Ruggegraat en vechtlust kweken bij slappe pubers

typisch

Ik heb nog geen puber, maar volgens mij is dit Typisch voor Pubers. Misschien moet je je een keer inlezen in een puberboek zodat je snapt hoe die hersenen werken. Kennis kweekt weer begrip en dat leert je er beter mee omgaan. En het wat minder erg te vinden

Je kan ze altijd nog op scouting zetten om te leren te overleven in de bush-bush.

Je krijgt vast nog wel goede tips verder.

herkenbaar

Dochter heeft zichzelf ook een sport doel gezet. En af en toe weken lang geen zin om te trainen en zich in te zetten. Vind ik niet erg, want ze hoeft van mij niet op hoog niveau te sporten. Maar als zij zich er niet voor in zet dan ik ook niet. Dus ben ik geen taxi als ze ineens wel wil gaan trainen, houd ik geen rekening meer met de eet-tijden en vergeet ik soms een speciaal sport-wasje te draaien voor haar.
Dan ontploft ze een keer, hebben we daarna een gesprek over haar sporten, wat het voor haar betekend, de impact op de rest van het gezin (in kosten & tijd) en moet zij de afweging maken of ze er echt voor gaat of niet. Tot nu toe ging ze er steeds opnieuw weer voor en traint ze daarna ook maanden lang weer fanatiek. Zou dat anders zijn dan zou ik niet langer achter sport op dit niveau staan. (en dus niet alle kosten maken & moeite doen.)

Met wat ze uitvoert voor school bemoei ik me niet zolang ze gemiddeld een 6,5 staat en aan de overgangsnorm voldoet. Maar ze is inmiddels 16 en snapt goed dat het haar opleiding en haar toekomst is. In de onderbouw heb ik me er wel meer mee bemoeid en ook overhoord en extra uitleg gegeven indien nodig.

Ik denk niet dat je ruggegraat en vechtlust kunt kweken bij pubers. Het lamlendige hoort ook gewoon bij deze leeftijd en is een manier van verzet tegen de ouders/het etablissement. Je kunt alleen maar het goede voorbeeld geven en hopen dat ze er toch iets van oppikken voor later.

Geen donderpreek

Hoi,
Dochter krijgt geen donderpreek, maar een heldere uitleg van wat de rest van het gezin opoffert voor haar sport. Zowel qua financiën als qua tijd.
Ze weet zelf heel goed wat ze er voor moet doen en laten om kans te maken om op het hoogste niveau mee te doen. En ze weet ook dat ze dat niet hoeft van ons. Als ze morgen zegt dat ze nooit meer wil trainen is het ook goed. (en dat menen we ook!) Ik dwing haar niet naar de training, het moet van haar uit komen. Ze gaat dan ook niet altijd. Maar als ze gaat geeft ze de volle 100%.

Ik denk dat wat er bij jouw dochter gebeurt echt iets is dat met de trainer besproken moet worden is. Die moet haar op de kop zitten als dat nodig is, jij niet. En idem voor de rest van de trainingsgroep/team. Overleg eens met de trainer, over of hij dochter op de juiste manier benaderd. En laat het los.. Blijf niet bij de trainingen, verwijs dochter naar de trainer/coach als ze klaagt over de trainingen. En wees eerlijk tegen jezelf en dochter over de talenten die ze heeft en over wat haalbaar is. Vraag de coach dat ook te zijn.
Soms is het beter om maar een uurtje per week op hobbyniveau aan te modderen.

Doe jij misschien te veel?

Hebben ze in hun jonge leventje al eens iets zelf moeten doen om wat dan ook voor elkaar te krijgen?
Moeten ze eigen verdiensten bijdragen voor een telefoon of tablet o.i.d. Koken ze wel eens? Wassen ze hun eigen gymbroek wel eens uit als die te laat wordt aangeleverd?
Komen ze sowieso wel eens van die bank? Behalve voor feestjes?

gewoon aanhoren

Ik geloof dat ik bij die leeftijd toch meer een beetje de begeleider speel. Ik regel als ouder dat ze te eten en te drinken en een slaapplaats hebben. Ik vind school belangrijk dus stimuleer dat ze daaraan werken door regelmatig te vragen hoe gaat het met school, heb je je huiswerk af? Nee? Misschien is het beter eerst even je huiswerk te doen en daarna te gaan gamen? Dat voelt toch prettiger lijkt me, en ik neem aan dat je niet wilt blijven zitten? Zo zou ik dat ook met de sport doen. Heeft ze een minder resultaat dan mag ze tegen me aan klagen, ik zou geen monoloog over haar inzet houden maar haar wel vragen of zij misschien een idee heeft hoe het zou komen dat haar resultaat minder is, wellicht noemt ze dan de trainer (ze zal het in eerste instantie niet bij zichzelf zoeken, gezien jouw verhaal) dan zou ik haar adviseren dit dan met de trainer te bespreken. Verder zou ik me er helemaal niet druk om maken, jammer joh, volgende keer beter.
Hier heb ik een dochter die het toppunt van lui is, zegt ze zelf ook. Ze zit soms zuchtend naar onze katten te kijken en zegt dan dat ze ook een kat wil zijn, de hele dag liggen en geen reet doen Als ze bij haar opa en oma is kan ze echt vragen, wat doen jullie de hele dag? Puzzelen? Tv kijken, 'oh heerlijk, ik wil ook een oma zijn, lekker de hele dag nietsen' Maar goed, ze doet wel dingen op school (ik zeg bewust niet dat ze haar best doet) ze doet het minimale om over te gaan en ik laat het maar zo, het gaat nog steeds goed en ik denk dat als ze op hun gezicht moeten gaan het beter nu kan gebeuren dan wanneer ze 20+ zijn en hun eerste baantje o.i.d hebben.
Dus mijn advies is, zo min mogelijk mee bemoeien, vooral een luisterend oor bieden en gewoon veel hummen en oh ja? zeggen

Zolang ze vrijwillig naar de trainingen gaat

zou ik de slappe houding voor lief nemen. Is het belangrijker dat ze goed scoort voor jou, of dat ze een sociale bezigheid heeft waarbij ze ook nog een beetje sportieve actie heeft? Ik kies voor dat laatste. Mijn dochter zit op voetbal en is niet de beste, ook niet de slechtste, maar ze vindt het leuk en daar gaat het om. En ondanks dat ze het leuk vindt, horen wij ook verhalen over een stomme trainer, of irritante meisjes, dat hoort erbij. Thuis hangt ze op de bank of ligt graag op bed. Maar ook dat vind ik acceptabel, omdat ze zich daarnaast het schompes werkt als dat zo uit komt. En dat is zo sinds haar 16de, vanaf dat ze kon gaan werken.
Een puber gebruikt voor van alles en nog wat veel energie. Hangen is een manier van rusten. En 'zo was en ben ik niet' vind ik niet zo'n goede reden om het gedrag van je kinderen vervelend te vinden. Je kinderen zijn hun eigen maatstaf, jij bent een ander persoon.

ligt aan de omstandigheden

Qua sport vind ik het nog wel afhangen van wat voor sport...en waarom en hoe? Een kind dat voor de lol sport of om wat beweging te hebben zou ik laten gaan. Winnen of niet, het ging om te lol en beweging toch? Mits anderen (teamgenoten) er maar geen last van hebben, prima. Een kind dat selectie traint en dat ook écht zelf wil daar zou ik toch wat meer eisen aan stellen. Niet om te winnen, maar om in ieder geval zich flink in te zetten. Een tijdelijke dip á la...Maar wel selectie trainen en het er daarna maar een potje van maken dat gaat niet. De club verwacht wat van jouw, investeert in jouw, je teamgenoten ook en die komen ook niet verder daardoor misschien. Dát maak ik jongste (die sport hier het meeste) wel goed duidelijk. Ik mopper 1 jaar...houd preken en waarschuw dat als het zo doorgaat ze er volgend jaar af gaat. In ieder geval betaal ik het dan niet meer...elke vakantie laat ik ze goed nadenken of ze écht,écht nog wel op dit niveau wil trainen en of ze dat heel zeker weet. Noem de consequenties op (meer trainen, meer inzet, misschien spierpijn, minder vrije tijd etc.etc.) en vraag of ze dat voor nóg een jaar wil.
Jongste deed eerst 2 selecties. En is vorig jaar met 1 gestopt. Geen zin meer,te druk, groep niet meer zo leuk, heb het nu wel gezien...mijn armen doen zeer.
Doet nu nog maar 1 selectie
groeten albana