Nieuwbakken emotionele puber
Ik ben moeder van een 12-jarige jongen die, in tegenstelling tot zijn klasgenoten, maar niet wilde puberen. Geen enkele aanstalten maakte hij.
Lego en Playmobil eeuwig favoriet en als het even kan zelfs nog met houten blokjes en poppetjes etc. spelen.
Hij heeft nu afscheid genomen van de basisschool en hij weet rationeel wel dat 'spelen' officieel een beetje 'not-done' is op de middelbare school. Ik heb geprobeerd hem over te halen om een paar al te kindse dingen van zijn kamer te verwijderen en dat is nu deels gelukt maar echt toegeven aan die pubertijd wil hij niet. Van mij hoeft dat ook niet maar zijn vriendjes zitten nu allemaal een beetje in het volgende level en hij dreigt een beetje in een isolement te vallen hierdoor.
Of hij nu wil of niet, puistjes in zijn gezicht en her en der verdwaalde haren verklappen aankomende veranderingen. Hij ziet het zelf nog niet zo maar ik wel.
Hij blijft gewoon spelen maar er zijn wel buien. Hij huilt, hij wordt boos. Soms hoor ik 's avonds gehuil van zijn kamer afkomen, als ik dan naar hem toe ga en vraag wat er is geeft hij aan dat hij het niet weet maar dat ie zich rot voelt.
Dat zou dan wel die pubertijd zijn, toch?
Wat doe ik nu het beste? Het benoemen, praten of gewoon laten gaan?
Eigen tempo
Nee ik zou dus niet de kinderachtige dingen van zijn kamer af laten halen. Het komt vanzelf wel, op zijn tempo. Als hij zich verdrietig voelt dan kan je hem troosten, hoeven (zeker voor een jongen) geen uitgebreide gesprekken bij te komen. Gewoon even een knuffel of aai over de bol en desnoods afleiden met bijv. 'kom we gaan beneden wat drinken' of 'zullen we straks een leuke film op tv gaan kijken, maken we er popcorn bij'. Spelen met Lego en Playmobil is pas 'not-done' als hij dat zelf zo vindt toch?
Ik heb een keer zoon in de eerste van de brugklas thuis zien komen met een vriendje die ik dan drinken mocht geven want 'hij moest even de zooi op zijn kamer opruimen' (er was helemaal geen zooi, maar dat klonk beter) hij wilde gewoon een paar dingen uit het zicht hebben waarvan hij bang was dat ze het kinderachtig vonden. Maar goed, dat regelt hij zelf tegen die tijd dan wel.
Inderdaad
Merel is me net voor maar ik zou hem lekker laten spelen met de playmobiel, dat wordt vanzelf wel anders en dat wil niet zeggen dat hij dat op school ook nog doet. Meestal weten ze heel goed wat er op school niet kan maar thuis nog wel. Dochter hier van 15 heeft tot vorig jaar met haar poppenhuizen en paardestallen en playmobiel gespeeld. Niets mis mee, het houdt vanzelf op. En zelfs grote mensen spelen nog met treintjes en poppen.
Niet te oud hoor
Spelen met playmobil en lego is toch gewoon leuk? 
Dochter van 18
Mijn dochter van 18 baalt nog steeds dat ze haar barbies heeft weggedaan. (ik heb ze nog een tijd achtergehouden tot ze in de weg stonden en toen maar écht weggedaan, na het nog eens aan haar gevraagd te hebben). Dus hup naar de kringloop winkel. Nu baalt ze.
Playmobil en Lego heb ik trouwens wel bewaard, vond ik zonde om weg te doen.
Inderdaad eigen tempo
Ik had hem niet verplicht iets van zijn kamer te halen, als hij er aan toe is gaat dat vanzelf.
Je maakt een denkfout
*Ik heb geprobeerd hem over te halen om een paar al te kindse dingen van zijn kamer te verwijderen en dat is nu deels gelukt maar echt toegeven aan die pubertijd wil hij niet*
Ik zie hier een moeder die vindt dat haar kind nu maar eens puber moet worden,terwijl kind daar nog helemaal niet aan toe is.Waarom moet je zoon zo nodig gaan puberen?en de puberteit is er echt niet van de een op de andere dag hoor,zo rond de 12,13,14 zijn ze het ene moment volop puber en lijken ze wel 16 en het andere moment zijn ze nog echt 11.
geef hem de ruimte om het in zijn eigen tempo te doen,het kan in een week omslaan,het kan ook nog 2 jaar duren,Nou en?
Lekker zichzelf zijn
Op school moet hij straks al groot zijn, laat hem thuis lekker zichzelf zijn. Mijn zoon gaat nu naar de tweede, ik hoor overal dat kinderen zich langzaam afzetten tegen hun ouders. Onze oudste helemaal niet, zelf in het openbaar knuffelt hij me nog (en hoewel hij pas 13 is is hij al bijna langer dan ik). Als we samen ergens naartoe gaan pakt hij m'n hand. Alleen als ik met hem op zijn school ben zeg ik hem dat hij dat daar beter niet kan doen (ik loop dan wel vaak zo dicht bij hem dat ik hem toch aanraak, hij vind dat prettig blijkbaar).
Dus, gewoon in z'n eigen tempo puber laten worden. Ik hoop dat het bij die van mij ook vanzelf komt.
Steunen of vormen?
Je kan proberen je zoon te steunen in de moeilijkheden die het oproept dat hij zichzelf wil zijn, en je kan proberen hem te vormen naar klasgenoten of naar je eigen visie van wat "past".
Ik hoop voor hem dat je hem maximaal wil leren zichzelf te accepteren zoals hij is, en zo min mogelijk hem in het standaard-model-puber probeert te persen.
En wat betreft Lego: als ik mezelf wil verwennen, mag ik graag een doos Lego voor mezelf kopen. Niet alleen het in elkaar zetten is leuk, maar ik heb natuurlijk ook mijn eigen spullen nodig als ik met mijn kinderen speel.
Kinds, voor een 40-jarige? Vast wel. Maar ik amuseer me er mee, mijn kinderen zijn er blij mee, en niemand heeft er last van.
Hem laten bepalen
wanneer het tijd is om de lego en playmobile van zijn kamer te verwijderen. Tot die tijd hem er gewoon mee laten spelen. Onze zoon vertelde in de brugklas nog vol trots dat we in de herfstvakantie naar legoworld waren geweest, zijn klasgenoten vonden dat alleen maar leuk.
tussenplek maken
Wat heel prettig kan zijn is een tussenplek. BV een logeerkamer of ruime hoek op zolder waar het zgn nog staat voor evt bezoekende kinderen oid, maar dus altijd beschikbaar is voor henzelf. Of er op een gegeven moment iets echt decoratiefs mee maken. Je hoeft zo wie zo je jeugd niet helemaal weg te gooien.En hier stoppen we daarna nog veel in dozen als souvenier voor later of voor hun eigen kinderen tzt.
een jongen van 12
die nog helemaal niet pubert is echt nog heel normaal hoor!
