Mijn zoon gedraagt zich vrouwelijk

Echt niet?

je zegt dat je niets tegen homo,s hebt.
toch irriteert het *verwijfde*( negatief woord) gedrag van je zoon jou.
als hij nou toe zou geven wel homo te zijn,zou zijn gedrag je dan minder irriteren?
of heb je diep in je hart *niets tegen homo,s* zolang het je eigen kind maar niet is?
vraag je dat eens af,en kijk dan of je er iets mee moet doen.

Problemen met verwijfd of met homo?

Waar zou je meer problemen mee hebben. Het verwijfde gedrag terwijl je zoon toch hetero blijkt? Of dat je zoon homo zou zijn?
Want natuurlijk lopen er aardig wat homo's rond die zich verwijfd gedragen. Maar er zijn ook zat homo's waar je het niet aan ziet (heb al eens een blauwtje gelopen!). Vroeger toen mijn zoon nog heel klein was heb ik wel eens gedacht; dat wordt later een homo (bang zijn handen vuil te maken, veel te lief en te soft). Op dit moment lijkt het er niet meer op. Van de andere kant zijn er ook hetero-mannen die een zacht eitje zijn (of gevoelig, teder, emo-man om het wat positiever te zeggen).
Jammer dat zijn gedrag je irriteert. Want homo of niet (als hij dat al kan weten op zijn 12e) het zou fijn zijn als je je zoon accepteert zoals hij is. Homo, softy, whatever.

Hmm

Ik zou ook niet verwachten dat je zoon op de vraag "ben je soms homo" met ja zal reageren op deze leeftijd. Er zullen niet veel kinderen zijn die op 12 jaar die dingen al op een rijtje hebben. Maar net als in vorige reakties denk ik dat je voor jezelf even het één en ander op een rijtje moet zetten, en wen er maar aan.
Als je ziet dat hij gepest wordt met dit gedrag zou je hem misschien nog licht aan kunnen sturen maar op het moment dat ik dit schrijf vraag ik me af of je dat moet willen.

Mijn dochter, net 15 geworden in januari, is ook uit de kast sinds een paar maanden. Nu zal je met meiden misschien niet snel opvallende trekjes zien maar is dit wel zo dan accepteer ik dat. Ze is nog steeds dezelfde lieve, excentrieke, anders dan de middenmoot denkende dochter en daar prijs ik haar om.

Maar inderdaad genoeg mannen met vrouwelijke trekjes die geen homo zijn.

Hmm

Ik vind 't wel goed van je dat je voor je eigen gevoelens uitkomt en hopelijk probeer je je zoon in zijn eigenheid (en hoe dat tzt zal uitpakken weet je nu nog niet) te accepteren. 'T irriteert mij enigszins dat 't kenelijk voor je niet vanzelfsprekend is dat hij mag opgroeien tot de man (of vrouw want dat kan ook) die hij echt is.

Uitleg

Het "verwijfde" is niet helemaal handig gekozen en is idd een heel negatief woord. Natuurlijk hou ik van mijn zoon en wil ik dat hij opgroeit tot de persoon wie hij is en gelukkig word dat is het allerbelangrijkste. Ik maak mij juist ongerust, het lijkt me makkelijker overeind te blijven in de maatschappij als je "normaal" bent. En inderdaad moet ik mijn irritatie de baas worden en omzetten in iets positief maar hoe moet ik dat dan doen. Hij lijkt gewoon zo niet op zijn vader en mij en broers. Wij zijn allemaal sportief en actief. Hij gaat bijvoorbeeld als we op vakantie zijn liever naar de knutselclub (zelfs dit jaar nog) dan dat hij met ons meedoet vollyballen enzo. Ik ga mijn best doen hem te accepteren en niet meer over te halen om met ons mee te doen. Uiteindelijk went het wel. (ik vind het ook voor hem heel zielig dat hij mij irriteerd, ik hoop dat hij dat niet door heeft) al betwijfel ik dat!

Normaal

Anoniem, ik lees uit je laatste post dat je toch wel heel erg een idee hebt over wat 'normaal' is.
Volleyballen in de vakantie, brrr. In mijn omgeving is dat echt niet normaal. Mijn zoon gaat dan ook liever knutselen. Maar nog liever gaat hij met ons naar een museum of samen een leuke film kijken.
Ik denk dat je alle normatieve gedachten wat los kan laten. Ga eens met je zoon iets leuks doen, wat hij mag kiezen, desnoods samen naar de knutselclub, misschien ontwikkel je wel een gezamenlijke hobby.

Mijn broer

Mijn jongste broer heeft ook een periode gehad dat hij een overdreven vrouwengedrag vertoonde, bijna een soort van parodie. Dat is later weer overgegaan. Het was denk ik ook een reactie op overdreven macho gedrag van mijn vader. Kan het zijn dat er bij jullie thuis ook zo iets speelt?
Dat vollyballen in de vakantie zou ik ook akelig vinden. Voor mijn gevoel is dat nou weer niet helemaal 'normaal' zoiets doe je in de gymzaal omdat het moet. Maar dat is helemaal mijn perspectief vanuit het gevoel zoals ik de 'maatschappij' beleef. Dat komt omdat ik met mensen omga die niets met vollyballen hebben om dat voorbeeld maar even aan te halen. Wij zijn allemaal knutselaars. Misschien dat jouw zoon later een leuke schoonzoon voor mij wordt?

He bah volleyballen

ik zou ook veel liever knutselen

Hee anoniem, je zit gewoon met je gevoel en je verwachtingen in de knoop. Je houdt van je zoon maar je zit ook overhoop met jezelf en je rol als moeder. Lijkt me een goed idee iemand te zoeken die je daarin bijstaat, maatschappelijk werk misschien?

Vragen

Waarom wil je dat hij op jullie lijkt? Ben je idd bang voor oordelen van de buitenwereld? Ik geloof dat je het beste met hem voor hebt, hoor (je post hier niet voor niets), maar: lees je eigen postings nog eens na en zie dat de oordelen van die buitenwereld al in je eigen blik besloten liggen. Hij is niet "zoals jullie", hij knutselt liever dan dat hij sport, wat is daar problematisch aan? Je knoopt er de conclusie aan dat hij wellicht homo is. Kan. Hoeft helemaal niet. Het heeft weinig met knutselen te maken in elk geval. Maar goed, of het nou zo is, of niet: de vraag waar het hier volgens mij om draait is of jij je eigen zoon kunt accepteren zoals hij is. Helemaal. Met punniken en al. En als dat antwoord toch ‘nee’ is (je hoeft het hier niet te posten hoor, maar wees heel eerlijk tegenover jezelf), hoe komt dat dan? Wat speelt er bij jou waarom degene die je het liefst is, die aan jouw zorg is toevertrouwd, die voor zijn zelfbeeld nog gedeeltelijk afhankelijk van je is, niet volkomen zichzelf mag zijn en worden?

Snap het wel.

Anoniem ik begrijp je denk ik wel. Ik heb ook helemaal niets tegen homo's maar ik vraag me af hoe het voelt als het je eigen kind betreft. Niet omdat je hem niet accepteert zoals hij is maar juist omdat zijn toekomst op die manier minder eenvoudig is. Je wilt graag dat hij gelukkig is en dat zal op den duur ook wel goed komen maar de hobbels die hij moet nemen zijn een stuk hoger. Succes!

Juist

Juist merelR, dat bedoel ik!

Stoere jongens

Anoniem,

Ik denk dat ik het wel begrijp.Ik heb ook een lieve jongen,die liever met meisjes speelt,hierdoor spiegelt hij zich met meisjes,dat doen we allemaal,spiegelen aan andere mensen,en daardoor heeft hij ook meisjesbewegingen.Maar heb je hier nooit eerder met je zoon over gepraat,wij zeggen het tegen zoon,ook omdat hij juist niet stoer is en gevoelig en daardoor vaak mikpunt van de jongens in de klas.Hij is zich er dan van bewust en let erop,want hij wil absoluut niet op een meisje lijken,hij is een jongen,maar geen stoere en daardoor anders.Wat ik juist wel mooi vind.Wij zien onze zoon ook worstelen,die snapt niet waarom jongens stoer moeten zijn,waarom het zo moeilijk is als je niet 'sterk'bent in deze maatschappij,waarom je niet lief mag zijn als jongen,dat je dan gepakt wordt,erg jammer.
Dus onze zoon mag knutselen,zorgzaam zijn enz enz,maar als hij als een meisje doet, wijzen we hem er even op,niet omdat we bang zijn dat hij homo is,maar om te voorkomen dat hij op school uitgelachen wordt door de stoere jongens.
Ik snap je bezorgheid wel,mijn zoon heeft nu nog vriendinnetjes,ik hoop dat ze blijven,maar als ze straks gaan puberen,raakt hij ze misschien wel kwijt.
Ik reageer alleen anders dan jij,jij wil jouw zoon stoerder maken,ik wil heel de wereld veranderen,heel de maatschappij,dat jongens niet stoer hoeven te zijn.

Beetje vreemd norma

ik krijg bij jouw berichtje het gevoel dat jouw zoon niet mag zijn wie hij is.
Dat begrijp ik dus niet ,hij is uniek ,wees daar trots op!
ik begrijp dat jij hem een andere houding aanpraat om te voorkomen dat hij gepest wordt,maar hiermee leer je je kind dat hij niet zichzelf mag zijn,een rol moet spelen om geaccepteerd te worden.
Daar heb ik toch wat moeite mee.

Goed lezen

Als je de tekst van Norma goed leest, blijkt helemaal niet dat ze zich voor hem schaamt en accepteert ze hem juist volkomen. Oké, ze geeft aan de zoon aan door welk gedrag hij wellicht gepest kan worden op school. Ik weet niet of sus-anne en single lady zelf een kind hebben dat ooit gepest is, dat is niet leuk kan ik je vertellen. De zoon van Norma hoeft van haar niet stoer te doen, maar net een beetje opletten op zijn gebaren of zo, om zo niet gepest te worden, wil niet meteen zeggen dat hij helemaal niet zichzelf mag zijn of een rol moet spelen. En het voorkomt een heleboel leed.

Geloof maar niet dat een kind dat gepest is, blij is omdat hij zo fijn zichzelf kan zijn.

Ernesta

Ik vind dat wel een grensgeval qua gedrag en opstelling. Toevallig had ik juist een paar weken geleden een zelfde soort gesprek met een kennis. Haar zoon (15) is ook pas uit de kast gekomen, en vertoont hetzelfde gedrag. Mijn eerste reactie was of dat nou allemaal zo nodig is, want dat overdreven uiten van je geaardheid kan nu eenmaal voor vervelende reacties zorgen. En eigenlijk is dat helemaal niet eerlijk. Ik vind namelijk ook dat iedereen het recht heeft om zich anders te gedragen dan anderen. Iedereen is immers anders. De homo's en lesbiennes die ik ken (volwassen, jarenlang getrouwd e.d.) gedragen zich in het openbaar niet als stelletje, om vervelend gedrag van (vooral) jongeren te voorkomen. Dat vind ik triest en zou eigenlijk niet moeten.

Sus-anne en single lady

Ik ben juist erg blij em trots op mijn zoon,ik zou niet willen dat hij veranderde,ik geniet enorm van mijn kind.Het is een heerlijk kind,dat helaas wel naar school moet en daar in een klas met nog andere jongens zit.Jongens die de leiding wilen hebben,de sterkste willen zijn en mijn zoon'gebruiken'om andere te laten zien hoe sterk ze wel niet zijn.HIj wordt al als homo uitgescholden ,uitgelachen als hij zegt dat hij iets schattig vind.en het is niet zo dat wij hier dagelijks letten,maar als ik hem kan helpen door hem te wijzen op iets dat hij anders kan doen,dan doe ik het en hij voelt dat niet als kritiek.Ik vind het juist heel triest dat mijn zoon zich aan moet passen omdat hij anders gepest word.Laatst liepen we in de stad,hij had zijn arm rond mijn middel en zijn hoofd schuin tegen me aan,zegt hij,mam als we nu iemand tegenkomen uit mijn klas sta ik zo voor joker,ik vroeg hem of het dan misschien niet beter was dat hij me los zou laten,maar dat wilde hij niet.Dan ben ik trots op hem en baal van de stoere jongens in zijn klas,die vinden dat knuffelen met je moeder niet kan en dat weer als reden zien om iemand uit te lachen.

Emesta

Jij voelt precies aan wat ik bedoel.....zoon mag thuis helemaal zichzelf zijn,maar ik wijs hem er soms alleen op wat meisjesachtig is.

Beetje herkenning

Die van mij is ook twaalf, gaat vooral met meisjes om, heeft een hekel aan "stoer", en beweegt en gedraagt zich regelmatig op een manier die meer bij meisjes past. Hij houdt ook van jongensdingen hoor, maar veel dingen die hij doet of leuk vindt passen niet in het "rollenpatroon" van een jongen van zijn leeftijd. Tegelijkertijd is hij - juist door pesten in het verleden - stevig genoeg in zijn schoenen komen te staan om te zeggen "zo ben ik". Een jongen die wat op een meisje lijkt.

En ik ben apetrots op hem, ook omdat ik weet dat hij doodsbenauwd is weer gepest te worden. Ik vind het geweldig dat hij tóch zichzelf durft te zijn. Ik zou het ook niet anders willen.

Toch heb ik stiekem van binnen ook de angst dat hij straks op het VO vreselijk gepest gaat worden. Dus kan ik de angst van Norma goed begrijpen. En ook die van Anoniem, hoewel daar wel meer vooroordeel in doorspreekt. Ik zou hem daar graag tegen beschermen - maar niet ten koste van zichzelf.

Ran