zoon toont geen initiatief maar lijkt niet ontevreden
Er zit me iets niet lekker wat betreft een van mijn kinderen. Zoon van 17 is moeilijk vooruit te branden, altijd al een beetje zo geweest dus het zit in zijn aard denk ik. Hij onderneemt zelf niks, heeft wel een aantal hobby's die hij oprecht leuk vindt, maar pas is gaan doen toen wij hem veelvuldig hebben aangemoedigd of zelf hebben opgegeven. Evenzo met bijbaantjes, iets gaan doen met vrienden etc. Hij gaat ook nog graag met ons, zijn ouders, en jongere broertje op stap.
Hij maakt beslist geen ongelukkige indruk, maar is wel onzeker en gesloten. Op school gaat het ook niet denderend, qua cijfers dan. Er zijn recentelijk wat acties geweest waarin hij zich heeft laten meeslepen in activiteiten die hij uit zichzelf niet zou ondernemen, met vervelende gevolgen. Onderhand wordt het echt tijd dat hij zich gaat verdiepen in wat hij zou willen na het eindexamen , maar ook daarin onderneemt hij geen énkele actie (zit nu in het voorlaatste schooljaar, mocht hij overgaan).
Ik heb al geprobeerd hier hulp bij te vinden maar de school/mentor geeft niet echt thuis, en een afspraak met een praktijkondersteuner is hier geen doen want de wachttijden zijn absurd. Wie heeft ook zoiets aan de hand gehad of weet wat we zouden kunnen doen om het kind een beetje op gang te helpen?
Ik kan mij vinden in jouw zoon, ik was zelf ook zo. Alleen als jong meisje is dat “schattig” of “verlegen” en kom je daar op de middelbare school mee weg. Ik ben zelf wat jonger dan de meeste reageerders, daarom heb ik wat recentere kennis van de middelbare school nu. Het is echt vreselijk, ik ga het niet schattiger neerzetten, het is echt Hell. Of je nou miss perfect bent of meer het probleemkind van je klas, je hoort constant dat je niet goed genoeg bent, als je een 10 hebt dan moet het een 10+ zijn. Hiervan worden vaak ouders beschuldigd, maar ik kan alle ouders die ik ooit zo heb gekend op een hand tellen, het komt echt van die scholen af.
Ik herken als ik terugkijk twee coping mechanismes. De ene puber heeft een super volle agenda en zoekt validatie en liefde buiten school waar dat ook beschikbaar is, de ander keert in zichzelf en vind thuis in rust zichzelf terug. Waarschijnlijk doet jouw zoon het tweede. Ik was ook heel blij als ik klaar was met school en thuis zat, dan kwam ik daar eindelijk uit, dan kon ik mijzelf uiten zonder oordeel of kon ik fouten maken en daarvan groeien. Voor mij was het niet leven maar overleven, en mogelijk staat daarom die automatische piloot aan dat hij niet zoveel zelf regelt. Ik deed ook geen sport of bijbaan omdat, dat weet ik nu, in deze modus overlevingsmodus stond omdat voor mij de middelbare school best traumatisch was, voor mij was school al te veel. Omdat ik goede cijfers haalde en blij overkwam kon ik op een “normale“ manier mijn middelbare school afmaken.
Ik ben zelf HSP en HB, en ga ik vaak tegen de stroom in, het boeit me dan ook niet wat een ander doet of hoe je je leven per se zou vormgeven volgens anderen, dus hij kan ook va zichzelf blij zijn zonder dat hij het doet zoals het hoort. Voor het vanuit zichzelf weinig doen, voor mij was het heel fijn als iemand iets voordoet, soms snap ik echt de meest voor de hand liggende dingen niet en is het fijn om af te kijken, misschien snapt hij niet hoe je de bankapp moet instaleren? Daarnaast kan je tegenwoordig zo ongelofelijk veel studies kiezen dat ik pas eind klas 6 het zeker wist, maar ik snap hier zeker zorgen omdat hij hier nog niet over na lijkt te denken.
Ik schijf dit wel vanuit een uniek perspectief, als iemand die op een van de strengste gymnasia onderwijs heeft gevolgd, waarvan zelfs mijn haar uitviel van de stress die vooral veroorzaakt werd door de school en de werknemers zelf, en niet door ouders of toetsdruk. Veel vriendinnen zijn in een vorm van therapie gegaan om alles te verwerken. Nu zit ik op een universiteit en heb ik wel een te gekke bijbaan en hobby’s, veel komt nu wel uit mijzelf, en ik spreek dagelijks met vriendinnen. Ik leef nu echt 😊
Vanuit mijn hart hoop ik dat deze jongen gewoon eigenwijs tegen de stroom inloopt en gewoon vergeetachtig is, maar omdat je zelf al twijfelt, zou ik echt een goed gesprek met hem voeren over school, vriendschappen en hoe alles echt gaat. Ik zou pas over therapie/ onderzoek beginnen als hij zelf aangeeft dat hij ergens tegenaan loopt. Ik hoop voor jou zoon voor een mooie toekomst, hoe dat er ook uitziet.
" Of je nou miss perfect bent of meer het probleemkind van je klas, je hoort constant dat je niet goed genoeg bent, als je een 10 hebt dan moet het een 10+ zijn. Hiervan worden vaak ouders beschuldigd, maar ik kan alle ouders die ik ooit zo heb gekend op een hand tellen, het komt echt van die scholen af."
Ook uit de rest van je bericht blijkt dat jij het beroerd getroffen hebt met je middelbare school, en dat is heel akelig. Maar het gaat wel te ver om de lijn door te trekken naar "de middelbare school". Mijn dochter zit momenteel in 3 VWO en daar gaat het echt niet zo.
Temet schreef op 07-06-2023 om 08:23:
" Of je nou miss perfect bent of meer het probleemkind van je klas, je hoort constant dat je niet goed genoeg bent, als je een 10 hebt dan moet het een 10+ zijn. Hiervan worden vaak ouders beschuldigd, maar ik kan alle ouders die ik ooit zo heb gekend op een hand tellen, het komt echt van die scholen af."
Ook uit de rest van je bericht blijkt dat jij het beroerd getroffen hebt met je middelbare school, en dat is heel akelig. Maar het gaat wel te ver om de lijn door te trekken naar "de middelbare school". Mijn dochter zit momenteel in 3 VWO en daar gaat het echt niet zo.
Natuurlijk, daar heb je helemaal gelijk in, veel hebben ook een prima tijd op school, en dat mag ook benadrukt worden. Mijn bericht is meer bedoelt om een perpectief te schetsen van wat er mogenlijk achter de schermen kan spelen waardoor zoon misschien extra graag thuis is, of weinig initiatief toont. In mijn omgeving zijn er best veel jongvolwassen die een nare ervaring of schooltrauma hebben overgehouden aan de middelbare school, en nu dringt het bij veel mensen door hoe belangrijk het is om te praten en aan elkaar te vragen hoe het echt gaat op school,ook over de dingen die je liever niet zegt, dat de middelbare school niet altijd een feestje of de beste tijd van je leven hoeft te zijn, en dat het voor sommige pas daarna komt. Ik hoop dat deze jongen een prima tijd heeft op school en het hoeft niet persee zo intens te zijn als dit toch een factor is die beinvloed, maar ik miste het perpectief dat de omgeving, in speciaal de school zelf, dit ook kan beinvloeden.
troelahoep schreef op 22-05-2023 om
Hij heeft wel vrienden en heeft wel sport en scouting, maar dat hebben wij allemaal geregeld in het verleden. En dat lijkt hij helemaal prima te vinden, maar ik vind die houding zo langzamerhand niet meer prima.
Maar overziet jou zoon wat hij daarvoor moet doen en welke stappen hij daarvoor moet nemen? En durft hij dat? Durft hij kenbaar te maken dat hij niet weet hoe?
Is hem geleerd hoe hij dat moet doen? Is er gevoelsmatig ruimte, om aan te geven als hij dat niet kan? Iets wat lijkt op onwil, daar kan iets heel anders onder zitten....add, autisme, depressie....noem maar op.
Je gaf ook aan dat je het ' awkward' vind om aan je zoon te vragen of hij eenzaam is.
Heel eerlijk, als ik dat lees, dan vraag ik mij wel af hoeveel 'ruimte' er is, om over dat soort gevoelens te mogen praten in jullie gezin. En dat lijkt mij op zich al gevoelsmatig moeilijk en eenzaam.
Juist in deze tijd komt onze generatie juist tot de conclusie dat hier meer ruimte voor moet komen binnen het gezin. Juist het belang voor de binnenwereld van je kind, dus hoe het zich voelt , over nadenkt, wat het moeilijk vindt....juist dat is zo van belang om in verbinding te blijven.
Maar als je dat zelf al 'awkward' vindt.....is er dan ruimte voor je kind om dit bespreekbaar te maken?
lieflieveheersbeestje schreef op 07-06-2023 om 15:50:
[..]
Natuurlijk, daar heb je helemaal gelijk in, veel hebben ook een prima tijd op school, en dat mag ook benadrukt worden. Mijn bericht is meer bedoelt om een perpectief te schetsen van wat er mogenlijk achter de schermen kan spelen waardoor zoon misschien extra graag thuis is, of weinig initiatief toont. In mijn omgeving zijn er best veel jongvolwassen die een nare ervaring of schooltrauma hebben overgehouden aan de middelbare school, en nu dringt het bij veel mensen door hoe belangrijk het is om te praten en aan elkaar te vragen hoe het echt gaat op school,ook over de dingen die je liever niet zegt, dat de middelbare school niet altijd een feestje of de beste tijd van je leven hoeft te zijn, en dat het voor sommige pas daarna komt. Ik hoop dat deze jongen een prima tijd heeft op school en het hoeft niet persee zo intens te zijn als dit toch een factor is die beinvloed, maar ik miste het perpectief dat de omgeving, in speciaal de school zelf, dit ook kan beinvloeden.
Ik roep al veertig jaar als mensen zeggen dat de middelbare schooltijd de mooiste tijd van je leven is “alsjeblieft niet zeg!” Voor veel kinderen is het een moeilijke tijd waarin ze te maken hebben met hun razende hormonen, sociale situaties die niet altijd leuk zijn, prestatiedruk… en dan nu ook nog de doffe ellende die social media heet.
Ik werk trouwens op het VO en ik zie de druk toch vooral vanuit de leerlingen zelf komen, meer dan rechtstreeks vanuit school of ouders. Toch de maatschappelijke tendens dat alles maakbaar moet zijn?
AlisonH schreef op 10-06-2023 om 10:53:
[..]
Ik roep al veertig jaar als mensen zeggen dat de middelbare schooltijd de mooiste tijd van je leven is “alsjeblieft niet zeg!” Voor veel kinderen is het een moeilijke tijd waarin ze te maken hebben met hun razende hormonen, sociale situaties die niet altijd leuk zijn, prestatiedruk… en dan nu ook nog de doffe ellende die social media heet.
Ik werk trouwens op het VO en ik zie de druk toch vooral vanuit de leerlingen zelf komen, meer dan rechtstreeks vanuit school of ouders. Toch de maatschappelijke tendens dat alles maakbaar moet zijn?
Ik wilde net zoiets schrijven. Het is een romantisch beeld, geschapen door een niche-Hollywoodgenre. Ik zie de druk ook vooral vanuit de leerlingen zelf, die juist vanuit druk buitenaf op de een of andere manier móeten presteren. (maar misschien onderschat ik mijn collega’s danig. Ik werk op zo’n gymnasium trouwens.) Die druk ik sinds Corona wel verdwenen trouwens. Op de een of andere manier is de ‘verplichte’ wens om de beste/hoogste/ingewikkeldste studie met de heftigste ingangsexamen te ‘moeten’ (want als je het eventueel kan dan schijn je dat te moeten willen) doen, wel verdwenen.
