Tiener op z’n kamer
Ken je dat? De ene dag laat ik los, accepteer ik en geniet ik van die paar momenten per dag dat er leuk contact is met m’n puber (net 16).
De volgende dag maak ik me toch druk om het feit dat hij zoveel op z’n kamer is, vrijwel niks deelt over wat er in hem omgaat en zich afzondert.
‘Joh, laat los. Die van mij zit ook de hele dag boven, dat hoort erbij’. Dat hoor ik altijd om me heen. Vaak hoor ik dan ook dat die puber daarnaast toch van alles doet en onderneemt.
Mijn zoon heeft echter geen bijbaantje, geen sport of andere buiten de deur hobby en geen vriendengroep. Hij gaat naar school (wat goed gaat) en is thuis. Wat hem betreft een prima leven, hij lijkt ook lekker in z’n vel te zitten, is nog jong in gedrag en sociaal wat onhandig. Hij houdt het graag veilig en voorspelbaar en heeft geen behoefte aan iets anders. Zegt hij (ik denk dat dit te maken heeft met ‘angst voor het nieuwe’). Op z’n kamer doet hij schoolwerk, bouwt knikkerbanen en maakt daar edits van, kijkt filmpjes, heeft online contacten (die hij niet kent irl) en doet af en toe een game.
Ja, hij heeft een diagnose ass.
Af en toe neem ik hem mee om iets leuks te doen (bios, pretpark, oid) en dat vindt hij ook leuk, maar dat gebeurt zeker niet wekelijks.
Als ik het zo opschrijf, denk ik weer bij mezelf ‘accepteer dat dit het is en wees blij dat zoon zich oké lijkt te voelen, het fijn heeft op z’n kamer en naar school gaat’.
Toch zoek ik ook geruststelling ofzo. Dat het herkenbaar is. Of dat ik als ouder nog iets kan doen om hem te stimuleren iets buiten de deur te doen (wat ik al probeer en m’n zoon vindt dat heel irritant).
Ik kom er op omdat dit een weekend is zonder plan. Hij vindt het fijn en doet het liefst niks, behalve hangen. Ik krijg er jeuk van en trek m’n eigen plan.
Enige herkenning?
Hij heeft een pauze genomen door een best lange wandeling te maken naar een ijssalon. En daarna is hij toch eindelijk begonnen met iets te typen. Zometeen eten en dan morgen (hopelijk zonder voorafgaande drama’s en protesten) weer verder. Hopelijk kan ie dan wat ‘meters maken’. Hij geeft nu in eigen woorden weer wat hij tot nu toe heeft geleerd/gevonden over het onderwerp. Later kan hij dan de diverse teksten gaan ordenen.
@kaassoufflee, wat fijn dat het je zoon in ieder geval gelukt is om te beginnen! Van daaruit krijg je soms dan vaak toch ideeën hoe je verder moet gaan en in mijn ervaring ook een beter inzicht in wat er van je verwacht wordt. Hopelijk komt er vanuit school nog een stuk begeleiding. Het klinkt zo ook allemaal wel erg pittig.
Wat het 18 worden betreft, je kunt je wel goed voorbereiden maar er wordt ook meer van ze verwacht. Ze moeten bijv. zelf een afspraak bij de huisarts of een orthodontist regelen. Mijn zoon kan dat prima maar moet er wel eerst talloze keren aan herinnerd worden. Het gaat een stuk sneller als ik dat zelf zou mogen doen maar dat mag helaas niet. En zo zijn er meer dingen. Voor een kind met ASS of ADHD of een andere aandoening, lijkt me dat best pittig.
Bij onze huisarts mag je wel een afspraak maken voor een ander, zeker voor gezinsleden. Soms is iemand er ook niet (meer) toe in staat. Medicatie ophalen bij de apotheek mag ook door anderen gebeuren, vaak ligt het in een kluisje en kun je dat openen met je geboortedatum.
Ik vind het overigens wel leerzaam en raadzaam om kinderen dit zelf te leren. Dan moeten ze vaker herinnerd worden, maar als je het zelf voor ze blijft doen, leren ze het niet zelf te doen. Wel is het dan nodig om dingen expliciet te maken; vanaf nu regel je zelf je afspraken bij de huisarts/tandarts/ortho etc.
Als mijn zoon het echt niet zou kunnen, dan zou ik het vast wel mogen doen maar dat is niet het geval. En je hebt zeker gelijk dat ze moeten leren het zelf te doen. Bij mijn zoon is het probleem dat hij nogal chaotisch in zijn hoofd is en last heeft van uitstelgedrag. Waar ook een reden voor is. Het vervelende vind ik dat ik er zelf ook steeds om moet denken, dat ik het niet vergeet. Dus dan doe ik het liever zelf zodat ik dat los kan laten😊 Maar goed, wat ik ermee wou zeggen, is dat je niet alles in de hand hebt. Ook al bereid je je nog zo goed voor.
Dochter had vanmiddag de eerste sessie groepstherapie met leeftijdsgenootjes. Vond ze echt wel spannend, maar we hebben haar vertrouwen meegegeven dat iedereen daar autisme heeft en ze dat dus niet uit hoeft te leggen. En dat ze daar allemaal zitten omdat het leven met autisme soms ingewikkeld is.
Gisteravond zei ze in plaats van het gebruikelijke 'ik wil niet', 'ik vind het spannend maar ik ga wel'.
En toen ik haar ophaalde zei ze 'nou mama, sommige kinderen daar zijn wel héél autistisch'. Moest ik wel om lachen. Maar ze vond het oké om er te zijn en de begeleidster was erg aardig. En ze had de nodige herkenning ervaren, dus ze snapt nu wel waarom ze daar zit.
Beide zonen waren vanmiddag in gesprek met iemand die vroeg hoe het op school ging. Zegt diegene richting de jongste: “Ah, dus je fietst er wel goed doorheen” Zegt mijn oudste: “Ik ook wel, maar dan met tegenwind..”
Haha, hij heeft wel gelijk.
@MamaE, fijn dat je dochter groepstherapie kan krijgen! En dat ze erheen durfde te gaan, dat is ook best knap. Het schijnt goed te kunnen helpen, mooi dat het er is.
Door het leven fietsen met tegenwind...ik vind het een mooie metafoor en helemaal kloppend.
Ik vind het ook fijn dat dochter sinds de medicatie zoveel minder weerstand laat zien bij allerlei dingen en veel makkelijker over kleine frustraties heen kan stappen. Dat maakt haar leven ook wat lichter en alle tegenslagen makkelijker te dragen.
Afgelopen weekend had ze wel nog even een enorme huilbui. Veel verdriet om van alles en ook wel schuldgevoel, maar de boosheid bleef weg en ze doet zichzelf geen pijn meer, waardoor we er meer rust is en we er beter over kunnen praten en tot de kern komen en ze zich ook meer gezien en gehoord voelt.
Uiteindelijk zag ze zelf ook wel dat ze een mooie ontwikkeling door aan het maken is en zei ze 'misschien ben ik toch wel een beetje trots op mezelf'. En terecht meisje, je werkt er zelf ook heel hard voor.
We kregen vandaag de bevindingen n.a.v. het onderzoek van de jongste zoon (15): hij heeft ook ASS.
Het verklaart veel. We weten nu beter waarom (onder/door welke omstandigheden) hij kan ‘imploderen’ of ‘op slot gaan’. Daar kan hij onder begeleiding aan gaan werken (signalen herkennen en erop leren reageren), maar eerst gaat hij waarschijnlijk alleen psycho-educatie volgen. Anders is het wel erg veel voor in het examenjaar.
We zaten net met z’n vieren aan tafel te eten vanavond, toen het ter sprake kwam. Zegt oudste: “Nou, dan moet papa ook maar even bekeken worden..!” Met een big smile, jongste beaamde lachend dat hij dat ook al had gedacht. Want ja, twee kinderen met ASS en moeder heeft het niet, dan is de kans best groot dat de vader het heeft doorgegeven. Eerlijk: het zou me niet verbazen als m’n ex het ook heeft. Het zou ook wel een en ander verklaren uit onze relatie.
Het maakt voor mij allemaal niet uit, het is zoals het is en het is helemaal oké, de liefde is er niet minder om.
Kaassoufflee schreef op 10-09-2025 om 19:14:
We kregen vandaag de bevindingen n.a.v. het onderzoek van de jongste zoon (15): hij heeft ook ASS.
Het verklaart veel. We weten nu beter waarom (onder/door welke omstandigheden) hij kan ‘imploderen’ of ‘op slot gaan’. Daar kan hij onder begeleiding aan gaan werken (signalen herkennen en erop leren reageren), maar eerst gaat hij waarschijnlijk alleen psycho-educatie volgen. Anders is het wel erg veel voor in het examenjaar.
We zaten net met z’n vieren aan tafel te eten vanavond, toen het ter sprake kwam. Zegt oudste: “Nou, dan moet papa ook maar even bekeken worden..!” Met een big smile, jongste beaamde lachend dat hij dat ook al had gedacht. Want ja, twee kinderen met ASS en moeder heeft het niet, dan is de kans best groot dat de vader het heeft doorgegeven. Eerlijk: het zou me niet verbazen als m’n ex het ook heeft. Het zou ook wel een en ander verklaren uit onze relatie.
Het maakt voor mij allemaal niet uit, het is zoals het is en het is helemaal oké, de liefde is er niet minder om.
Bijzonder Kaas, ook twee kinderen met ASS. Fijn dat hij begeleiding kan krijgen. En heel mooi hoe je het behapbaar houdt voor hem.
Hier was mijn ex man helemaal emotioneel toen beide jongens de diagnose kregen. Hij herkende zoveel gedrag van zichzelf als kind bij hen terug. Hij denkt ook dat hij ongediagnosticeerde ASS heeft.
Mijn beide jongens maken weer een sprongetje. Voor het eerst zijn ze na het avondeten nog de deur uitgegaan om te stunten.
Fijn dat je duidelijkheid hebt, daar kan je verder mee!
Ik heb al een poosje niet meegeschreven, maar mooi te lezen dat je dochter zoveel profijt heeft van medicatie MamaE.
De vakantie is hier vrij rustig voorbij gekabbeld, geen druk van school, soms wel verveling, maar ook lekker op vakantie geweest. Nu is school weer begonnen. Dochter was er heel gespannen voor, maar eigenlijk doet ze het ontzettend goed. Ze heeft een extra bus door verhuizing, maar ze stapt tot nu toe redelijk ontspannen in de bus. Geen paniekaanvallen nog gezien.
Zo fijn, ik merk dat ik er gewoon energie van over hou. Het slurpte altijd zoveel energie weg die paniekaanvallen. Hopen dus dat dit doorzet 🤞
Wat ontzettend fijn Evaluna. En dat dus zelfs met extra reistijd begrijp ik!
Kaassoufflee schreef op 10-09-2025 om 19:14:
We kregen vandaag de bevindingen n.a.v. het onderzoek van de jongste zoon (15): hij heeft ook ASS.
Het verklaart veel. We weten nu beter waarom (onder/door welke omstandigheden) hij kan ‘imploderen’ of ‘op slot gaan’. Daar kan hij onder begeleiding aan gaan werken (signalen herkennen en erop leren reageren), maar eerst gaat hij waarschijnlijk alleen psycho-educatie volgen. Anders is het wel erg veel voor in het examenjaar.
We zaten net met z’n vieren aan tafel te eten vanavond, toen het ter sprake kwam. Zegt oudste: “Nou, dan moet papa ook maar even bekeken worden..!” Met een big smile, jongste beaamde lachend dat hij dat ook al had gedacht. Want ja, twee kinderen met ASS en moeder heeft het niet, dan is de kans best groot dat de vader het heeft doorgegeven. Eerlijk: het zou me niet verbazen als m’n ex het ook heeft. Het zou ook wel een en ander verklaren uit onze relatie.
Het maakt voor mij allemaal niet uit, het is zoals het is en het is helemaal oké, de liefde is er niet minder om.
Wat een mooie en liefdevolle houding, dat had ik mezelf en ons meisje ook zo gegund.
Ik vond het toen écht heel erg en heb dat in totale wanhoop en verdriet midden in de nacht op het forum lopen spuien. Ik voelde me ook heel schuldig naar haar toe.
De liefde werd er inderdaad niet minder om, maar er waren en zijn wel zorgen.
Inmiddels is er meer berusting. Ze is goed zoals ze is en samen vinden we onze weg wel.
Ik hoop dat je zoon het kan accepteren en iets heeft aan psycho-educatie.
Ik merk dat het gebrek aan acceptatie heel vermoeiend is (geweest).
als neurodivergentie geen nut had gehad was het al lang en breed weg geëvolueerd.
Zolang we neurodivergentie als 'beperking' zien ipv added value met een handleiding in de maatschappij gebruiken we de diversiteit niet naar volle potentie.
Een roos is een roos, geen mislukte tulp, uedereen weet dat je een roos anders moet behandelen maar samen wordt het een mooi boeket.
Mooi geschreven Ysenda.
