mijn dochter van 15 zeer zelfbepalend,luistert niet grote mond!
Hallo ouders,
Waar zal ik beginnen....ben een moeder van 5 kinderen waar mijn oudste dochter van 15 jaar nu al sinds ze ongeveer 10 a 11 jaar oud zelf wilt bepalen wat ze wilt doen. Grote mond schelden schreeuwen vloeken tegen mij en op school kom laat thuis kom laat op school heeft schijt aan afspraken en regels kortom ze doet waar ze zin in heeft.
ben een tijdje alleenstaande moeder geweest en had het moeilijk met haar dus jeugdzorg kwam in beeld we hebben voor een lange tijd verschillende hulpverleners over de vloer gehad die mij wouden helpen met de opvoeding met haar en onze relatie. Een tijdje gaat het redelijk goed en dan is het weer raak. We hebben zoveel gesprekken achter de rug door de jaren heen en het is zover gekomen dat er al een jaren en ots ontstaat die elke jaar verlengt word. Ze is op een crisisopvang geweest waar ze daar weg vannis gelopen en naar huis is gekomen. Daarna nadat het weer niet goee ging uit huis geplaatst is en bijna 2 jaar daar in combinatie daarna in een open groep buiten heb gewoond. Nu woontze al bijna 1 jaar weer thuis en in het begin ging het redelijk en nu sinds een paar weken heel erg slecht op school gaat het ook al een tijdje niet goed. Ook een paar gesprekken op school gevoerd dst ze harder moest werken zodat ze daar zou kunnen blijven en haar gedrag moest verbeteren maar nee even gaat het goed en dan begint het overnieuw haar oude gedrag is volkomen weer daar. Luisterd zowel op school als thuis ze zegt ze heeft geen zin in preken en of gezeur. Wordt vaker weg gestuurd en of komt te laat op school en thuis sinds het mooie weer komt ze elke dag tegen 23:00/00 uur in de avond thuis. Je straf haar met mobiel afnemen en zeggen je moet thuis om 18 uur zijn en nee ze doet waar ze zin in heeft. School heeft al gezegd dat ze naar de mbo moet volgend jaar omdat ze geen moeite heeft gedaan op school voor haar cijfers en ze is toch tegendraads en manipulerend haar hele houding is verschrikkelijk altijd de laatste woord willen altijd op alles antwoorden en niet te vergeten schreeuwen de hele tijd. Heb gezegd dit kan zo niet verder en binnenkort komt jeugdzorg weer en sluiten ze je op en kan ik niks doen maar nee het gaat er niet in bij haar. Veel mensen onder ander mijn man denken dat zij een persoonlijkheidsstoornis heeft en dat er gauw hulp moet komen voor haar zodat ze geholpen kan worden want dan als ze volwassen word is het te laat en als ik het voorsteld zegt ze gewoon nee ik wil niet nee niet nodig! Weet gewoon niet meer wat ik moet doen en is ook niet fijn voor de rest van mijn kinderen! Ben ook echt bang dat ze opgesloten word alweer! En financieel is dat niet eens meer haalbaar want het kost geld per maand om je dochter in zo een stichting te hebben en heb zelfs nog een schuld van.
Wie herkend dit? Wie heeft het ook zo moeilijk en is verdrietig en voelt zich machteloos? Wie heeft dit allemaal meegemaakt en kan me advieseren?
Alvast bedankt
groeten lina
naar de ggz
Je kunt via de huisarts naar de jeugd ggz als je een persoonlijkheidsstoornis vermoed. Maar ook dan is het handig als je jezelf erin verdiept hoe je daar dan mee om kunt gaan.
Straffen en verbieden kon nog weleens averechts werken. Een kind van 15 kun je misschien beter goed informeren en de verantwoordelijkheid meer bij haarzelf leggen. En realistisch samen met haar puzzelen hoe ze wel goed verder kan gaan.
Wat wil ze zelf en hoe denkt ze zelf over haar leven? Misschien heeft ze zelf wel een bepaald beeld waar jij ook wat mee kunt maar omdat de eisen steeds te hoog zijn komt er niets van terecht.
Misschien wil ze wel naar het MBO, dan zou je nu samen op zoek kunnen gaan naar een school die aansluit bij haar capaciteiten en haar interesses. Kijken naar kansen en wat minder naar haar slechte gedrag.
naar de ggz
Je kunt via de huisarts naar de jeugd ggz als je een persoonlijkheidsstoornis vermoed. Maar ook dan is het handig als je jezelf erin verdiept hoe je daar dan mee om kunt gaan.
Straffen en verbieden kon nog weleens averechts werken. Een kind van 15 kun je misschien beter goed informeren en de verantwoordelijkheid meer bij haarzelf leggen. En realistisch samen met haar puzzelen hoe ze wel goed verder kan gaan.
Wat wil ze zelf en hoe denkt ze zelf over haar leven? Misschien heeft ze zelf wel een bepaald beeld waar jij ook wat mee kunt maar omdat de eisen steeds te hoog zijn komt er niets van terecht.
Misschien wil ze wel naar het MBO, dan zou je nu samen op zoek kunnen gaan naar een school die aansluit bij haar capaciteiten en haar interesses. Kijken naar kansen en wat minder naar haar slechte gedrag.
anne j
Anne bedankt voor je reactie
mijn dochter zit nu op een speciale onderwijs mede haar gedrag en omdat ik een school moest zoeken voor haar en overal vol zat na vele gesprekken te hebben gevoerd met school was het dat als ze op die school wou blijven een bepaalde niveau en cijfers moest halen maar elke rapport weer had ze slechte cijfers. Toen hadden ze nog gezegd als he over wilt gaan naar de derde moet je echt beter je best gaan doen en anders moet je echt naar de albeda of zadkine college die mbo bieden. Nee zei ze ik wil hier blijven! En nu dat ze gezegd hebben dit haat het niet meer worden he moet naar een andere school zei ze nee ga naar geen andere school! En anders ga ik niet meer naar een school! Ook al heb ik voorgesteld om een afspraak te maken op een school die goed blihkt te zijn voor zo een kind als mijn dochter en nee zei ze weer!
Als ik rustig probeert te praten met haar gaat ook niet want ze word dan boos en zegt heb geen zin in een preek. Heb haar al eerder gevraagd wat wil je zelf? Hoe zie je jezelf over een jaar? Wat wilt je bereiken en wil je wel bij me bij ons wonen? Ze weet het gewoon niet zegt ze if ze zegt niks wil ik! Als ik zeg ik vind dat we hulp moeten zoeken van een kinderpsygoloog zodat je met iemand kan praten nee wil ik niet hoef ik niet en heb geen hulp nodig ej in de tussentijd is ze weer te laat want het is al 20:30 uur en ze is er nog niet. Ze zegt ze wiilt niet thuis zijn en ze begrijpt ook niet waarom haar mobiel is afgenomen en haar radio en spiegel dus hoe kan je rustig blijven en denken aan haar goede en of positieve kanten terwijl die in momnet eigenlijk jiet zijn want niks faat goed
Praten
Praten gaat dus niet. Maar ik zou hier wel prioriteiten stellen. Zolang ze naar school gaat ben je blij, dus wat ze nog naar school gaat zou ik waarderen en haar helpen om te denken aan het inpakken van haar spullen en het op tijd weggaan. Kijk even hoe je het beste met haar communiceert met weinig tekst maar wel je behulpzaamheid laten zien.
Vaak hebben kinderen in zo'n situatie al veel te veel negatief commentaar en te hoge eisen gehoord en ze falen daarop wat ze een negatief gevoel over zichzelf geeft.
Dus ik zou mijn eisen echt laag stellen en als prioriteit de schoolgang nemen. Verder als ze niet wil praten dan zou ik de overgang naar het mbo bespreken met de huidige school en dan maar zelf een selectie maken en voorzichtig proberen zelf te bespreken met je kind.
Een a of b keuze laten maken, waarin jij rekening houdt met haar interesses en mogelijkheden. Weet je die eigenlijk wel?
Zonder er veel tekst aan kwijt te maken zou ik dat dan als haar perspectief geven. Dit jaar maakt ze af op de huidige school en dan gaat ze door naar het mbo, naar a of b.
Het zou meer over haar moeten gaan en haar problemen met wat ze wil en welke keuzes er voor haar zijn dan wat anderen van haar verwachten en waar ze steeds faalt. Dat is wel een begrijpelijke maar ook een doodlopende weg.
Svp ook geen eindeloze gesprekken met ib-ers op school en niet met jeugdzorgmedewerkers. Elk gesprek is een falen voor haar waar ze meer steun nodig heeft om tot een positieve keuze te komen.
En meldt haar aan voor de ggz. Maar ook daar moet het om haar gaan en niet om wat de omgeving van haar verwacht en wat haar niet lukt.
Laat haar dat ook weten, het gaat om jou en wat jou kansen en mogelijkheden kunnen zijn, en we steken in waar jij bent en wat jij kunt.
En ik zou haar niets meer afpakken en stoppen met straffen. Dat heb je al geprobeerd en dat helpt niet. Loslaten.
Blij zijn als ze thuis is en neutraal laten meedoen. Als het etenstijd is sms je haar dat er een lekkere maaltijd op haar wacht thuis.
psychiater
Ik zou een goede vrijgevestigde kinderpsychiater zoeken.
Mogelijkheden
Een optie is om haar te laten onderzoeken (uitgebreid) maar dat zal ze wel weigeren.
Bij De Waag hebben ze behandelingsmogelijkheden voor dit soort pubers.kun je ook informeren.
Misschien blowt ze. Als ze dat vaak doet, krijg je ook dit gedrag. In dat geval is Yes We Can Clinics je beste optie.
het klinkt
alsof je dochter behoorlijk klem zit. Dat vind ik niet gek, want ze heeft natuurlijk ook enorm veel meegemaakt. Haar vertrouwen zal enorm geschaad zijn.
Ik zou echt proberen de samenwerking te zoeken. Wat wil zij van jullie, wat kunnen jullie geven, wat willen jullie van haar, wat wil zij daarin geven. Stel kleine, haalbare doelen. Probeer tot compromissen te komen.
Ben het erg eens verder met AnneJ maar twijfel wel over ggz. Ik kan me voorstellen dat vertrouwen in hulpverleners bij je dochter tot een nulpunt is gezakt. Ze heeft er al zoveel gezien en wat heeft het haar opgeverd?
Ik denk dat ik eerst zou insteken op vertrouwen. Probeer dat terug te krijgen.
anne, tegeltje en helga
Dank je wel voor jullie adviezen
zal proberen en hopelijk is het niet te zwaar om het in praktijk te brengen.
Vandaag was ze bijvoorbeeld tot bijna 10:30 thuis terwijl ze om 8:30 uur dar had moeten zijn en dan zegt ze nog waarschijnlijk word ik weggestuurd. Misschien dat ik jog even thuis komt en dan ga ik weer naar buiten. Wist niet eens wat ik moest zeggen pffff
Kan me voorstellen dat het enorm zwaar is.
Maar weet je, het IS gewoon zwaar. Het is al jaren zwaar en het blijft voorlopig zwaar, welke kant je ook kiest.
Dus zorg goed voor jezelf, opdat je dit aankunt.
En bedenk dat het in de eerste plaats zwaar is voor je dochter, en zij heeft hier allemaal niet voor gekozen. Misschien ligt daar ook wel een groot probleem; kan me voorstellen dat ze geen enkele controle ervaart over haar leven. Het lijkt me heel goed haar een groot stuk regie te geven. En zorg hierin voor succeservaringen; laat haar ervaren dat ze ook op een positieve manier invloed kan hebben op haar leven en dat vd mensen om haar heen.
maar hoe?
Hoi helga
dank je voor je woorden
maar..weet je wat het is hoe doe ik dat?
Hoe laat ik haar dat ervaren en gewoon het vertrouwen terug krijgen en compromissen sluiten?
Mijn man heeft er ook moeilijk mee en snap er niks van dat ze gewoon niet luisterd en naar school gaat en haar best doet om redelijke cijfers te krijgen. Ik wil haar zo graag helpen en kunenn begrijpen maar hoe kan ik alles loslaten en het niet erg vinden dat het niet goed gaat op school en dat ze weg gestuurd word dat ze laat komt op school dat ze scheld en vloekt ook tegen de kinderen thuis tegen mij als ze boos is hou je mond kankerop kanker dit kanker dat...ik bedoel hoe kan je dat allemaal accepteren en loslaten? Dat ze totaal geen respect heeft voor me
prioriteiten stellen
Hoe lastig dan ook.
Je krijgt haar nu niet naar school. Je weet denk ik ook wel dat dat niet gaat lukken. Ze moet het zelf gaan doen. Ze kan dit vrees ik pas zelf gaan doen als ze rust krijgt. Als er niet allerlei dreigingen boven haar hoofd hangen, als er niet een leger mensen aan haar trekt.
Jij bent niet de enige die iets wil, zij wil ook dingen. Dat kun je inzetten in gesprek. Geef haar aan dat je wil dat het anders gaat lopen, dat je wil dat jullie gaan samenwerken. Bedenk welke regels voor jou onbespreekbaar zijn, en laat de rest voorlopig los.(benoem dit ook naar haar, ook dat jullie die dingen later wel oppakken) Kijk hoe je dingen in kunt vullen opdat de rest vh gezin zo min mogelijk last heeft. Luister vooral ook naar haar, naar wat ze te zeggen heeft. Het is dan wel heel belangrijk dat je toezeggingen die je doet ook echt nakomt, alles moet staan in het heropbouwen van vertrouwen. Behoed haar zelf ook voor onrealistische beloftes, help haar kleine doelen te stellen. Zie het als een proces. Jullie willen ergens uitkomen, dat heeft lang tijd nodig en kan niet gelijk goed.
Je laatste zin treft me nogal. Weet je, het kan best zijn dat haar respect voor jou nu weg is. Ze zal zich in de steek gelaten voelen. Dat respect kun je weer opbouwen. Ze zal nu ook geen respect hebben voor zichzelf.
Eigenlijk heb je niets te verliezen. Het is al dramatisch, erger kan bijna niet. Wat jullie ook doen, je krijgt geen vat op haar.
Dan kun je het net zo goed loslaten, en haar gaan helpen waar ze dat toelaat. Vraag haar hoe je haar kunt helpen, wat heeft ze nodig. Je kunt het vaak genoeg evalueren en bijstellen. Probeer leuke dingen met haar te gaan doen, of iig leuke momenten als het eerste nog niet lukt.
Je krijgt pas weer vat op haar als het vertrouwen een beetje terug is.
ja, ik snap dat
Ik snap dat, het lijkt me voor een ouder ook moeilijk om die 'draai' te maken. Je denkt dat je een goede opvoeder bent als je je afkeuring laat blijken en straft wat je als fout gedrag ziet. Maar dat gaat je niet helpen. Doorgaan met straffen en afkeuren is geen goede opvoeding.
Een goede opvoeding is je kind maximaal benaderen en proberen te begrijpen waar het over gaat bij haar. Wat wil ze zelf bereiken en waar kun je haar daarbij helpen. Want uiteindelijk ben jij niet de baas over een ander en je kunt haar niet beletten om haar eigen weg te gaan, al ga je op je kop staan.
Die realisatie zou tot nederigheid moeten dwingen, maar ik snap dat dat moeilijk is.
'Dat kun je toch niet accepteren' zit iedereen in de ziel gebakken.
Maar het is wel je kind dat haar weg moet zien te vinden, en nu ook nog eens met de strijd tegen jou afkeuring die heel veel nodeloze energie vraagt.
Doe dat stapje terug en laat los. Zij draagt haar hele leven zelf de consequenties van haar gedrag. Nu kun je haar nog helpen dat een beetje goed te krijgen. Door jou positieve bijdrage, niet door je afkeuring en 'begrenzing'. Daarmee stoot je haar alleen verder van je weg.
