Praten met je puberzoon
Onze puberzoon (17) is boos, heel erg boos. Een incident laatst deed hem besluiten om z.s.m. op zichzelf te gaan wonen en ons tot die tijd te gedogen.
We hebben geprobeerd hierover met hem te communiceren. Hem uit te leggen dat als je dingen dwars zitten, je hierover kunt/moet communiceren zodat de ander daar weer op kan reageren. De situatie was vanuit objectief gezien niet onoverkomelijk dus ik verwacht van hem (ook uitgelegd) dat hij moet praten over wat hem dwarszit of anders erover heen moet stappen en verder moet gaan.
Wij proberen hem te leren om te communiceren maar het lijkt wel alsof hij dat totaal niet snapt en ook niet wil snappen. Wij hebben hem ook uitgelegd dat als hij straks werkt en/of een relatie heeft, hij ook niet altijd maar kan vasthouden aan de eigen mening, of opstappen als het hem niet zint, maar dat hij open moet staan voor het gesprek.
Dit incident en de reactie van hem daarop zijn zo zwaar overtrokken dat ik mij zorgen maak over zijn keuzes hierin. Overal is wel iets en geen enkel gezin is vrij van ruzie of communicatiestoringen. Dat schijnt hij niet begrijpen. Waar ik dan ook bang voor ben is dat hij straks als hij zelfstandig is, geen contact meer wil... of zou het verstand toch met de jaren komen?
Herkennen jullie ouders dit en hoe gaan jullie hiermee om?
Tja een beetje lastig
Als je niet wat meer informatie wilt geven. Zo herken ik het niet. Kun jij begrijpen dat hij heel boos is?
Kan weer helemaal goed komen
Ik denk dat je niet al teveel zorgen hoeft te maken al praat ik natuurlijk in het algemeen omdat ik niet weet wat er nou precies is wat hem zo kwaad maakt.
Ik herken wel vanmezelf die drang om als puber het liefst zo snel mogelijk zelfstandig te wonen en af te zijn van het vast goedbedoelde gezeur en eindelijk mijn eigen beslissingen helemaal zelf te kunnen maken.
Ik heb nog steeds contact met mijn ouders en wat relatie betreft is het ook helemaal goed gekomen (veel beter dan die relaties die mijn ouders hadden).
Het belangrijkste is dat jullie als ouders open voor hem blijven staan en de deur niet dichtgooien. Laat hem weten dat jullie er altijd voor hem zullen zijn en respecteer zijn wens naar onafhankelijkheid. Per slot van rekening is hij bijna volwassen en zal het dan toch ook zelf allemaal moeten doen.
Ruzie en communicatieproblemen met ouders wil verder niets zeggen over zijn capaciteiten later tot communceren met een partner of op het werk. Voor veel pubers is een gesprek voeren niet interessant als ze al van te voren weten dat ze het toch niet kunnen winnen, omdat ze niet gelijkwaardig zijn aan degene die beslist. Met een eventuele partner is de situatie anders want dan discussieer je met een gelijkwaardige. Het kunstje van gesprekken tussen ongelijkwaardigen leer je pas veel later en bovendien heeft iemand op zijn werk ook als werknemer toch ook zeker bepaalde rechten, die duidelijker zijn dan je rechten als puber.
Groeten Primavera
Laat zien dat je zijn wens respecteert
Hij zegt nu uit boosheid dat hij het huis uit wil. Ga gewoon eens uit van dat gegeven en respecteer die wens. Help hem met de voorbereidingen en die beginnen bij.... een begroting.
Vraag hem gewoon om eens op papier te zetten wat hij denkt dat dat kost, op jezelf gaan wonen. Zowel eenmalige kosten (inrichting, huisraad) als terugkerende kosten (huur, energie, eten, telefoon, internet etc.). Help hem als hij er niet uit komt met het maken van een begroting. Laat zien dat je met hem mee wilt denken. Volgens mij komt hij er op die manier achter hoe goed zijn plan wel of niet haalbaar is èn heb je hem laten zien dat je zijn keuze respecteert, met hem mee wilt denken. Als hij dan op zichzelf gaat wonen, weet hij in ieder geval dat hij bij je terecht kan voor raad en daad.
