Zus heeft gruwelijke woedeaanvallen.
Ik weet dit is Ouders.nl maar ik post hier in naam van mijn vader. Mijn moeder heeft ons verlaten dus hij staat er bijna alleen voor. Intussen ben ik al twentig en steek ik heel vaak een handje toe. Maar de laatste tijd is het onmogelijk om nog een normaal gezinsleven te hebben. Dit door mijn zus van vijftien.
De problemen begonnen vorig jaar. Op een bepaalde moment weigerde ze naar school te gaan. De reden was pesten maar volgens de leerkrachten was er van pesten weinig sprake. Ze word aanzien als een lieve en behulpzame meid maar hier thuis zet een totaal andere toon op. Ze weigert mee te helpen in het huishouden. Haar eigen kamer opruimen kan niet. Of de afwas doen is al teveel. Als we het toch vragen slingert ze naar ons hoofd "Het is altijd voor mij." een totaal foute stelling. Ze is enorm lui, ze slaapt tot 11u iedere dag en bij het wakker maken voor het middageten schiet ze uit haar krammen en begint ze vloeken en te tieren dat ze nog moe is. 'S avonds zit ze wel gemakkelijk tot middernacht of langer op de computer. De laatste maanden ging het op school helemaal niet. Ze liep weg daar en weigerde thuis toen weer naar school te gaan. Uiteindelijk is ze enkel door haar leeftijd kunnen over gaan naar het volgende jaar.
Maar het ergste van allemaal zijn haar woedeaanvallen. Die kunnen op elk moment onaangekondigd gebeuren. Maar meestal begint dit als iemand een opmerking heeft. "bvb. Is je huiswerk al gemaakt?". Dan springt ze richt, slaat ze met deuren. Gooit voorwerpen naar ons. Dreigt er mee medicatie te nemen of uit het raam te springen. Ze schreeuwt dat ze ons zal aangeven voor kindermishandeling. Als we rustig met haar willen praten dan speelt ze muziek waardoor we er geen woord meer tussen krijgen. Ze gilt zonder reden. Loopt weg. En probeerde zelf een aantal keren mijn vader aan te vallen met een mes. Achteraf heeft ze er altijd spijt van en dan spreken we af dat het niet meer mag gebeuren en gebeurt het de volgende keer toch.
Mijn vader kan het op dit moment niet meer aan. En ik intussen ook niet meer; Dus vraag ik, wat kunnen we doen?
Hulp
zo snel mogelijk hulp zoeken: maatschappelijk werk,huisarts,morgen gelijk bellen.
ik zie hier een diep verdrietig ongelukkig pubermeisje wat geholpen moet worden.
Al gebeurd
Is al gebeurt. Helpt niet. Ze is al opgenomen in het ziekenhuis en al weer ontslagen. Tot 4 maal toe.
Belgie of nederland?
Zit jij in Belgie of Nederland? Hier zou geen ziekenhuisopname volgen, maar gezinstherapie en/of tijdelijke uithuisplaatsing in een crisiscentrum.
Gaat ze inderdaad niet naar school? Dan heb je in Nederland zo de leerplichtambtenaar op je dak.
Ze zal best slecht in haar vel zitten, maar een mes trekken gaat over alle grenzen heen en dat mag echt niet gebeuren. Gedraagt ze zich buitenshuis wel goed? Dan kan ze zich dus wel beheersen en aanpassen aan andermans grenzen, alleen doet ze het thuis niet. Maatschappelijk werk is hier echt niet voldoende. Ik zou gespecialiseerde (gezins)therapie zoeken, die is er wel voor ontsporende pubers. De huisarts kan misschien wel verwijzen naar zoiets. In Nederland heb je bijvoorbeeld vestigingen van De Waag, die hebben een gespecialiseerde behandeling voor deze situaties.
Compassie
Inderdaad net als Sus-Anne zie ik hier een verdrietige ongelukkige puber die zich niet begrepen voelt en mogelijk een depressie heeft door de afgelopen jaren die voor jullie allemaal zwaar moeten zijn geweest zonder moeder. Dan komt er ook veel op de schouders van kinderen terecht en dat kan een vervelend gevolg hebben als je kindertijd zo abrupt afgenomen wordt.
Mijn eerste stap zou zijn om de eisen aan haar helemaal terug te schroeven. En aan te geven dat je graag wil dat het goed met haar gaat. Met veel geduld vragen wat zij voor ideeen heeft om haar leven weer op te pakken.
Die school zou ik ook willen beoordelen. Pesten is geen grapje en leerkrachten zijn niet altijd degenen die het doorhebben. En misschien is het wel een leugentje om bestwil maar duidelijk is dat ze zich daar niet op haar plaats voelt. Ik zou het verder niet in opnames e.d. zoeken dat is nu geweest en levert niets op blijkbaar.
Er zijn ook websites voor depressieve jongeren waar je anoniem kan meedoen. Vraag eens aan haar wat zij al doet om zich weer een beetje bij elkaar te krijgen. Geef haar vooral het idee dat het om haar gaat en om haar leven. Jullie kunnen nu even niets van haar eisen dat geeft alleen maar gedoe. En ' heb je je huiswerk gemaakt' is vooralsnog een achterhoedegevecht waar niemand vrolijk van wordt. Misschien kan ze samen met jullie zich verdiepen in een andere school die meer aansluit bij haar belangstelling.
En mogelijk heeft ze ook iets aan een leuke hobby samen met anderen. Maar vooral veel geduld van de kant van je vader en van jezelf. En de weg hieruit kan zijn dat je haar zoveel mogelijk steunt in het hernemen van de controle op haar eigen leven. Is er geen tante of ander vrouwelijk familielid die af en toe met haar iets kan doen? Een ijsje eten, samen haar kamer opruimen zonder haar te veroordelen, haar spullen voor school regelen. Orde aanbrengen fysiek kan ook helpen om orde in je hoofd te krijgen en soms hebben mensen veel steun aan een beetje begrip en praktische hulp daarbij. En.. is ze lichamelijk wel in orde, laat dat door de huisarts uitzoeken inclusief gehoor en zicht. Mogelijk dat ze iets onder de leden heeft dat gecombineerd met haar verdriet haar energie wegneemt. Dan denk ik aan pfeiffer of misschien wel een schildklieraandoening.
