Laten doen of niet?
Hallo,
Ik moet even iets kwijt: puberdochter van 15 jaar heeft af en toe echt van die huilbuien. Dan is ze zo intens verdrietig en vindt de hele wereld saai. Dan vindt ze dat ze geen vriendinnen heeft, dat haar zusje stom is, dat ze helemaal alleen op de wereld staat. Ik herken dit wel van mijn eigen puberteit maar als je eigen meisje je zegt dat ze zooo ongelukkig is, breekt toch wel je moederhart.
voor de rest is ze een heel normale puber: gaat babysitten, heeft sinds kort een vriendje, gaat naar de jeugdbeweging, zit op muziek... Moet ik me dan zorgen maken of is het gewoon iets wat erbij hoort?
Groetjes!
Ik denk
ik herken het wel,twee van mijn pubers hebben ook zo,n periode gehad.
het is ook niet niks,opgroeien en leren wie je nou eigenlijk bent,waar je bij wilt horen ,en wat je mening is.
heel begrijpelijk dat daar dipjes bijkomen.
en inderdaad ,je moeerhart breekt als je het ziet.
maar zolang ze nog leuke dingen doet en goed functioneert zou ik me geen zorgen maken.
Zorgen
Wat ik duidelijk lees in je verhaal is dat je goed met je dochter kan praten. Ze vertelt je waarom ze verdrietig, eenzaam of boos is. Ik zou me wel zorgen maken als je dochter zich ongelukkig zou voelen en ze praat er niet over. Nu kan ze haar gevoel goed bij je kwijt, dat is fijn.
Ik herken al die lastige gevoelens wel uit m`n pubertijd en praatte er ook het liefst met mijn moeder over en een goede vriendin. Alleen al het feit dat mijn moeder me serieus nam en mijn verhalen en ongenoegen liefdevol aanhoorde was vaak al voldoende.
Gierende hormonen
Onze zoon heeft op dit moment een dergelijke periode. Veel huilen en niet weten waarom!
Tja
ik moet ook eerlijk toegeven dat ik haar dikwijls niet gerust laat. Misschien zit ik ook wel te dicht op haar huid. Ik krijg de laatste tijd heel korte antwoorden, alleen maar 'ja of nee' of 'niks'. En daar krijg ik de kriebels van. Dan begin ik te peuteren en wel 100x te vragen wat er scheelt... Loslaten zeker? Als er echt iets is, hoop ik dat ze me dat vertelt. En dat heb ik in het verleden ook al mogen ervaren. Ja, ze vertelt me veel, maar vaak moet ik het eruit trekken...
De laatste dagen is ze hier thuis slecht gezind, kort van stof, gewoon niet vrolijk. En dat weegt op mij. Maar misschien moet ik het me niet zo erg aantrekken en haar maar even lekker laten doen. Wat denken jullie?
Klein tipje
Wat hier altijd werkt, is niet gaan praten, maar gaan doen. Samen, een-op-een iets leuks gaan doen (naar de stad, wandelen, familiebezoek waar we lang voor in de auto moeten zitten, samen koken, samen een taart bakken, samen haar huisdieren verzorgen, een spelletje, elkaars nagels lakken, samen haar kamer reorganiseren). Dan gaat ze vanzelf wel vertellen, of niet en dan zijn we gewoon lekker bij elkaar en hebben er weer een leuke herinnering bij.
O ja, dat "trekken"
Dat herken ik. Je maakt je zorgen en blijft vragen. De tip van Kobalt is een goeie. Doe ik ook. Samen iets gaan doen, bezig zijn en soms komen de verhalen en vragen vanzelf. Gelukkig nooit geen ernstige zaken en meestal besef ik achteraf dat ik me een hoop zorgen maakte die niet nodig waren.
Als ik ga trekken naar informatie vindt zoon mij een zeurpiet en krijg ik weinig tot geen antwoorden. Ik doe ook erg m`n best om er niet al teveel "boven op te zitten."
