pubers na scheiding erg afstandelijk en vooral boos om emoties van mij als moeder
Ik voel me echt de meest mislukte moeder die er is. Ik voel me een waardeloze, emotionele, psychisch niet sterke moeder. Ik ben sinds 2 jaar gescheiden van de vader van mij twee kinderen. De kinderen wonen altijd bij mij en zien hun vader om de twee weken om met hem te eten. Meer willen ze zelf niet. Het was een moeilijk en emotioneel leven met hem samen door zijn drank gebruik. Eindelijk durfde ik de scheiding aan. In het begin dacht ik dat ik het verdriet van de scheiding nooit te boven zou komen. Wij, mijn dochter van nu bijna 18 jaar en zoon nu net 15, zijn nu 2 jaar verder en ik heb ervaren dat ik het alleen kan met mijn twee kinderen. De kinderen willen niet praten over de scheiding. Dat is niet hun propleem. Het eerste jaar heb ik hulp van jeugdzorg ingezet om het zo goed voor mijn kinderen te laten verlopen. Zo hadden zij ook de mogelijkheid om over hun emoties te praten en kon ik leren wat ik het best wel en niet kon doen om ons leven zo goed mogelijk te leven met z'n drieën. Maar zodra er iets gebeurd in mijn leven met hen wordt ik heel onzeker en voel ik alsof ik alles fout doe. Ik ben dan vaak erg emotioneel en mijn pubers vinden dat heel moeilijk. Zij willen mij niet emotioneel zien, ik ben hun moeder en hoor het goede voorbeeld te geven. En hoe emotioneler ik ben hoe sterker zij met afwijzing op mij reageren. Waardoor ik nog verdrietiger en onzekerder wordt. Ik krijg op zulke momenten echt alles teruggekaatst van mijn pubers terwijl ik gewoon even wat liefde van ze nodig heb, een arm om mijn schouders heen van hun voor de afwisseling in plaats van altijd zorgen voor hen. En de opmerkingen zijn vaak niet de leukste. Een paar voorbeelden: Jij hebt er voor gezorgd dat ik geboren ben en nu krijg ik jou ellende er ook nog bij. Of je probeert wel je best voor ons te doen maar wat je doet helpt me nooit, ik krijg alleen maar stress van jou. Je begrijpt dat ik iets verwacht van hen dat zij mij niet kunnen geven, troost. Ik moet altijd sterk zijn voor hun en mijn emoties niet de vrije loop laten. Maar dat blijft erg moeilijk, ik heb geen familie waarop ik kan terugvallen en vriendinnen hebben vaak hun eigen gezin en hebben het druk. Kortom ik sta er altijd alleen voor 24/7 met een baan van 4 dagen in de week. Soms ben ik op het moment dat ik verdrink, verdrink in al hun boze, kwetsende opmerkingen. Waarschijnlijk allemaal ontsproten uit hun puberbrein gericht op mij omdat ik de enige ben in hun buurt. Maar ze komen bij mij binnen alsof ik geraakt wordt door een bom en vaak niet weet wat ik nog moet doen. Hopeloos alleen en soms totaal in paniek ben ik dan omdat er geen steun voor mij is en dat is dan ook altijd 's avonds als ik ga slapen. Vermoeid en geen mogelijkheden tot inschakelen van een luisterend oor voor mezelf. En dan volgt er weer een slapeloze nacht net als nu, het is alweer 1.55 uur. Ik word wel rustiger van het schrijven. Misschien zijn er meer mensen die dit ervaren? Alle tips/eigen ervaringen zijn welkom!
Supermam schreef op 05-04-2021 om 14:01:[..]
Dank voor uw reactie. Fijne tips!
Robbie001 schreef op 05-04-2021 om 09:17:Dag Supermam
(stop om te beginnen te verwachten van jezelf dat je dat bent (supermam). Want dat is niemand.),
Jij bent de moeder, en je kinderen zijn de kinderen. Jij zorgt voor hun. En niet zij voor jou. Ze kunnen best een beetje rekening met je houden. En je af en toe helpen. En wat je schetst is denk ik heel erg belastend voor je kinderen. Dat zijn volwassen zaken. Daar kan een kind niks mee. Ook al zijn ze tegen de 18 jaar.
Ik heb wel medelijden met je. Als volwassene naar volwassene. Ik heb in een vergelijkbare situatie gezeten. Ik weet hoeveel verdriet en boosheid, en onmacht jou situatie oplevert. En dat je de hele dag overloopt van emotie. En dat moet er uit.... Dat weet ik, en dan is het heel verleidelijk je kinderen daarbij te betrekken. Ga lekker wandelen..... loop door het bos. En trap af en toe tegen een boom als de boosheid een plek moet krijgen.
Maar mijn advies is echt. Wees een moeder. Een moeder zorgt voor haar kinderen en is de rots in de branding. Dat is echt van belang voor jou en je kinderen. En stop met hun te belasten met jou verdriet.
Besef dat die kinderen veel meer verdriet van jullie scheiding zullenhebben dan dat jij jezelf beseft. er zit veel boosheid in ze. Misschien laten ze dat niet altijd merken. Bij wie kunnen zij dan terecht? Hun moeder zal dat niet zijn, want in no time zullen ze dan jou verhaal aan moeten horen.
Ook dat heb ik uit eigen ervaring, 40 jaar geleden bij de scheiding van mijn ouders. Ik kan daar nu nog heel erg boos om worden.
Zoek hulp bij je huisarts. Bespreek dit. Die zal het begrijpen. en als het argument is, dat je je kinderen wilt ontlasten, zullen ze het hele register opn trekken aan hulp.
Zoek een nieuwe partner of een leuke vriendin, of psycholoog om je verdriet en frustratie kwijt te kunnen.
Supermam was niet zo serieus bedoeld, om 2 uur 's nachts komt er wel eens zo'n superlatief. Hoewel het niet niks is 24/7 met een fulltime baan en twee kinderen opvoeden. Ik heb een coach en daar oefen ik ook veel. maar zoals gisteren was het te veel en zocht ik een luisterend oor. Dank voor de goede tips.
'Ondertussen kun je wellicht voor jezelf wat gaan oefenen: als er een probleem is met je kinderen, en de golf van onzekerheid en het gevoel van falen spoelt over je heen, laat dat even wegtrekken en vraag aan je kinderen: wat is nu het probleem? Focus dan op wat je kinderen aangeven.'
Aanvullend: de fout om onmiddellijk in oplossingen te gaan denken is zeer herkenbaar en ook wel irritant. Dus aanvullend op 'focus wat je kinderen aangeven' zou ik denken: en kijk wat voor hen dan het probleem is, welke oplossing hebben ze zelf al bedacht en wat zijn daarvan de obstakels. En accepteer dat oplossingen niet altijd direct voor handen zijn.
Tsjor
Supermam schreef op 05-04-2021 om 08:51:Dank voor uw reactie, ik ben al aan de slag met een coach. Werkt goed, maar niet altijd zoals gisterenavond dus. En van me afschrijven helpt dan ook om weer wat inzichten te krijgen over mij zelf en oa ook door de feedback van u.
weetje wat ik zie ik zie dat je een hele pientere vrouw bent heel sterk je kan de situatie heel goed omschrijven en wat er gebeurd
en denk dat je zelf je grootste vijand bent je bent te streng voor jezelf je keurt alles wat je voelt en denkt af
luister nou eens mama je mag je emoties voelen laat de tranen vloeien je mag je kut voelen straf jezelf daar niet voor en raak niet in paniek als dit gebeurd het teken dat je zo emotioneel bent betekend dat het eruit moet maar je laat het niet toe je voelt de emotie je voelt je verdriet en rekent jezelf erop af dat het fout is laat het nou eens gewoon even lopen trek jezelf even terug naar je eigen kamer en huil zo hard dat nodig is zonder dat je een reden erachter zoekt of jezelf hierop afrekent
Als je dat heb gedaan voel je al een stuk verlichting, waarom? Omdat dit waarschijnlijk de eerste keer zal zijn dat je je zelf ook heb laten gaan zonder jezelf hierbij mentaal te slachten. Je heb jezelf dan de ruimte gegeven om alles eruit te laten komen zoals nodig was
daarna zoek je je innerlijke rust op en ga je positief tegen jezelf praten in de zin van laat het los meid je kan dit wel je hebt al zoveel obstakels gehad en je bent er nog steeds
zodra jij jezelf meer gaat accepteren en respecteren dat alles wat je voelt oke is dat is menselijk ga je meer vertrouwen krijgen in jezelf
dit klinkt hard maar bedoel ik goed: hoe verwacht je van je kinderen dat ze je omarmen en liefhebben op zo een moment terwijl jij jezelf niet lief hebt om zo een moment en stoot jezelf af op zo'n moment dan hoe moet een ander zich voelen die neemt op zo een moment afstand want jij neemt al afstand van jezelf
vertrouw op jezelf wees positief naar jezelf ik ken het gevoel ik heb ook geen familie of iemand waar ik op kan terug vallen maar je hebt jezelf wees niet je eigen vijand kijk eens in de spiegel en complimenteer jezelf je doet het goed je mag verdrietig zijn je raapt jezelf weer op u can do this!
het begint bij jezelf hou van jezelf wees lief voor jezelf en vanaf daar gaan je kinderen ook meer de kans krijgen om dat bij jou te doen Wat ze roepen is eigenlijk wat je uitstraalt daarmee bedoel ik wat de kinderen nu roepen is wat jij constant tegen jezelf zegt. Je kinderen menen dit niet maar zien ook maar hoe jij met jezelf omgaat..
ik hoop dat je mijn advies aanneemt en begrijpt ik hoop dat je eens mooi naar jezelf gaat kijken want je doet het allemaal toch wel ondanks alle ellende je naam zegt het al supermam en ik ken je persoonlijk niet maar zelfs ik weet dat je een supermam bent alleen al aan je bericht te zien hoeveel je voor je kinderen doet nu jezelf nog zodra je van je zelf houdt en positiever bent na jezelf ga je dit voelen en uitstralen deze mooie energie pikken de kinderen op in het huis en dan gaat de energie in het huis ook een stuk beter zijn.
ik voel erg met je mee en hoop echt nog van je te horen hoe het gaat en of het een beetje helpt
heel veel liefs en succes supermam ik geloof in je nu jij nog!
Hi supermam, ik herken in jouw verhaal heel sterk het verhaal van een vriendin van me: ze was getrouwd met een zware alcoholist, wel hoog functionerend. Dus zij heeft alles 'gedragen' het gezin, zijn fouten de hele opvoeding eigenlijk want hij deed niks. Op een gegeven moment ging ze scheiden, kreeg een vriend, rond die scheiding. Het was niet de oorzaak van de scheiding, dat was het zware alcohol gebruik van haar man waardoor ze al jaren alleen stond.
Lang verhaal kort: kinderen, toen pubers waren rázend op haar en zijn dat ook jaren gebleven. Terwijl exman direct een vriendin had en verder nauwelijks naar de kinderen omkeek, was zij er altijd voor de kinderen maar kreeg nog de schuld en veel irritatie. Heel oneerlijk en onrechtvaardig.
Maar ik zag wel dat de kinderen gewoon pijn van de scheiding hadden, bij hun vader niet terecht konden, zij had altijd zijn alcoholische fouten verdoezeld (echt co addict gedrag) dus daar hadden ze op directe manier ook niet veel last van gehad en zij had zich, met alle goede bedoelingen dus in de positie van pispaaltje gewerkt.
Zij is zich daar langzaam aan het uitwerken en dat hoop ik ook voor jou. Jij hebt je best gedaan en bent de sterkste geweest in het huwelijk, daarom krijg je juist die irritatie over je heen. dat is oneerlijk maar hoe het blijkbaar werkt. Tijd om jezelf credits te geven en ook naar je kinderen een houding uit te stralen van 'dit verdien ik niet'
Wat Lexus schrijft, dat herken ik van een ander gezin! " ... dat de kinderen gewoon pijn van de scheiding hadden, bij hun vader niet terecht konden, zij had altijd zijn alcoholische fouten verdoezeld ... "
Dat was geen alcoholisme overigens. Maar wel problematiek van de man. Dat veroorzaakte de dynamiek: de man ziet/heeft geen probleem en gaat zijn gang. De vrouw is sterk en verantwoordelijk, wil de kinderen voor de negatieve gevolgen behoeden, het gezinsleven overeind houden, neemt veel te veel verantwoordelijkheid op zich, probeert de boel te redderen en te compenseren, een gigantische Chinese borden-act, dat lukte op een gegeven moment niet meer genoeg en toen had notabene zíj 'tekortgeschoten' in de ogen van de man en één van de kinderen. Die man heeft haar toen verlaten omdat ze het plaatje niet meer kon handhaven. Dat straalde zo beroerd op hem af! Hij heeft toen een andere vrouw gevonden die hem adoreert en voor hem leeft. Dat ene kind heeft nooit de waarheid over vader kunnen zien. Andere kinderen gelukkig wel. Zo oneerlijk! Gelukkig hebben anderen, ook buiten haar gezin, dit wel gezien en haar er ook van doordrongen. Maar het heeft best lang geduurd voor ze zich niet meer schuldig voelde, vooral naar dat ene kind toe. Ze had nou eenmaal met de vader kinderen gekregen dus had ze het moeten beschermen. Maar zo werkt dat natuurlijk niet.
Voel jij je schuldig naar je kinderen, dat het je 'niet gelukt is'? Dat schuldgevoel zou je mogen loslaten. Dan heb je misschien ook minder nodig dat ze je pijn bevestigen. Het is trouwens logisch dat je pijn hebt. Ik ben het erg met Rachel eens dat je de lat voor jezelf lager mag leggen. Er is niet een ideaal leven wat jij had moeten bereiken en wat nu mislukt is. Het is gewoon jouw leven en je doet het zo goed en zo kwaad als dat gaat. Als ouder wil je je kinderen 'een goed leven bieden' maar uiteindelijk is het gewoon zoals het is en kiezen je kinderen hun eigen pad en maken ze hun eigen worstelingen door. En hun gemopper mag je inhoudelijk minder serieus nemen. Ik zie hier in huis dat gemopper, lullige opmerkingen vaak gemankeerde pogingen zijn om een grens aan te geven, er gewoon niet nog een spanning, negatief gevoel bij kunnen hebben. Soms moet er wel over iets gepraat worden maar dan op een ander moment, als er meer rust is. Het is belangrijk te leren de verkeerde momenten te leren vermijden. Want anders komt er steeds meer bij. Dan ga je steeds meer ergernis en pijn voelen in het contact. Dat wordt een vicieuze cirkel.
Ik herken wel dat vriendinnen van mijn moeder haar sterk vonden, maar als kind heb ik absoluut het tegendeel ervaren. Ze vertelde ze natuurlijk niet alles, en vooral dingen waarmee ze zelf sympathie kreeg. Op de uitvaart werden verhalen over een compleet vreemde verteld, ook na afloop. Eén persoon heb ik toen eens wat verteld en die was helemaal verbaasd....
Ik moet zeggen ik heb heel veel nare dingen mee gemaakt mijn ouders zijn gescheiden toen ik 9 ongv was ik ben nu 25
ik moet zeggen en dat heb ik ook tegen mijn moeder gezegd (dit gaat raar klinken) maar ik ben haar nu ik ouder ben echt dankbaar dat ze gescheiden zijn want ik kan me herrineren dat we als kinderen in een ongezonde omgeving leefde ze hadden constant ruzie wij als kinderen voelde constant de stress en verdriet
dus voor mij heeft het echt goed gedaan dat besefte ik als kind misschien niet omdat er tot mijn 16e nog veel ellende in mijn leven was die ik liever niet wil bespreken maar nu ik ouder ben en zelf n kleintje heb begrijp ik het heel goed en sta achter haar keuze
Omnik schreef op 06-04-2021 om 13:23:Wat Lexus schrijft, dat herken ik van een ander gezin! " ... dat de kinderen gewoon pijn van de scheiding hadden, bij hun vader niet terecht konden, zij had altijd zijn alcoholische fouten verdoezeld ... "
Dat was geen alcoholisme overigens. Maar wel problematiek van de man. Dat veroorzaakte de dynamiek: de man ziet/heeft geen probleem en gaat zijn gang. De vrouw is sterk en verantwoordelijk, wil de kinderen voor de negatieve gevolgen behoeden, het gezinsleven overeind houden, neemt veel te veel verantwoordelijkheid op zich, probeert de boel te redderen en te compenseren, een gigantische Chinese borden-act, dat lukte op een gegeven moment niet meer genoeg en toen had notabene zíj 'tekortgeschoten' in de ogen van de man en één van de kinderen. Die man heeft haar toen verlaten omdat ze het plaatje niet meer kon handhaven. Dat straalde zo beroerd op hem af! Hij heeft toen een andere vrouw gevonden die hem adoreert en voor hem leeft. Dat ene kind heeft nooit de waarheid over vader kunnen zien. Andere kinderen gelukkig wel. Zo oneerlijk! Gelukkig hebben anderen, ook buiten haar gezin, dit wel gezien en haar er ook van doordrongen. Maar het heeft best lang geduurd voor ze zich niet meer schuldig voelde, vooral naar dat ene kind toe. Ze had nou eenmaal met de vader kinderen gekregen dus had ze het moeten beschermen. Maar zo werkt dat natuurlijk niet.
Voel jij je schuldig naar je kinderen, dat het je 'niet gelukt is'? Dat schuldgevoel zou je mogen loslaten. Dan heb je misschien ook minder nodig dat ze je pijn bevestigen. Het is trouwens logisch dat je pijn hebt. Ik ben het erg met Rachel eens dat je de lat voor jezelf lager mag leggen. Er is niet een ideaal leven wat jij had moeten bereiken en wat nu mislukt is. Het is gewoon jouw leven en je doet het zo goed en zo kwaad als dat gaat. Als ouder wil je je kinderen 'een goed leven bieden' maar uiteindelijk is het gewoon zoals het is en kiezen je kinderen hun eigen pad en maken ze hun eigen worstelingen door. En hun gemopper mag je inhoudelijk minder serieus nemen. Ik zie hier in huis dat gemopper, lullige opmerkingen vaak gemankeerde pogingen zijn om een grens aan te geven, er gewoon niet nog een spanning, negatief gevoel bij kunnen hebben. Soms moet er wel over iets gepraat worden maar dan op een ander moment, als er meer rust is. Het is belangrijk te leren de verkeerde momenten te leren vermijden. Want anders komt er steeds meer bij. Dan ga je steeds meer ergernis en pijn voelen in het contact. Dat wordt een vicieuze cirkel.
had het niet beter kunnen zeggen helemaal met je eens !
Rachel. schreef op 07-04-2021 om 10:39:
Ik moet zeggen ik heb heel veel nare dingen mee gemaakt mijn ouders zijn gescheiden toen ik 9 ongv was ik ben nu 25
ik moet zeggen en dat heb ik ook tegen mijn moeder gezegd (dit gaat raar klinken) maar ik ben haar nu ik ouder ben echt dankbaar dat ze gescheiden zijn want ik kan me herrineren dat we als kinderen in een ongezonde omgeving leefde ze hadden constant ruzie wij als kinderen voelde constant de stress en verdriet
dus voor mij heeft het echt goed gedaan dat besefte ik als kind misschien niet omdat er tot mijn 16e nog veel ellende in mijn leven was die ik liever niet wil bespreken maar nu ik ouder ben en zelf n kleintje heb begrijp ik het heel goed en sta achter haar keuze
Hoi Rachel,
Dat hoor ik inmiddels ook terug van mijn kinderen. Ik voelde mij ook heel erg schuldig dat ik de knoop door heb door gehakt. Mijn leven en die van mijn kinderen is nu zoveel rustiger geworden. Ik zie dat zelfs aan de school resultaten van mijn kinden. Inmiddels heb ik spijt dat ik dat niet 10 jaar eerder heb gedaan.
Robbie
Robbie001 schreef op 09-04-2021 om 10:04:
[..]
Hoi Rachel,
Dat hoor ik inmiddels ook terug van mijn kinderen. Ik voelde mij ook heel erg schuldig dat ik de knoop door heb door gehakt. Mijn leven en die van mijn kinderen is nu zoveel rustiger geworden. Ik zie dat zelfs aan de school resultaten van mijn kinden. Inmiddels heb ik spijt dat ik dat niet 10 jaar eerder heb gedaan.
Robbie
juist mijn leven is door de scheiding van mijn ouders een veel positievere kant uitgegaan mijn ouders hebben zich ook heel lang schuldig gevoeld en kwamen met had ik maar dit had ik maar dat , maar dan zeg ik tegen ze als jullie bij elkaar waren gebleven hadden wij alleen maar haat na elkaar gezien ruzies en het normaal gevonden
ik zei tegen mijn ouders dankzij die keuze weet ik nu dat die ruzies en zo samen leven niet de normale gang van zaken is! En ik weet nu hoe het niet moet hierdoor kunnen je kinderen zichzelf veel meer beschermen robbie doordat ze weten wat wel en niet normaal is
als mijn ouders toen niet waren gescheiden was het heeeel slecht met mij afgelopen ik was extreem onzeker en dan was de kans groot dat ik nu niet zoveel uit het leven had gehaald en zat ik waarschijnlijk in een ongezonde ongelukkige geweldadige relatie denkende dat dat normaal is..
dus ik ben ze heel dankbaar en dat zullen jou kinderen ook bij jou hebben door die keuze heb je ze toch wel in de goede richting gezet van kinderen kijk zo hoort het niet te gaan in een relatie, en dat brengt ze veel wijsheid waar ze iets aan hebben mee op latere leeftijd dat kan ik bevestigen.
Dus voel je aub niet schuldig erover je kan beter uit elkaar gaan en een gezond leven verder leiden dan bij elkaar blijven voor de kinderen terwijl De kinderen midden in de ellende zitten en dan het mooie niet meer in de mensen kunnen zien of erger nog hetzelfde herhalen wat jullie hadden
jong geleerd is oud gedaan
(ps sorry voor zo een lang bericht weer het zit erg diep bij mij en wil gewoon dat sommige ouders weten dat er ook positieve kanten zit aan scheiden en dat je niet bij elkaar moet blijven voor de kinderen.)
