Puber in tranen om pesterij
@&^!$^#&$@#&$%
Ik moet even wat stoom afblazen, en misschien is er nog iemand die goede raad kan geven. Onze oudste zoon (12, bijna brugklas en ja al echt puber) heeft een historie van pesterij achter de rug op school. Dat begon in groep 3, en was vorig jaar in groep 7 eindelijk min of meer over, mede doordat hijzelf er na de nodige training beter mee kon omgaan, en doordat de juf dat jaar er ook effectiever tegen optrad. Helaas is het dit jaar weer opgelaaid, alleen niet op school... Wel met dezelfde kinderen, want in een dorp als het onze ontloop je elkaar niet en zit iedereen bij elkaar op dezelfde clubjes.
Vanavond was het dus bij de tafeltennis weer eens goed mis, hij kwam boos en in tranen thuis. Na afloop van de training, buiten bij de fietsen, had een klasgenoot (nr 1) die hij tot nu toe als een vriend beschouwde aan een andere jongen (nr 2, notoire pestkop uit klas hoger) verteld dat zoon verliefd zou zijn op een meisje uit de klas. Zoon had in de klas al wel toegegeven dat hij verliefd was, maar niet op wie, en wilde dat ook niet. Dus hij ontkent. Ze zeuren er te lang op door, en intussen probeert 2 nog even de fietssleutel uit zoons fiets te halen. Gelukkig weet zoon dat met een armzwaai te voorkomen. Er was nog een 3e jongen bij die zoon ook als vriend beschouwde, maar die nu ook meepraatte met de andere 2. Uiteindelijk wilden ze weggaan, en veranderde het getreiter in 'ga eens opzij, ik kan er niet langs' terwijl ze gewoon op straat stonden. Jongen 1 duwde daarbij tegen zoons fiets, en nr 3 waar zoon altijd mee terugfietst wilde nu ineens met nr 2 mee. Tenslotte kreeg zoon 'een waas voor zijn ogen' en heeft nr 2 een paar trappen verkocht en ook de fiets van nr 1 nog een trap. Ik weet niet hoe hard deze aangekomen zijn - er heeft nog niemand gebeld... Uiteraard heb ik niet alle details hier kunnen opschrijven, en er was ook eerder deze week bij de overblijf al het nodige getreiter geweest van nr 1 (met verschillende anderen) tegen zoon. Kortom, hij kwam volledig overstuur thuis, en wil nu niet meer naar een (verjaardags)feestje morgen waar zijn hele klas komt, en is plotseling ook bang om volgend jaar naar de middelbare school te fietsen want daar zit nr 2 ook, en nog een paar uit het jaar voor hem waar hij niet zo best mee kan opschieten.
Ik heb - samen met zoon - overwogen om de moeder van nr 1 te bellen, maar dat uiteindelijk (nog) niet gedaan. We hebben wel besloten dat hij morgen niet naar dat feestje gaat, omdat hij zich niet lekker voelt. Is nog waar ook, alleen dan 'ziek van de angst' (en bovendien had hij toch al geen zin in verplicht gezellig samen voetbal kijken). Complicerende factor is nog een jongere zoon in huis (11 jr, groep 7) die uiteraard wat meekrijgt, en het verhaal maandag op school moet natuurlijk wel consistent blijven en we willen ook niet dat alle details rondgebazuind gaan worden. Wat is wijsheid? Alsnog een aantal moeders (nr 1, jarige klasgenote) het echte verhaal vertellen? Gaan klagen over de pesterij bij de ouders van nr 1 en 2? En hoeveel vertellen we onze jongste zoon?
Uiteraard heb ik zoon ook al een aantal tips gegeven, zoals de volgende keer niet ontkennen dat 'zij' het is maar gewoon geheimzinnig doen en zeggen dat het ze niets aangaat, wegfietsen als het getreiter begint (tja dan fiets je alleen, het is toch maar een kort stukje), maar dat is allemaal achteraf en makkelijker gezegd dan gedaan als je er zelf middenin zit.
Zo, dat lucht op, het is een lang verhaal geworden, en hopelijk lost ook dit zich wel weer op. Alle tips hoe hiermee om te gaan zijn welkom. Het geeft me in ieder geval stof voor vragen op de kennismakingsavond van de brugklas komende week (hoe gaat de school om met pesterij, ook als dat buiten het zicht of buiten het hek gedaan wordt?).
Marjoleine
Niets doen, moedertje...
Wat er feitelijk is gebeurd: Jongens 1+3 proberen bij jongen 2 een goede beurt te maken ten koste van zoon. Zoon voelt zich verraden, wordt boos en deelt een paar trappen uit. Daarmee is de stand 1-1, want zoon heeft zich verweerd. Zoon komt thuis en ontlaadt zijn emoties. Maar in plaats van hem een groot compliment te geven, hij heeft zich immers verweerd, ga jij hem extra klein maken en het probleem megagroot. De hele pesthistorie en zijn volledige toekomst worden op dit incident gestapeld. Je biedt zelfs aan de ruzie voor hem uit te gaan vechten via de andere moeders. Je staat toe dat hij letterlijk buiten de groep komt te staan door morgen niet naar het feestje te gaan. Je staat toe dat hij zich ziek voelt door het incident.
Zo hou je hem in de slachtofferpositie.
Natuurlijk moet je kinderen en hun emoties serieus nemen, maar je kunt hen ook helpen door op andere manier naar hun reacties of een situaties te kijken. In plaats van volledig mee te gaan in hun rotgevoel en het zelfs groter te maken.
Mijn advies: morgenochtend zeg je hem dat je er nog 'ns over nagedacht hebt. Dat je uit schrik over zijn verhaal eigenlijk iets vergeten bent: dat hij heel goed gereageerd heeft. Hij moet trots zijn op zichzelf! Hij heeft een pare rake trappen uitgedeeld, prima! Laat hem dat krachtige moment nog eens in detail vertellen, herbeleven dus eigenlijk. Met hemzelf in de glansrol natuurlijk. En wat er ook gebeurt, hij gaat beslist wel naar dat feestje. Hij laat zich toch niet wegjagen?! En er komen toch zeker ook leuke kinderen?
Zoon 2 hoeft van dit incident niets te weten, strikt prive, lijkt mij. Bovendien willen we binnen het gezin niet dat een kind de rol van zieligerd krijgt, of blijft houden.
En om zoon voor binnenkomst op de middelbare school al het etiket van de gepeste mee te geven, lijkt mij ook niet wijs. Een nieuwe school, een frisse start met nieuwe kansen op leuke vrienden.
Maar het hele verhaal begint er natuurlijk mee, dat JIJ anders naar je kind gaat kijken: een grote jongen die zichzelf prima kan verweren, waar je trots op kan zijn.
En tot slot: er is een enorm verschil tussen plagen en treiteren.
Onyx
Marjoleine
Laat ik vooral beginnen dat het altijd naar is als je kind verdrietig is omdat het zich 'onheus' behandeld voelt. De "vrienden" hebben zich als een stelletje k.... zakken gedragen. Het kan zijn dat het typisch 'des jongens' is dat je zoon vervolgens van zich afgetrapt heeft (ik heb geen zoon dus dat weet ik niet goed), maar dat verdient ook geen schoonheidsprijs.
Ik zit me eigenlijk af te vragen hoe zwaar je dit voorval moet maken. Als jij je er merkbaar mee bemoeit maak je het er niet beter op naar mijn gevoel.
Het zou zomaar kunnen dat nr. 2 er ook tegenop ziet dat de jongen die hij zo rot behandeld heeft op zijn verjaardag komt. Als je zoon niet gaat zijn er twee mogelijkheden: nr. 2 is opgelucht, of nr. 1 en 2 pakken dit op om maandag te pesten met 'hee durfde je niet.' Als je zoon wel gaat zou hij zich als wijste van de twee kunnen verontschuldigen voor dat hij getrapt heeft, hem feliciteren en zien wat er dan gebeurt. Dat vergt wat heldenmoed, maar naar mijn gevoel de beste tactiek.
Jongens vechten nou eenmaal
en het is, zoals een vorige schrijfster al meldde, prima hoe je zoon zich geweerd heeft. Benadruk dat! Ik snap dat je vechten niet zo kunt waarderen, maar ja, dat doen jongens nu eenmaal en het betekent totaal niet dat ze na zo'n incident niet meer verder kunnen.
En wél naar dat feestje gaan hoor, en samen naar Oranje kijken, kom op, er zijn toch ook genoeg feestgangers met wie hij geen conflict heeft (gehad).
Door zo bewust buiten de groep te gaan staan terwijl de hele klas komt, wordt het probleem nog groter.
Ik snap dat je je hartstikke verdrietig voelt, maar laat je niet meeslepen.
Zie de nieuwe school als een nieuw begin. Het gaat er vooral om dat je zoon zélf weerbaar is.
Gepest buiten de poort, daar kan school niks tegen doen. hoe ellendig het ook kan zijn. Als leerlingen zich omwille van de schoolregels binnen de poort gedragen maar 'van binnen' niet veranderen (en dus buiten de poort los gaan, is dat erg lastig.
Ik sluit me aan
Het kan best zijn dat die jongens het voorval vandaag allemaal al weer zo'n beetje vergeten zijn. Ik zou hem zeker naar het feestje sturen! Er zijn toch genoeg andere kinderen?
Juist dat geplaag en gepest over verliefdheden zijn op deze leeftijd heel veel aan de orde, je kunt iemand raken op een heel kwetsbare plek. Dan geeft "leuke" reacties. Het zou goed zijn je zoon daar wat in te sterken.
Bedankt voor de reacties
Maar voor zoon ligt dit echt heel gevoelig. Uiteraard heb ik hem gezegd dat ik het goed vind dat hij van zich afbijt, maar de manier waarop kan ik niet goedkeuren. Hij heeft dit ook al vaker op die manier gedaan, hij is sociaal niet zo handig en houdt zich dan in totdat hij uit elkaar barst. Hij kan dat maar moeilijk kanaliseren, en dat weten ze en ze gaan bewust net zo lang door tot hij barst - nr. 1 heeft dat nog letterlijk gezegd ook: 'hij is net een bom, als je zus-en-zo tegen hem zegt ontploft hij' (weet niet meer of dat gisteravond was of eerder die week).
Alleen jongen 1 zit bij hem in de klas, 2 en 3 zijn een jaar ouder. En de verjaardag is niet bij 1 maar bij een meisje waar hij verder niets mee heeft, zij heeft de hele klas uitgenodigd. Hij wil dus echt niet, en ik ga hem niet dwingen. Hij is dus gewoon ziek vanmiddag.
Jullie hebben wel gelijk met het VO, dat moeten we er niet bij betrekken, maar ik kan zijn angst moeilijk negeren of wegwuiven toch? Uiteraard ga ik er geen nadruk op leggen, en zullen we proberen dat als een nieuwe start te zien, maar ik heb genoeg verhalen gehoord van hoe het daar kan toegaan om te weten dat hij daar niet helemaal veilig is, helaas.
Marjoleine
Pandia
In het geval wat jij beschrijft zou ik geloof ik aangifte gaan doen. Is ie nou helemaal belazerd?
Marjoleine,
In jouw geval zou ik zoon laten weten dat jij als moeder nooit kan zeggen dat schoppen goed is, omdat dat niet pedagogisch verantwoord is.Hem een vette knipoog geven en constateren dat hij wel erg weerbaar was.
Maar ik zou hem ook wel wat meer naar de kant van niet vluchten maar vechten duwen. Met de tip om dit dan niet fysiek te maken.
En trouwens marjolein
als die jongens echt bewust doorgaan tot ie barst, moeten ze het maar weten ook, toch?
Vind jij dit pesten?
Dat is toch aan de orde van de dag? Ouwehoeren over verliefd zijn? Daarbij is het in mijn ogen niet echt verliefd zijn. Het is onder groepsdruk en leeftijds adequaat het terrein van de liefde ontdekken.
Ik vind jou zoon bijzonder reageren en dat gedrag lokt het gedrag van die ander uit!
Nu ben ik ook best een wat hardere moeder hoor! maar ik denk dat je het niet zo groot moet maken.
Pandia
Oew het verhaal van jou vind ik wel heftig. Dat is van geheel andere orde. Aangifte zou ik niet doen maar ik zou wel zelf de ouders benaderen!
Nikus?
Die jongen is al de hele week getreiterd,en vervolgens in een hoek gedrven en geintimideerd.Dit overstijgt wat geplaag over al dan niet verliefd zijn,vind ik.
Of je er iets mee kunt of zal doen is een tweede,maar een kind komt niet voor niks overstuur thuis.Kun jij wel vinden dat het onzin is,maar dan ga je volledig voorbij aan zijn gevoelens!
bastet
Bastet
Ik vind dat geen treiteren. Als je daar niet tegen kan in het leven krijg je het heel moeilijk. Je hebt als ouder een taak om je kind weerbaar te maken! Je mag best even bevestigen dat het heel rot is maar dan is het de kunst om probleemoplossend te denken. En dan practisch en niet in de slachtofferrol te kruipen. Anders redt je het niet namelijk in deze maatschappij.. En meehuilen met je kind omdat het zo gevoelig is niet helpend! Als moeder behoor je er niet zo'n mega groot probleem van te maken hoe lastig het soms ook is. Dat heet liefdevolle verwaarlozing. Daar worden ze groot en zelfstandig van!
Ja en nee,nikus
Ja,natuurlijk moet je een gevoelig kind weerbaarder maken.Maar een gevoel veranderen is niet zo gemakkelijk.Mijn kind krijgt al jaren professionele hulp en blijft gevoelig.Onderschat dit niet.Je kan ook niet tegen iemand met vliegangst zegggen,dat hij zich niet aan moet stellen en in een vliegtuig zetten.Iemand met straatvrees op een druk plein enz.
Dus nee,je mag zo niet reageren zoals jij het zegt bij een gevoelig kind,want dan wordt het kind nog onzekerder,kwetsbaarder,angstig en gevoelig.Werkt juist averechts,een gevoelig kind heeft juist de veiligheid van volwassene,van zijn ouders nodig.
En als een kind plagen als pesten aanvoelt is het voor dat kind pesten.En niet andersom.Is mij al meerdere keren duidelijk uitgelegd.Het is een lastig onderwerp,ik zeg zelf ook vaak,mij kind voelt zich gepest inplaatst van mijn kind wordt gepest.Maar ik neem zijn gevoel wel serieus.Dat moet...
Nikus
Neem het gevoel van je kind serieus,dat is heel belangrijk.Natuurlijk moet je je kind weerbaar maken,maar dat kan ook zonder gebeurtenissen weg te wuiven.Afgaande op de beginposting zeg ik: dit is treiteren,in een hoek drijven en neten.Volstrekt iets anders dan een plagerijtje.
Als jij het gevoel van je kind negeert,kan het dus niet bij jou terecht.En loop je de kans mis je kind te leren hoe het in vervolg kan reageren.
bastet
Emma en bastet
Een nadenker. Ik zal er eens over peinzen want er zit wel wat in natuurlijk!
