zoon valt op jongens
Gisteravond was ik gezellig met oudste eventjes boodschappen doen; op de terugweg zegt hij (15 jaar): ik weet niet hoe ik het zeggen moet maar ik val op jongens.
Ik heb direct gezegd: dat maakt toch helemaal niks uit! En dat meen ik ook; zijn geluk staat voor op en ik heb geen oordelen over homosexualiteit.
En toch.....heb ik een knoop in mijn maag. En niet omdat ik tegen homo's ben, absoluut niet, maar wel omdat ik weet dat zijn toekomst gewoon een moeilijkere weg gaat zijn want het is lang niet overal geaccepteerd. En ik wil dat ons kind gewoon gelukkig is en die moeilijkere weg niet hoeft te belopen. Ik heb ook echt nooit een seconde gedacht dat hij eventueel op jongens zou vallen; het is geen 'stereotype homo' zeg maar.
En heel egoïstisch gedacht: ik was graag oma geworden later; hij zou een super leuke vader zijn. En die kans is nu natuurlijk een stuk kleiner. En ja, ik weet het, dat is egoïstisch gedacht maar ik kan mijn gevoel niet uitschakelen helaas.
Ik merk dat ik behoefte heb aan ervaringen uitwisselen met andere ouders; voor mijn gevoel draag ik nu een geheim met me mee want niemand mag het nog weten (ook mijn man niet). En dat voelt wat verstikkend.
-Augusta- schreef op 31-12-2023 om 18:30:
[..]
Ik heb wel homo's in mijn vriendenkring maar niet binnen mijn familie (behalve nu dus mijn kind). Wel hebben we net als jij van kleins af aan dingen tegen de kinderen gezegd waaruit bleek dat alles nog kon en alles prima was. Het was dus ook regelmatig een onderwerp. Mijn kind was ook pas 13 toen het vertelde op iemand van hetzelfde geslacht verliefd te zijn.
En ik zou het ook helemaal prima vinden als het biseksualiteit werd, en nu homoseksualiteit ook prima, maar ik moest blijkbaar toch wennen en vond het toch even... niet alleen maar leuk. Vanwege de redenen die diverse mensen hier noemen (bezorgdheid; mogelijke intolerantie die je kind nog tegen zal komen; het kinderen krijgen toch anders/ wellicht lastiger, etc). Ik ben wel super blij dat mijn kind zichzelf is en zich vrij voelt. Het is voor mij het belangrijkst dat mijn kinderen gelukkig zijn.
Dat je er allerlei gevoelens bij hebt en niet alleen maar positieve, dat is zoals het is. Om de een of andere reden keek ik niet erg ver in de toekomst dus had ik dat niet. Maar ik snap je heel goed. Het betekent echt wel iets voor je kind en voor zijn perspectief en ervaringen in het leven. Daar helpt geen politieke correctheid van individuen en acceptatie van ouders aan.
Pippeltje schreef op 30-12-2023 om 23:46:
Het is toch ook een beetje vreemd als je tegen je kind zegt "Je hoeft je nog niet in een hokje te plaatsen, ga maar lekker experimenteren' op het moment dat hij/zij uit de kast komt? Dat zou juist opgevat kunnen worden alsof die ouder hoopt dat het toch nog anders uit zal pakken...echt geen fijne opmerking lijkt mij, maar misschien vatten anderen het anders op.
Tja, je kunt het op allerlei manieren opvatten. Maar het houdt wel de weg open dat een kind nog kan wisselen, en weer wisselen, naar hoe het uitkomt zonder dat zijn ouders gaan klagen van ja nou dit weer.
Overigens zie je wel degelijk dat kinderen (en volwassenen) nog switchen, alleen niet iedereen doet dat. Aangeven dat je alles OK vindt lijkt me helemaal niet fout, als het overkomt als niet serieus nemen zou dat jammer zijn.
Overigens roepen wij dat ook, ga gerust eens wat rondscharrelen, ongeacht met welk geslacht trouwens. Maar niet elk kind wil dat en dat is ook prima. Wij geven iedere scharrel die wil een bordje eten en we zien ze wel komen en vaak ook weer gaan. En soms blijven.
Ik heb nog het meest moeite met het koppig vrijgezel willen blijven van een van de kinderen, dat lijkt mij jammer maar het is zijn leven natuurlijk. Ik zou hem liefde gunnen maar het is aan hem, en hij zit daar niet op te wachten. Eigenlijk is het dan net zo denigrerend om te zeggen ”dat komt nog wel” maar toch doe ik dat. Ik zou hem graag gelukkig zien met een partner en kinderen terwijl hij daar helemaal niet op zit te wachten. Het blijft lastig om kinderen de ruimte te geven zichzelf te zijn (voor mij, jullie zijn daar hopelijk beter in).
AnnaPollewop schreef op 03-01-2024 om 10:38:
[..]
Tja, je kunt het op allerlei manieren opvatten. Maar het houdt wel de weg open dat een kind nog kan wisselen, en weer wisselen, naar hoe het uitkomt zonder dat zijn ouders gaan klagen van ja nou dit weer.
Overigens zie je wel degelijk dat kinderen (en volwassenen) nog switchen, alleen niet iedereen doet dat. Aangeven dat je alles OK vindt lijkt me helemaal niet fout, als het overkomt als niet serieus nemen zou dat jammer zijn.
Overigens roepen wij dat ook, ga gerust eens wat rondscharrelen, ongeacht met welk geslacht trouwens. Maar niet elk kind wil dat en dat is ook prima. Wij geven iedere scharrel die wil een bordje eten en we zien ze wel komen en vaak ook weer gaan. En soms blijven.Ik heb nog het meest moeite met het koppig vrijgezel willen blijven van een van de kinderen, dat lijkt mij jammer maar het is zijn leven natuurlijk. Ik zou hem liefde gunnen maar het is aan hem, en hij zit daar niet op te wachten. Eigenlijk is het dan net zo denigrerend om te zeggen ”dat komt nog wel” maar toch doe ik dat. Ik zou hem graag gelukkig zien met een partner en kinderen terwijl hij daar helemaal niet op zit te wachten. Het blijft lastig om kinderen de ruimte te geven zichzelf te zijn (voor mij, jullie zijn daar hopelijk beter in).
Dat is natuurlijk ook projectie vanuit jezelf. Sommige mensen kunnen zich niet voorstellen dat je alleen ook gelukkig kunt zijn. Ik ben zelf best lang vrijgezel geweest en vond dat helemaal prima. Ik heb destijds ook best lang gewacht met mijn relatie wereldkundig te maken aan mijn omgeving, omdat ik dacht dat mensen meteen de bruiloft zouden gaan plannen bij wijze van spreken.
MamaE schreef op 03-01-2024 om 11:33:
[..]
Dat is natuurlijk ook projectie vanuit jezelf. Sommige mensen kunnen zich niet voorstellen dat je alleen ook gelukkig kunt zijn. Ik ben zelf best lang vrijgezel geweest en vond dat helemaal prima. Ik heb destijds ook best lang gewacht met mijn relatie wereldkundig te maken aan mijn omgeving, omdat ik dacht dat mensen meteen de bruiloft zouden gaan plannen bij wijze van spreken.
Ja, natuurlijk is dat projectie vanuit mezelf! Dat zijn je verwachtingen over hoe je je kinderen op zou willen zien groeien altijd. Die kinderen zitten daar meestal totaal niet op te wachten. Ik kan me best voorstellen dat iemand alleen gelukkig is, maar deze zoon is niet zo geschikt om alleen te leven. Vindt hij zelf ook, maar tegelijk vindt hij een partner ook te ingewikkeld, dus voor hem zou samenwonen met vrienden het beste passen. Of op zichzelf maar wel met veel contacten met vrienden. Het lijkt me alleen jammer als hij nooit de ervaring heeft van een liefhebbende partner, dan hoeft hij daar nog niet gelijk mee te gaan wonen.
