We hadden helemaal geen ruzies, we probeerden haar te begrijpen, met haar mee te bewegen.
Lang verhaal kort: soms is er kennelijk weinig dat je kunt doen. Ouders, familie, vrienden, hulpverleners, allemaal van goede wil...maar zonder resultaat.
BritgetJones007 schreef op 11-04-2023 om 12:49:
[..]
Ja, in deze situatie snap ik het ook. Want dan wil je het kind uit de probleemsituatie halen en dat moet dan ook.
Is de situatie bij jou opgelost uiteindelijk?
Het is niet echt opgelost helaas. Toen ze 18 werd, is ze vrijwel meteen ingetrokken bij een vriendje met geld en een huurhuis. Altijd voldoende wiet binnen handbereik. Sindsdien zien we haar nauwelijks, contact is oppervlakkig. Nu al weer 2 jaar. Wel maakt ze duidelijk stapjes vooruit. Ze lijkt meer rust te hebben en zorgt redelijk voor zichzelf en het huisje waar ze woont. Ze gaat 3 dagdelen naar een soort "dreamschool". Ze zegt geen andere drugs meer te gebruiken dan wiet. Soms lijkt ze echt uit zichzelf contact met ons te zoeken.
Sommige jongeren moeten/willen kennelijk helemaal zelf hun weg vinden, met alle shit die op hun pad komt. Ik kan alleen maar, met veel verdriet, wachten tot/of ze ooit de weg naar huis weer vindt.
