Mijn dochter doet haar eigen zin
Wij hebben een dochter van 14 jaar en een zoon van 12 jaar oud. Wij hebben met onze dochter continu aanvaringen het afgelopen jaar. Ze is altijd wel eigenzinnig (haar eigen zin eerst), maar nu gaat ze meer en meer haar eigen weg. Haar gedrag wordt voor ons onhandelbaar.
Onze dochter is gisteren weggelopen van huis en naar een vriendin gegaan. Ze heeft deze week een drukke proefwerk week en vorige week afgesproken dat onze dochter dit weekend volledig op haar huiswerk gaat richten. Leren gaat bij haar niet vanzelf en als ze niet meer tijd besteed aan proefwerken, dan haalt ze onvoldoendes.
Zaterdags heeft ze meestal hockeywedstrijden en dat is een prima afleiding, dus gaat ze deze zaterdag naar haar wedstrijd om 11 uur in de ochtend. Vervolgens is ze om half zeven 's-avonds nog niet thuis en heeft ze niet gezegd waar ze blijft. Ik kom erachter door de hockeyclub een app te sturen. Ze mocht nog een wedstrijd spelen en is tussen de wedstrijden door bij een vriendin gebleven. Om zeven uur komt ze thuis en doet of er niets aan de hand is. Wij spreken haar erop aan en ze zegt dat ze bij haar vriendin huiswerk heeft gemaakt en niet meer gedacht heeft om ons te waarschuwen (vermoedelijk omdat wij dan gezegd hadden dat het beter is om huiswerk thuis te maken).
Zondag vraagt onze dochter of ik haar huiswerk wil nakijken. Ze komt na een half uur bij mij en vraagt of ze naar haar vriendin mag. Ik zeg dat dat kan als ze haar huiswerk af heeft en dat weet ik pas als ik het huiswerk nagekeken heb. Ik geef ook aan dat Denise bij ons kan komen. Ze komt nog een paar keer en de laatste keer huilend dat ze niets mag en dat ze in een gevangenis leeft. Mijn dochter is een High Sensitive Person (HSP) en laat haar emoties voorop gaan. Ze loopt weg en vertrekt op haar fiets. Wij komen erachter waar ze zit en mijn vrouw zorgt ervoor dat ze weer thuis komt. Om acht uur in de avond komt ze thuis. Ik was gisteren erg kwaad op haar en we hebben elkaar niet meer gesproken sindsdien.
Deze incidenten gebeuren wekelijks. Als ze niet meteen haar zin krijgt gaat ze tekeer tegen mij en mijn vrouw. Mijn vrouw krijgt voortdurende volle laag, boosheid, frustratie, negeren. Als mijn vrouw de kamer in gaat om wat te praten zegt onze dochter: "Wat doe je hier, ga weg" . Een normaal gesprek is onmogelijk en dat is heel lang zo, tot verdriet van mijn vrouw. Tijdens het avond eten zegt onze dochter weinig en zondert zich meestal af in haar kamer. Ze is veel bezig met sociale media op haar iphone en levert het apparaat in de avond nooit uit zichzelf in.
Het gedrag van onze dochter is dermate anders, dat wij ons grote zorgen maken. Ik heb al geen behoefte meer om te praten met haar. Mijn vrouw heeft gisteren ons gevraagd waarom ze zo doet. Onze dochter antwoord dat ze niets mag en dat ze zelf wel weet wat ze kan en mag.
We hebben de afgelopen maanden verscheidene keren aangegeven wat wij van haar verwachten en dat is een normaal gesprek, op tijd thuis komen, huiswerk maken en meedraaien in het gezin met taken en als lid van het gezin.
Wij denken dat ze veel mag, ze mag naar concerten, pretparken, vrienden weg en ze krijgt genoeg, ze komt niets te kort. Dit zien wij niet terug. Ik heb vorige week nog een kaartje voor Ariana besteld, dan is ze eventjes lief, maar zo vergeten. Ik ben zover dat ik niets meer wil doen en dat ze zelf verantwoordelijk is voor haar gedrag.
We hebben normen, zoals goede cijfers op school, thuis gezellig met het gezin omgaan en liefdevol en met respect elkaar behandelen. Onze dochter breekt dit gezin op dit moment, vooral door het afreageren van haar frustraties en boosheid op haar moeder en op mij.
Wat nu?
En de grap van alles is
Dat ik bij mijn makkelijke oudste echt altijd veel strenger ben geweest. Dat bleek eigenlijk de ware valkuil te zijn hier in huis.
Maar die wordt eind van het jaar 16. Wat mij betreft echt wel een leeftijd waarop hij heel veel voor zichzelf kan uitzoeken.
jamaar
Ik ben een zeur hoor!
(en vooral omdat ik het herken)
Is het probleem niet dat ze jou verstrikt weet te laten raken in haar gedachtengangen? Jij hoeft natuurlijk helemaal niets als zij wil werken. Het feit dat ze in feite jou aan het werk zet *bewijst* al dat ze niet kan (?) werken want dat moet ze zelf. De realiteit zou nee tegen haar moeten zeggen, en niet jij. Als ze zelf tegen dingen aanloopt zijn het haar ervaringen en niet die van jou.
(hier is altijd genoeg te doen dus ik ben blij met hulp. Maar haar laten oppassen is natuurlijk geweldig voor haar zelfvertrouwen. Want volgens mij schort het daar vaak aan bij kinderen die niet durven wachten tot morgen, hier in huis iig wel))
Geeft niet hoor Cat
Of eigenlijk beter: nee dat ben je niet!
Hoewel ik in principe vind dat je gelijk hebt, zie ik haar op dit moment teveel worstelen met al haar andere verplichtingen. Paardrijden schiet er regelmatig bij in, en ze zit vaak genoeg nog tot 11 uur aan haar huiswerk. Ondanks duur ingehuurde studiebegeleiding. Vandaar dus echt geen haar op mijn hoofd...
Maar het is goed om af en toe even te spiegelen. En even voor de goede orde: dit is echt niet het enige dat zomaar in haar hoofd opplopt. Ideeen, wensen en gedachtes genoeg.
Overigens vind ik dat ook nogal veel gevraagd van een kind van 12. Zoveel realiteitsbesef heeft ze echt nog niet. Tuurlijk leren ze alleen maar zwemmen door te oefenen. Maar zonder hulpmiddelen verzuipen ze. Ik geloof dus niet in zomaar in het diepe gooien van kinderen. Wat mij betreft gaat dat hier met zo'n onverschrokken type als dochter met heel veel hulp- en drijfmiddelen.
Voor wat het gebrek aan zelfvertrouwen denk ik dat je wel een punt hebt. Ze kan aardig goed bluffen, maar dat is altijd maar schijn. Soms vergeet ik dat wel eens....
