Puberdochter heeft moeite met onze vriend

Niet weg jagen

Laat hem niet weg jagen door je dochter. Jammer als hij dat uit zichzelf zou doen. Ze is toch ook gek op hem dus waarschijnlijk zou ze ook niet willen dat hij weg blijft. Probeer er achter te komen wat het wel is. Misschien heeft ze het gevoel dat ze jou moet delen en daar wat moeite mee. Misschien komt ie te vaak en heeft ze het gevoel aandacht te kort te komen. Ik weet het niet hoor denk gewoon met je mee.

Geen aandacht te kort

Ik probeer er al achter te komen wat het is, maar volgens mij weet ze het zelf niet, is het iets onbewusts. Ze is inderdaad iemand die heel veel aandacht nodig heeft en ook gewoon opeist. Als hij er is, heeft ze in ieder geval geen aandacht te kort. Hij geeft haar ook genoeg aandacht. Het feit dat ze mij moet delen zou wel iets kunnen zijn. Wellicht zijn we te lang een gezin van 3 geweest (7 jaar), en verstoort hij dit nu.
Maar ja, dat zou toch wel ooit kunnen gebeuren als ik zelf een vriend krijg. Ook dan zou ze er aan moeten wennen.

Vanuit jou

Jij denkt maar dat er verschil is dat je geen seksuele relatie met hem hebt. Maar dat maakt voor je dochter geen flaus aus!
Je hebt zo te horen een nogal intensieve relatie met deze man, en dat is net zo bedreigend voor je dochter als dat je wel een relatie/included sex/ zou hebben.
Dring hem dus niet zo op aan je kinderen en accepteer dat je dochter ook nog dingen wilt doen ZONDER hem. De exclusieve aandacht van mama!

Té is nooit goed

Ik heb de indruk dat je dochter vindt dat jullie téveel met de vriend doen. Zeker bij kinderen die al wat groter zijn, pubers dus, moet de tijd verdeeld worden tussen school, vrienden en thuis. Als de paar leuke dingen die met 'thuis' gedaan worden nooit meer 'eigen' zijn, dus altijd gedeeld moeten worden met een vreemde (ook al ken je hem al een jaar), dan kan ik mij voorstellen dat dat je dochter af en toe opbreekt. Ze wil gewoon gezellig met mam en broer en niet altijd een pottenkijker.
Ik snap dat jij het heel erg naar je zin hebt met deze vriend. Maar ik kan me voorstellen dat jij het zo gezellig met je vriend hebt dat de aandacht bij een uitstapje, of het vieren van carnaval, niet echt verdeeld wordt. Met een volwassene praten en lachen is soms toch anders dan met een kind. Misschien is je dochter bang dat je bijvoorbeeld meer met je vriend staat te feesten bij carnaval dan met haar. Dat risico is aanwezig. Misschien is dat al vaker gebeurd.

Ernesta

Til er niet te zwaar aan. Hier werden wij gisteren geconfronteerd met een mokkende puberella die ons zeer na staat. Ze had er geen zin in dat wij op visite kwamen. Gevalletje pech voor haar.

Even wat rustiger aan

@ kaaskopje.

Misschien heb je gelijk. Alleen juist omdat mijn dochter het altijd zo leuk met hem heeft, het zelf ook vaak over hem heeft, of hem opbelt voor een geintje, lijkt het zo raar dat ze hem ineens afwijst. Ik heb voor morgen nog een afspraak met hem staan voor het avondeten, dus dat laat ik maar doorgaan (ik kreeg geen fel 'nee' van mijn dochter al was ze ook niet enthousiast) en daarna misschien even wat rustiger aan.

Precies kaaskopje

Hij is niet 'ons'. En alstie weer weg is, hóe beregezellig het ook was, dán ben je pas weer met 'ons' onder elkaar.
En ja Ernesta, mij overtuig je niet met 'het is haar vriend'. Ik vind een vriendschappelijke relatie tussen een volwassene en een kind gewoon niet gelijkwaardig. Je schrijft dat hij zelf net een kind is - als ik naar mijn eigen pubers kijk, is er niets ergerlijker dan dat: een volwassene die zich niet als volwassene gedraagt. En trouwens, als dat zo is, hoe zie jij dan jullie vriendschap? Als hij echt zo fantastisch leuk en jeugdig en goed met kinderen - zelf nog een kind enzovoort is - ga jij dan op stap met 3 kinderen ipv 2 kinderen en 2 volwassenen?

Tirza

Al was'ie wel haar vriend

Mijn dochter wil ook niet altijd haar eigen vrienden over de vloer. Zij zou beslist gaan steigeren als ik haar vrienden vaker uitnodigde dan zijzelf zou willen. Dus als die vriend van jou ook die vriend van haar is, kan dat het ook zijn, zij wil af en toe tijd voor zichzelf, aandacht alleen van jou, en niet altijd die ander erbij, terwijl jij dan tegen haar zin haar/jullie vriend uitnodigt.
Trouwens, ik denk persoonlijk dat een kind van dertien niet echt bevriend kan zijn met een volwassene. Er is altijd een ongelijke verhouding, juist omdat die ander de volwassene is. Misschien dat dat het voor je dochter ook lastiger maakt, om haar eigen grenzen te stellen ten opzichte van die volwassene (jullie vriend) en ook ten opzichte van jou, want jij wil die vriend dan wel in huis net op een moment dat zij heb misschien niet wil.

Wat was de vraag ook al weer

Volgens mij gaat de discussie de verkeerde kant op. De vraag is niet of je hem wel of niet haar vriend kan noemen.
Nog even kort dan: Ja hij is een uniek persoon. Ja soms ben ik met 3 kinderen op stap. (maar met z'n tweeën zijn we wel 2 volwassenen) Nee, hij is niet zoals andere ouders die denken dat ze leuk zijn als ze met de jeugd mee doen. Geloof me, de pubers uit onze vrienden groep vinden hem allemaal leuk

Ik kan de situatie wel blijven uitleggen, maar het punt was dat mijn dochter er soms fel op tegen is. Ik heb ook wel bruikbare antwoorden voorbij zien komen hoor. Hij is inderdaad niet 'ons', in de zin dat hij niet bij ons gezin hoort. Fijn om af en toe op jezelf te zijn, en hij hoeft niet met elk uitstapje mee.
Maar het punt is, dat als ik hem uitnodig, zij er zo op tegen is. Als ze geen zin in hem heeft, gaat ze maar wat anders doen, ze heeft gelijk dat ze er niet bij hoeft te zijn als ze niet wil(wat ze toch al vaak doet 's avonds, dus het is niet zo dat ze dus mijn aandacht altijd moet missen, ze zit 's avonds ook vaak op haar kamer). Maar omdat hij ook mijn vriend is, wil ik hem wel kunnen uitnodigen, zonder dat ik daar toestemming van mijn kinderen voor nodig heb. Jullie nodigen toch ook vrienden uit als jullie dat willen?

Ik heb (buiten de discussie wiens vriend het nou is) enkele bruikbare overdenkingen gekregen van jullie
Bedankt

Mijn zoon en onze vriend

@ meike

De relatie tussen mijn zoon en onze vriend speelt niet ivm de vraag die ik had, maar ik wil het wel even toelichten.
De band tussen mijn zoon en dochter is niet heel goed, dat ligt vooral aan mijn dochter. De band tussen mijn zoon en onze vriend is wel goed. Hoewel mijn zoon thuis, met of zonder vriend, soms nogal op zichzelf is (is weer een ander probleem) kan hij soms ook flink stoeien met onze vriend. Het initiatief komt vaak vanuit mijn zoon, die graag stoeit en wel eens met iemand wil stoeien die sterker is dan zijn moeder. Het feit dat hij homo is, speelt niet zo.
Schoolvriendinnen weten , zover ik weet, niet dat hij homo is. Hij is niet volledig uit de kast en het is niet aan mij om dit aan anderen te vertellen. Hij is ook niet nichterig, het valt niet op. Ik heb dit in het begin alleen vertelt om aan te geven dat ik geen liefdesrelatie met hem heb en dat de kinderen weten dat dit ook niet speelt.
Binnen onze gezamelijke vriendengroep zijn er enkelen die weten dat hij homo is en enkelen niet. Maar homo of hetero, volgens mij heeft niemand er problemen mee, dat hij met de pubers (jongens en meisjes) optrekt. Ben bang dat we het soms wel makkelijk vinden dat hij ze bezig houdt.
Je weet natuurlijk nooit wat jongeren onderling vertellen of denken, maar mijn dochter weet wel dat dit niet speelt. Schoolvriendinnen zien hem ook niet vaak (1 of 2x per jaar), die denken eerder dat hij mijn vriend wel zal zijn of worden. En de pubers uit de vriendengroep hangen voor het grote deel zelf steeds om zijn nek.
Ik besef ook dat het vreemd over kan komen. Ik heb gemerkt dat niet iedereen gelooft dat hij ook de vriend van mijn kinderen is. Maar ik ken hem. Natuurlijk ken je niemand 100%. Maar ik vertrouw hem wel 100%.

Aha

Begrijp ik nou goed dat je kinderen ook niet weten dat hij homo is of weten ze alleen maar niet dat jullie geen liefdesrelatie hebben maar een gewone vriendschap? Da's namelijk een lastig concept; de vriend van je moeder is de vervanger van je vader. Simple as that. Al roep je 100 keer dat het niet zo is: hij komt in een bepaalde gezinsstructuur terecht waar hij niet hoort.
Ik vind dat je erg veel op het bordje van je dochter legt. Dat ze chagerijnig is over die vriend ligt aan haar, dat ze het niet kan verwoorden ligt aan haar en dat het tussen haar en haar broer niet botert ligt ook aan haar. Nou. Dat is nogal een last om mee te torsen op je 13e.

Tirza

Toevoeging

Ik wil nog even zeggen, dat ik er helemaal niets aan over gehouden heb, behalve dat ik een tijdje krom gelopen heb, om kleiner te lijken en dat ik nu erg veel belang hecht aan privacy.
Maar ik begrijp je dochter dus wel een beetje. Vooral als ze toch al niet zo'n goede relatie met haar broer heeft en broer wel een goede band met die vriend heeft. Ze voelt zich misschien wel buitengesloten. Als je dertien bent, ben je kwetsbaar en weet je nog niet zo goed wat je van dingen moet vinden.

Dochterlief

Mijn eigen kinderen weten uiteraard wel dat hij homo is. Hij gedraagt zich niet als 'vervangende' vader, maar blijft inderdaad een volwassen man.
En sorry hoor Tirza, maar je kent mijn dochter niet. Echt, ik houd van haar, maar ze kan onmogelijk zijn. En ja, de band tussen haar en haar broer ligt aan haar. Ze kan hem heel subtiel kleineren, ook al is hij ouder.

Dus koffiekop, niet mijn dochter maar eerder mijn zoon voelt zich soms buitengesloten als mijn vriend er is.
Ik begrijp dat het jou en haar soms teveel wordt. Maar zoals je schreef; jouw ouders en ook ik, vinden het wel leuk als dat bezoek er is. We zullen er gewoon een middenweg in moeten vinden.

Pff

Ik weet het niet hoor, tussen de regels van je posts lees ik ergernis richting je dochter.
Het lijkt net alsof je haar verwijt dat ze van zichzelf uit gaat en geen rekening met jouw en je zoon houdt. Maar is dat niet puber eigen? Egocentrisch en onmogelijk zijn? Je hoeft het niet toe te juichen, maar je kan het die pubers ook niet verwijten, ze is nog maar 13!
Misschien is het een goed idee, als je er met haar over praat en duidelijk maakt hoe belangrijk zij voor je is, hoe lief ze je is. Dat je naast haar gaat staan in plaats van tegenover haar. En dat je graag een goede band met vriend wil houden, maar dan ook rekening wilt houden met haar gevoel? Ik merk hier steeds weer, dat als een van mijn kinderen negatief en kritisch zijn richting gezinsgenoten, daar vaak een diep gevoel van 'angst om niet belangrijk gevonden te worden' achter zit. Dan helpt het vaak om daar aandacht aan te besteden en te investeren in een positieve relatie. Een keer een-op-een wat leuks doen bijvoorbeeld.
Maar misschien doe je dat allang en komt het op mij gewoon heel anders over dan het in werkelijkheid is, dat gebeurd wel vaker op ool . Vergeet het dan maar.

Dat zit wel goed

Koffiekop,

Je hebt helemaal gelijk. Ik erger me dood aan mijn dochter. Gelukkig heb je er ook gelijk in dat ik ook een goede band heb met mijn dochter. Dat is wel eens anders geweest, niet eens als puber, maar eerder al. De laatste jaren gaat het beter tussen ons. Dankzij haar (ze kan wat meer relativeren, wat meer zelfspot) en ook dankzij mij (eindelijk haar handleiding gevonden). Omdat mijn zoon vaak op zijn kamer zit, en zij juist beneden zit en studeert, heeft ze wel contact met mij, zonder iemand erbij of shoppen natuurlijk. Ze is ook een knuffelkont (een paar keer per dag moet ze een knuffel).
Maar inderdaad hoef ik haar niet altijd gelijk te geven, zeker niet als het om mijn zoon gaat, die heeft mijn steun ook nodig als ze hem weer eens overdondert.

Gelukkig