
gulli48
01-06-2009 om 18:26
Onhandelbare dochter van 14 jaar
Wie heeft dat ook een onhandelbare dochter van 14 jaar. Zo dwars, negeert alle regels, doet waar ze zin in heeft, zo brutaal dat ze woorden gebruikt die niet voor herhaling vatbaar zijn. Ik zit in een slecht huwelijk waar constant ruzie is, we krijgen al hulp van buitenaf en het helpt helemaal niets. Er is of ruzie om haar of ruzie met mijn partner, de situatie is niet meer vol te houden. Wie heeft dat ook of wie kan me iets aanreiken om te kunnen oveleven? Het is allemaal zo meilijk, het escaleert soms zo erg dat we ons slaan, wat ik afschuwelijk vind. Ik doe dan dingen die ik niet wil doen, maar ze haalt me het bloed onder de nagels en dan is het kwade al geschied. Ik weet niet meer wat ik moet doen, ik ben echt ten einde raad.
Wie o wie kan me helpen?????

Kaaskopje
02-06-2009 om 01:00
Niet bij een ander
Naar een ander toe laten gaan is in mijn beleving echt het allerlaatste middel wat je moet gebruiken in zo´n situatie. Ik heb altijd heel sterk het gevoel gehad dat we juist bij elkaar moesten blijven. Wij hebben ook het nodige beleefd met dochterlief. Elke dag stond ik weer fris en vrolijk op om een uur later alweer het gevoel te hebben dat het weer een moeilijke dag zou worden. Hier zijn ook dingen gebeurd die ik vroeger werkelijk niet had kunnen bedenken. Ik ging door het leven als rustig persoon die nooit driftig werd. Tja, totdat... Ik ben in die omstandigheden dus beslist wel eens buiten mijn boekje gegaan. Het hoort niet, het mag niet, maar je bent een mens en er komt een eind aan wat je kunt verdragen en accepteren. Wat ik wel heel erg belangrijk vond is om in gesprek te blijven. Als ik van mijn kant over de schreef was gegaan gaf ik dat toe en verontschuldigde me ervoor en besprak met haar hoe het zo gekomen was. Vaak moest mijn dochter dan huilen en zei dat ze ook niet wist waarom ze zich zo vervelend gedroeg. De bedoelingen waren dan erg goed, tot de volgende ronde...
Bij jullie zijn er twee dingen die door elkaar lopen. Dat je met je man overhoop ligt brengt voor iedereen heel veel spanning mee en als dat dan ook nog eens door de puberteit heenloopt is dat voer voor obstinaat gedrag. Dat jullie elkaar slaan kan natuurlijk niet. Jij zult je dus moeten voornemen om liever jezelf te knijpen dan haar te slaan en je moet van haar eisen dat ze jou ook niet meer zal slaan omdat het onacceptabel is dat kinderen hun ouders slaan. Je dochter zal moeten beseffen dat ze niet over je heen mag lopen en ze gewoon naar je moet luisteren. Hopelijk is het al niet zover gekomen dat je bang voor haar bent. Als het mis dreigt te gaan moet je even afstand proberen te nemen. Ga zelf weg of stuur haar naar haar kamer. Na een poosje valt er misschien weer te praten.
Bij ons is alles tot rust gekomen. Inmiddels is mijn dochter 18, ik erger me echt nog wel eens aan haar, maar ze haalt nooit meer het bloed onder mijn nagels vandaan. Het is een leuke meid, die weet wat ze wil en onze verstandhouding is goed. Eigenlijk is de verstandhouding altijd goed geweest maar er zat soms de nodige ruis op de lijn zeg maar.
Mijn advies is om de blik op oneindig te zetten en domweg vol te houden. In het belang van je dochter, maar ook van jezelf weet ik zeker dat je dat kunt. Blijf haar zeggen dat je veel van haar houdt en dat je blij met haar bent, maar dat er nu eenmaal dingen zijn die nooit van haar zult pikken. Een grote mond en slaan horen daar zeker bij.

reina
02-06-2009 om 06:59
Relatie
Als ik het als buitenstaander lees denk ik dat je je vooral zorgen moet maken om je slechte relatie. Puberteit is voor veel kinderen al zwaar en als je dan ook nog tussen constant-ruziende ouders zit.... Laat je dchter in elk geval merken dat je veel van haar houdt! Zeg nooit iets waaruit zij kan opmaken dat haar gedrag de spanningen tussen jou en je partner verergert ( zelfs als dat zo zou zijn). Neem een time-out ,maar dan dor samen met je dochter iets te gaan doen, ga samen een weekend ( of langer) op stap, neem tijd voor elkaar en laat haar voelen dat ze geliefd is! Vergeet niet dat 14 al groot lijkt, maar dat een 14-jarige vaak nog zo onzeker is en om warmte schreeuwt! Sterkte!!

Onyx
03-06-2009 om 08:25
Onhandelbaar?
Gulli, jij beschrijft je dochter als onhandelbaar, maar volgens mij is er iets anders aan de hand. Drie ongelukkige mensen die zich op elkaar afreageren in een neerwaartse spiraal die steeds negatiever wordt. Het moeilijke is dat jij, als het er op aankomt, maar 1 persoon kan beinvloeden. Het mooie is dat je dat zelf helemaal in de hand hebt en dat volhouden beslist resultaat geeft. Die ene persoon ben jij zelf.
Waar je het vandaan haalt, hoe je het voor elkaar krijgt... maakt niet uit, maar: jij zal je heilig moeten voornemen dat je vanaf moment X geen (=totaal geen) boosheid meer laat zien naar je kind. Wat er ook gebeurt, jij blijft vriendelijk, rustig en standvastig. Dat is besluit nummer 1.
Besluit nummer 2 is dat je geen (= totaal geen) irritatie naar je man laat zien waar je kind bij is. Bewaar dat maar voor als zij buiten beeld is, schrijf het desnoods op, iedere truc is toegestaan, zelfs schrijven op dit forum (afdeling relatieproblemen).
Dit alles kan alleen lukken als je je kind als 1e prioriteit gaat zien, als je inziet hoe ongelofelijk schadelijk deze negatieve sfeer thuis voor haar is en als je accepteert dat zij dit niet kan veranderen, maar jij wel.
Succes en sterkte,
Onyx

Damajo@
03-06-2009 om 20:08
Bliksemafleider
Ik krijg hierbij het gevoel dat je dochter als bliksemafleider fungeert: als jullie ruzie maken met háár maken jullie tenminste geen ruzie met elkáár.Dat doen veel kinderen tijdens huwelijkscrisissen.
Een open gesprek met haar over wat deze lastige situatie met haar doet zou misschien kunnen helpen.Of zoek hulp bij een GGZ-instantie, er bestaan ook wel groepen voor kinderen met haar probleem.Daar kan ze herkenning vinden.
Verder is rustig blijven een goed idee. Hooguit kort je verbazing uitspreken over het taalgebruik, of je wenkbrauwen optrekken. Anders zit je al snel in een heftige woordenstrijd die niemand gaat winnen ( en jijzelf zeker niet).
Slaan moet je echt niet doen, ga op je handen zitten ofzo...Het werkt namelijk niet.Ik heb ook weleens zin om te slaan maar ik doe het nooit.
Damajo

sophia912
04-06-2009 om 22:37
Ten einde raad
Hallo radeloze moeder.
Ik voel met je mee!Ik had een vreselijke relatie en heb 3 jaar geleden een einde hieraan gemaakt.Mijn 2 dochters hebben toendertijd gezegd dat ze hier begrip voor hadden want ook bij ons was constant ruzie.Ik heb 10 jaar gevochten om ons huwelijk in stand te houden voor de kinderen maar dat hou je niet vol.Alsnog zou ik, als ik toen had geweten wat ik nu weet, hebben doorgezet. Mijn 14 jarige dochter is door haar vader tegen mij opgezet en vertoont respectloos en vernederend gedrag naar mij toe. Haar vader is haar held en elke keer als wij een geschil hebben vlucht ze naar hem toe en krijgt gelijk van hem.Dat zal zijn wraak wel zijn.Ik heb jeugdzorg ingeschakeld maar zowel vader als dochter weigeren medewerking.Ik hoor overal maar: toon je kind zo veel als mogelijk hoeveel je van haar houdt:Bullshit!Ik mag haar niet verwennen want dan zegt ze dat ze niet gepaaid wil worden. Als ik haar complimenteer zegt ze dat ik slijm, knuffelen of aanhalen is al helemaal uit den boze.Ik mag geen bezorgdheid laten blijken als ze weer eens niet eet of te koud is gekleed of als ze ruzie heeft gehad met haar vriendin want dan vindt ze dat ik haar als een kind behandel.Ze zegt dat ik niet haar vriendin mag zijn, want ik ben haar moeder. Vervolgens negeert ze mijn regels en is vreselijk brutaal.
Ik heb bij diverse hulpverleners aangeklopt en overal blijven de deuren gesloten omdat mijn dochter niet wil meewerken. Dit is echt te gek voor woorden.
Ik schaam me vreselijk voor mijn wanhoop en voel me een hele slechte moeder. Soms denk ik: kon ik maar even in een glazen bol kijken om te zien of alles goed komt en hoe lang deze ellende nog duurt.
Ik kan je ook geen hoop geven, alleen de bevestiging dat je niet alleen bent met je woede en wanhoop.Ik denk dat dit ook de enige manier is om je er doorheen te slepen. Hou vol meid, ik hoop voor ons allen dat er een betere tijd komt zonder al te veel blijvende schade op te lopen, zonder lidtekens op haar kinderziel. En dan komt onze tijd weer en kunnen we weer genieten en ons leven oppakken, want nu worden we geleefd, toch?