Nieuw hier [zoon van 16 wil vriendin van 18 uit Amerika ontmoeten]
Hallo allemaal,
Ik ben nieuw hier op dit forum. Mijn naam is Jochem, vader van 2 puberzonen van 15 en 16 jaar. 2 fantastische jongens met zo af en toe hun dingetjes maar een goed hart en een goede inborst.
Ik ben gescheiden toen de jongens 5 en 6 waren en de oudste woont bij mij en de jongste bij zijn moeder.
Sinds een jaar heeft mijn zoon van 16 een vriendin in Amerika welke hij kent via internet. Ze hebben elkaar nog nooit in levende lijve ontmoet. Zij word dit jaar 18 jaar.
Al een jaar lang merk ik dat hij zijn leventje om haar heen aan het bouwen is. Logisch voor een verliefde puber. Buiten het feit dat ik niet blij ben met het feit dat hij zo vreselijk opgaat in deze relatie( echt alles draait om haar) is al een jaar lang hij afwezig , afgeleid, gaat het steeds slechter op school en straalt de stress er vanaf. Hij is zichzelf aan het verliezen in iets wat hij als relatie ervaart. Ondanks mijn weerstand welke is gebaseerd op wat ik zie wat het met hem doet, geef ik hem de ruimte en vrijheid.
Alleen nu komt het. Ruim een half jaar geleden werd gemeld dat zijn vriendin deze zomer in de vakantie naar hier komt. Op de vraag hoe zij dat zich voorstelden kwam geen eenduidig antwoord. Ze komt gewoon. Dat ik het niet eens was met deze gang van zaken laat zich raden maar , ik besefte ook dat het verbieden ook niet kan. Ik heb de voorwaarde gesteld dat als we dit door laten gaan er een weldoordachte planning komt van hun beide en ze zelf invulling geven aan dit bezoek. Ook heb ik gezegd dat ik dat voor begin april wil weten( ruim 8 maanden de tijd) .
De laatste 2 maanden gaat het op school weer niet lekker, wordt bijles geskipt maar wel vele uren per dag gechat via Comp en telefoon( telefoon en Comp dus ingeperkt). Twee weken geleden werd gemeld dat zijn vriendin 4 weken naar hier komt, ze zien elkaar dan voor het eerst van hun leven. Ik heb gezegd dat dat tegen de afspraken is en ik daar niet mee accoord ga. Mijn ex daarentegen vind alles goed en heeft gezegd dat zij samen, zonder toezicht notabene wel 4 weken in haar huis mogen verblijven. Toen ik mijn ex vroeg of ze daar ivm sex enz wel over nagedacht had, kreeg ik als antwoord: dan word je lekker jong opa. Geeft even het niveau van mijn ex aan.
Mijn zoon heeft nu gezegd dat hij vier weken naar zijn moeder wil met haar in de vakantie.
Ik ben woedend hierover en mijn gevoel zegt me alles af te blazen. Wat vinden jullie hiervan?
Jochem
Tiva
Jochem hoeft helemaal niets. Wij zijn zijn ouders niet.
Niets belet hem om zijn eigen standaard aan te houden. Zoon houdt zich niet aan de afspraak van 2 weken verblijf, 1 week bij moeder en 1 week bij vader. Weet nog niet op welke datum ze precies komt en gaat en 1 april nadert en dreigt met onbeschermde sex.
Dan blaas je de zaak af. Zoon gaat naar zijn moeder, of misschien geeft hij vader wel gelijk en durft het dan ook niet meer aan.
Er zijn keuzes in het leven waar ieder zelf over gaat.
grappig
'Gescheiden slaapkamers vind ik overigens wel een prima idee. Dan kan iemand zich zonodig wel terugtrekken.'
Grappig, de een vindt 16 jaar al oud genoeg om (bijna) op zichzelf te wonen en de ander wil het stel tot gescheiden slaapkamers verplichten.
Moet je overigens nog maar hebben, een extra slaapkamer. Want om nou zelf een maand op de bank te gaan liggen ...
Het komt
Mijns inziens doordat de ene 16 jarige nu eenmaal zelfstandiger is dan de ander. Ik ben toch van overtuiging dat onafhankelijkheid en zelfstandigheid niet door een leeftijdgrens worden bepaald maar dat dit per kind verschilt. ( en ja, een 16 jarige is officieel nog een kind).
Er zijn vast kinderen van 16 jaar welke zich kunnen handhaven in hun eentje in een volwassenen omgeving maar wanneer je elke 16 jarige op dezelfde manier benaderd ben ik bang dat je een grote fout maakt, zeker als zelfbenoemd opvoedkundig specialist.
Ik dacht zelf als 17 jarige dat ik wel op kamers kon en alles zelf kon doen. Het is me uiteindelijk gelukt maar wat had ik achteraf graag gehad dat mijn ouders mij toch iets meer hadden beteugeld. Ik was puber en een puberbrein is nog niet bedoeld om zulke grote beslissingen rationeel te maken en de eventuele gevolgen te overzien.
Ik vind dat daar een taak voor de ouders blijft liggen.
Ik zelf vindt opvoeden het allermoeilijkste wat ik ooit heb moeten doen. Tegelijk ook het allermooiste. Je weet pas of je het goed hebt gedaan wanneer er niets meer aan valt te doen. Loslaten moet je op een bepaald moment maar ik denk dat elke ouder voor zich moet bepalen wanneer de tijd rijp is om bepaalde zaken los te laten.
Wat overblijft zijn praktische zaken. Ik heb simpelweg niet de mogelijkheid om haar 4 weken in huis te nemen. 1 week is te doen. Ze apart laten slapen vind ik zelf niet de manier( dan sluipen ze midden in de nacht toch wel bij elkaar in bed ). Goed voorgelicht heb ik mijn zonen al jaren geleden en van condooms zijn ze door mij ook al maanden voorzien. Buiten dat heb ik geen kamer over en is het al zo dat wanneer zij hier is, mijn zoon van 15 niet bij me kan zijn omdat ze een kamer delen. Blijft ze 4 weken, dan kan mijn andere zoon 4 weken niet bij ons slapen.
Om maar aan te geven uit welke praktische zaken mijn "strenge" voorwaarden zijn voortgekomen.
Ik ben gelukkig ondertussen een hoop wijzer en heb gelukkig gezien dat het stellen van voorwaarden mijn zoon wel heeft laten nadenken over de plannen. Ik merk dat er nu concrete plannen boven tafel komen en hij zelf terug is gegaan naar 2 weken omdat hij zelf heeft nagedacht en tot de conclusie kwam dat een maand toch wel erg lang was.
huh...
Je andere zoon moet al die tijd ergens anders slapen? Waar gaat hij heen dan en wat vind hij ervan?
Goed zo Jochem
Jouw opvoedingsmethode lijkt op die van mij en onze zonen varen daar wel bij. Dat er anderen zijn die het anders doen komt omdat hun kinderen anders zijn dan die van ons. Dat is verder niet fout maar het is soms lastig om je te handhaven tegen die stroom in (niet: tegen DE stroom in). Fijn dat jouw zoon inzag dat vier weken echt heel erg lang is als je elkaar niet kent en het kan juist de reden zijn om de relatie te verbreken terwijl het met een kortere tijd wel goed kan komen. Gewoon omdat de relatie in een opbouwfase zit. Ik ben blij dat de vriendin van mijn zoon in de buurt woont maar als je elkaar te vaak ziet aan het begin kan het ook wel eens fout gaan.
Blijf eens wat meer meeschrijven, we hebben hier echt mannen nodig!
Lezen Nimbo
Andere zoon woont bij moeder....
Ik
Wil best wat meer schrijven maar dat zal dan over de eigen situatie zijn. Ik vind het lastig om mee te schrijven over die van een ander omdat ik de nuances in de situatie van een ander niet ken
En in deze nuances zit nu juist het verschil.
jochem
Ja maar als we dat allemaal blijven doen kun je nooit de zaak van meerdere kanten bekijken. Het is goed voor mensen als wij om de zaak eens wat losser te laten als dat nodig is en het is goed voor mensen die het anders doen dat wat strenger optreden ook niet meteen tot extremiteiten leidt als 'het huis uit vluchten'. Sterker nog: mijn oudste zei laatst dat hij merkte dat er veel ouders veel strenger zijn dan wij mbt afspraken. Aan de andere kant ben ik overigens weer heel los voor wat betreft het spelen van bepaalde games, daar vind ik bijna het hele forum tegenover mij maar dat komt door de populatie van dit forum 
Met betrekking tot drank en roken ben ik dan weer strenger daar waar veel mensen het niet willen verbieden omdat ze denken dat hun kind dan juist gaat drinken/roken. Overigens heb ik wat dit betreft hele makkelijke kinderen, die willen het niet eens al krijgen ze het aangeboden (drank).
nuances
Weet je wat daar het mooie van is, dat je die niet altijd kent, dat je dan veel meer invalshoeken krijgt dan normaal en dat kan een heel ander licht op zaken werpen.
Die hoeven niet allemaal zo stellig en waar te zijn als hier gedeponeerd, maar het is wel grappig om te zien en soms leerzaam, hoe mensen denken, waarom ze zo denken, wat achtergronden zijn. Je leert over mensen.
Mijn opvoeding lijkt misschien streng als ik daarover zou vertellen in de ogen van bepaalde mensen hier die alleen maar praten en zich op gelijke hoogte stellen met het kind (vind ik een te grote verantwoording voor het kind; ze zijn kind, geen volwassene. Daarentegen betekent dat niet dat ik ze als minderwaardig beschouw. Dat is iets dat voor sommigen een gevolg is. Als je je niet gelijkwaardig opstelt tegen je kinderen behandel je ze minderwaardig. Enfin, dan mis je bepaalde levels denk ik dan maar). Maar in de situatie waarin ik groeide als ouder, was ik juist de losse variant. Mijn kinderen vertelden mij (ze zijn inmiddels uit huis) dat ik rechtvaardig was, dat ik ze veel vertrouwen heb gegeven maar nooit meer dan ze aankonden. Dat ik het conflict durfde aan te gaan met ze als ze lelijk deden, dat ik bepaalde zaken niet accepteerde en dat ze daar bewondering voor hadden.
Dat is niet om mijzelf een compliment te geven, maar om aan te geven dat er niet 1 opvoedingsstroom is. Dat sommige kinderen baat hebben bij rust en praten en dat de ander een iets duidelijker hand nodig heeft.
Dat is voor sommige mensen moeilijk te beseffen, maar dat is niet erg. Een ieders inzicht is waardevol.
Je moet voor elk kind afzonderlijk zelf het wiel uitvinden en daarom is opvoeden vreselijk moeilijk. Maar om diezelfde reden ook de mooiste en zwaarste taak die er is.
Het is daarom leuk ook inzichten van mannen te horen, dat zorgt voor meer frisse blikken.
En staat iemands toon je niet aan, dan sla je die reactie even over.
Dus net als Triva zou ik je graag voor wat langer welkom heten.
Met "laat lossss"
bedoel ik eigenlijk, dat het vaak juist wel goed komt (en dan goed zoals hij het als ouder wilt), al je er net wat minder bovenop zit.
Dat zoonlief nu zelf inziet dat 4 weken wellicht wat lang is, is misschien wel een beetje te verwachten, nu hij iets meer ruimte erin krijgt, of voor zichzelf heeft geschapen. Net wat Jochem zegt, hij is ook zelf gaan nadenken. Meestal is dat ook wat er gebeurt. Je bent opgevoed door je ouders met de opvattingen en levensinstelling van hen. Wat inhoudt dat je vaak dezelfde keuzes maakt, als je je (als puber) maar niet teveel gedwongen voelt. Want pubers willen graag het gevoel hebben dat ze hun eigen beslissingen nemen.
Jochem, ondanks soms wat overdonderend kritische reacties is dit echt een prima forum. We hoeven het niet altijd eens te zijn, toch? Punt is dat je hier veel invalshoeken te zien krijgt, vaak een bredere blik krijgt, en eventueel hier stoom kunt afblazen ipv thuis.
Ik ben blij te lezen dat er in een korte tijd al zoveel positieve ontwikkelingen gaande zijn.
haha, Astrid
helemaal eens met jou dus )
slapen
Nog een toevoeging: het slapen in aparte kamers hoeft niet per se te zijn om ze uit elkaar te houden (toch naar elkaar toe sluipen mag gewoon) maar om ook apart te kunnen zijn als het niet zo goed klikt als ze nu denken. Het lijkt me een toevoeging om die mogelijkheid open te houden: broers slapen samen en logee apart als zoon dat graag zou willen. Ik zou eventueel zelfs met zoon afspreken dat ik samen slapen op zijn verzoek verbied, zonder dat logee weet dat het zoons wens is.
Dank je
Voor je reactie Els, maar het zou echt helpen als er beter gelezen word. Ik heb geen extra kamer beschikbaar in huis om iedereen apart te laten slapen.
ahhh
Nu snap ik je vraag beter; zoon krijgt een internetvriendin te logeren en daarvoor wil ik best mijn andere kind een weekje uit logeren sturen, maar niet 4 weken. Ook mijn andere kind heeft recht op tijd bij mij en ik wil ook tijd doorbrengen met mijn andere kind.
Snap ik best. Even uitleggen aan je zoon hoe het zit. Niet dat t bezoek niet mag, maar 4 weken je broertje of zusje buitenschoppen doen we niet in ons gezin.
om het weekend Dorry
Andere zoon woont bij moeder. Tegenzin voorkomt dat er praktische oplossingen zijn.
Ja AnneJ
En dat mag gewoon.
Ik zou ook niet dolenthousiast worden van het vooruitzicht dat mijn huishouden 4 weken op zn kop komt te staan ivm bezoek een compleet onbekende.
Zijn net mensen hè, die ouders....
tegenzin
Met die tegenzin geef je je grenzen aan. Die je als ouder gerust mag bewaken, voor jezelf en voor je kinderen. Dat moet je zelfs.
Je hoeft niet je hele leven alles te doen wat een ander wil.
Een ex nooit een strobreed in de weg leggen, want stel je voor dat daar een ruzie van komt.
Er bestaan exen bij wie dat niet gebeurt.
Je kinderen alles toestaan want anders kwets je ze, stel je ze niet als gelijke (wat ze niet zijn) en anders lopen ze misschien wel weg of hebben ze gekwetste zielen.
Dat geeft niet. Het hoort bij het leven en hoeft niet altijd het geval te zijn.
Even praktisch..
De jongedame heeft de ticket betaald, kosten die de zoon zijn bespaard gebleven. Het verblijf bij vader of moeder, zal zoon ook niets kosten. Maar is de jongen voorbereid op de extra kosten die hem te wachten staat?
De ticket was al te duur is, wie betaalt dan de uitstapjes, drankjes toegangskosten etc. Heeft de 16-jarige een bijbaantje? Even los van de discussie over gezamelijk slapen, vraag ik mij af of de zoon het wel goed overzien heeft en of hij voorbereid is op een dubbele uitgave?
Toen hier de dochter van buitenlandse vrienden bij ons een week kwam logeren, hebben we haar ook geen vergoeding gevraagd. Ze stond er ook op sommige toegangskosten zelf te betalen. Maar dat was wel een logé die wij goed kende. Dat is wel een groot verschil. Ze bleef ook geen 4 weken.
Ik vind de houding van het meisje wat gemakkelijk, te gemakkelijk en ondoordacht als de jongelui aangeven geen geld te hebben voor OV. Wat wilt ze hier dan eigenlijk komen doen?
@AnneJ, ja gezellig als de ouders ook komen... Goedkoop in het lege huis van moeder ipv in een hotel.. Airbnb is hot.
Ergens zou het wel praktischer zijn als de ouders ook kwamen. Als de ouders een auto huren, is het gezelschap minder afhankelijk van Jochem.
Praktische zaken kunnen allemaal
nog besproken worden. Ik zou denk ik als het mijn kind betrof, weer eens met de ouders/vader/moeder van het meisje willen praten, en dit soort dingen benoemen.
Of, beter nog: eerst aan zoonlief uitleggen wat ik nog zou willen weten of geregeld zou willen zien. Met de toevoeging dat als dat niet geregeld/besproken wordt, ik zelf met de ouders contact zou opnemen. Meestal willen ze dat niet, en komt het daarna wel voor elkaar.
Ik vermoed dat ook de Amerikaanse ouders best wel graag willen weten waar hun dochter terecht komt. Ook al is ze achttien, dan nog wil je weten of het veilig of vertrouwd lijkt.
Ik hoop en verwacht echt dat het achteraf allemaal mee zal vallen, en dat dingen geregeld zullen worden. Of dat, als het allemaal niet zo safe blijkt, zoon er achter komt en het misschien zelf wel afblaast.
Jochem, hoe is het nu bij jullie?
Luisteren
Je ex zit op allerlei manieren fout, je zoon heeft zijn leven niet op orde, de reacties hier zijn niet goed als ze iets anders suggereren dan wat jij vindt. Tja. wat wil je wel horen?
Te makkelijke reactie
Sanne. Wat mij opvalt is wanneer een vrouw klaagt over ex dan zijn de " you go girls" niet van de lucht, wanneer een man klaagt over zijn ex is het een arrogante l*l. Maar daar kan ik tegen.
Inmiddels is de stand van zaken dat ik wacht op een email van haar vader( moeder is niet in beeld). Daarin legt hij uit hoe zijn dochter is verzekerd qua reizen en ziektekosten. Mijn zoon heeft keurig een datum aangegeven en een periode van twee weken afgesproken. Hij gaat zijn hele bankrekening reserveren voor haar verblijf. Daar ben ik minder blij mee maar het is zijn zelf verdiend geld dus het is zijn keuze. Ze hebben nu dus concrete plannen en we weten allemaal waar we aan toe zijn. Uiteindelijk werkt dat het beste.
Ik zelf neem lekker een week vrij, dat gaat ook omdat we nu in een week hebben gepland waarin ik mijzelf nog vrij kan houden( ik heb een eigen bedrijf).
Ik vind dat iedereen recht heeft op zijn eigen manieren van denken en opvoeden. Ik vind niet dat iemand het recht heeft om mijn manier van denken en opvoeden af te keuren en te veroordelen. Wie dat wel doet, laat ik links liggen en dat is dan weer mijn goed recht. Ik weet dat ik met deze houding weer heel wat los maak maar misschien is een discussie hierover ook wel eens goed. Waarom is een strengere houding in de ogen van de stroming "vrije opvoeding" bijna gelijk aan kindermishandeling , want zo voelt het bijna.
Jochem / ot
"Ik vind niet dat iemand het recht heeft om mijn manier van denken en opvoeden af te keuren en te veroordelen"
Waar lees je dat je afgekeurd of veroordeeld wordt? Discussieren is wat anders. Dat is best moeilijk, zonder je aangevallen te voelen. Misschien dat je dat voelde?
Het helpt ook niet als je dingen gaat schrijven als 'dat er beter gelezen moet worden'(zie ik ergens in een van je postings). Dit is geen professioneel hulpverleningsforum waar je zakelijk advies krijgt.
Het gaat erom dat mensen proberen jou andere kanten te laten zien, niet alleen een oplossing voor jouw probleem binnen jouw context en randvoorwaarden. Je geeft zelf aan dat je opvoeden het moeilijkste vindt wat er is. Inflexibel zijn helpt dan niet mee. Loslaten is dan des te moeilijker maar levert ook voor jezelf groei op. Opvoeden doe je niet alleen voor je kinderen , je wordt er zelf ook wijzer van als het goed is. Flexiber bijvoorbeeld, lijkt me bij het hebben van een eigen bedrijf ook noodzakelijk.
gr Angela
Jochem
Ik weet niet of jij eerst even hebt rondgekeken op het forum alvorens jouw verhaal te posten. Ik krijg het idee van niet.
Hier op het forum wordt er altijd heel duidelijk aangegeven dat er meerdere kanten aan een verhaal zitten. Daarbij maakt het eigenlijk helemaal niets uit hoe jij over je ex denkt. Het is niet voor niets je ex.
Ik vind het fijn dat je het hebt kunnen oplossen met je zoon. Dat bewijst dat het belangrijk is om te blijven praten. Praten met je zoon, maar wellicht ook met je ex. Want wat er ook is gebeurd, het blijft de moeder van je kinderen.
Wel denk ik dat je het op sommige gebieden verkeerd ziet. Iedereen moet jou vrij laten in jouw manier van opvoeden, maar je laat anderen niet vrij in het afkeuren ervan. De meeste mensen hier zijn zich zeer zeker bewust dat elk kind anders is. Persoonlijk vind ik het juist erg prettig als iemand mij juist op een volledige andere manier laat kijken naar een situatie. Alles is relatief, ook jouw kijk op de situatie met je zoon. Je zat ermee, anders stel je hier die vraag niet.
Daarbij lees je ook op een bepaalde manier reacties, die in mijn ogen anders gelezen moeten worden. Bijvoorbeeld jouw vraag over jouw nick. Het was niet nodig om zo denigrerend op een in mijn ogen zeer behulpzame vraag te reageren.
Mijn advies aan jou is dan ook: voel je niet direct aangevallen door reacties, maar kijk wat je eruit kunt halen en wees blij dat mensen de moeite nemen om te reageren.
