Leef ik nog in de pre-historie of is zoon (12) 'gewoon' verwend?

Welnee

Volgens mij maak je je om het verkeerde druk. Ja, er zullen best wel 12-jarigen zijn met zo'n peperdure telefoon. Het lijkt me geen schande of teken van nieuwerwetserigheid als kinderen dat ook wel zouden willen. Het lijkt wat mij betreft op droomwensen over dure huizen of duren auto's of ski-vakanties.
Daar is niks abnormaals aan.
Ik zou het vooral hebben over waarom hij het niet krijgt en daarvoor is het antwoord op een simpele vraag eenvoudig: zou jij je 12 jarige elke dag en overal waar hij is met 200 euro in contanten op zak de wereld in sturen?
Zou hij zijn spaargeld, alles wat hij heeft, elke dag mee naar school nemen?
De vraag stellen is 'm beantwoorden.
Nu nog de laatste klik: zo'n telefoon is dat ook waard en is net zo gevoelig voor verlies en diefstal of beroving. Niet handig om dat bij je te hebben.
Dat jouw zoon met alleen dat cadeautje op de proppen komt, is omdat het hem een haalbaar ding lijkt. Stel hem bovenstaande vraag en leg je eigen standpunt uit. Dan snapt hij dat het niet haalbaar is en verzint hij vanzelf een ander cadeautje.
Of jij verzint wat. Mijn kinderen weten (net als ik) nooit wat ze willen hebben.
Groet,
Miriam Lavell
Groet,
Miriam Lavell

Hier ook

Hoi amar

Dit soort discussies zijn hier ook aan de orde van de dag. Dus bereid je maar voor op dit soort discussies. Mijn kinderen krijgen ook geen dure mobieltjes. Veel te kostbaar en te diefstalgevoelig. En er zijn er altijd een paar in de klas die het wel krijgen. Vooral jongens willen mooie nieuwe telefoons en doen er meestal weinig mee.

Ik leg hem meestal uit dat je het beste voor elke functie een apparaat kunt hebben dat goed is wat je ermee doet. Een mobiel is om mee te bellen en niet om te fotograferen of muziek te luisteren.

Als je toch een duur mobiel willen zoals mijn dochter betalen ze het zelf. Zijn ze er meestal ook extra zuinig op.

succes

Saar

Hoe lang doe je met spullen

Ik vind twee dingen begrijpelijk, gezien vanuit het puberbrein: dat hij zo'n cool toestel wil zoals iederéén dat heeft (ahum) en... wel nu! Ouders zien dat praktischer. Die vinden dat je op zijn minst twee jaar met een toestel moet doen (of jas, tas, enz.) en dat je er zelf voor moet sparen, zeker als het om een vervolg-toestel gaat. Dat botst helaas wel eens. Motieven als 'het is te duur om mee over straat te gaan' vind ik niet op gaan in dit geval. Ik vind een telefoon van 120 euro niet extreem duur. Mijn dochter liep met een duurdere iPod rond. Wordt zo'n ding gestolen, dan is dat erg van het geld, maar het lijkt me voor puberkind erger dat hij geen telefoon meer heeft. Ik zou dan namelijk geen nieuwe financieren.
Ik vind je zoon dus niet verwend in de zin van naar en hebzuchtig. Het is puber eigen om iets te willen hebben wat de kudde ook heeft, alleen moet die puber er maar mee om leren gaan dat daar soms geduld en een spaarrekening bij hoort.

Zelf een bedrag bepalen

Dat betekent dat hij voor zijn verjaardag een bedrag kan krijgen dat hij aan zijn favoriete cadeau kan besteden. Dit zal hoogstwaarschijnlijk niet voldoende zijn voor de gewenste mobiel, dus hij kan of zelf bijbetalen of aan andere gasten ook geld vragen.
Ik snap dat het niet verstandig is om met dure dingen rond te lopen. Dat kun je hem uitleggen maar daarna zou ik het aan hem overlaten.
Mijn dochter is ook 12. Ik herken het belang van dure mobiels helemaal niet, wel het belang van het hebben van een mobiel. Zolang je maar kunt bellen, sms-en en foto's maken, zit het wel goed.
Ik denk dat dit ook niet bepaald wordt door de welgestelde gezinnen. Mijn indruk is juist dat die gezinnen meer terughoudend zijn met dure cadeaus. Het opbieden herken ik ook niet, niet op de basisschool en ook niet op het voortgezet onderwijs.
Dochter zit op een gymnasium, dus wel een eliteschool. Maar dit geldt weer helemaal niet voor materiële zaken, niet in mobiels maar ook niet in kleding.
Geen idee of dit anders is bij de jongens in haar klas. Ik zal het eens vragen.

Zelf voor sparen

Dochter van 13 wou ook zo'n hip toestel,terwijl de hare nog werkte.
Zelf betalen dus!

Waarom moet je persé foto's kunnen maken? - beetje o.t.

Die muziek snap ik, maar de manie om overal en altijd van alles foto's te willen/kunnen maken, vind ik niet plezierig.

Ik snap best dat je zoon zo'n mobiel wil. Tuurlijk. Maar kom op zeg, hij is 12! Wat moet je dan nog wensen als je 15, 16 bent? Laat hem zelf maar sparen voor zoiets.

Hier had een (flink oudere) zoon zo'n supermobiel. Maar inderdaad, gejat, tijdens carnaval. En hij doet nu alweer een hele tijd met een derdehandsje van zijn broer. En een aparte MP3-speler.

tonny

Foto's

Ik zou van mijn kind niet meteen denken dat hij/zij verkeerde dingen wil doen met foto's. Mijn dochter kan zich heel erg uitleven met het maken van foto's, dat wordt dan weer allemaal uitgewisseld via Hyves en dergelijke. In haar geval altijd grappige foto's.

Bedankt en perplex

Allereerst heel erg bedankt voor al jullie tips,ervaringen,meningen, suggesties! Ik voelde me er echt door gesteund en blijk ook nog een mens van deze tijd. Jullie antwoorden hebben het effekt gehad dat we vanavond hebben verteld dat hij die mobiel op zijn buik kan schrijven, d.w.z.zelf bij elkaar kan (gaan) sparen als hij hem per se wil hebben.
Ik had me voorbereid op een discussie ('waarom?' 'je hebt nog een hele goeie oude', 'en als jullie nou'...'nee, want'... etc) maar niks van dit alles.
Zoon accepteerde het nl. meteen en zonder slag of stoot en stralend fixeerde hij zich vervolgens op een computerstrategiespel voor 16 jarigen (war of empire o.i.d. )dat hij toch echt, beslist, het allerliefst moet gaan krijgen.
Ik voel me net Margreet Dolman, maar toch: 'herkennen jullie dat gevoel, dat je alhoewel je je kind al jaaaaaaaren kent, toch verrast wordt door....?'
groeten van amar

Haha

Misschien had hij zich ergens onderweg al bedacht dat na een jaar een nieuwe willen misschien ook wel een beetje overdreven was.

Kaaskopje

Nou, ik denk dat dat (helaas) niet het geval is.
Ik voel wel wat voor de verklaring van het 'puberbrein',zoals jij mailde.
Daarin gaan 'impulsen', 'wensen' 'erbij willen horen',
'consequenties niet overzien' en 'grenzen uitproberen' met elkaar aan de haal, begreep ik (erg vrijvertaald) uit het boek van Evelien Crone over puberhersenen.
Daaraan voeg ik toe: een flinke snuif dwingelandij en een grote dosis uitproberen van zoon.
( soms wens ik dat opvoeden net zo makkelijk is als koken).
Wat ik er in ieder geval wel weer uit leer is hoe belangrijk ( en soms ook moeilijk) het is om grenzen te stellen. Vooral naar deze zoon,maar dit terzijde.
amar

Tonny

Foto's zijn hier belangrijker dan muziek. Muziek luisteren via de mobiel is hier geen behoefte aan. Maar foto's maken op elk mogelijk moment, zonder dat je je camera bij je hebt, dat is wel interessant.
De kwaliteit van de foto's is belabberd, maar daar gaat het niet om. Het gaat erom om de aanwezigen of anderen te laten zien hoe leuk het was.
Dochter weet nog steeds niet hoe ze de foto's van mobiel naar pc moet krijgen. Maar dat boeit haar niet voldoende om er energie in te stoppen.

Cobi

mijn zoon loopt op sommige gebieden voor, en op andere gebieden achter.
En dat van die folderwijk hou ik in mijn achterhoofd, voor de volgende keer dat hij bv een nieuwe fiets wil
(net vorig jaar een omafiets gehad)

Maylise

je hebt gelijk, die mobiel is belangrijker zelfs dan hun Bjorn Borg onderbroek

Denk nou vooral niet

Dat het bij een mobiel gaat om het bellen en gebeld worden. Welnee. Het gaat om de gadgets, bellen is bijzaak. Mijn kinderen mobieleren wat af (okee, dochter smst heel behoorlijk), maar bereikbaar zijn voor je moedre - bijvoorbeeld - is een utopie.
Hahahhaha ik bedenk mij ineens dat dat ook natuurlijk wel heel erg schrikken is, een foto van je moeder Hier lopen ze met zelfgekochte mobieltjes van rond de 100 euro. Daar doen ze een jaar of 2 mee.

Tirza

Logisch hoor

Ik vind het niet raar hoor dat je zoon dit soort wensen heeft. Met een cool toestel ben je helemaal het 'mannetje' en dat is voor een puber vreselijk belangrijk.
Enne... is het niet van alle tijden om grote (en soms onbereikbare) wensen te hebben? Wat wilde ik vroeger graag een pony! Dat kwam op ieder verlanglijstje weer terug. En natuurlijk wist ik dat ik die pony niet ging krijgen, ook al was er een klasgenootje dat er wél een had.

Tegengeluid

Mijn dochter is 13 en heeft zo'n mobiel..Oké, het is mijn oude, want ik wilde van mijn touchscreen, windows based mobiel af.
En ja, ze vindt het fantastisch. Kan redelijke foto's maken, zit een 8 GB memorycard in, dus ze kan ook fimpjes erop zetten en kijken, hoeft geen aparte MP3 speler mee te sjouwen, want dat kan ook op de mobiel, geen apart fototoestel. Voordeel is dat hij op de flight-mode kan en dus toegestaan is op haar middelbare school.
Overigens heeft deze toevallig ook wifi, dus ze kan hier thuis haar mail checken of msn-en terwijl ze gewoon bij ons op de bank zit. Wel zo gezellig voor ons en ook redelijk controleerbaar.
Deze mobieltjes zijn voor rond de € 30 te koop op marktplaats.
Wat is nu het werkelijke probleem ? Het geld niet, zoals het zinnetje hierboven. Het ene kind wil alleen dure merkkleding aan en krijgt dat ook, maar een uitgebreid mobieltje is iedereen op tegen ?
In deze tijd, waarin de communicatie via hele andere terreinen verloop dan toen wij tiener waren, is zo'n mobiel heel normaal.
Jakiro (zelf een ongelooflijke digifiel en gadgetgek)

Begrip

Jakiro, je kinderen hebben aan jou een goeie, aangezien je zegt 'zelf een ongelooflijke digifiel en gadgetgek'.

Als je als ouders heel erg tégen bent (...), of juist heel begripvol vóór, zijn dat allebei levenswijzen waarin het gaat lukken als 12, 13-jarige zo'n leuk ding te hebben.

Maar dan nog even terug naar de diefstalkwestie. Kinderen van 12, 13 hebben er door hun leeftijd misschien nog niet zo mee te maken, maar als je in het uitgaansleven als 16-plusser door de nacht naar huis gaat, kun je best mensen tegenkomen die zich dat hebbedingetje op oneigenlijke wijze willen toe-eigenen.

tonny

Telefoons

Dochter is bezig met haar 3e telefoon. De eerste was binnen het jaar kapot. Eigen schul dikke bult. De 2e gestolen, wat echt heel erg was. Niet vanwege het bellen, maar vanwege bewaarde smsjes die voor haar belangrijk waren. De 3e moest ze zelf betalen. En dat is moeilijk als je zo nu en dan oppast en verder het moet doen van je geld dat je krijgt om op te waarderen.
Het is gelukt, maar of het heeft geholpen?
Bellen doet ze niet, veel te duur. Wel heel veel smsen. Langleve de blox van vodafone. En foto's maken en muziek zijn ook heel belangrijk.
Voor onze zoon is juist het kunnen maken van filmpjes belangrijker. En daarmee weer gekke dingen kunnen doen. Beide telefoons waren zo rond de 120 euro, vind ik een redelijk bedrag. Wordt ook slechts eenmalig verstrekt door ons dus. (de 2e was een donatie van oma voor een deel)

Bah, wat materialistisch

...na de mobielwens volgden deze week achtereenvolgens de volgende wensen: een duur computerspel voor 16 jaar en ouder('waarom krijg ik die nou niet, ik word al 12 jaar en dat spel is echt niet eng,jullie snappen er ook niks van, iedereen mag dat bij mij op school'), een Wii , een bestuurbare helikopter, en vervolgens tranen met tuiten toen wij dit keer voorstelden geld te geven (hij krijgt ook nog een computerspelletje,dat weet hij niet). Hij wil nl al een tijd voor de hockey een 'heel mooie,supergave,hartstikke dure hockeystick' en ook nog een 'mooie binnenstick' voor als ze binnen gaan trainen. Ik vind dat hij hieraan mee mag betalen,vandaar mijn voorstel om geld te geven. Het geld besteden/uitgeven gaat mij w.b. hem allemaal veel te makkelijk en dat vind ik niet goed, hij leert helemaal niet dat zoiets veel geld kost en wat dat betekent.Hij vind geld krijgen geen 'echt kado' en bovendien zou hij die sticks 'gewoon' moeten krijgen 'want dat krijgen anderen ook'( is helaas ook zo).
In ieder geval vind ik dat als hij die sticks wil, hij hieraan moet meebetalen van zijn spaarrekening.
Vanochtend kwam hij in tranen naar mij toe; in zijn klas is een vriendje een week eerder jarig en die krijgt een playstation 3 en een bestuurbare helikopter. En zoon wil daarvoor niet onderdoen.Ik heb persoonlijk zo'n verschrikkelijk hekel aan dit gedrag, al snap ik wel dat het voor hem anders voelt.Hij wil er gewoon bijhoren, en niet onderdoen voor die vriendjes die werkelijk alles krijgen wat ze willen hebben en zich schamen om met een plastic Hema zak te lopen.
Ik ken dit gedrag ook niet bij mijn oudere dochter, die is totaal niet met merken bezig en ook niet met prijzen. Zoon weet precies wat al die dingen kosten.Omdat hij vorig jaar een omafiets kreeg, heeft hij nu ook minstens 'recht' op een kado dat net zo duur is als die fiets van vorig jaar! Ik was perplex hierover,en heb dit meteen ontzenuwd vanochtend. Maar zo praten de jongens in de klas dus ook met elkaar. Bah.
Maar goed, ik moet dit duidelijk en constructief met hem oplossen.Ik broed hierop verder.

Amar

Wat is er mis met verlangen? Ik zou je zoon wel de ruimte geven om het allemaal te begeren. Je hoeft toch geen hekel eraan te hebben dat hij het wil? Dat zit gewoon diep bij hem van binnen, en heeft waarschijnlijk ook te maken met erbij willen horen.

Ik zou proberen mijn zoon te helpen met het onderscheid tussen verlangen (ok) en binnen het gezin meer eisen dan je in redelijkheid toekomt (afhankelijk van de wijze waarop niet ok).

Het helpt zo vaak om dat verlangen helemaal toe te laten en te doorleven voordat de realiteit er een stokje voor steekt... soms lukt het ook om daardoor beter te voelen waarom het nou zo belangrijk is, al die materie. Welke diepere onzekerheid of ongelukkigheid eronder schuilt. Met te snel afkappen mis je die dimensie.

Zelf ben ik opgegroeid in een stinkend rijke omgeving met een anderhalfkeermodaal vader. Ik heb zooveeeel wensen gehad.... en terugkijkend had ik zooo graag eerder mezelf gevonden en was ik eerder opgehouden met meedoen in de klas... maar dat is lastig hoor, op die leeftijd. Ik denk echt dat je je zoon beter door dat gevoel kunt laten heengaan, daar schiet je meer mee op.

Voor lara

Ja, een hockeystick is nodig, maar moet dat dan meteen een 'heel mooie,supergave,hartstikke dure hockeystick' en ook nog een 'mooie binnenstick' zijn?

Tja

een fiets is nodig maar toch een flink duur ding. Hier krijgen ze de fiets toch voor hun verjaardag. Als ze het zomaar tussendoor zouden krijgen wordt het een hele basic tweedehandsje en dan voor hun verjaardag een gewoon cadeau. Nu krijgen ze een mooie nieuwe fiets voor hun verjaardag.

Dure stick

Mijn dochter had nieuwe voetbalschoenen nodig. Ze had er al een paar keer om gevraagd, maar toen ze me een schoen liet zien waar toch echt een gat in te zien was kon ik er uiteraard niet meer omheen. Waarom heb ik haar niet eerder geld voor schoenen gegeven? Omdat ik het niet eens was met haar wensen. Ze had supercoole schoenen gezien voor 80 euro. Ik had daar geen zin in. Voetbalschoenen moeten doen waar ze voor gemaakt zijn: lekker zitten, zodat je er hard op kunt lopen en flink mee tegen een bal kunt trappen. Dat kan voor minder dan 80 euro. Ze heeft nu schoenen voor 50 euro. Prima schoenen. Ze is er zelf eigenlijk best tevreden mee. Als ze duurdere had gewild had ze haar zakgeld aan moeten spreken. Bij dit soort dingen vind ik dat ik als ouder de basis moet aandragen, de franje mogen ze zelf betalen.

Bijdrage rodebeuk

Ik vind dat je het zo mooi omschrijft Rodebeuk! Wat zou het geweldig zijn als iedereen (!) wat meer zou nadenken over wensen en wat er achter steekt...

tonny

Tonny

Heerlijk he, dat je op zo'n forum nog wat winst kunt trekken uit jeugd-frustraties...

Want de eer in dezen is natuurlijk niet voor mij, maar voor mijn vader. Hij is degene die gevolg heeft gegeven aan de druk uit zijn familie om 'op stand' te gaan wonen.

Daarmee was mij een leerervaring gegund...

Rode beuk

Jij schrijft precies wat ik ook denk, ik kreeg het alleen niet zo mooi opgeschreven!

Cultuur

Als zijnde getrouwd met een Amerikaan, kom ik vaak in ja/nee situaties wat betreft materialisme. Ik ben zelf opgevoed met tweedehands kleren, tweedehands autos, altijd een baantje toen ik mocht werken en daarvan moest ik dan minstens 1/3 deel sparen, bijbetalen als ik iets duurs wilde etc. Dat clasht dus echt met de (amerikaanse) opvoeding die mijn man heeft genoten! Ik vind het hier (in VS) eigenlijk best moeilijk om mijn kinderen bewust te maken van geld. Mijn man en ik hebben hele uiteenlopende ideeën hierover Het enige wat ik eigenlijk kan/probeer te doen is aanleren dat het niet vanzelfsprekend is dat er veel geld voor een kado is, en dat je geld maar 1x uit kan geven..
Best moeilijk!

Cultuur en geld

ik denk ook dat het voor die ouders geld in overvloed hebben moeilijker is om hun kinderen met geld te leren omgaan.
er is immers altijd geld,en dat zien de kinderen ook,dus waarom *moeilijk* doen over dure aankopen.
in een modaal gezin,moet je het doen met een modaal inkomen,en als er beperkt geld is zullen de ouders én de kinderen moeten leren met dit beperkte geld om te gaan.
als je dan iets duurs wil,of meer zakgeld of meer kleedgeld,is er maar 1 oplossing,het zelf gaan verdienen.
kinderen uit deze gezinnen leren het min of meer vanzelf,er is geen keus,ouders van kinderen uit *rijke* gezinnen moeten steeds opnieuw keuze smaken,wat geef ik wel en wat geef ik niet.
ik kan me dat best voorstellen,wij hebben ook *rijkere* en *armere * periodes gehad,en in de rijkere periodes was ik toch geneigd om de kinderen wat vaker iets toe te stoppen,om ze mee te laten profiteren van de wat rijkere periode(ondanks dat ik wist dat het opvoedkundig niet goed voor ze was)

Ook verwend

Mijn oudste (14) zit in de klas met superrijke kinderen. Kinderen die in peperdure grachtenhuizen wonen en voor wie de Escape wordt afgehuurd als er een feestje gevierd wordt. Haar wenslijstje is enorm veranderd, vergeleken met vroeger. Dure mobieltjes, kleding van dure merken, dure parfums... Haar feestje viert ze niet meer bij mij, maar bij haar vader die een duurder, groter huis heeft. Gelukkig weet ze wel dat ze die spullen niet van mij krijgt en heeft ze nu wat oppasbaantjes.