Liefdesverdriet puberdochter

ze wil niet getroost worden....

Dus laat haar lekker met rust, ga niet trekken en zorg dat je er bent als ze wel wil. Misschien extra begrip voor bepaalde dingen, dat ze nu even niet kan doen wat ze normaal moet doen en laten.
Verder kun je niet veel dan op de achtergrond blijven...
sterkte

idd Polletje

Zeg dat je van haar houdt, geef haar de ruimte, zeg haar dat je er bent, en wees er voor haar met een arm en een schouder als ze erom vraagt.

Verwennen...

Haar een stevige knuffel geven.

En draai dat nummer van brigitte kaandorp om jouw moederhart te troosten, ' hij heeft het uitgemaakt'. Prachtig nummer!

Mijn vaders antwoord

Mijn vaders antwoord op alles wat misging in mijn leven was warme melk. Verkleumd of doornat binnenkomen? Warme melk. Liefdesverdriet? Warme melk.
Al was het wat onbeholpen, ik vond het als puber al een lief gebaar. Die man die geen ei kon koken ging met een pannetje met melk aan de slag, speciaal voor mij. En nu is warme melk voor mij de ultieme geur van troost.
Ik wil niet zeggen dat je het arme kind warme melk moet geven, maar die kleine gebaartjes van iets liefs doen om te laten merken dat je meeleeft zullen haar altijd bijblijven. Dekentje over haar heen doen als ze ellendig op de bank zit. Luidruchtig klein broertje even uit haar buurt houden.
Ze voelt zich helemaal niet speciaal nu, want de jongen op wie zij verliefd is vindt haar blijkbaar niet speciaal genoeg. Aan jullie als gezin de taak om haar haar zelfvertrouwen weer terug te geven.

Wat mooi Stoepkrijt

Je hebt helemaal gelijk. Ze voelt zich even helemaal niet speciaal nu ze aan de dijk is gezet. Wat is het dan mooi als iemand heel speciaal iets voor jou doet.

Stoepkrijt is me voor

Mijn moeder kwam dan altijd met een doosje Toffifee aanzetten, lag speciaal in de kast voor grote en kleine verdrietjes. Er zitten natuurlijk wel wat haken en ogen aan deze methode, je zou er bijna een troosteter van worden... Maar het gevoel van troost en speciale aandacht was voor mij toen ook wel duidelijk herkenbaar. Was het enige dat ze kon doen, dus dan deed ze dat maar.

Been there, done that

Oudste dochter is inmiddels al lang 't huis uit, maar ik weet haar eerste echte liefdesverdriet nog als de dag van gisteren. Ze was 16 en had bijna een jaar verkering. Heel leuke jongen, was ook veel bij ons thuis, en zij bij hem.
En toen maakte hij het uit.. Vreselijk om je kind zo verdrietig te zien.

Ik neem mezelf nog steeds kwalijk hoe ik toen reageerde. Zij moest nl. oppassen bij kennissen, en ik moest die avond ook echt weg (presentatie geven). En ipv haar voorop te stellen heb ik haar in de uren er tussenin zo goed mogelijk getroost, maar toch naar het oppasadres gestuurd, met dikke huilogen. Wel kwam haar beste vriendin om mee te gaan. En ik heb met een rotgevoel die presentatie gegeven om daarna snel terug te gaan.

Zij lacht er nu om en snapt echt niet dat ik me daar, als het ter sprake komt, druk om maak maar ik zou het zo over willen doen... Zo suf hoe je middenin zo'n situatie dan niet kunt zien wat écht belangrijk is. En dat was zij.
Het is daarna nog wel eens voorgekomen, ook bij jongste dochter. En ik zorg (nu wel) dat ik er gewoon ben. Met een lekker kopje thee. Samen lekker onder een dekentje, en alleen maar luisteren als ze 100 keer wil zeggen dat ze het niet snapt want dat hij... En dat zij... Etc.

Bedankt voor de tips

Eigenlijk heb ik dus onbewust jullie tips al opgevolgd. Wat een mooi gebaar van je vader stoepkrijt!
Gelukkig is ze niet in haar verdriet blijven hangen en hoop ik dat het ergste leed al geleden is...