Tiener op z’n kamer
Ken je dat? De ene dag laat ik los, accepteer ik en geniet ik van die paar momenten per dag dat er leuk contact is met m’n puber (net 16).
De volgende dag maak ik me toch druk om het feit dat hij zoveel op z’n kamer is, vrijwel niks deelt over wat er in hem omgaat en zich afzondert.
‘Joh, laat los. Die van mij zit ook de hele dag boven, dat hoort erbij’. Dat hoor ik altijd om me heen. Vaak hoor ik dan ook dat die puber daarnaast toch van alles doet en onderneemt.
Mijn zoon heeft echter geen bijbaantje, geen sport of andere buiten de deur hobby en geen vriendengroep. Hij gaat naar school (wat goed gaat) en is thuis. Wat hem betreft een prima leven, hij lijkt ook lekker in z’n vel te zitten, is nog jong in gedrag en sociaal wat onhandig. Hij houdt het graag veilig en voorspelbaar en heeft geen behoefte aan iets anders. Zegt hij (ik denk dat dit te maken heeft met ‘angst voor het nieuwe’). Op z’n kamer doet hij schoolwerk, bouwt knikkerbanen en maakt daar edits van, kijkt filmpjes, heeft online contacten (die hij niet kent irl) en doet af en toe een game.
Ja, hij heeft een diagnose ass.
Af en toe neem ik hem mee om iets leuks te doen (bios, pretpark, oid) en dat vindt hij ook leuk, maar dat gebeurt zeker niet wekelijks.
Als ik het zo opschrijf, denk ik weer bij mezelf ‘accepteer dat dit het is en wees blij dat zoon zich oké lijkt te voelen, het fijn heeft op z’n kamer en naar school gaat’.
Toch zoek ik ook geruststelling ofzo. Dat het herkenbaar is. Of dat ik als ouder nog iets kan doen om hem te stimuleren iets buiten de deur te doen (wat ik al probeer en m’n zoon vindt dat heel irritant).
Ik kom er op omdat dit een weekend is zonder plan. Hij vindt het fijn en doet het liefst niks, behalve hangen. Ik krijg er jeuk van en trek m’n eigen plan.
Enige herkenning?
Magister is een leuke indicatie, maar niet altijd helemaal actueel. Wel handig voor de lestijden maar qua cijfers zegt het (dus blijkbaar) niet alles. Bij ‘alle cijfers’ staat hier het gemiddelde of het rapportcijfer tot nu toe, vaak met een datum van de laatste toets.
Je kunt je kind wel vertrouwen aangaande het echte rapportcijfer, de kinderen hebben een uitgebreidere of gedetailleerdere versie van Magister.
Even een voordeel van autisme dat ik laatst ontdekte:
Zoon en ik waren samen ergens op de fiets geweest. Ik bleef nog even kletsen met iemand, dus hij ging alvast naar huis. Later fietste ik zo’n 200 meter achter hem aan (afgesneden route), ook naar huis. Toen zag ik dat hij bij elke afslag netjes zijn hand uitstak!
Aan het begin, ooit, heb ik ze dat gelijk goed geleerd en dat ‘betaalt’ zich nu uit. Ondanks puberteit doet ie dat dus nog steeds super!
Ondertussen denk ik ook vaak: had ik het eerder geweten van z’n ASS dan had ik bij nieuwe situaties gelijk veel meer energie gestoken om het direct goed aan te leren (denk aan: slaapkamer opruimen, ook ‘s morgens tandenpoetsen, bureau gebruiken om aan te leren en niet als opslagplaats, de avond van tevoren schooltas inpakken, iedere dag broodbakje in de vaat, na elke gymles de kleren in de was…)
Maar dit in het verkeer ben ik nou es heel blij mee 😀
Kaas, zo grappig wat jij beschrijft... dat vinger opsteken herken ik zeker niet, maar de zaken waar je meer energie in had willen steken... alles! Nou ben ik er tegelijkertijd ook van overtuigd dat dit gewoon vooral ook het puberbrein is.
Hier ondertussen een blije oudste (17, ass) die met een heel mooi rapport over is naar zijn examenjaar (en eindelijk wat meer verantwoordelijkheid voor school lijkt te nemen). En boze/verdrietige jongste (15, adhd) die het jaar -zoals verwacht- over moet doen (en geen enkele interesse heeft in alles wat naar school riekt).
Iedereen toe aan vakantie! Daarna zien we wel weer verder.. Zittenblijven is over het algemeen niet helpend voor de motivatie, dus dat wordt mogelijk nog een pittige kluif.
Wat zijn jullie vakantieplannen met de tieners?
MamaE schreef op 09-07-2025 om 15:50:
Ik weet niet zo zeer of het met overzicht te maken heeft. Waarschijnlijk gewoon nadruk op niet leuke dingen zoals haar gebit waar van alles mee is en mensen die daar wat van gaan vinden en er aan gaan zitten en zo. En daarna nog de pijn van het bijstellen.
Vooraf paracetamol zou zeker kunnen. De banden niet tegelijk maar om en om bijstellen vind ik een hele goede tip. Of dat mag weet ik niet, ga ik achteraan.
Vannacht wel nog een flinke huilbui gehad, inclusief schuldgevoel over dat ze me geslagen heeft. Ze heeft daarna bij ons geslapen en vanmorgen lekker uitgeslapen en vandaag ging het eigenlijk heel goed.
Ik vind, als meelezer langs de zijlijn, dat jij je kind vaak langs een erg hoge lat legt. Dat deed ik bij de oudste eerst ook en gaandeweg merkte ik bij de jongere kinderen dat ik oudste vaak te hoog had ingeschat. Dat heb ik daarom bijgesteld, ook kijkend naar andere kinderen van haar leeftijd.
Jouw dochter is echt nog helemaal niet zo groot en er wordt enorm veel van haar gevraagd en daarnaast moet ze op meta-niveau dat ook nog op de juiste manier emotioneel verwerken en goed reageren en daar moet ze dan op meta-meta-niveau ook nog weer perfect mee omgaan. Je vraagt echt heel erg veel van haar. Ik vind, veel te veel. Dat je over dingen kan praten met haar wil niet zeggen dat ze dat emotioneel allemaal ook bij kan benen. Dat moet ook helemaal niet hoeven, zij is het kind en hoeft dat niet te kunnen. Het is jouw taak om te zorgen dat ze niet uit de bocht vliegt, dat ze niet onnodig pijn heeft en dat ze hier doorheen komt. Zij hoort de ruimte te krijgen om ongelukkig en boos en verdrietig te zijn, zonder zich steeds te moeten bekommeren om wat dat met mama of papa doet. Dat is jullie pakkie-an, niet het hare.
Vervolgens baal jij wel van alles en daar deal je dan niet altijd even goed mee en dat vergeef je jezelf wel; maar zij moet dat wel kunnen. Het is mooi dat je haar vaak bewondert maar in mijn ogen zou je haar ook veel vaker klein mogen laten zijn. Ze is geen kleine volwassene, ze is een kind. Verbale vaardigheid zegt niks over emotionele ontwikkeling.
Goed artikel
Sporten is heel belangrijk, zeker voor de contacten
’Watleukhier’ reageert ongepast en lijkt me een of andere robot of zo. Ik heb aan forumbeheer gerapporteerd, ik zie dit ‘lid’ namelijk ook in andere topics
Onze vakantieplannen: man en ik werken deze en volgende week nog, terwijl de jongens hun eerste 2 vakantieweken hebben. Oudste werkt 3 avonden per week in de vulploeg. De derde week hebben we allevier vakantie maar we hebben geen specifieke plannen (oudste werkt die week ook). Wij vinden thuis vakantie het fijnste, relaxt. Daarna gaan de jongens 3 weken naar hun vader en hij gaat met ze op vliegvakantie naar hun vaste stek. En mijn man en ik hebben dan nog 2 weken samen vakantie waarin we een paar korte tripjes hebben geboekt.
AnnaPollewop schreef op 15-07-2025 om 15:01:
[..]
Ik vind, als meelezer langs de zijlijn, dat jij je kind vaak langs een erg hoge lat legt. Dat deed ik bij de oudste eerst ook en gaandeweg merkte ik bij de jongere kinderen dat ik oudste vaak te hoog had ingeschat. Dat heb ik daarom bijgesteld, ook kijkend naar andere kinderen van haar leeftijd.
Jouw dochter is echt nog helemaal niet zo groot en er wordt enorm veel van haar gevraagd en daarnaast moet ze op meta-niveau dat ook nog op de juiste manier emotioneel verwerken en goed reageren en daar moet ze dan op meta-meta-niveau ook nog weer perfect mee omgaan. Je vraagt echt heel erg veel van haar. Ik vind, veel te veel. Dat je over dingen kan praten met haar wil niet zeggen dat ze dat emotioneel allemaal ook bij kan benen. Dat moet ook helemaal niet hoeven, zij is het kind en hoeft dat niet te kunnen. Het is jouw taak om te zorgen dat ze niet uit de bocht vliegt, dat ze niet onnodig pijn heeft en dat ze hier doorheen komt. Zij hoort de ruimte te krijgen om ongelukkig en boos en verdrietig te zijn, zonder zich steeds te moeten bekommeren om wat dat met mama of papa doet. Dat is jullie pakkie-an, niet het hare.
Vervolgens baal jij wel van alles en daar deal je dan niet altijd even goed mee en dat vergeef je jezelf wel; maar zij moet dat wel kunnen. Het is mooi dat je haar vaak bewondert maar in mijn ogen zou je haar ook veel vaker klein mogen laten zijn. Ze is geen kleine volwassene, ze is een kind. Verbale vaardigheid zegt niks over emotionele ontwikkeling.
Je reactie raakt me. Omdat ik het niet expres doe, maar het wel lastig blijf vinden om de juiste snaar te raken in de opvoeding.
Ze hoeft van mij niet perfect overal mee om te gaan. Ze mag heus boos en verdrietig zijn om nare dingen. Maar ik vind dat gedrag wel vermoeiend en lastig om mee om te gaan, dat geef ik grif toe. Je punt dat verbale vaardigheid niks zegt over emotionele ontwikkeling klopt heel zeker. En dat speelt bij dochter heel zeker mee; ze is verbaal erg sterk, maar op gebied van emotieregulatie loopt ze echt wel flink achter. En dat blijf ik ook echt wel lastig vinden, om daartussen te schakelen en mee om te gaan. Ja, dat is niet haar probleem, maar dat van mij.
Ik ben het overigens niet met je eens dat ik mezelf wel vergeef en haar niet. Ik vind vergeving in het algemeen vrij lastig. Juist ook voor mezelf, ik veroordeel mezelf regelmatig als moeder. Ook als ik haar gedrag vermoeiend vind, want ik weet dat ze er niks aan kan doen.
Voor wat betreft de beugels; we hebben in overleg met de ortho de banden niet gelijktijdig bijgesteld, maar eerst de ene en een week later de andere ook en dat was voor dochter voldoende om zich gehoord te voelen en minder pijn te ervaren. Dat maakte het voor haar behapbaar. Nog steeds vindt ze het niet leuk allemaal en er is heus nog wel regelmatig even weerstand, verdriet of gedoe, maar over het algemeen gaat het echt wel goed nu. Er is even rust en ruimte voor leuke dingen.
Volgende week gaat dochter op kamp. Daarna gaan we beginnen met medicatie. Dat vind ik wel spannend, omdat ik niet weet hoe ze erop gaat reageren, bijwerkingen etc. Maar ik sta er wel achter. Na de zomer gaat dochter groepstherapie met leeftijdsgenootjes volgen. En nog op minder frequente basis dan afgelopen jaar CGT. Dochter heeft er zelf nog wel wat moeite mee. Ze is een beetje therapiemoe. En ze wil nog steeds niet anders zijn. Nou ja, die medicatie is natuurlijk wel omdat ze anders is, maar heeft hopelijk het effect dat ze minder anders doet en zich minder anders voelt.
En de reeks afspraken voor het onderzoek van jongste valt ook grotendeels in de komende weken. Dan hebben we dat waarschijnlijk medio september afgerond. Wel handig, want rustiger nu bij het onderzoeksinstituut dus wat sneller achter elkaar aan en dan kost het amper schooluren. En verder niks te doen voor hem dus eventuele vermoeidheid kan hij heerlijk uitrusten.
Het scheelt wel veel voor de drukte die gelijk volgend schooljaar begint. En dan kunnen we gelijk vanaf start schooljaar hopelijk ons voordeel doen met de bevindingen.
Evaluna, ik zag in een ander topic jouw goede nieuws voorbijkomen, gefeliciteerd!
MamaE, ik denk dat je misschien moet proberen af te stappen van het idee over elkaar vergeven. Vergeving is m.i. iets wat je doet als iemand jou kwaad heeft gedaan. Maar je dochter kan er niets aan doen dat ze is zoals ze is en dat ze bijbehorend gedrag/reactie vertoont. Ze doet jou geen kwaad, jullie botsen natuurlijk wel eens, maar ze doet geen dingen waar ze je kwaad mee berokkent.
Al de medische en psychologische behandeltrajecten geven haar denk ik wel de overtuiging dat ze ‘niet goed’ is en dat er van alles aan haar ‘gerepareerd’ moet worden. Dat soort dingen ligt m.i. op de loer als je van kinds af aan al van dokter naar dokter gaat.
Mijn (ongevraagde) tip is:
Probeer haar vooral te laten merken dat jullie allemaal goed zijn zoals jullie zijn, dat de doktersbezoeken er voor zijn om haar leven (op termijn) gemakkelijker te maken en dat je het af en toe allemaal wel eens helemaal beu bent. Dan wordt het hoog tijd voor ontspanning en dikke knuffel.
Kaassoufflee schreef op 17-07-2025 om 22:32:
Evaluna, ik zag in een ander topic jouw goede nieuws voorbijkomen, gefeliciteerd!
Dankjewel! Dit is een grote stap naar meer rust in huis. In september nog een keer naar de rechtbank voor de omgang, om daar nu eindelijk eens een dikke streep onder te zetten. Daarna hoop ik dat er zoveel meer rust en ontspanning komt. Bij ons, maar zeker bij dochter. Ik ga er echt vanuit dat haar dat heel veel goed gaat doen.
Mij doet dit al heel veel goed, ik voel me 10 kilo lichter. Geen gedoe meer over vakanties, therapieën en onderwijs. Het voelt nog onwerkelijk. Gister en vandaag al aan het mailen geweest naar instanties, die zijn er ook blij mee, want hij lag overal dwars met klachten.
Op school waren ze al zo wijs om het nieuwe OPP even te bewaren tot september voor een handtekening, want ze wisten dat hij sowieso moeilijk ging doen over de handtekening. Daar zijn ze mooi vanaf 😊
De enige verplichting voor mij is per maand een a4tje informatie per kind om hem op de hoogte te houden. Gelukkig is er chatgpt 🤫
Dochter heeft vakantie en is ontspannen. Kon afgelopen week nog met een vriendinnetje afspreken en dat doet ze dan ook. Dat vind ik altijd knap van haar, dat ze wel contacten kan onderhouden.
