Zoon 17. add en zelfmoordgedachten
hallo allemaal,
Ik ben toch wel ten einde raad nu. Zoon van 17, niets lukt tot nu toe, school en stage en bijbaan..alles is mislukt tot op heden. Hij heeft 2 bijbaantjes gehad en bij beiden ontslagen, we komen niet achter de reden. Hij liegt overal over en vermoedelijk neemt hij ook geld weg van zijn ouders.
Hij staat sinds gister met lege handen , is dus weer ontslagen.
Hij dreigde mij afgelopen week dat hij zijn keel ging doorsnijden , omdat hij ergens niet heen mocht. Ik heb hem aangesproken op het feit dat ik dit erg intimiderent vindt en dat hij hier niet mee dient te dreigen.Er volgde een gepsrek waarin hij vertelde dat het geen deigementen zijn, het gaat de laatste maanden vaak door zijn hoofd dat hij er een eind aan wil maken.
Ik ben ZO geschrokken. Ik heb voor de kerst de HA gebeld en kan vanmiddag terecht. Hij heeft beloofd mee te komen voor hulp. Echter sprak ik hem net en hij WIL en GAAT niet mee. Ik weet dat ik dit niet ga winnen en dat hij dus geen hulp wil. Ik ga zelf wel naarde HA met dit verhaal.
De jongen lijkt erg ongelukkig omdat niet lukt. Hij verliest ook altijd persoonlijke dingen als telefoon en tot 2x toe een nieuwe Itouch. Zijn verwachtingen liggen hoog en vraagt het maximale van ons, zowel financieel als emotioneel. Hij woont bij zijn vader, beiden kunnen elkaar niet meer verdragen en mijn ex is zo uitgeput van zijn gedrag.
Nog iets, totale verwaalozing van zijn kamer, we vonden oude pizzas in de kledinkast, blikjes met urine verstopt, chaos chaos chaos.
Je moet hem onder de oduce duwen anders gaat hij zuur de deur uit. Tanden poetsen, nee hoor. Zo jammer allemaal en ik zie hem afglijden. Wat kan ik in hemelsnaam doen als hij geen hulp wil, waartoe kan ik minj wenden behalve de HA?
Dankje voor he tlezen, ik heb zo hard hulp nodig voor mijn zoon, mijn ex en mezelf.
Hoe verder, iemand raad?
Fijne dag allemaal en groetjes van een hopeloze moeder
Liekje
Ik hoop, nee verwacht eigenlijk, dat de huisarts meteen contact op zal nemen met de GGZ, liefst de crisisdienst. Zoals je zelf al merkt gaat dit echt niet goed zo. Neem het jezelf niet kwalijk dat je hier anderen, hulpverleners dus, bij betrekt tegen je zoons wil in. Wat jij beschrijft is teveel en te zwaar voor jou. En tegelijk is het een grote schreeuw om hulp van jouw zoon. Het doet mij al pijn om dit te lezen, want wat zal hij zich rot en waardeloos en wanhopig voelen. Ik kan mij voorstellen dat jij als moeder radeloos bent.
Belangrijk nu, en ik hoop dat je dit nog bijtijds leest: ga bij jezelf na of je hem nu alleen kan en durft te laten. Hij weet immers wat jij gaat doen en hij wil dat niet. Als je twijfelt, zorg dan dat er iemand in huis is in de tijd dat jij weg bent. Misschien zijn vader? En dat die persoon steeds in dezelfde kamer is als je zoon. Praten hoeft niet, maar wel er zijn.
Kan je niemand regelen en durf je hem niet alleen te laten, ga dan niet weg. In dat geval zeg je de afspraak bij de huisarts af. In plaats daarvan ga je raad vragen bij de GGZ, afd crisis.
Is dit voldoende zo? (Ik blijf ff on line hier.)
Onyx
Ach
Ik wens je heel veel sterkte. Dit is heftig voor jou, je man en je zoon. Toch lees ik er ook wel manipulatief gedrag uit. Hij weet exact hoe hij jullie moet kneden. En doet dat ook met succes. De chaos is een feit en dat er hulp moet komen ook. Ik wens je heel veel sterkte. Laat je weten hoe het was?
Je kan ook zelf de crisisdienst bellen als je zoon dreigt met suïcide.
Inderdaad laten beoordelen...
Liekje, wat een heftig verhaal...Eea kan misschien best manipulatief zijn maar je kunt dit als moeder zelf niet altijd goed inschatten lijkt mij. Dus moet inderdaad de huisarts je zoon laten beoordelen door iemand van de GGZ/Lentis of er acuut suicidegevaar is of niet. Mensen kunnen plannen hebben maar niet acuut suicidaal zijn en dit een hele moeilijke inschatting. En als het niet acuut is dan heb je ook hulp nodig voor hem/heeft hij zelf hulp nodig, ik hoop dat je huisarts je doorverwijst, het is wel moeilijk als hij zelf niet wil op vrijwillige basis. Tot zijn 18e kun je hem min of meer nog dwingen, maar na zijn 18e niet meer, dat is een groot probleem in Nederland. Tenzij iemand dus een acuut gevaar is voor zichzelf dan kun je hem gedwongen laten opnemen (na een beoordeling) en dan wordt er gekeken in hoeverre dit verlengd wordt of niet.
Heel veel sterkte, ik hoop dat er actie wordt ondernomen door de huisarts,
Oregano.
Lieve liekje,
Wat zou ik graag mijn verhaal hier neerschrijven, met je van gedachten wisselen. Wat een herkenning voor mij. Het feit dat niets lukt, de totale verwaarlozing, de depressiviteit, het 'vechten tegen de bierkaai'. Gelukkig kampt mijn zoon (nog) niet met zelfmoordgedachten, maar dat is dan ook het enige verschil met jouw zoon.
Vanwege herkenning kan ik mijn verhaal niet aan dit forum toevertrouwen, maar weet dat ik met je meeleef, jouw verhaal voor 100% herken en je heel, heel veel sterkte wil toewensen. En geef niet op meid! Het blijft je kind.
Liekje, nog even dit.
Ik lees mijn verstuurde bericht nog even door en realiseer me dat ik helemaal geen antwoord heb gegeven op jouw vraag.
Mijn zoon is de 18 jaar al gepasseerd en ik (wij als ouders) hebben geen enkele invloed meer op eventuele hulpverlening. Hij is een aantal malen bij de GGZ geweest, maar daar werd bijzonder geheimzinnig over gedaan, zowel door de GGZ als door zoonlief. We geven hem wel raad wat te doen, maar alle goede voornemens ten spijt komt er niets van terecht.
Sinds hij een jaar geleden 18 is geworden realiseer ik me dat hij de volwassen leeftijd wel heeft bereikt, maar in wezen nog heel, heel veel zorg nodig heeft.
Moeilijk
Als je kind die leeftijd heeft, is het erg moeilijk om hem te dwingen. Door de hulpverlening wordt hij als volwassene beschouwd. De enige mogelijkheid is volgens mij ten eerste een gesprek met de huisarts. Geef duidelijk aan dat het fout loopt en vraag hem contact opnemen met de hulpverlening. Zij kunnen alleen ingrijpen als je zoon een gevaar voor hemzelf of zijn omgeving is. Als hij wordt behandeld als crisis geval, dan heeft hij niet te kiezen, dan wordt hij opgenomen.
Dat zal niet meevallen ook voor jullie niet, maar is waarschijnlijk de enige oplossing.
Misschien ben je al bij de huisarts geweest, maar ook al wil je zoon niet mee, zelf gaan en aandringen op hulp.
Sterkte!
Vragen
Ik ben het geheel eens met de andere posters hier, maar wil toch nog iets toevoegen. Ik zou als moeder navragen bij de werkgevers waarom hij is ontslagen, misschien levert dat wat op. Verder zou ik toch zelf dan maar zijn kamer bijhouden. Weer helemaal lekker opruimen en schoonmaken. Wellicht dat dat ook een wat prettiger gevoel in zijn hoofd geeft, iedere ochtend kleding van zijn kamer weghalen zodat hij in ieder geval schoon aan moet doen. Even een tijdje betuttelen dus, gewoon om dat stukje in ieder geval goed te laten lopen, hopelijk is dat, en eventueel gesprekken met een huisarts of therapeut een oplossing. En wellicht is een coach aan huis iets, wij hebben hem ook gehad naar aanleiding van een andere ouder hier op ouders online die deze tip gaf en onze zoon heeft hier veel aan gehad. Heb voor de zekerheid even op zijn site gekeken en het is voor jongeren tot 22 jaar. Ik weet niet of het mag maar noem de website maar gewoon; www.esencocoaching.nl
