Puber met autisme wil niet meer naar vader
We zitten momenteel in een lastige situatie met onze 15 jarige dochter met ASS (PDD NOS).
Toen ze 12 was zijn we gescheiden en na een aanvankelijk lastige periode waarbij uiteindelijk de rechter uitspraak heeft gedaan over de omgangsregeling gaat het tussen ex en mij nu weer aardig goed.
Hij woont inmiddels (eigenlijk bijna gelijk al) samen met zijn vriendin en ze hebben samen nog een kindje gekregen.
Mijn dochter voelt zich daar niet fijn, de verstandhouding met haar vader ligt niet op 1 lijn en daarnaast heeft ze grote moeite met haar kleine halfzusje. Ze is de helft van de tijd daar.
Complicerende factor is ook nog eens dat ze met sociale angsten zit en het naar school gaan al een tijd een grote uitdaging is. Zelfstandig naar school gaan lukt niet, het is brengen en halen, vaak maar voor een uur naar school als het al lukt dus in de week dat ik de kinderen heb kan ik niet naar kantoor (gelukkig kan ik dan thuis werken en is er ruimte vanuit werkgever).
We hebben inmiddels hulpverlening, waaronder ambulante begeleiding en zij geven wel kaders aan en advies hoe met de situatie om te gaan.
Aan vader zie ik dat hij echt zijn best voor haar doet, maar mijn dochter heeft steeds meer moeite met de wekelijkse wissel.
Ze klapt helemaal dicht bij de wissel (inclusief tics en verlies van contact met haar) waardoor het steeds moeilijker wordt om de wissel überhaupt te laten plaatsvinden.
Hulpverlening geeft aan dat het in deze fase wel belangrijk is deze wissel in stand te houden, omdat het nu hieraan toegeven betekent dat de vermijding, ook naar andere zaken, alleen maar groter zal worden.
Maar mijn moederhart breekt. Ik ben regelmatig helemaal kapot na zo'n wissel en voel me vreselijk schuldig. Een deel in mij heeft zoiets van, laat haar maar hier blijven, dit kan zo niet langer.
Maar ik ben bang dat ik haar daarmee juist beschadig, ben zelf opgevoed door een overbezorgde moeder met allerlei problematiek, en wil niet dat ik ongewild een stukje van deze opvoeding meegeef aan mijn kinderen.
Daarnaast is het voor mij ook niet haalbaar om volledig voor haar te zorgen in de huidige modus waarin ze weinig zelfstandig is en eigenlijk het grootste deel van de dag op de bank op haar ipad doorbrengt. <- dit proberen we ook wel te doorbreken btw, ze gaat regelmatig mee wandelen met de hond, heeft sinds kort een verzorgpony waar ze af en toe heen kan.
Maar ik heb ook mijn werk, en heb het ook nodig om op te laden want deze situatie put mij volledig uit.
Ik zoek niet per sé naar een oplossing hier, aangezien er al hulpverlening is. Maar misschien is er wat herkenning, of tips/ideeën vanuit een andere invalshoek?
Anoniemst schreef op 06-02-2023 om 08:56:
[..]
Geloof me, ik weet als geen ander dat ze haar dochter er niet heen kan slepen. Wat ik alleen probeer te doen, is zeggen dat ik nu anders in de situatie zit dan destijds. Ik kan de tijd niet terugdraaien en zie nu nog iedere dag wat het heeft gedaan dat zoon thuis kwam te zitten en zich steeds verder afsloot voor vader.
School kon ik hem ook niet heen slepen. Hulpverlening kwam veel te laat op gang en het resultaat? Zoon ging niet meer naar school. Maar zoon werd zich ook veel meer bewust van het feit dat als hij maar moeilijk deed, dat hij dan zijn zin kreeg. Hij zag ook dat ik hem niet kon dwingen. Nu klinkt het misschien of zoon gewoon een vervelend kind was, dat ik gewoon naar school had moeten sturen, maar er was echt wel een onderliggend probleem (trauma) waardoor dat geen optie was. Maar dat beseffen dat ik hem niet kon dwingen, kwam er wel bij en voor een puber is dat gewoon niet handig (vind ik dan).
Met zijn vader ging het vervolgens precies hetzelfde. Hier was de jaren daarvoor niet eens een omgangsregeling, laat staan co-ouderschap, dus er was sowieso al geen regelmaat waar je aan vast kon houden. Wel heb ik altijd alles gedaan om het contact met vader te stimuleren en dat ging tot zijn 14e prima. Tot hij zich ook daar steeds meer voor ging afsluiten. Zelfs als zijn vader hier op visite was, bleef zoon op zijn kamer en er is dus echt een paar jaar geen contact geweest en enige wat ik kan zeggen is dat dat niet in het belang van mijn zoon was, al was het wel wat hij zelf wilde.
Natuurlijk luisteren wij naar de wensen van onze kinderen, maar wij zijn er naar mijn mening ook om ze te begeleiden. Wij overzien soms het grotere plaatje, wat pubers zelf niet overzien. Soms moeten er ook dingen die ze niet willen en ook daar helpen we ze bij. En nee, we kunnen ze niet dwingen, maar er zit wel een verschil in hoe makkelijk we toegeven. En met de kennis van nu, had ik alles gedaan wat mogelijk was om dat contact met vader te houden. En als ik eerder had geweten van bepaalde hulpverlening bij thuiszitters of dreigende thuiszitters, dan had ik daar ook eerder gebruik van gemaakt. Als je eenmaal echt gestopt bent met iets, is de drempel om er weer mee te beginnen veel hoger en hier dus de ervaring dat het ook een glijdende schaal is.
Bedankt voor jouw visie en ervaringsverhaal, veel herkenbaarheid inderdaad. Gelukkig is vader hier wel veel meer in beeld, en dat laat ik ook zeker niet los.
Ik denk dat de waarheid ergens in het midden zit: wel stimuleren en soms wat druk zetten, maar ook luisteren naar het kind en haar het gevoel geven dat ze wat zeggenschap heeft.
Bedankt voor alle reacties! Het lukt me helaas niet om op iedereen te reageren.
Update: wissel op vrijdag lukte niet helaas (maar dat was al volgens verwachting). We hebben toen gelijk aangegeven dat de wissel op zondag ging plaatsvinden en dat is wel gelukt.
Lena12 schreef op 06-02-2023 om 09:29:
Bedankt voor alle reacties! Het lukt me helaas niet om op iedereen te reageren.
Update: wissel op vrijdag lukte niet helaas (maar dat was al volgens verwachting). We hebben toen gelijk aangegeven dat de wissel op zondag ging plaatsvinden en dat is wel gelukt.
Het is een zoektocht. En met wat wel en niet meespeelt. Pdd nos is ook niet niks. Maar vergeet niet dat je wel kind goed kent en je jezelf ook niet mag vergeten.
