Naschoolse opvang of sloten op de deuren?
Mijn man ik zeggen wel eens gekscherend tegen elkaar dat het een uitkomst zou zijn als die naschoolse opvang bestond. We hebben een leuk gezin met drie dochters waarvan de oudste sinds een jaar ongeveer flink aan het puberen is. Nu heeft ze sinds kort een nieuwe hobby: Wanneer wij niet thuis zijn het hele huis doorspitten (voorkeuren zijn badkamer en keuken)en alles wat ze gebruiken kan, drukt ze achterover. De kasten worden leeggegeten en andere spullen (zelfs dingen waarvan je denkt, wat MOET je ermee?!)verdwijnen in haar kamer. Als je haar vervolgens vraagt naar een bepaald ding dan zegt ze met een stalen gezicht dat ze het nooit heeft gezien. Als je vervolgens een paar dagen later op haar kamer komt, dan staat het daar gewoon! Nou, ik vind het zo'n gekke bedoening. Ik weet niet wat ik ervan moet vinden. Ik ben laatst even flink boos geweest toen ik weer iets bij haar had gevonden wat ik al een paar weken kwijt was en wat zij "nooit had gezien". De gekste smoesjes verzint ze dan, dus waarom ze het nu doet, weet ik nog steeds niet en eigenlijk maakt het me ook niet uit. Ik vindt het minder leuk dat ze erover liegt, vraag dan gewoon of je iets mag hebben. Maar goed, ik heb al van meerdere mensen gehoord dat kinderen in deze leeftijdsfase vaker liegen dus daar moeten we maar mee dealen blijkbaar.
Wat ik wel heel onprettig vindt is dat ze in onze slaapkamer loopt te snuffelen. Onze slaapkamer is in principe verboden terrein voor de kinderen. Daar hebben ze niks te zoeken. Maar onze oudste denkt daar anders over wanneer wij er niet zijn. Onze nachtkastjes worden doorgelicht en ook snuffelt ze door onze administratie. Ik heb wel eens tegen mijn man gezegd dat we misschien een slot op de deur moeten maken maar dat is toch te gek voor woorden! Of we maken dus het grapje over naschoolse opvang. Ze is (nog) niet zo gewiekst om alles weer terug te leggen precies zoals het lag of om een laatje weer dicht te doen vandaar dat wij het weten. Of ze zit 's middags te snuffelen en 's avonds stelt ze "heel toevallig" een vraag over iets wat ze heeft gezien. Zij heeft nog niet door dat wij weten dat ze dit doet en ik zou graag willen weten hoe (en of) we haar hiermee kunnen confronteren. Ik ben iemand die altijd het liefst de lieve vrede wil bewaren en ik ben bang dat als we haar hiermee confronteren dat ze het gaat ontkennen en dat het dan uiteindelijk weer uitloopt op oorlog.
Trouwens, nu ik toch bezig ben, mag ik nog heel even doorgaan? We lopen er de laatste tijd ook erg tegenaan dat de kids 's avonds na het eten op de bank ploffen en hun programma's gaan zien. Wij als ouders, hebben maar af te wachten tot ze er een keer klaar mee zijn (dat is in het geval van de oudste soms 9 uur) voordat wij op de bank kunnen zitten en tv kunnen kijken. Wij ergeren ons hier wel eens aan. We werken beide vier dagen in de week dus wij hebben 's avonds ook wel eens de behoefte om lekker onderuit te zakken. Is dit ook een bekend fenomeen of zijn wij, zoals mijn vriendin zegt, veel te soft en hebben zij zich bij ons aan te passen als wij iets willen zien? Ze hebben wel alle drie een eigen tv op hun kamer.
Dan nog 1 vraagje waar ik ook zo benieuwd naar ben: Hoelang mogen jullie kinderen douchen? Want de tijdsduur van het douchen is bij ons een eeuwig durende strijd.
Ik ben benieuwd naar de reacties.
P.S.: Het klinkt allemaal negatief misschien maar er zijn ook veel positieve kanten hoor. Alle drie de dochters zijn erg lief, gezellig en behulpzaam. Ik hou heel veel van ze en zou ze nooit kwijt willen maar ja... soms is het gewoon ff op de tenen lopen...
Terugbijten
"Nou, ik vergelijk het meer met terugbijten van een dreumes 
"
Ik niet, want een peuter kan zich nog niet in een ander verplaatsen, die snapt niet dat het bij kdv-genootje net zoveel pijn doet als hij gebeten wordt als dat hij zelf gebeten wordt.
skik
spiegelen
Haha, guera, ik doe precies hetzelfde. Af en toe ook geen antwoord geven, of "ja straks" zeggen, na een heel verhaal opkijken en onnozel vragen "wat zei je". Niet de hele tijd hoor, maar zo en nu en dan is spiegelen erg leerzaam, zeker als het wat luchtig gebracht wordt. Dus zichtbaar door haar spullen gaan of iets van haar lenen zie ik zeker niet als wraak maar als leermomentje. Peuter zachtjes terugbijten werkte trouwens ook hoor. Ook niet als wraak maar als spiegel/leermoment. Mijne heeft er niks van gekregen volgens mij.
fase
hahaha skik, erg grappig. Ik heb zoiets ook wel eens gedaan (maar niet en plein public in de supermarkt), mijn kind kon er wel om lachen.
Ik 'stal' toen ik 10/11 was ook prulletjes uit de kamer van mijn oudere broer die ik dan omruilde met mijn eigen prulletjes (dingetjes in de boekenkast). Daar werd hij heel boos over, toen stopte ik daarmee. De liefdesbrieven die hij kreeg las ik ook 
Ook vond ik papieren van mijn ouders erg interessant en zocht ik in hun kasten vlak voor sinterklaas en mijn verjaardag om alvast te kunnen raden wat ik kreeg.
Het is vanzelf overgegaan. Het is kennelijk ook zo'n nieuwsgierige 'fase' die vanzelf weer overgaat.
Ik zou wel grenzen stellen, je privedingen goed opbergen en zolang zij in jouw kamer komt (wat neem ik aan niet de bedoeling is) kan jij idd ook in haar kamer struinen. Eens kijken wanneer het kwartje valt..
Verschrikkelijk
dat je de liefdesbrieven van je broer las en niemand die zijn zoon daar tegen gaat beschermen door hem een kast met slot te geven want spiegelen is natuurlijk beter en je moet je kind léren dat het niet mag stelen...
(oja en nu voor Angela)
Ik hoop dat als ouders hier er achter komen dat hun ene kind de privacy van hun andere kind niet respecteert ze niet eerst eindeloos hun andere kind laten spiegelen maar gewoon dat kind een kast met slot geven en het stelende kind een flinke portie straf.
Ja ik weet niet hoor
Maar denken jullie nou niet dat een kat met slot niet minstens net zoveel schok effect geeft als dat 'speigelen'? Maar dan wel wat vriendelijker richting kind?
Ik snap best dat een spiegel voorhouden kan werkn, zal ook niet ontkennen dat ik dat wel eens doe, maar ik vind het in dit geval een beetje gemeen. En sowieso, je wil je kind het verschil tussen mijn en dijn leren en dat doe je dan door zelf het slechte voorbeeld te geven?
Dat moet handiger kunnen.
Oei slechte spelling
Kast, schockeffect en spiegelen...
Werken....
Ginny
Exact. Daarom gaf ik ook het voorbeeld van een dreumes bijten maar dat werd ook al niet begrepen. Je doet dus precies wat je vindt dat niet mag en daar ben ik niet zo voor. Is wellicht nog leuk als ze een keer jouw trui aan doet maar niet als ze echt door je spullen snuffelt die in jouw kast op jouw slaapkamer liggen. Kom op, de slaapkamer ís verboden terrein en ze snuffelt zelfs door de administratie en in de nachtkastjes van haar ouders (mijn kinderen zouden daar nog niet dood gevonden willen worden...). Dat verdient echt wel wat meer dan een beetje spiegelen.
Triva
Mijn kinderen zouden best een kastje mogen hebben met een slot er op. Dat vind ik helemaal niet erg.
Ik zou alleen niet mijn eigen spullen achter slot zetten omdat een van de kinderen vlugge handen heeft. Dan los je het problem van het doorlezen van de papieren wel op maar niet het probleem van een kind dat zich misdraagt.
Ik zou dus gewoon flink boos worden en heel duidelijk maken dat dit niet meer mag gebeuren & straf geven.
zelf vroeger ook
Ik weet niet of mijn kinderen al aan het snuffelen zijn, maar ik weet dat ik het zelf vroeger ook deed. Gewoon nieuwsgierigheid. Toen ik op een gegeven moment mijn vaders pornoblaadje, de Candy (ik zal het nooit vergeten) tegenkwam, en mijn moeders "massagestaaf" was ik er even klaar mee (mijn ouders zijn de Barbra Streisand en Dustin Hofman uit de film Meet the Fockers, vervolg op Meet the Parents.). Shame on me, en toen wist ik ook al, eigen schuld, had je maar niet moeten snuffelen.
En ik wist dat mijn broer mijn dagboek las, ondanks het slot erop, wat natuurlijk met een haarspeld of paperclip in een seconde open te peuteren was. Ik heb daar nooit over geklikt naar mijn ouders toe, dat vind ik dan weer niet kunnen. Wel mijn broer erop aangesproken, die natuurlijk keihard ontkende.
Eten pikken heb ik ook gedaan (marsjes, milky-ways, stroopwafels). Dus ik ben niet zo onder de indruk van de acties van je dochter. Gaat vanzelf weer over, wel op blijven aanspreken als je iets bemerkt wat je niet oke vindt.
niet dramatisch
Het was niet verschrikkelijk want dit bleef allemaal tussen mijn broer en mij. Hij werd natuurlijk boos en toen hield ik ermee op. Ik was ook heel nieuwsgierig naar mijn broer's eerste liefde, het was niet gemeen bedoeld. En nu kunnen we er samen om lachen, het is echt niet zo dramatisch.
Ik denk dat veel kinderen zo'n fase hebben, heeft natuurlijk ook te maken met het zoeken naar grenzen. En terugdenkend: ik zou ook boos worden op mij
Wat zou ik doen in jouw geval...
Ik denk dat als ik iets zou zoeken en het niet zou kunnen vinden, direct naar haar kamer zou lopen en haar erbij zou roepen. Waarom zou ik achter haar rug haar kamer ingaan? Juist niet!
Stiekem gedoe, zou ik juist bestrijden met openheid. Wil jij weten wat wij in onze papieren hebben staan? Prima dan zal ik het vertellen, maar dan krijg je alles te horen. Over verzekeringen, buffer opbouwen, wat een studie kost en pensioen.
Lieg je tegen mij, dan ga ik je controleren. Je hebt laten zien dat je niet te vertrouwen bent. Dat vertrouwen kun je weer terug winnen, door te laten zien dat je de waarheid spreekt.
Soms spiegel ik ook wel eens, maar dat zijn dan kleine dingetjes. Vaak zien de kinderen de humor daar wel van in.
Niet verschrikkelijk
Ik vind het ook niet zo verschrikkelijk wat Mijntje schrijft. Ik vraag me zelfs af of dit niet in de meeste gezinnen speelt, in mindere of meerdere mate. Wat niet wegneemt dat TS een probleem heeft. Maar eerlijk gezegd zou ik dat snuffelen ook niet zo erg vinden. Dingen zoekmaken wel. Maar in de administratie kijken of in mijn nachtkastje? Ach. Dat is bij mij niet eens verboden.
