
Feria46
23-11-2011 om 13:59
Mijn dochter is een pathologische leugenaar
Mijn dochter (15) heeft een dwangmatige behoefte om te liegen. Dit zijn geen leugentjes om bestwil, maar fantastische verhalen waardoor ze behoorlijk wat aandacht krijgt. Nu zijn deze leugens behoorlijk uit de hand gelopen en heeft ze een aantal mensen echt pijn gedaan.
De leugens zijn vaak een emotionele verklaring voor het niet nakomen van haar afspraken. Zo heeft ze bijvoorbeeld 5 maanden lang met 2 jongens tegelijk verkering gehad en om af en toe haar afwezigheid bij de 1 te verklaren heeft ze zelfs een aanranding verzonnen.
Tegen weer andere vertelt ze dat ze bij een psycholoog loopt omdat ze zwaar depressief is. In het weekend gaat ze vaak bij vriendinnen slapen, maar achteraf blijkt dat niet waar te zijn. Waar ze dan wel uithangt weten we eigenlijk altijd pas achteraf.
Zelf zegt ze hierover dat de behoefte om aandacht en een arm om haar heen zo groot is, dat ze werkelijk geen uur zonder kan. Als het ene vriendje het heeft uitgemaakt, belt ze binnen 5 minuten de ander. Een weekend alleen zijn kan echt niet (!)
We hebben haar voorgesteld om met een deskundige te gaan praten, maar dat wil ze niet. Zoals ze zelf zegt: “ik ga niet tegen knuffels praten….”
Door al die leugens zijn wij haar erg gaan wantrouwen en controleren we haar eigenlijk te veel misschien. Nu ze min of meer haar vrijheid hierdoor kwijt raakt, dreigt ze haar spullen te pakken en te vertrekken naar 1 van de vele vriendinnetjes/vriendjes. Haar andere zussen (3) lijden erg onder haar narcistische gedrag.
Ik ben er zo moe van…….

Isabella
23-11-2011 om 19:53
Wat erg
Het lijkt wel of je het over een vriendin van mijn dochter hebt. Gelukkig zitten ze dit jaar niet meer bij elkaar in de klas en spreekt ze haar dus nog nauwelijks. Maar die vriendin vertelt dus ook allemaal vreemde verhalen. In het begin dacht dochter (en ik) nog wat erg dat zij dit allemaal mee moet maken. Maar op den duur wordt het zo erg dat het ongeloofwaardig werd. Zo vertelde vriendin dat toen zij een keer ging oppassen en bleef slapen de vader van de oppaskinderen bij haar in bed was gekropen met alle denkbare gevolgen. Wij schrokken hier natuurlijk erg van. Vervolgens vertelde vriendin dat ze met de buren mee op vakantie mocht omdat ze haar zo leuk vonden maar eenmaal op vakantie moest ze in haar eentje het vakantiehuisje poetsen, boodschappen doen en deden ze heel gemeen tegen haar. Onlangs vertelde ze ook nog dat een van haar docenten haar privé had benaderd omdat hij iets met haar wilde. Ja natuurlijk, denken wij ondertussen.
Als je haar oppervlakkig kent is het gewoon een leuke meid die er ook nog eens erg leuk uitziet. Waarom ze dit gedrag vertoont is mij onduidelijk. Het lijkt me zeker zinvol om naar de huisarts te gaan voor een doorverwijzing naar een therapeut of psycholoog o.i.d.
Sterkte ermee.

tsjor
24-11-2011 om 20:42
Serieus nemen
Feria-16, het vergt heel wat moed voor jou om tot de conclusies te komen die je nu beschrijft over je dochter. Het is niet niks, het is zelfs ernstig.
Ik zou je willen adviseren om eens rond te kijken op de website van De Knoop. Daar wordt het zogeheten 'geen-bodem-syndroom' beschreven. Je kunt ook zoeken op 'borderline' of 'psychopatholoog'. Niet zozeer om er een etiketje op te plakken als wel om zelf helderdere te krijgen wat er aan de hand is.
En daarna zou ik nog een dringend advies willen geven: wat iedereen ook zegt, of wat je zelf misschien ook denkt, jij bent niet de oorzaak en helaas ben je ook niet de oplossing. Dat wil zeggen dat er weinig is wat je kunt doen om je dochter te veranderen. Als ze zou willen veranderen zou dat door intensieve therapie moeten gebeuren en daar zal ze alleen toe bereid zijn als ze er zelf last van heeft (waarom mislukt alles toch in mijn leven), maar zolang ze er zelf geen last van heeft is er voor haar geen enkel probleem.
Wat je wel kunt doen is eerst met je eigen gezin (zonder dochter wellicht) om de tafel gaan zitten en met elkaar bespreken wat iedereen weet, vindt en denkt. En hoe iedereen om gaat of om zou willen gaan met dit gegeven.
Een ander ding is dat je wellicht moet gaan spreken (of om de tafel gaat zitten) met relevante anderen, zoals school, wellicht ouders van vriendinnen of vrienden, buren, familie. In elk geval die mensen die mogelijk door je dochter gebruikt kunnen worden als pion in haar verhaaltjes. Zodat iedereen weet wat ze daarmee aan moeten (niet geloven, terugkoppelen naar de ouders bijvoorbeeld). Maar je dochter zal altijd weer anderen vinden die ze wel voor zich kan innemen. Alleen is jouw kring groter, waardoor de schade die je dochter kan aanrichten kleiner is, in elk geval in je directe omgeving.
Je kunt uitzoeken waar je eventueel professionele hulp kunt krijgen. Alleen ben ik bang dat de onwil van je dochter echt een blokkade is. Ze is 15, dan heeft ze een stem. En als ze 16 is mag ze het helemaal zelf bepalen.
Mocht je dochter dreigen, chanteren, roddelen etc. dan hoop ik vooral dat het jullie leven niet gaat bepalen. Dat is háár dreigement, dan gaat ze maar, ze zal ook weer terugkomen, want ze zal heel vaak door de mand vallen, mensen laten haar vallen, het gaat niet zoals zij wil. Als ze dan maar altijd weer terug kan komen bij jullie, ook al zijn jullie heel duidelijk tegen haar: haar eigen leugens, gedrag, gemanipuleer brengt haar in de problemen en jullie trappen daar niet in.
Laat haar niet jullie leven beheersen. Onttrek je eigen gezin en je andere kinderen aan haar invloed, door met elkaar te benoemen wat het probleem is en vervolgens het probleem te laten liggen waar het ligt, bij je dochter.
Tsjor

Tirza G.
26-11-2011 om 11:59
Wel ernstig maar tegelijkertijd
Ook wel gedrag wat in de puberteit heel veel voorkomt. Het opleuken van je eigen leven, het interessant maken, het er bij willen horen...
OOOOOO wat lijkt me dit akelig. Je eigen meiske. Ook al wil ze zelf met niemand praten, ik denk dat het wel goed is dat jullie als ouders met iemand gaan praten.
Tirza

M Lavell
27-11-2011 om 16:35
Tip van achterwerk
Een tijdje geleden was precies dit probleem een onderwerp op de achterkant van de VPRO gids. Een meisje had er een oplossing voor gevonden die kinderlijk eenvoudig was.
Elke keer als je weer een leugen/fantastisch verhaal op je lippen hebt, draai dan eerst een rondje en klap in je handen.
Dat is zo'n zotte bezigheid dat je dat precies genoeg drempel opwerpt om weer wat uit te flappen. Het is eigenlijk het aloude 'tel eens tot tien' maar dan anders.
Vergeet niet dat je dochter het zelf (persoonlijk dus) ook als enorm probleem kan ervaren. Als een soort niet te stoppen verslaving. Het is eruit voordat ze er erg in heeft.
Het trucje van het meisje werkt als een soort cognitieve therapie die ze op zichzelf toepast.
En dat hielp.
Groet,
Miriam Lavell

momo
28-11-2011 om 01:04
Oeps
Mijn dochter van 8 vertelde me laatst dat ze zoveel liegt, en dat ze het heel vervelend vindt om te doen maar er niet mee kan stoppen. Moet ik me zorgen gaan maken? Het zou natuurlijk zomaar een gewoonte kunnen worden. Het zijn natuurlijk nog maar relatief kleine leugentjes hier, maar toch. Wat me bijv opvalt is dat ze al zeker drie vriendinnen uitroept tot beste vriendin. En dan niet alleen willekeur, zoals ze zelf soms beweert, maar ik zie het zwaarder. Ik denk dat ze echt op zo'n moment zo'n meisje probeert te manipuleren door haar het gevoel te geven heel bijzonder voor haar te zijn, terwijl ze dat niet niet, maar wel veel minder is. Dochter is een gevoelig slim meisje dat het enerzijds iedereen naar de zin wil maken (past zich ongelooflijk aan) maar ik ben ook wel bezorgd dat ze dingen naar haar hand zet om er zelf beter van te worden.

albana
28-11-2011 om 08:45
Beheersbaar
Ik ken wel een meisje die ook verhalen 'verzint' waarbij (soms) anderen de schuldige zijn. Dat meisje zit al vanaf groep 1 bij jongste in de klas (nu v.o. 2de) dus we kennen haar al heel wat jaartjes.
Mijn jongste is nooit hele dikke vriendinnen met haar geweest, maar ze ging wel met haar om. Als het zo uitkwam samen fietsen, naar elkaars verjaardag etc.
Mijn dochter vertelde wel eens verhalen die zo spectaculair waren die het meisje vertelde, dat mijn oren ook wel eens klapperden bij zoveel 'onrecht, ellende en pech' bij elkaar. Maar de hele klas had al snel door dat het meisje nogal 'overdreef' (zo noemde de klas het). Vaak zat er wel een kern van waarheid in, maar smukte ze het verhaal erg spectaculair op.
B.v. oma is ziek, heeft griep en ze gaan op ziekenbezoek. Meisje verteld op school een erg eng verhaal over een inbreker die oma overvalt, tot in details en nu ligt oma met allerlei kwesturen van gebroken been tot aan beademing in ziekenhuis.
Buiten de overdreven verhalen die dus iedereen al snel met de nodige korreltjes zout nam werden wij er pas écht mee geconfronteerd toen het meisje onze jongste beschuldigde van 'pesten'. Dat gebeurde bij gym waar ze ook samen op zitten. Het meisje kon iets niet/durfde iets niet. En zat te huilen in de kleedkamer, trainster gaat erheen vraagt wat er is en toen kwam die beschuldiging....En wel zó gedetailleerd, en zo uitgebreid dat trainster het geloofde, want dáárom zou ze het niet durven, dan zou dochter haar uitlachen (op school).
Trainster roept dochter erbij en vraagt ernaar...dochter is perplex, herkent geen enkele situatie die trainster beschrijft en zegt nog dat het niet waar is en dat het meisje het 'verzint' maar trainster gelooft het niet omdat je 'zoiets' toch niet zomaar verzint en zeker niet met al die situaties erbij en details. Dochter kwam helemaal hoteldebotel thuis, was diep beledigt en kwam nog bij dat na het incident het meisje het de hele gym vertelde en dus iedereen dochter erop aankeek.
Wat het meisje vertelde zou gespeeld hebben op school,dus ik heb buurmeisje enigzins gepeild (zelfde klas) die altijd is waar dochter is, en aan haar gezicht kon ik wel zien dat die niet wist waar ik het over had. Daarna naar school gegaan waar ik aan de reactie van de leraar al wel kon zien van : "Is het wéér zover?" dat ook hij de nodige twijfels had. Leraar heeft het helemaal uitgezocht, de beschuldigingen en er bleek niets maar dan ook helemaal niets van waar.
Het was een 'smoesje' omdat ze de oefening niet wilde proberen en daarvoor gebruikte ze dochter.
De moeder kwam hier om haar excuses aan te bieden mét dochter, mijn dochter vondt het toen 'zielig'. Het enige dat we geeist hebben is dat ze op de gym vertellen dat het niet waar is, verzonnen zodat dochter daar gerehabiliteerd werd. Dat is gebeurd, door de trainster zelf, die overigens ook haar excuses aanbood.
Nu past dochter nog beter op met het meisje. Ze gaat er nog steeds wel mee om, maar altijd met een 'slag onder de arm' zeg maar.
Ik praat er wel eens met de moeder over en de moeder zegt dat zolang iedereen het weet het 'beheersbaar' is, maar maakt zich er ook grote zorgen om.
Eerst toen ze jonger was werd gedacht 'ze heeft een grote fantasie en kan dat niet scheiden van de werkelijkheid'. Maar nu is ze al 14, dan zou je dat toch moeten kunnen? Laatst was er weer wat aan de hand, met de jongens uit hun klas....en dochter wist meteen....dat is zij weer, met d'r verhalen. En heeft haar er zelfs nog op aangesproken. Of ze héel zeker wist dat het zo was...en niet zoals toen met haar met het 'pestverhaal'. Nee zei het meisje. De school gaf de jongens ervoor meteen straf....toen dochter het vertelde wist ik ook al...dat is weer hetzelfde. En ja hoor...Daarna sprak ik de moeder nog en die zei dat ze nog zó op school had gezegd dat haar dochter dit deed en waren ze er toch nog ingetrapt. Ik vertelde dat mijn dochter het meteen doorhad (maar goed die kent haar langer natuurlijk) en in de middagpauze al wist dat het verhaal niet klopte. De moeder drukte ons op het hart dat we dan meteen háár zouden bellen, maar eigenlijk vinden zowel dochter als ik dat een taak van de school. Dat zeiden we ook, maar de moeder zei dat als iedereen nu hielp, écht hielp het tenminste beheersbaar zou blijven.
Het meisje is onderzocht, heeft allerlei testen gehad, gesprekken met allerlei logen en daar is niks uitgekomen. En verder is het gewoon een leuk gezellig kind. Alleen die verhalen en die leugens.
Jongste heeft wel eens in een intiem gesprek van vriendinnen onder elkaar gevraagd, waarom doe je dat nou? En dat wist het meisje zelf ook niet...het gebeurde soms gewoon. En dochter heeft verteld hoe zij het ervaart, dit vertelde de moeder mij, dat had het meisje zelf verteld. Van dochter 'ervaring' was meisje wel hevig onder de indruk vertelde de moeder.Want dat was de andere kant van het 'verhaal' en daar had ze nog niet bij stilgestaan.
Ik denk wel dat rondvertellen kan helpen. In die zin dat mensen wat beter nadenken over de verhalen. Soms als je het meisje meerdere malen vraagt of het wel écht waar is geeft ze toe...dat het toch 'iets' anders is.
Tja wat moet je ermee. Ik denk dat erkenning al heel wat is. En dan iedereen op de hoogte brengen. En dan hulp zoeken.
groeten albana

Stenna
28-11-2011 om 10:49
Beheersbaar
Denk eraan dat er ook kinderen bestaan die het onderscheid tussen fantasie en werkelijkheid niet goed maken. Sommige kinderen met autistische spectrumstoornissen of angsstoornissen bijvoorbeeld. Zij geloven op het moment van de leugen echt dat het zo was, leven eventjes helemaal in de fantasiewereld. Vaak kunnen ze achteraf gezien na veel aandringen wel inzien dat het niet echt was. Ik wil het niet goedpraten ofzo of iemand etikettjes aanpraten, maar het komt voor (weet ik uit ervaring)

riza
01-12-2011 om 10:47
Eens met tsjor
Wat jij beschrijft Feria zijn geen onschuldige leugens. Ik vind het knap van je dat je dit hier opschrijft over je dochter. Het klinkt alsof ze ergens in de kern een probleem heeft. Iets waar je als ouders geen schuld aan hebt en haar ook niet mee kunt helpen behalve heel erg veel van haar houden.
Zoek hulp is mijn advies, ga het aan. Tsjor heeft al heea genoemd.