Mijn puberzoon is agressief
Ik heb me hier aangemeld omdat ik met m'n handen in het haar zit.
Heb er al vaker aan zitten denken om hulp te zoeken maar nooit gedaan omdat ik mijn situatie heel moeilijk en beschamend vind.
Ik ben op mijn 18e moeder geworden van een zoon, hij is inmiddels 13 jaar en ik heb vanaf het begin alleen voor hem gezorgd.
De laatste jaren heb ik erg veel moeite met de opvoeding, hij loopt over me heen. Dit heb ik nog nooit eerder zo beangstigend gevonden als de laatste maanden.
Hij is agressief geworden naar mij toe, om de kleinste dingen.
Als het eten niet lekker is, als hij niet zijn zin krijgt, gisteren werden er schoenen bezorgd die ik voor hem had besteld, hij vond ze niet mooi, ik zei dat het geen probleem was omdat ik ze kon retourneren maar hij werd woedend.
Hij kan dan slaan, knijpen en schoppen. Hij gooit met glazen en borden en heeft onlangs de deur kapot geslagen. En het gaat altijd om iets kleins.
Ons leven is redelijk stabiel, ik werk 4 dagen en na werktijd ben ik vaak thuis. Zoon is altijd bij mij, ik heb er heel bewust voor gekozen om geen man in huis te halen zolang mijn zoon nog thuis woont. Zelf was ik altijd heel optimistisch en vrolijk maar dit gevoel is de laatste tijd ver te zoeken.
Deze avond zat ik achter de laptop, hij kwam de woonkamer binnen en wilde ook.
Heb gezegd dat ik nog even wat dingen zou afronden en daarna zou hij kunnen.
Hij werd woedend..Hij ging dreigend voor me staan, hief een paar keer z'n arm naar me om me te slaan maar heeft dit niet doorgezet. Spuugde in m'n gezicht, gooide vervolgens een bak met sieraden over de grond, noemde me een kut kankermoeder, stompte in m'n buik en rende naar boven.
Ik weet dat ik dit gedrag zelf in de hand heb gewerkt doordat ik niet streng genoeg ben, probeerde hem altijd op allerlei manieren tevreden te houden en dit is het resultaat. Vind het verschrikkelijk om te moeten zeggen dat ik hem niet aan kan en dat hij dit gedrag vertoont.
Buitenshuis is hij netjes en vriendelijk en niemand weet hiervan. Op school gaat het goed, hij zit nu in de tweede klas van het VWO, hij heeft geen foute vrienden, gaat niet uit, doet geen gekke dingen zoals roken/ blowen of drinken en hangt 's avonds niet op straat. Wat dat betreft zal niemand vermoeden dat het er binnenshuis zo aan toe gaat.
Ik kan hem fysiek ook al niet meer aan en dat vind ik eng.
Weet dat ik hulp moet zoeken maar niet waar ik moet beginnen.
We zijn al zo ver heen, kan dit nog goed komen?
Ik ben vreselijk ongelukkig geworden, voel me machteloos, wil de laatste tijd het liefst weg, alleen zijn, rust om me heen.. Er gaat eigenlijk geen dag meer voorbij zonder zijn agressieve buien.
Ik schaam me en weet dat het aan mij ligt, ik weet gewoon niet wat ik moet doen. Zou hem nooit terugslaan of pijn doen, probeer het verbaal op te lossen maar dit lukt me ook al niet, raak er zo van overstuur, nooit verwacht op deze manier met m'n zoon te moeten leven, ik voel me een verschrikkelijke moeder
heel herkenbaar 
Ja, dat is het. Helaas. Heel herkenbaar voor mij en ook de reden waarom ik me net heb aangemeld bij dit forum. Ook alleenstaande moeder met agressieve puberzoon van nog maar 12 jaar.
Ik zou graag weten hoe het nu is met je/jullie en eventueel in contact komen..
Hier ook
Hier ook eentje van 12. Lastig is echter dat de problemen hier pas echt ontstonden nadat ik hulp had ingeschakeld. Ja, ik kon ze ten allen tijde bellen, had ik het maar nooit gedaan 
Zoon was sinds het vertrek van zijn vader vaker boos en opstandig en vandaar dat ik hulp had ingeschakeld. Kwam iemand thuis om te praten en ik sprak af dat ik zou bellen als er een bui aan kwam. Op een dag leek er een bui aan te komen en ik belde netjes zoals afgesproken. Zoon schoot daardoor juist in paniek en werd die keer pas echt boos. Gooide een hele speelgoedbak leeg door de kamer. Hulp kwam en die vond dat zoon even tot rust moest komen en zoon moest een nachtje ergens anders (familie) logeren. Hulp schakelde veilig thuis in en gaf aan dat het thuis niet veilig genoeg was en opeens moest zoon bij die familie blijven.
Gelukkig had ik binnen 2 weken duidelijk gemaakt dat zoon gewoon thuis hoorde te zijn, maar juist door die actie is zoon zo bang geworden. Zijn vertrouwen is echt volledig kapot gegaan. Die onmacht uitte hij in woede. Ook dingen gooien enzo, gewoon heel boos doen, terwijl als je in zijn ogen keek, zag je zijn verdriet.
Het leek ook echt alsof hij mij probeerde te raken, niet eens zozeer fysiek, maar toch. Ik heb van alles en nog wat geprobeerd in het begin, negeren, tegen houden, hem vastpakken, knuffelen, weggaan, alles.
Ben er nu achter dat hij minder ver gaat als hij merkt dat hij mij er niet mee heeft.
Bovendien was ik eerst soort van bang voor dat gedrag, niet bang voor zoon, maar voor de gevolgen van dat gedrag en daarmee had hij een machtspositie. Ik deed alles om dat gedrag te voorkomen, waardoor ik hem een aanleiding gaf om dat gedrag juist vaker toe te passen. Nu het gedrag mij minder boeit, geef ik hem minder zijn zin en wordt dit gedrag steeds minder. In plaats hiervan praat zoon steeds meer en vertelt wat hem dwars zit.
Wij zijn er nog niet. Zoon had hulp kunnen gebruiken, maar door die ene actie vertrouwt hij hulpverleners niet meer. Maar een luisterend oor betekent vaak al heel veel.
Als het een luisterend oor
is die je zoon nodig heeft, dan kun je kijken naar Humanitas en welke initiatieven zij hebben bij jou in de buurt. Dat zijn geen hulpverleners maar vrijwilligers. Door bijvoorbeeld samen te voetballen of samen te koken kun je een heel goed gesprek hebben met een kind. Iets van Mentormaatjes of zo.
hier het zelfde
Hoi,
het is de eerste keer dat ik dit zo openbaar stel, maar ik heb al jaren het zelfde aan de gang. Hij wordt nu 14 jaar, en lopen al van ene psych naar de andere.. Niets helpt. Ik denk er soms zelf aan om hem zelf in een instelling te laten plaatsen, want dit is voor mij niet meer leefbaar.
Ik zorg al 13 jaar voor hem, samen met mijn ouders, die nu plots in zijn ogen de boeman zijn!
