Verhuizen, puber niet blij
Hallo, wij hebben een huis gekocht, twee dorpen verder op zo'n 3 km afstand van ons huidige huis. De kinderen blijven op hun huidige school en behalve een nieuw adres en een andere kamer verandert er niets in hun leven. Onze zoon (14 jaar) vindt het prima en kijkt ook wel uit naar de verhuizing.
Onze dochter(12 jaar) is op z'n zachtst gezegd niet blij. Ze wil niet verhuizen en geeft als reden dat ze haar vriendinnen zal missen.Haar vriendinnen ziet ze elke dag op school. Sterker nog, ze gaat iets dichter (2 km) bij school wonen, dus ze hoeft minder ver te fietsen.
De vriendinnen die ze nog heeft van de basisschool zijn naar het voortgezet onderwijs op een andere locatie gegaan en ze heeft niet zo veel contact met ze. Alleen via de What's App. En dan nog. Ze wonen maar 3 km verderop, geen wereldreis.
Zelfs de grootte van haar kamer blijft hetzelfde en ze mag het zelf inrichten en opknappen. Volgens haar voelt het huis niet goed en zal ze zich er nooit thuis voelen. Ik heb haar gevraagd wat wij en zij eraan kan doen om zich toch enigszins thuis te voelen en de verhuizing wat dragelijker te maken. Maar niets helpt volgens haar. Ik begrijp dat dit best een drama voor haar is en wil ook niet zomaar over haar gevoelens lopen. Zien wij nog iets over het hoofd of hebben jullie nog ideeën hoe hiermee om te gaan?
Ik moet er wel bij zeggen dat ze dit schooljaar naar het voortgezet onderwijs is gegaan, dus al een grote verandering in haar leven heeft. Speelt dat misschien ook mee?
drama?
Het ís geen drama, ze máákt er een drama van volgens mij.
Verhuizen is natuurlijk niet leuk, maar iedereen gaat toch weleens verhuizen? Al die mensen komen er over heen, dus zij ook! Zo erg is het ook weer niet. Er is niemand ernstig ziek of zo.
Ik zou er geloof ik niet te veel aandacht aan besteden. Want het klinkt alsof zij als haar gevoel (en dat kan veel zijn, als je twaalf bent), nu aan die verhuizing op gaat hangen.
Mijn dochter had dat met haar konijn dat dood was gegaan. Helemaal met haar gevoelens op de loop gaan. Geen aarde meer voelen.
Naar mijn ervaring kun je het beste zo droog mogelijk reageren op zulke emoties. Niet ontkennen, maar ook niet in meegaan.
'Tjonge, wat rot voor jouw, dat jij je zo voelt.' Dus niet : 'Wat rot voor je dat we gaan verhuizen.'
En dan een paar helpende gedachten formuleren, die je kunt verwoorden tegen haar. Bijvoorbeeld: 'Nu is het even moeilijk, maar over een tijdje weet je niet beter.' 'Het is wel fijn om een nieuwe kamer te krijgen.''
Het is net als met een kind dat niet alleen durft te gaan slapen. Als je er dan naast gaat zitten, zeg je eigenlijk: 'Je hebt gelijk, alleen slapen is heel eng, om te slapen heb je mama nodig.' Zoals je beschrijft dat je op je dochter reageert zeg je tegen haar: 'Je hebt gelijk dat je het niet leuk vindt, het is ook heel erg, wat is dit toch moeilijk voor je.' En dan zal ze nog meer met haar emoties op de loop gaan.
dat gevoel
Had ik ook direct bij het lezen van dit bericht: er wordt een drama gemaakt. Je moet goed bedenken dat alles van je aandacht geeft, dat groeit.
Je kunt wel niet over haar gevoelens heen willen lopen maar je hoeft ze ook niet in een broeierig warm potje te doen en er steeds weer water bij te gieten. Dat is dan weer het andere uiterste.
Dus, inderdaad focus hooguit op de positieve dingen en laat haar verder met rust als ze steeds over de negatieve dingen praat. Hooguit een bevestigend knikje, thats it.
Verandering = geen drama
Veel kinderen hebben moeite met veranderingen, ik zeg altijd tegen mijn kinderen, wen er maar aan, het leven IS één grote verandering.
Anders zou het geen "leven" genoemd worden, want "leven" = "beweging".
En als het anders gaat dan je gepland hebt, laat je dan meebewegen met het "leven".
Het heeft totaal geen zin om je te verzetten tegen de beweging in.
Je kunt beter een creatieve oplossing zoeken, hoe het nu verder kan gaan.
B.v. Als je vriendinnen nu wat verder weg wonen, kunnen ze beter een nachtje blijven slapen als ze langs komen.
of je houdt meer tijd over om te Wath's Appen want je bent veel korter onderweg van school naar huis.
Klein grapje:
Je kunt altijd nog aanvoeren, we hebben er over gedacht om naar Amerika te gaan emigreren, maar toen we dit huis zagen, zijn we van dat idee afgestapt.
grapje van Jasam
Dat grapje van Jasam zou ik erin gooien 
vraagje
Hoe kun je twee dorpen verderop gaan wonen en maar 3 km verder? Ik breek mijn hoofd daar al een poosje over. Als ik één dorp verder ga wonen woon ik 4-8 km verder 
Dalarna
Niet alle dorpen zijn 3km breed.
maar
er zijn nu eenmaal kinderen die heel veel moeite hebben met verandering. Ik heb er ook zo een. had altijd last van heimwee zelfs al gingen we een midweek naar een huisje in Apeldoorn. ze had een prinsessenkamer tot haar 9e want ze wilde niet dat haar eigen kamertje anders zou worden, ondanks dat kinderen haar uitlachten om de roze kleur. Huilen toen de tuin werd veranderd...enzovoort.
voor zo iemand is een verhuizing een heel heftige gebeurtenis. hoe je het ook aankleed, het 'drama' is pas over als je in het nieuwe huis zit. tot die tijd blijft het iets waar ze erg tegen op ziet, hoe leuk je het ook gaat maken. nieuwe inrichting, nieuwe kleuren zoals zij het wil...klinkt goed maar zou bij mijn dochter pas helpen als ze een tijdje definitief over is naar haar nieuwe kamer.
Ik weet niet of jouw dochter net zo is als de mijne, of dat het 'aanstelleritis' is. Bij mijn dochter zou ik het wel benoemen, maar niet te veel nadruk op leggen. Het is nu eenmaal zo, en ja het is niet zo fijn voor haar maar we moeten er door heen. een andere optie is er niet. Eindeloze discussies gaan je niet helpen, er is niets wat je kunt zeggen dat haar kan doen omslaan naar enthousiast en blij over de verhuizing.
Bedankt...
....voor het meedenken. Onze dochter is inderdaad nogal een dramaqueen. Toch wil ik ook haar gevoelens serieus nemen. Ik zal jullie advies volgen en wat minder aandacht geven aan haar klachten. Misschien moet ze gewoon aan het idee wennen, net als de dochter van Elske. Ze liet mij gisteren overigens weten dat ik me maar beter kan voorbereiden op de hordes vriendinnen die ze heeft uitgenodigd om het nieuwe huis te bekijken. Voor een kind dat op de basisschool bijna geen vrienden en vriendinnen had, wat een ommezwaai. Ik heb haar gezegd dat ze van harte uitgenodigd zijn, gezellig!
Dat wonen in Amerika ziet ze wel zitten . Ze heeft een stukje gelezen over een jaar studeren in de VS en gek genoeg wil ze wel gaan als ze klaar is met de Havo. Nu alleen nog een sponsor vinden.
Ha ha, die afstanden tussen dorpen. Wij wonen aan de rand van het dorp. Er zit een lange weg tussen ons dorp en het dorp waar we gaan wonen. Aan die lang weg ligt het dorp tussen die twee dorpen in. Dit is de randstad, dus de afstanden zijn gewoon wat kleiner. De mensen uit mijn omgeving vinden het al heel wat dat mijn dochter 6 km door de polder moet fietsen naar school en 3,5 km naar haar pony.
haha klopt
In de randstad lopen dorpen soms bijna in elkaar over..
Stof tot nadenken
Leuk dat ze America wel ziet zitten.
Er gelden dus andere regels voor haarzelf dan voor jullie.
Voor haar is 3 km te ver.
Maar jullie zouden het er wel mee eens moeten zijn als zij de beslissing neemt 7500 km verderop te gaan werken en wonen.
Ach
Dat is des pubers, regels gelden voor andere mensen, voor jou zijn er altijd tig uitzonderingen. Bovendien is een puber nog altijd het middelpunt van zijn eigen universum
Gaat wel over
Mijn dochter vond het ook vreselijk om te gaan verhuizen (200 meter verderop!). Hoewel we van een te krap huis met minituintje naar ruim huis met megatuin gingen en ze een grotere kamer kreeg, vond ze het gewoon niet leuk. En dat heeft ze nog lang volgehouden. Jaren. Maar inmiddels vindt ze dit huis toch leuker. Ik denk dat ze gewoon lang heeft moeten wennen.
skik
Niet zo raar
Ik snap het wel een beetje. Van huis veranderen kan ook al best een grote stap zijn zelfs als je maar 3km verderop gaat wonen. Jaren geleden verhuisde ik van flat a naar flat b. Stonden ook niet ver van elkaar en flat b was zelfs groter en objectief gezien beter dan flat b. De beslissing ook gelijk genomen en ik was helemaal blij. Tot de week voor de verhuizing. Toen vond ik het zo erg dat ik flat a moest verlaten en ik zou in flat b nooit zo gelukkig worden en waarom had ik dit toch gedaan? Ik was echt heel verdrietig en vond het heel erg om te verhuizen; zelfs al zat er maar 1km tussen. Ook net na de verhuizing heb ik nog een hele poos heimwee gehad naar flat a. Uiteindelijk gewend aan flat b en ik achteraf denk ik zeker dat verhuizen de juiste beslissing was maar op het moment zelf vond ik het echt zo erg om mijn vertrouwde, fijne huisje te verlaten. Ik had echter uiteindelijk nog zelf de beslissing genomen en kon het niemand kwalijk nemen Ik kan me dan ook best voorstellen dat je dochter het gewoon niet leuk vindt. Ook aan een huis kan je zeer gehecht zijn en zeker als je al niet van veranderingen houdt is het niet leuk.
Schiet me opeens te binnen dat mijn jongste dochter toen ze zo rond de 5 was een keer enorm heeft gehuild omdat we een nieuwe bank hadden gekocht want de oude bank zat zo lekker en hoe moesten we ooit wennen aan een nieuwe bank Ook geen kind wat van veranderingen houd. Nog steeds niet. Ze vindt het altijd vervelend als dingen anders gaan dan 'normaal'
