18 jarige inwonend voor 6 maanden

6 maanden?

Wat denk je. Ik ga hier in 6 maanden even de opvoeding van moeder verbeteren? Er is geen feitelijke standaard wat een kind zou moeten presteren in het huishouden. Dat gaat al doende en met afspraken al gaande. Bovendien zou ik het vooral overlaten aan zijn vader.
Bovendien zit deze jongen in de examenklas. Dat geeft wel wat extra spanning. Daar wil je ook niet nog eens de spanning van een eisende stiefmoeder bovenop.

Dus mijn advies: laat die jongen met rust. Kijk hooguit of je hem wat speels en vrijblijvend kunt laten meedoen met dingen als koken en opruimen, boodschappen doen, schoonmaken. Vooral samendoen.
En vraag eens hoe hij het thuis gewend is? Doet hij zijn was in de wasmand, heeft hij een wasmand op zijn kamer. Hoe gaat het met bedverschonen. Misschien verrast hij je wel en doet hij meer dan je nu op afstand inschat.

weining, in overleg

Hm, mijn kinderen kunnen ook weinig. Dat komt door mijn eigen luiheid, in combinatie met een man die heel veel voor ze uit handen neemt.
Koken kunnen ze dus ook nauwelijks.
Wat ik zou doen is eerst met je man overleggen hoe jullie het minimaal willen zien, en wat de ideale situatie zou zijn.
Daarna praat je man met hem, eventueel met jou erbij (maar neem het gesprek niet over), en evalueren ook soms. Probeer het vooral gezellig te houden! Elkaar wat gunnen.

Minimaal kan bijvoorbeeld zijn: op twee vaste dagen in de week meehelpen afruimen / afwassen (of afwasmachine inruimen), plus eens in de twee weken koken (in het begin met hulp) plus eigen spullen zoveel mogelijk mee naar de eigen kamer nemen. Vuil goed in de algemene wasmand, dan wordt het gewassen. Na het wassen zelf opvouwen (of eventueel strijken).
Maximaal is: een uitgebreid schema voor 3 volwassenen die ieder dus evenveel moeten doen (in het begin met hulp). Maar dit is misschien helemaal per se wenselijk of gezellig.

Mijn kinderen zijn 16 en bijna 18 en doen nagenoeg niets in huis. Wel soms opruimen in huis (op verzoek). We hebben laatst bedacht dat we het schema weer eens in gaan voeren zodat mijn man niet álles in huis hoeft te doen.

Irritatie

Je man schuift de verantwoordelijkheid af op jou. Dat irriteert je maar daar kun je niets van zeggen en niets aan doen en dan schuif je je irritatie door naar deze jongen.

Nou

Ik zou er een gezellige boel van proberen te maken. Opvoeden moet je aan zijn vader overlaten, ook als die 60u werkt. Jij hebt met de vader iets uit te zoeken, niet met de jongen, echt niet.

No way

dat ik alles ga doen en overnemen en de zoon van mijn partner ga verplichten om van alles te doen voor een half jaar. Recept voor de grootste ruzie. Man mag minder gaan werken en meehelpen. Jij bent de ouder niet en je gaat niet in het halve jaar waarin hij examen moet doen even 18 jaar opvoeding inhalen.

Of je man nu wel of niet minder gaat werken: jij doet lekker niks in huis als hij, je man dus, thuis is. Wie wat doet bepalen die twee lekker zelf.

Overigens vind ik het niet efficiënt als 1 persoon in een gezin eigen wasjes gaat draaien. Ophangen en opvouwen is een ander verhaal.

Hmmmm

Je hebt geen eigen kinderen en daarom weet je het niet, zeg je. Maar ondertussen sta je bol van de verwachtingen (wat hij allemaal zelf moet kunnen, zoals jij het vroeger wel zelf kon) en oordelen (de jeugd van tegenwoordig kan weinig/niets meer zelf). En lijk je te vinden, zoals AnneJ al opmerkt dat je moet gaan opvoeden. Niet aan beginnen, zou ik zeggen. Ik zou wel verwachten dat de vader in dit geval ervan uitgaat dat het zijn kind en dus primair zijn verantwoordelijkheid is. Prima als hij je vraagt mee te doen in de zin dat je binnen de taakverdeling die jullie hebben ook hem incalculeert bij wat jouw taken zijn (dus als jij in jullie huishouden de was doet, dat je die van hem ook meeneemt) maar hij kan niet zonder overleg bij jou de zorg voor zijn kind neerleggen.

Tegelijk: het is dus niet voor niets dat hij midden in een eindexamenjaar verkast en ik zou alles op alles zetten dat hij het eindexamen goed doorkomt. Dus: eigen bed afhalen en lakens in de was doen, kamer een beetje bijhouden, kleding in de was doen. Eigen wasjes draaien, zou ik net als Triva ook niets vinden. Eten zouden wij vooral samen doen en als het eens zelf moet als jullie niet thuis zijn: mijn pubers vinden een afbakpizza voor zoiets een goed idee, een gebakken ei op brood, een hele lading tosti’s, of een kant en klare maaltijdsalade. Die gaan echt geen aardappels koken en vlees bakken. De 18-jarige hier zou ook niet weten hoe dat moet.

Kortom, ik zou inzetten op een zo rustig en gezellig mogelijk half jaar en niet op het halen van het examen.

En ja, een extra persoon in huis is best wel wat, maar hé, het is maar een half jaar. Tenzij hij een probleemkind is, maar dat noem je niet, dan zou het wel eens een lang half jaar kunnen zijn.

dat belooft wat

"Met alle respect wat kunnen de jongvolwassenen weinig. Dat was anders 20 jaar geleden toen ik 18 was deed ik erg veel bij moeders en ben op mezelf gaan wonen, maar dit ter zijde. Overleg, overleg, en nog eens overleg vind ik beetje wat overtrokken."
Nou, dat belooft wat! Deze jongen is een andere persoon dan jij, bovendien ook nog eens gescheiden ouders, hij zal niet voor niets tijdelijk bij zijn vader worden gedumpt.
Mijn advies: kom niet in zijn kamer, voor je humeur. Hij verschoont zijn eigen bed (je kan hem er best aan herinneren, maar het is aan hem), als hij z'n kleding in de wasmand gooit worden ze gewassen, anders niet. Hij pakt zelf z'n stapeltje schone kleren en stopt het in zijn kast.
Niet te veel dus. En ga hem vooral niet opvoeden en vergelijken met jezelf.
Ik heb met hem te doen.

Alleen de eigen kamer

Ik zou er voor zorgen dat dat half jaar heel fijn en gezellig wordt, zodat die zoon daar later een leuke herinnering aan heeft. Laat hem zich lekker concentreren op zijn eindexamen, zorg dat hij tijd heeft voor de broodnodige ontspanning. Hem zijn eigen bed laten verschonen en zijn kamer bij laten houden lijkt me wel iets dat hij zelf moet doen, maar verder doe jij gewoon wat je altijd doet, of beter nog, je man laat zijn handjes ook eens wapperen. Je gaat die zoon niet in dat halve jaartje opvoeden, aan het werk zetten, hem onwelkom laten voelen en frictie veroorzaken met de moeder, want dan wordt het een lang, naar half jaar.

skik

elastgirl

Wat begin je met veel negativiteit! Als je dat bij je draagt en dus ook in huis ventileert wordt het een zeer onaangenaam half jaar voor de jongen, vol van conflicten. Want hij kan niet in 6 maanden hetzelfde worden als jij 20 jaar geleden.
Eigen kamer eigen kamer laten zijn, daar zelf ook niet komen, niet schoonmaken etc. en de boel echt aan hem overlaten, dat zou ik zeker doen.
Maaltijden toch zoveel mogelijk samen, ook al is dat wellicht nieuw voor je als je man zoveel werkt en niet samen met jou kan eten. Alleen als je er zelf niet bent zal hij voor zijn eigen maaltijd moeten zorgen. Daar kun je hem wel advies bij geven en zorgen dat er wat klaar ligt in de diepvries of zo. Voor jezelf gaan koken en dan bedenken dat hij ook zelf voor zijn eten moet gaan zorgen, ik kan me niets ergers voorstellen.
Ondertussen zorgen voor een rustige studieplek voor hem, kijken wat hij nodig heeft om te ontspannen, en zorgen dat hij als hij dat wil kan vertellen hoe het is gegaan die dag. Meestal praten jongeren niet zoveel als je er rechtstreeks naar vraagt, maar ik vond samen de afwas doen een ideale gelegenheid om bij te praten.

Tsjor

situatie bij moeder

Als een ingewikkelde financiële situatie bij moeder de oorzaak is van het moeten verkassen, dan kan vader wellicht nog bekijken wat daaraan te doen is. Stel dat moeder een bijstandsuitkering krijgt, dan verandert er op financieel gebied heel veel als haar zoon 18 wordt en hij de jongste is. De voordeurdelersregeling is ook de reden waarom veel te veel jongeren rond hun 18de het huis uit worden gezet.
Mocht dat het geval zijn, dan wordt het tijd om vader, moeder en zoon om de tafel te zetten, alle regelingen te bekijken die hen aangaan en te bekijken of er mogelijk andere praktische oplossingen zijn.
Een jongere die als een hete aardappel tussen moeder, een afwezige vader en een onwillige stiefmoeder heen en weer wordt geschoven, ik vind dat eigenlijk niet kunnen en vooral een probleem van de volwassenen om hem heen.

Tsjor

Mooi Tsjor

Inderdaad, dat zijn de dingen die ertoe doen. Het zou mooi zijn als TS zichzelf een beetje kan zien als coach dit half jaar. Vader zal misschien niet heel veel bij (kunnen) dragen in dat opzicht met zo'n lange werkweek.

Maar eerst maar eens beginnen met het gezellig proberen te maken en niet ontmoedigd raken of geïrriteerd als de jongen zich opsluit op zijn kamer met zijn telefoon. Ik heb zelf twee pubers die we momenteel nauwelijks zien, veel bij vrienden en vriendinnen, en anders thuis op hun kamer. Dat schijnt erbij te horen. Leuk is anders, maar dwingen 'gezellig' beneden te zitten werkt nogal averechts.

Gezellig

Ik zou het vooral gezellig gaan maken en de jongen het gevoel geven dat hij welkom is.
En gewoon als het nodig is even vragen of hij wil helpen/zijn schoenen in de gang wil zetten/servies in de keuken wil zetten/was in de wasmand etc etc.
Gewoon vragen werkt hier het best.

Elastigirl

“vader werkt tussen 60-80 uur per week en wil dat ik (bijna) alles op mij neem”

Volgens mij heb jij een heel ander probleem. Zie het als een kans! Het kan in huis een stuk gezelliger worden met die jongen erbij. Maak er een gezellig half jaar van. Van je partner moet je het niet hebben zo te lezen...

Helemaal anders

Ik krijg de neiging om je te adviseren om het joch tot op het bot te verwennen, zo negatief kom je over. Begin even helemaal anders. Verwacht niets. Vergelijk hem niet met jezelf vroeger. Stel open vragen. Toon belangstelling in hem: hoe gaat het? Wat zou hij zelf graag willen in dit half jaar? Op basis van de antwoorden ga je pas verder denken. Niets zelf invullen.

Wat wil je weten?

Oké, dus je mag je van je partner niet met zijn zoon bemoeien. Wat is dan nu nog je vraag? Wat maakt het uit als je hier leest dat een gemiddelde achttienjarige wel of niet kan koken? Ik zou het eten gewoon met die jongen zelf overleggen. Dan kun je samen een regel instellen. Maar ook dan bemoei je je met hem. Dus je partner is eerst aan zet. Wat vindt hij dat zijn zoon moet doen in huis? Want dat is volgens mij je vraag.

snap ik niks van

'1. finantiele issue met zijn moeder: jongen is in het begin van januari jarig, dat maakt dat kinderbijslag pas over 3 maanden komt en jongen geen "studietoelage" krijgt maar zijn moeder vraagt wel 100 euro kost school. hij vind dat oneerlijk en denkt bij vader meer geld te krijgen, dat bestrijd mijn partner.'
Ik snap er niks van. Wat moet er voor school betaald worden in die drie maanden? En moeder krijgt eind december dan nog de kinderbijslag, daarmee overbrug je toch drie maanden?Als ze de tegemoetkoming scholieren wil aanvragen, dan begint die drie maanden nadat zoon 18 is en dat valt gelijk met het einde van de kinderbijslag. Waarom wordt dat vertaald naar de gedachte dat zoon meer geld zou krijgen van vader? Hij hoeft voor de havo toch niet ineens te gaan betalen? Wat een non-probleem!

'2. moeder thuis doet alles voor hem. regel was 3x per week koken, praktijk niets.' Als ik niet thuis ben om te koken moesten de kinderen ook bij mij zelf koken (ik had wel alle spullen in huis gehaald). Maar ik zou niet op de bank kunnen gaan zitten en dan een kind laten koken. Eventueel zou het dan samen koken worden. Vreemde regel. En voor jezelf: houd je gewone programma aan en als je er niet bent, dan moet hij zelf koken.

'3. zoon hoeft de school niet af te maken, en vind het niet belangrijk om te slagen. de school na havo die hij wil betreden is ook zonder havo diploma te betreden. gelukkig bestrijd mijn partner dat. cijfers zijn belabbert, van slagen is nu geen sprake.'
Dat kan een mega-vechtpunt worden met veel stress. Gelukkig weet hij wat hij wil na zijn opleiding. Zoek het feitelijk even uit, is er wel of geen HAVO-diploma voor nodig? Nu lijkt het een welles-nietes-spelletje. Wat betreft HAVO, dan zou ik het op 'eer' gooien. en kijken naar de vakken die ook voor de vervolgopleiding belangrijk zijn. Nederlands en rekenen komen overal terug, engels ook vaak. Dus alles wat hij daar nu van mee kan pakken levert hem straks minder stress op. Een vervolgopleiding van minimaal MBO-2-niveau levert ook een startkwalificatie op, dus daar is niets mis mee, zeker niet als hij daar zelf voor gemotiveerd is.
Even afstemmen met vader: hoeveel spanningen is dit punt jullie waard?

'7. uit vorige langdurige bezoeken is gebleken als er geen afspraken zijn dan loopt het meteen spaak. de zoon komt om 17:30 uit zijn kamer loopt naar keukenaanrecht en vraagt aan mij is er geen eten.' Antwoord? 'Nee, nog niet'. De gedachte dat ieders leven te regelen valt met afspraken (met pubers) is ook vreemd. Maar je weet waar het spaak gaat lopen, (plus ene paar dingen die je nu nog niet kon vermoeden) dus het is vooral zaak daar zelf op voorbereid te zijn. Wil je zelf om 17.30 eten? Dan roep je hem als hij nog niet opgedoken is. Of je stelt voor om samen te beginnen (help me maar even). Of je noemt een tijd waarop jij wil koken en eten klaar hebt.
Het is een ander mens, geen te leiden projectiel dat je met afspraken en goed programmeren in de hand kunt houden.

Als vader zelf afwezig is (en dat is dus anders dan schoolvakanties), dan kan hij niet van jou verlangen dat er iemand in huis loopt waar jij je niet mee mag bemoeien. Je wil zorgen dat het enigszins acceptabel verloopt allemaal. Jullie komen elkaar tegen, dus ergens zal er toch wel enige bemoeienis nodig zijn in de zin van 'wil je je tas wegzetten' of zoiets onbenulligs.

'Ik voel mij in een squeez gedrukt worden tussen ja het zijn kinderen van mijn partner maar ik ik ben er ook nog.' Ben je wel betrokken geweest bij de beslissing dat zoon bij jullie komt wonen? Wellicht moet je nog even terug: wacht even, ik heb nog geen 'ja' gezegd.' En dan een voorwaarde stellen: op de dagen dat jij er niet bent moet vader zorgen dat hij eerder thuis is om met zoon samen te eten. Of zoon op die dagen te leren om eten te koken.

Tsjor

Moeilijk

Kun je zelf geen half jaar ergens anders gaan wonen? Dan moet vader tenminste zijn verantwoordelijkheid nemen in plaats van alles op jou af te schuiven, dit terwijl je je nergens mee mag bemoeien. Is het allemaal al in kannen en kruiken en ben jij bij die beslissing betrokken?
Ik snap ook wel dat zelf een half jaar verdwijnen niet realistisch is maar eigenlijk zou dat moeten kunnen en zou je partner eventuele problemen die dan ontstaan op moeten lossen.

Puur praktisch: probeer er met zo min mogelijk verwachtingen in te gaan. Hij is jou niet, de tijden zijn veranderd en wat hij allemaal zou moeten kunnen volgens jou is niet relevant. Wat mijn eigen achttienjarige deed toen ze nog thuis woonde, naast studeren voor haar examen: eigen kamer netjes houden, was zelf in de was gooien en opruimen, bed afhalen en weer opmaken, beneden haar troep niet laten slingeren en af en toe koken. Vond ik meer dan genoeg. Maar ik heb ook een hulp.

een achttienjarig jongen in huis

Daar zou ik ook niet echt blij van worden, met eigen kinderen is dat soms al een wat lastige periode. Jongens zijn op die leeftijd vaak nog echte pubers met onhebbelijke gewoontes zoals daar zijn; het leegeten van de provisiekast, een spoor van gebruikte sportkleding achterlaten, her en der gebruikte natte handdoeken laten slingeren, laat en luidruchtig thuiskomen. En dan mag je ook nog de vieze was sorteren met als dieptepunt de vieze onderbroeken brrrr

Maar goed je bent een vrouw dus je hebt het maar te doen, zo is dat helaas nog steeds tegenwoordig. Je bent ook nog moreel verantwoordelijk om alles in goede banen te leiden want het is een ander mens en geen te leiden projectiel zoals Tsjor reeds opmerkte. (hoogstwaarschijnlijk is het een ongeleid projectiel) Je man werkt al 60 tot 80 uur, hij heeft het al zo zwaar (pfff)

hier

Even gewoon praktisch: mijn zoon van 18 deed vorig jaar eindexamen vwo. Hij zat op een school die twee uur reistijd kostte. Wat ik van hem vroeg:
- zijn was in de wasmand
- opgevouwen was in zijn kast leggen
- vuilniszakken buiten zetten (bovenhuis)
- op schoolvrije dagen (behalve in examentijd): afwas doen of opbergen, 1x in het weekend koken, soms een boodschapje
- zijn kamer bijhouden (deed hij niet)

Ja is niet veel maar hij had het druk zat. Het lijkt me dat dit niet onredelijk is.

Onze puber-af

Wat zoal hier gebeurt: Ik zeg wanneer ik zijn beddengoed ga wassen, dan haalt hij zelf af en maakt zijn bed zelf op. Wasgoed komt gevouwen naar hem, hij doet het in de kast (anderen laten het liggen en pakken van de stapel wat ze nodig hebben). Verder bemoei ik mij niet met zijn kamer (opruimen/schoonmaken).
Verder verwacht ik dat ik weet of ze mee-eten, we eten op een vaste tijd, dus ze weten hoe laat ze aan tafel moeten komen (krijgen nog wel een seintje x-tijd voor we eten). Wie geen werk of school heeft zorgt dat de vaatwasser wordt leeg geruimd. En je eigen vaat in de vaatwasser zetten.
Verder op aanvraag eventeel een klusje hier of daar.
Gekookt wordt er niet standaard door de kinderen, mocht het nodig zijn, dan kunnen ze iets simpels zelf klaar maken of opwarmen.

Als jullie beiden een aantal avonden niet thuis eten, dan zou ik hem inderdaad ook af en toe zelf eten laten maken - in overleg, maar er zal ook wel eens een restje zijn denk ik?
Als hij zich verder netjes en respectvol gedraagd, zonder overlast, zou dat voor mij voldoende zijn.

Alternatief

Als het financiële probleem van moeder gaat om 100 euro over drie maanden kun je ook overwegen om haar 300 euro te betalen of vader 300 euro te laten betalen. Kan hij bij zijn moeder blijven. Ben je van die afschuwelijke (beschrijving van Miekemieke) jongen af.

Tsjor

vroeger was alles beter

Enfin, niet dus. Ook ik kon niet koken toen ik 18 was (1981) - heb ik snel geleerd toen ik op kamers ging. Ging best. Maar helemaal niet zo gek dat een 18 jarige dat (nog) niet kan. (ik kon destijds wel al heel goed spellen, zo heb je allemaal wel wat waar je in uitblinkt)
18-jarigen kunnen hele leuke huisgenoten zijn, als je ze maar positief en open tegemoet treedt. Dus eerst maar eens een band opbouwen, belangstelling tonen en al doende betrekken bij het leven in jullie huis, inclusief wat taken.
Wij hebben een hele serie uitwisselingsscholieren in huis gehad van heel verschillende achtergronden. Allemaal in die leeftijdscategorie. En nee, de meesten waren geen huishoudelijke wonders maar wel heel leuke aanwinsten in huis. Veel van ze geleerd door belangstelling te tonen, te praten, samen naar een film te kijken en dat soort dingen. En dat ze uiteindelijk graag in de keuken waren als wij aan het koken waren, heeft er toe geleid dat de meesten ook nog wat hebben leren koken (of groente konden snijden)
Huisregels hebben we altijd beperkt tot eigen kamer enigszins bijhouden, was in de wasmand, tafel dekken.afruimen en zo nu en dan eens wat hulp als we er om vroegen,

Kortom, begin met wat leuk is: je bonuszoon leren kennen. Stel een paar basis regels maar hou het beperkt en bedenk dat het tijdelijk is, mocht het toch niet bevallen. Tieners en jong volwassenen kunnen hele leuke mensen zijn en in ieder geval kunnen ze dat ook zeker nog worden als het puberbrein een beetje leuk door ontwikkelt.