Puberteit Puberteit

Puberteit

Lees ook op
Linda

Linda

20-01-2012 om 14:54

Mijn dochter woont bij haar vader.

Mijn dochter woont sinds haar 13de bij haar vader.Ze wilde dit heel graag en ik had het hier behoorlijk moeilijk mee. Ten eerste omdat ik haar vader geen goed voorbeeld vind. Hij heeft altijd schulden en liegt werkelijk overal over en neemt het niet zo nauw met persoonlijke hygiene en heeft een vieze huishouding. Dit waren voor mij ook de redenen dat wij uit elkaar zijn gegaan.Inmiddels is ze nu 17 jaar en is onze relatie zeer slecht.Dit komt voort door het gedrag en keuzes die mijn dochter maakt enkel en alleen in overleg met haar vader.Ik zie en hoor haar nauwelijks behalve als ze iets nodig heeft (lees geld). Mijn dochter houd er nu ook een levenstijl op na die ik zeer zorgelijk vind. drinkt te veel, heeft schulden en gaat met de verkeerde vrienden om, school niet afgemaakt en heeft geen baan.Ik bel haar wekelijks, maar krijg weinig info hoe het met haar werkelijk gaat. Oftewel ik kan haar niet meer ECHT bereiken. Zijn er ouders op dit forum die zich herkenen in dit probleem? Ik kan wel een steuntje in de rug gebruiken.

Naar laatste reactie
Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.

Steuntje in de rug

Wat verschrikkelijk moet dat voor je zijn, ten eerste om je dochter zo te missen en ten tweede om je dochter zo te zien afglijden.

Ik herken dit godzijdank niet, kan je ook geen tips geven (behalve misschien Jeugdzorg, ze is nog net minderjarig? Maar daar weten anderen op dit forum meer van) maar wil je wel heel veel sterkte wensen.

skik

Water

Blijkbaar zijn er niet veel ouders die dit herkennen op het forum, maar ik heb zelf een vriendin die zo geen kontakt meer heeft met haar twee kinderen.

Ik behoor niet tot de mensen die denken dat je een kind kunt vormen in de opvoeding. ik behoor tot de groep die denkt dat een kind al heel veel met zich meedraagt en dat je hooguit wat kunt bijschaven. Kinderen zijn wat dat betreft net water, ze gaan (een beetje) hun eigen gang. Ik zag het aan mijn pleegdochter, op haar 17e was ze helemaal klaar om het leven te gaan leiden dat haar moeder had: jong kinderen krijgen, geen opleiding, geen vaste basis, zwervend. Ondanks dat ze de helft van haar leven in een ander ' milieu' geleefd had en andere voorbeelden had gezien. Ik heb toen tegen haar gezegd: ik kan je bij veel helpen, maar het leven dat jij wil leven, daar kan ik je niet bij helpen, want ik weet niet hoe je dat doet. Ergens heeft ze wel opgeslagen dat het ook anders kan en wellicht heeft ze daar ooit haar voordeel mee gedaan, ik weet het niet, want ik heb geen kontakt meer met haar.

Je dochter ' aardt' wellicht naar haar vader en voelt zich dus wellicht 'prettig' of 'thuis' in het leefmilieu van haar vader. Pijnlijk voor jou, omdat daarin van alles is waar jij je niet prettig bij voelt. Ik denk dat je dochter dat weet en dat ze daarom ook niet teveel zal vertellen, ze weet wat je niet goed vindt en hoeft dat ook niet te horen.

Ik hoop dat je kunt accepteren dat jouw invloed op haar leven beperkt is. Ze is en blijft wel je dochter, ook al 'aardt' ze naar haar vader.
Ik hoop dat je het minimale kontakt dat er is in stand kunt houden. Op zich kun je een 'omgangsregeling' nog laten opstellen, maar voor een 17-jarige is dat lastig. Wat je wel nog kunt doen zou ik doen. Bijvoorbeeld: belangrijke dagen iets bijzonders doen (verjaardag). Als ze geld wil kun je wellicht ook vragen waarvoor en dat samen met haar gaan kopen. Straks, als ze 18 is moet ze zelf ziektekosten en studiefinanciering gaan regelen, wellicht kun je haar daarbij helpen (eerst zelf laten doen, maar klaar staan als er problemen komen, bijvoorbeeld door alvast de kosten zelf te sparen, zodat ze bij eventuele nalatigheid op jou een beroep kan doen om het recht te zetten en meteen ook de papieren in orde te maken). Of wellicht bijzondere uitstapjes maken, stedentripjes, shoppen of zoiets, voor zover dat kan.
Financieel gezien ben je nog verantwoordelijk voor haar.

Maar het allerbelangrijkste: gooi nooit de deur dicht. Laat haar zien dat je ook op een andere wijze een leven kunt opbouwen en dat ze, als ze dat ooit wil, bij jou dat voorbeeld kan 'halen'. Laat haar zien welke vreugde het jou brengt om zo te leven.

Het leven is nog lang en kan soms raar lopen. Mijn zus, die op haar 18e haar eigen levenspad koos en nauwelijks nog kontakt had met ons heeft inmiddels, zo rond haar vijftigste, weer kontakt gezocht. En gekregen. Heel bijzonder, heel ontroerend. Ik hoop dat jij niet zo lang hoeft te wachten.

Tsjor

Reageer op dit bericht

Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.