Stoppen met peuteren?
Hallo,
Ik heb het zo moeilijk om niet de hele tijd te vragen aan dochter (15) wat er scheelt... Als ze wat somber is, als ze niet vrolijk is, als ze stil zit te wezen, denk ik meteen: 'Oh jee, er is iets' en dan begin ik te peuteren. 'Nee mam... er is niks' En dan ik weer: 'Ik zie het toch, ik zie het aan je gezicht' En zo gaat dat dan een tijdje door. Ik weet dat ze het erg vervelend is voor haar is maar ik ben zo'n bezorgde moeder...
Herkenbaar voor iemand? En hoe houden jullie je in?
Zeer herkenbaar
Ik gooi het altijd op 'beroepsdeformatie'omdat ik in de hulpverlening werk. Ik ben ook geneigd door te vragen , is er iets etc. (ook mijn vriend 'lijdt'hieronder, ik wil altijd het naadje vd kous weten qua gevoelens).
Maar ik denk dat het gewoon een soort moedersinstinct is, het werkt zoals ik zelf ben, ik denk zelf ook veel na, geneigd tot analyseren, en juist als het om mijn dochter gaat wil ik ook graag weten wat er speelt, of ze niet piekert, of er niets is etc, kortom of ze happy is.
Ik probeer mezelf in te houden, en benoem het soms wel maar leg haar dan ook uit dat zij het belangrijkste is in mijn leven en ik graag wil dat als er nare dingen zijn ze dit met mij bespreekt zodat ik haar kan steunen.
Maar ik doe het zeer gedoseerd, want ik weet dat ze ook recht heeft op haar eigen "geheimen".
Ja wel,
maar probeer toch je dochter centraal te stellen.
Wat je nu doet is jezelf centraal zetten door te constateren wat een bezorgde moeder je bent (en dat je dus toch gaat peuteren). Als je je dochter centraal zet, dan zeg je tegen jezelf dat zij het even nodig heeft met rust gelaten te worden en dat ze misschien dan vanzelf naar je toe komt als het haar tijd is.
Probeer eens als je ziet dat er iets is alleen te zeggen 'Je weet dat ik er voor je ben, als je iets wilt bespreken he' en als ze ervoor open staat: met knuffel. Maar thats's it!
Afgelopen week nog
Er zat mijn jongste dochter duidelijk iets niet lekker. Dat uit zich in een stuurs gezicht, amper iets zeggen en als ze iets zei had ik het gevoel dat ze wel kon huilen. O jee, dacht ik gelijk, er is iets mis aan het liefdesfront. Vervolgens ging ik peuteren, zoals je het noemt
. Is er iets? "Neehee". Echt niet? "Nee echt niet". Ik zie het! (ondertussen zette ik het wel expres dikker aan, om duidelijk te maken dat ik haar ook een beetje aan het plagen was. Toen ze hier weer op antwoordde dat er niets was heb ik tegen haar gezegd dat ze altijd kan vertellen als er iets aan de hand is en heb haar verder met rust gelaten.
Afspraak gemaakt
Bedankt voor de reacties.
Ik heb gisteren een afspraak gemaakt met onze dochter. Ik ga niet meer zo op haar huid zitten en altijd zitten peuteren. Als er echt iets is wat ik moet weten, heeft ze beloofd dat ze het zal vertellen...
Ook ga ik niet meer te veel smsjes naar haar sturen... Ze was duidelijk opgelucht.
'Oef mama! Das leuk om te horen want ik werd soms knettergek van je!'
Ik ga ook echt proberen vol te houden want het was soms ook wel erg... Stom hè.
Jeetje
Smsjes sturen? Waarover dan? Volhouden hoor! Je kind moet haar eigen leven ontwikkelen!
Tirza
Goede beslissing
Een vriendin van mijn dochters wordt ook om de haverklap door haar moeder gesms't. Of gebeld. Dat is écht heel vermoeiend. Even heel negatief gesteld lijkt het zelfs op aandacht vragen. Ik vind het dus verstandig dat je gas terug gaat nemen.
Helemaal eens!
goed dat je het zelf heb aangekaard!
