Ouders van daders
ik heb onlangs ontdekt da mijn zoon van 16 twee meisjes van 6 heeft aangerand..ik heb meteen het CLB en vertrouwenscentrum gecontacteerd en ondertussen doorloopt hij een speciale en intensieve dadertherapie..graag had ik hierover gepraat met andere ouders van daders.. hoe gaan zij om met hun kind nu? en hoe vergeef je zoiets?
Dapper
Ik wil voor alles zeggen dat ik het dapper van je vindt om deze vraag hier te stellen. Ik heb (gelukkig) geen kind met dit probleem, maar wil je sterkte wensen. Het is voor jou als ouder heel moeilijk om dit mee te moeten maken. Succes, ik hoop dat je reacties krijgt.
Wat betreft de vergeving: ik kan me voorstellen dat je er nog niet aan toe bent om te vergeven, maar het is je zoon. Als jij hem geen tweede kans geeft, wie dan wel? Vergeven is iets anders dan vergeten en als onbelangrijk wegwuiven. Hij heeft het gedaan, dat is heel erg, maar hij moet hier mee leren verder te gaan en jij moet hem daarbij steunen. Dat is tenminste mijn mening.
Ook
Ik heb er ook geen ervaring mee, maar sluit me helemaal bij Kaaskopje aan.
Ken je dit steunpunt al? Misschien heb je er iets aan? Ik zag zo snel niet of ze ook doen aan contacten tussen de ouders onderling, maar je zou de advies- en informatielijn kunnen bellen en daar naar vragen.
Geen ervaring
maar wat vreselijk om dat te weten van je kind. Eens was hij tenslotte toch ook dat hulpeloze wezentje in je armen.
sterkte
Bedankt
bedankt voor uw reaktie..
ik weet dat dit mettertijd zal slijten..en dat ik hem ooit zal vergeven, hij doet immers zijn best en bezweerd en beloofd dat hij dit nooit meer zal doen en dat hij beseft hoe verkeerd hij is geweest..en ergens geloof ik hem, maar toch, ik ben zo boos en teleurgesteld en ontgoocheld in hem..al mijn vertrouwen in hem is weg en toch, als ik naar hem kijk zie ik nog steeds mijn lieve knappe kerel..en dan vraag ik me af waarom..hij weet het ook niet zegt hij..zijn we vet mee natuurlijk..het had gewoon nooit mogen gebeuren..en hij beseft de draagwijdte ni van zijn daden en overziet de gevolgen niet..want hij blijft ook een kind..zo moeilijk allemaal te bevatten..
maar bedankt voor de lieve reaktie
Bedankt
ik kende het steunpunt niet maar ik ga et zeker es gaan opzoeken..ook u bedankt voor de lieve reaktie!
Thx
dank je!
Herkenning
Als moeder van een zoon (17) die twee jaar geleden veroordeeld is voor brandstichting herken ik jouw gevoelens van boosheid en teleurstelling. (In het archief staat nog mijn draadje over onze zoon.)
Het heeft bij ons ook lang geduurd voordat het vertrouwen weer terug was.
Ik ben het eens met Kaaskopje dat je jouw kind moet ondersteunen, want als wij als ouders het niet doen, wie dan wel, inderdaad.
Ze overzien ook niet wat de gevolgen zijn van hun daden. Onze zoon is bezig met een vervolgopleiding en loopt nu keihard tegen z'n keuze van twee jaar geleden aan: hij heeft immers een strafblad en kan een aantal opleidingen niet gaan doen.
Ik voel met je mee en wens je heel veel sterkte!
Anders
Hallo scheetje.
allereerst knap dat je je vraag hier stelt.
ik denk dat er een groot verschil is in een dader van bijv. brandstichting of iets met kleine kinderen.
brandstichting kan nog iets kwajongens achtigs zijn..
en iets met kinderen vind ik wel heel erg.
Ik sta aan de andere kant...een jongen van 14 heeft het met mijn zoon gedaan die toen 3 was.
Zijn moeder had het er heel moeijk mee, evenals opa en oma. En dat is niet helemaal weg, zelfs niet na 6 jaar.
Hij heeft toen ook 3 jaar therapie gehad.
Wat erg belangrijk is geweest is het feit dat na 3 jaar therapie gezegd is dat er geen kans op herhaling is. Het was iets eenmaligs wat te maken had met problemen met de jongen zelf en sexueel in de war zijn.
Als dat niet uit de therapie komt,maar bijv. toch een voorliefde voor kinderen dan is dat veel moeilijker voor jou als moeder.
Als je in contact wil komen met de moeder van die jongen die ik bedoel, kan ik het haar vragen voor je.
Ik hoor het wel
Thx
hallo,
ik ben het helemaal met je eens..puberstreken die ernstige gevolgen hebben (zoals diefstal ed) is verschrikkelijk, maar iets met kinderen is (bijna) onvergeeflijk..mijn zoon vertelt me ook dat het iets eenmalig is..hij bezweerd mij dat hij dit nooit meer zal doen..maar wat mij zo kwaad maakt is dat hij het gedaan heeft..zonder zich vragen te stellen bij wat hij aan het doen was, zonder de gevolgen te overzien en zonder te denken aan wie hij allemaal kwetst of gekwetst is..terwijl hij héél goed wist dat dit bij ons niet kon..ik ben altijd eerlijk geweest naar allebei mijn kinderen toe over mijn jeugd die ni al te fraai was (ik was ook slachtoffer) over respect hebben voor èlk levend wezen..dat zij anderen moesten behandelen zoals zij zelf wensen behandeld te worden..heb hen altijd geleerd om te praten en heb hen allebei op het hart gedrukt dat ze altijd bij mij terecht konden..en dan doet mijn zoon dit..
das de reden waarom ik zo graag met anderen zou willen praten..ik weet dat als hij zich inderdaad bewijst, zijn therapie volgt zoals het moet en bij wijze van spreken dit achteraf een ongelooflijke erge en grote jeugdzonde blijkt te zijn, ik dit alles zal kunnen plaatsen..maar voor nu, weet ik niet hoe ik met hem moet omgaan..weet ik niet hoe ik hem moet vertrouwen..ik wil hem een kans geven..en in eerste instantie lukt dat..tot ik iets té lang naar hem kijk en ik voor ogen zie wat hij heeft gedaan..en dan lukt het niet meer..dan ben ik boos..roep ik..brul ik..verwijt hem..ik ben zo teleurgesteld en ontgoocheld in hem..elke dag is een strijd lijkt het wel..een strijd om het einde van de dag te halen..
dus hoe moet ik met hem omgaan?
misschien ist het inderdaad geen slecht idee om die andere mevrouw te contacteren?
u mag in elk geval mijn verhaal vertellen..
ik hoor het dan wel..in elk geval, bedankt voor uw reaktie..ik kan mij voorstellen dat dit voor jou niet makkelijk is!
thx
Scheetje
Nu, na 6 jaar begrijp ik jouw gevoelens. die andere vrouw is mijn zus. de "dader"is mijn neef. dat maakte het allemaal heel lastig. heel het gezin ontwricht, oma en opa die anders naar kleinzoon kijken.
en nu na jaren heb ik nog contact met neef, zij het sporadisch. het is naar ons weten nooit meer voorgevallen bij hem.
ik snap nu wel iets beter mijn zus, het lijkt me verschrikkelijk om moeder van dader te zijn, zeker van dit soort daden.
ze boden mij toen aan ook bij de therapie te komen praten. misschien kan je ook zoiets doen? praten met die therapeut.
je moet proberen erachter te komen hoe en waarom. het is niet niks,wat zit erachter.
Ik zal mijn zus even bellen en haar vragen of ze contact wil met je.
Scheetje
ik heb haar gebeld. ze gaat dit even lezen en dan bepaalt ze of ze via forum contact wil of via mail of liever helemaal niet.
het rakelt een hoop op maar ze wil je graag helpen.
Je hoort het nog
Contact
ik snap je gevoelens heel goed..ik begrijp alles wat je zegt...
ik ben de zus...
als je je mail even wil doorgeven zal ik je mailen...
ik help je graag...en dat kan zeker wederzijds zijn ook want je kan zoiets nooit afsluiten,het blijft altijd bij je...
lieve groetjes van even ano...
Brandstichting versus aanranding
Het is beide even heftig. Annemir, je weet toch helemaal niet wat er achter de opmerking brandstichting schuil gaat? Zonnebloem bedoelde te zeggen dat ze weet hoe het voelt als je puber iets doet wat onvergeeflijk is en grote gevolgen heeft. Brandstichting afdoen als uit de hand gelopen puberstreek doet het voorval geen recht.
Thx
bedankt!
ik wil je graag mijn mailadres geven om met je te praten, maar mijn mailadres bevat mijn volledige naam, en die zet ik hier toch liever niet open en bloot..hoe doe ik et dan wel?
Waar
dat is zo en het spijt me als dat zo overkwam..het was niet de bedoeling om te gaan minimaliseren..
mijn excuses
Scheetje
Bij hotmail, of bij gmail, kun je heel makkelijk een tijdelijke emailaccount aanmaken. Met je nickname erin bijvoorbeeld. Dat doen de meesten hier, als ze email adressen willen uitwisselen.
Mailadres
dat is idd een moeilijk iets..ik heb een beetje hetzelfde..ja,hoe gaan we dat doen...ik zie mijn zus vandaag...ik ga haar eens om advies vragen,zij weet op alles wel een oplossing..ik laat van me weten..
Vertrouwen
Impulsiviteit kan alle kinderen in gevaar brengen.
En ik kan me goed voorstellen dat het aanranden van kleine meisjes veel afschuw en schaamte oproept. Toch hoop ik dat je niet te koop loopt met dit verhaal en dat je het ook niet aan iedereen in de familie vertelt hebt. Je hebt namelijk veel kans dat je zoon dit inderdaad nooit meer doet. Hij wordt ook ouder, dit is een waarschuwing, hij leert zich in acht te nemen. En dan blijft zo'n verhaal je nog een leven lang achtervolgen? Iedereen denkt bij hem onmiddelijk aan dit incident? Wees verstandig aan wie je dit vertelt.
Geen zorgen
ik weet wat ik doe..van dit verhaal zijn er heel weinig mensen op de hoogte, juist om hem te beschermen..ik wil hem de kans geven bij zichzelf te raden gaan over wat hij gedaan heeft..want stel dat het inderdaad alleen maar bij deze keer blijft wil ik niet dat hij voor de rest van zijn leven zal worden achtervolgd als de jongen die dat gedaan heeft..dus ik loop niet te koop met dit verhaal..en als ik erover begin (zoals hier bv) noem ik niemand bij naam..het enige wat ik hiermee hoop te bereiken is een manier vinden om met hem om te gaan, zonder te brullen of te tieren of te gaan verwijten..zoals ik de laatste regelmatig doe..en ik weet maar al te goed dat dit verkeerd is van mij..maar ik weet mezelf geen houding te geven in zijn buurt..ik word alleen maar boos als hij er is..en toch wil ik hem alle kansen geven die hij nodig heeft om zich te herpakken..maar ik weet gewoon niet om met hem om te gaan nu..
Steunen
Heeft je zoon al excuses aangeboden aan de meisjes? Is er al contact met de ouders geweest? Ik denk zelf dat je zoiets wel voorzichtig maar toch ook concreet aan moet pakken en daar niet te lang mee moet wachten.
En ook al is het erg er niet teveel drama van moet maken. En uitkijken dat de GGZ er niet teveel drama van maakt. Steun je zoon.
En mogelijk dat er bij jezelf ook van alles los komt. Geef dat de kans een plaats te krijgen.
Ik heb zelf ook een nare ervaring gehad maar gelukkig bijdehand genoeg om de situatie zelf naar tevredenheid en tijdig af te ronden. Daardoor er verder nooit meer mee gezeten. Rond het af. Je kind verdient een nieuwe kans en jij ook.
Niet zo makkelijk
nee, mijn zoon heeft zich nog niet tegenover de meisjes verontschuldig..naar mij toe heeft hij da wel al gezegd..maar uit niets blijkt dat hij dat ook meent..hij loopt rond alsof er nix is gebeurd en probeert de perfecte zoon te zijn, terwijl ik weet dat hij dit niet is..
ik zelf heb de ouders al op de hoogte gebracht en heb er uren mee aan tafel gezeten..die ouders waren mijn beste vrienden..helaas is daar nu bitter weinig van over..maar goed, ik vind mijn zoon nu toch net iets belangrijker..
je hebt gelijk dat ik dit moet kunnen afronden en dat hij een kans verdient..maar het is gewoon te vroeg..en dat ligt niet aan wat er bij mij allemaal naar de oppervlakte komt (dat gaf ik al jaren geleden een plaats in mijn leven) maar het feit dat ik dit nooit verwacht had en dat mijn vertrouwen in hem een hele flinke deuk heeft gekregen..dat komt goed..ik ben een sterk iemand..ik hel al meer overwonnen dan dit..maar toch..het is nog iets te vroeg..ik wil eerst mijn zoon positief zien veranderen..al was het maar een heel klein beetje..
alvast bedankt voor je reaktie!
Groot houden
Realiseer je dat je zoon zich groot kan houden omdat hij de ernst van de situatie gevoelsmatig niet toe kan laten? Mogelijk kost dit alleen wat tijd maar ook van jou kant dat je hem wilt begrijpen en op hem wacht.
Scheetje (rare naam trouwens)
""maar uit niets blijkt dat hij dat ook meent..hij loopt rond alsof er nix is gebeurd en probeert de perfecte zoon te zijn, terwijl ik weet dat hij dit niet is.""
Wat wil je dan dat hij doet? Het kind weet zich vast met zijn houding geen raad. Hij wil maar 1 ding, dat jullie van hem houden en daarom wringt hij zich in de meest onmogelijke bochten. Jij zal hem toch echt moeten sturen en steunen in dit proces.
Soms doen pubers iets waarvan ze de gevolgen niet kunnen overzien, het maakt nog niet gelijk een pedo-seksueel van hem. Geef hem een tweede kans. Ook hij is namelijk nog een kind.
Maar wat wil je dan?
Dat hij elke avond huilend op zijn knieën gaat voor je? Ik denk idd dat er heel wat pubers zijn die zich groot houden, en zeker als ze drommels goed doorhebben dat hun moeder eigenlijk van hen walgt. Zich gedragen als de perfecte zoon is waarschijnlijk zijn manier van excuses aanbieden.
Hoe erg het ook is, vergeet niet, het is nog steeds een kind, een puber, die daden niet goed kan overzien. Als jij tierend door het lint gaat denk ik niet dat dat bevorderlijk is voor de verstandhouding, en ik denk ook niet dat je daarmee bereikt dat hij zich berouwvol uit.
Ik kan me jouw gevoelens wel goed voorstellen, maar ik denk dat het belangrijk is dat jij jouw teleurstelling niet op deze manier bij hem uit, dat zou jij dan weer bij iemand anders kunnen doen.
En als jij zo door het lint gaat kan ik me ook voorstellen dat je zoon al helemaal geen excuses gaat aanbieden bij die ouders, want die hebben nog veel meer redenen om door het lint te gaan. Dat is eng.
Je schrijft dat hij dadertherapie heeft. Wie weet kun je via die instelling ook iets van bemiddeling regelen? Het lijkt me namelijk niet aan jou, dat zou een neutraal iemand moeten doen. En idd, het feit dat eenmaal zoiets is gebeurd betekent niet dat nu het einde zoek is.
Was je zoon de oppas van die meisjes? Zagen ze hem vaker, en nu ineens helemaal niet meer? Hebben zij er erge last van, of hebben ze meer last van het feit dat ze nu je zoon niet meer zien?
Ik ben vroeger samen met een vriendinnetje een keer lastig gevallen door een aanrander. Die persoon kwam ook nog achter ons aan gerend... Wat ik echter veel schokkender vond was de ophef die de grote mensen ervan maakten. Het was best naar en eng, maar ik kwam thuis en in plaats van dat ik daar rustig kon bijkomen stond ineens iedereen op stelten, werd de politie gebeld enz. enz. Dat vond ik eigenlijk veel naarder. Niet dat ik exemplarisch ben of zo, maar als jij rustig blijft, en die ouders ook rustig blijven, kan iets worden opgelost zonder dat het een trauma wordt.
Wat?
Wat heeft je zoon eigenlijk precies gedaan? Ik vind dat wel uitmaken voor mijn visie op dit geheel en op jouw reactie.
Groet une femme
Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.
Une femme
Dat staat toch in de startposting??
Scheetje
scheetje, ik snap je heel goed. ik begrijp niet dat een aantal mensen hier zo luchtig over doen.
ik denk dat je zoiets mee gemaakt moet hebben om echt te voelen wat het is als je zoon zo iets ergs doet.
moeten we dit echt zien als een foutje van een puber? ik vind het echt heel erg. het zijn kleine meisjes! ik zou mijn zoon ook nooit meer vertrouwen.
hij verdient een tweede kans? uiteraard! maar nu nog niet. kom op zeg, hij doet alsof er niets gebeurd is en jij loopt met je ziel onder je armen en je bent je vrienden kwijt.
beau, je hebt gelijk ik bedoelde het niet dat brandstichting minder erg is,misschien kwam het zo over.
ik vind aanranding van kleine meisjes wel een heel ander aspect.
scheetje, je kan me mailen dan stuur ik je mail door naar mijn zus.
annemirmilo apestaartje hotmail punt com
alleen als je zelf wilt natuurlijk
Bedankt allemaal
dit is precies wat ik wilde bereiken..de mening van verschillende mensen die totaal nix weten over hoe en wie en waarom, maar deze (toch wel delicate zaak) objectief konden bekijken..en ik merk nu dat ik inderdaad verkeerd bezig ben..jullie hebben gelijk..ookal heeft mijn zoon iets heel ergs gedaan, hij blijft in de eerste plaats mijn zoon én hij is inderdaad zelf ook nog een kind..zoals hier ondertussen al een paar keer is gezegd, als ik hem geen kans geef, wie dan wel?
ik weet dat het nog moeilijk zal zijn en het zal echt wel met vallen en opstaan worden denk ik..
dus bedankt iedereen voor jullie reakties..
wat mijn zoon gedaan heeft zet ik hier liever niet op..hij heeft grenzen overschreden die hij ni mocht..daar wil ik het op houden..
Goed
goed van je. en natuurlijk heeft het tijd nodig. het blijft je zoon, uiteraard.
maar stap er niet zomaar overheen
