18 jarige wil zich niet aanpassen
Goedemorgen,
Mijn eerste topic hier na lang meelezen. Maar kom er zelf niet meer uit.
Heb hier een net 18 jarige in huis, die zich nog volop gedraagt als een puber.
Wenst geen gezag, want dan zijn wij de korporalen hier in het leger....
Heeft er op school naar de pet mee gegooid, veel ellende meegemaakt daar, en is uiteindelijk door een depressie vrij verklaard van school door de leerplichtambtenaar. Hij werkt, maar max 15-20 uurtjes per week, waardoor hij vrij veel in huis omhangt, ja letterlijk hangen, want meer komt er niet uit. Ziet mij ondertussen als een entertainmentbureau, maar daar bedank ik voor.
Nu loopt hij vreselijk veel te boeren in huis, al meerdere keren op aan gesproken, en dan krijgen we het weerwoord dat het een natuurlijke reactie van het lichaam is. Amehoela, hou op zeg! Hij weet dat hij ons hiermee op de kast krijgt en blijft ermee door gaan.
Wij lopen onderhand op onze tenen met hem, en weten niet wat wij nog kunnen doen om hem A: in beweging te krijgen voor een fatsoenlijke dagbesteding, oftewel werk
B: hoe kan ik hem nu op dat onbeschofte boeren nog pakken?
Geldkraan is dichtgedraaid, want alles wat er binnen komt gaat op aan rotzooi en snaai eten.
Wie heeft nog de gouden tip voor mij?
Of gedeelde smart is halve smart? 
Mija bedankt voor je linkjes, zodra ik vandaag/morgen even de tijd ervoor heb ga ik hier zeker even voor zitten.
Bedankt ook voor de verdere inzichten, wat ik al eerder aangaf, ik probeer het vaak wel positief te bekijken/te benaderen, maar af en toe zakt me de moed echt even in de schoenen. En dat lijkt mij ook wel logisch.
Ik ben zelf ook wel van mening dat deze groep jongeren veel last van de lockdowns en Coronaperiode heeft ondervonden, ik zie dit ook terug bij zijn zusje, die 2 jaar jonger is, denk dat het erg onderschat word.
En ik zal hem zoveel mogelijk helpen/begeleiden waar nodig is, samen met ons gezin, maar er zijn toch bepaalde regeltjes in huis waar je je aan zal moeten houden, ook al speelt er van alles mee. Anders is het hek van de dam. Zoveel regels zijn er niet, dan is dit toch een kleine moeite?
Ik zou niet focussen op ‘regeltjes’ maar op respectvol met elkaar omgaan. Dat boeren is vervelend en respectloos als je al verschillende keren hebt aangegeven dat je je eraan stoort. Ik zou ook benadrukken dat hij een waardevol lid is van het gezin en dus ook een waardevolle bijdrage ‘moet’ leveren. Daarbij niet het woord ‘moeten’ gebruiken! Probeer zoveel mogelijk een sfeer van ‘we leven hier goed samen’ in de gesprekken en de omgang te krijgen en blijf ook de verbinding leggen en positieve interacties initiëren. Laat hem merken en voelen dat je van hem houdt.
Ook zou ik proberen erachter te komen hoeveel druk hij in zijn leven al ervaart. Wat jij een kleine moeite vindt, kan voor hem voelen als een onoverkomelijke aanpassing, omdat hij ervaart al zoveel te ‘moeten’. Dat is dan allemaal mentaal maar het is er wel. In dat geval doe je meer kwaad dan goed door meer druk toe te voegen, hoe belachelijk het ook lijkt dat hij het er niet bij kan hebben. Ik zou dus ook wel echt wat dieper proberen te kijken dan ‘het is toch normaal dat hij …’ en heel kritisch je battles te picken.
Heeft hij (nog) begeleiding? Op die leeftijd werkt het voor heel veel kinderen niet meer als ouders te diep in hun leven zitten. Dan voelen ze zich zwak. Het lijkt mij beter dat hij het stap voor stap werken aan zijn toekomst met een externe begeleider oppakt.
Maandagblues schreef op 26-09-2023 om 11:06:
Mija bedankt voor je linkjes, zodra ik vandaag/morgen even de tijd ervoor heb ga ik hier zeker even voor zitten.
Bedankt ook voor de verdere inzichten, wat ik al eerder aangaf, ik probeer het vaak wel positief te bekijken/te benaderen, maar af en toe zakt me de moed echt even in de schoenen. En dat lijkt mij ook wel logisch.
Ik ben zelf ook wel van mening dat deze groep jongeren veel last van de lockdowns en Coronaperiode heeft ondervonden, ik zie dit ook terug bij zijn zusje, die 2 jaar jonger is, denk dat het erg onderschat word.
En ik zal hem zoveel mogelijk helpen/begeleiden waar nodig is, samen met ons gezin, maar er zijn toch bepaalde regeltjes in huis waar je je aan zal moeten houden, ook al speelt er van alles mee. Anders is het hek van de dam. Zoveel regels zijn er niet, dan is dit toch een kleine moeite?
Aan dat boeren zou ik me ook storen en daarmee stoppen is inderdaad een kleine moeite. Maar blijkbaar heeft hij er geen zin in om die moeite te doen. De reden daarvoor lijkt me, dat boeren hem meer oplevert dan niet boeren. Dus de oplossing voor dat geboer zou ik als ik jou was, ook bij mezelf zoeken.
Een fatsoenlijke dagbesteding of baan vinden en houden, is echter niet voor iedereen een 'kleine moeite'. Je zoon is nog jong en zo te lezen echt nog niet zelfstandig. Hij vraagt notabene nog regelmatig of hij met jou mee kan als jij plannen hebt. Als je begrijpt waarom het voor hem zo spannend/vermoeiend/onduidelijk/whatever is om 'even' een baan te regelen, wordt je er vast ook minder geïrriteerd door dat het niet zomaar lukt. Je kan hem dan ook op een positievere manier de goede kant op helpen.
En tsja, dat 'weltrusten' zeggen ... ik moet daar wel om lachen. Als een van mijn kinderen zijn/haar vrienden of verkering over de vloer heeft en me suf aankijkt als ik 'weltrusten' kom zeggen, hebben ze blijkbaar andere plannen dan slapen. Ik kan me daar niet druk om maken. En ja, in het geval van een verkering die blijft overnachten, kan het zijn dat ze door die andere plannen de volgende ochtend buitengewoon vrolijk uit bed komen 
Fijn toch?
MMcGonagall schreef op 25-09-2023 om 22:30:
Ik heb er hier ook zo een. Geen startkwalificatie, ‘tussenjaar’, en een uur of 15 werken per week vindt ze al heel wat. Ik zie dit jaar maar als bijtanken en verwacht dat ze op een bepaald moment wel de geest krijgt en initiatieven gaat ontplooien. Gelukkig is ze wel lief, niet meer zo gestrest als tijdens de laatste maanden op school en soms doet ze wel eens iets in het huishouden (héél soms hoor).
Haar vader vindt dat ik haar veel harder moet aanpakken maar dat zegt hij gelukkig tegen haar en niet tegen mij
Dat harde aanpakken klinkt altijd lekker actief, hup probleem aanpakken, even flink doorstoempen
en klaar. Zoals je een berg opfietst of een tuin omspit. Maar een tuintje beheren vraagt een andere aanpak, geduld, voorzichtig bijsturen, meer geduld, kijken wat er nodig is, water geven, voeding etc.
Opvoeden is geen project maar een proces. Harde aanpak voelt lekker om je eigen frustraties af te reageren, maar je krijgt er geen bloem mee tot bloei. Wat als die harde aanpak niet lukt? Kind weggooien en op nieuw beginnen? Dat gaat niet he.
Veel dingen hebben hun tijd nodig, en soms zachte begeleiding, en soms het gewoon ook even niet weten en dan vragen wat die ander nodig heeft. Een kind van 18 is geen computerprogramma waar je de fouten uithaalt en dan werkt het. Het is een mens die zelf zijn weg moet vinden, en dat wil niet zeggen dat je niet mag begrenzen (dat boeren is echt heel irritant en daar mag je wel degelijk heel boos over worden) maar begrenzen is iets anders (en ook makkelijker vind ik zelf) dan een bepaalde kant op duwen. Het zijn wat dat betreft net tuinslangen en hoe meer je duwt hoe lastiger het gaat.
Ik zou toch willen suggereren om voor jezelf te bepalen wat jij echt van hem wil (dus voor jou, niet voor zijn bestwil maar puur wat voor jou prettig is) en dat duidelijk neer te zetten; en hem verder zelf zijn weg te laten kiezen en aangeven dat hij altijd hulp mag vragen, graag zelfs, maar dat hij de regie heeft (en ja, hij mag zelfs vragen of je de regie tijdelijk over wil nemen als dat nog te groot is. Maar hij moet het vragen).
Is het boeren wel dwars gedrag of zit er een fysieke reden achter. Zo niet zou je het nog wel over die boeg kunnen gooien: speel de (over) bezorgde ouder en bestook hem met adviezen om onderzoeken te laten doen want ‘zoveel boeren kan niet gezond zijn ‘ enz.
Een omweg kan sowieso vaak helpen, voor hem, de verstandhouding, maar ook voor jezelf om spanning wat te breken en er weer wat meer plezier in te krijgen.
Ik vind 18 nog helemaal niet te oud om nog in pubertijd te zitten overigens. Of lopen mijn kinderen gewoon zoveel achter? Maar ook: zo langzaamaan krijg je een soort van volwassene in huis en die wil net zo goed zijn stempel gaan drukken en zichzelf uitvinden. Als je je daar flink schrap tegen zet zit je voor je het weet constant in machtsstrijden.
Probeer wat meer te genieten, van hem maar vooral ook mét hem. Gezien zijn voorgeschiedenis valt er nu toch heel wat te vieren. Hij heeft een baan, een vriendin, en zoekt veelvuldig contact met jou op.
En zorg voor jezelf, wat maakt dat je zo ontevreden bent en wat kun je zelf voor jezelf doen?
Puberen is niet zo gek, zeker niet bij jongens, die zijn vaak wat later en tijdens een depressie (en corona) was er minder gelegenheid voor. Die halen dat dan later in.
Maar je kunt wel degelijk grenzen stellen aan gedrag. Ik trek respectloosheid heel erg slecht en ik vind mentale gesteldheid geen argument om dat allemaal maar goed te vinden. Als je de bus instapt en de buschauffeur in zijn gezicht boert in plaats van goedemorgen te zeggen, dan maak je daar ook geen vrienden mee. Ongeacht of je iets mankeert of psychisch instabiel bent, dat is gewoon niet oké. Waarom zouden je ouders dat dan wel oké moeten vinden? Omdat het je ouders zijn? En hoe lang dan?
Dat hij dingen met jou wil ondernemen, zou ik stimuleren. Even van de bank af, samen iets doen, hem laten helpen met boodschappen tillen en zo. Maar ook grenzen stellen als je een keer even iets alleen wil doen. Je 18-jarige zoon hoeft niet meer met jou mee naar de kapper of als je met een vriendin koffie gaat drinken.
Dat boeren kan komen door meer stress, als je meer stress ervaart slik je namelijk meer. Ook kauwgom kauwen, bij het eten veel lucht in happen kan een oorzaak zijn. Misschien kan je serieus vragen of hij het zelf vervelend vindt dat hij meer dan anders boeren laat. Hoe dat voor hem is tijdens het werk.
Komt daar niets uit dan zou ik het een tijdlang negeren, zijn vriendinnetje neemt vast dit stukje opvoeding op zich 
Boeren is ook wel een gewoonte vermoed ik. Lucht aanzuigen en dan opboeren, een soort tic zoals steeds met je vingers knakken etc. Misschien zakt het wel eerder weg door er geen aandacht aan te besteden en juist op andere dingen nadruk te leggen. Het klinkt allemaal wel echt als pubergedrag en dat is met zijn leeftijd en achtergrond nog heel verklaarbaar.
Misschien is begeleid kamerwonen een optie?
Labyrinth schreef op 27-09-2023 om 15:01:
Dat boeren kan komen door meer stress, als je meer stress ervaart slik je namelijk meer. Ook kauwgom kauwen, bij het eten veel lucht in happen kan een oorzaak zijn. Misschien kan je serieus vragen of hij het zelf vervelend vindt dat hij meer dan anders boeren laat. Hoe dat voor hem is tijdens het werk.
Komt daar niets uit dan zou ik het een tijdlang negeren, zijn vriendinnetje neemt vast dit stukje opvoeding op zich
Toch bijzonder, ik ken niemand op mijn werk (wat best stressvol is) die ongecontroleerd in bijzijn van anderen boeren. Laten we het ajb gewoon hebben over de statistische waarschijnlijkheid dat dit een kwestie is van gedrag en niet van een of andere aandoening die plots is op komen zetten, vooral in bijzijn van moeders.
Diyer schreef op 29-09-2023 om 14:15:
[..]
Toch bijzonder, ik ken niemand op mijn werk (wat best stressvol is) die ongecontroleerd in bijzijn van anderen boeren. Laten we het ajb gewoon hebben over de statistische waarschijnlijkheid dat dit een kwestie is van gedrag en niet van een of andere aandoening die plots is op komen zetten, vooral in bijzijn van moeders.
Zo werken klachten als boeren etc gewoon niet. Natuurlijk boert niet iedereen met stress. Ik was trouwens ook echt niet winderig van stress maar het was er wel! En er zullen vast mensen zijn geweest die dat als gedrag frameden. Maar dat durfde natuurlijk niemand me te zeggen. (Behalve mijn lieve dochter die me dat ook veelvuldig aangaf 😂)
Er zijn echt legio aandoeningen die dit soort klachten geven. Maar ik houd niet van invullen, we weten gewoon te weinig.
Statistieken loslaten op individuen vind ik al helemaal een slecht plan.
Het lijkt me wel stug dat je er bij medische klachten toevallig net altijd last van hebt als er bepaalde mensen bij zijn die het irritant vinden. En als iemand aangeeft 'ik wil het zelf ook niet, het gebeurt gewoon en voor mij is het ook vervelend', dan kun je bij vermoeden van medische oorzaak daar ook mee naar de huisarts gaan. Dat is geen garantie op een oplossing, maar iemand laat daarmee wel zien 'ik zit er ook mee en ik zou willen dat er wat aan te doen was'. Neemt niet weg dat bepaalde gevolgen van medische aandoeningen wel vervelend kunnen zijn, ook voor de omgeving.
Maandagblues schreef op 26-09-2023 om 11:06:
Ik ben zelf ook wel van mening dat deze groep jongeren veel last van de lockdowns en Coronaperiode heeft ondervonden, ik zie dit ook terug bij zijn zusje, die 2 jaar jonger is, denk dat het erg onderschat word.
En ik zal hem zoveel mogelijk helpen/begeleiden waar nodig is, samen met ons gezin, maar er zijn toch bepaalde regeltjes in huis waar je je aan zal moeten houden, ook al speelt er van alles mee. Anders is het hek van de dam. Zoveel regels zijn er niet, dan is dit toch een kleine moeite?
Daar heb je gelijk in, denk ik. Is er via de gemeente niet iets voor deze leeftijd? Alleen al basaal activeren?
Je schrijft dat de geldkraan is dichtgedraaid, waar ik mij helemaal in kan vinden én toch.. in hoeverre geeft hem dat een stimulans? Gezien hoe laag het minimumloon is (en nog altijd beter dan niets, dat is waar), raakt hij niet gestimuleerd, denk ik. En daar zou ik op inzetten, dat hij weer geactiveerd raakt. Niet perse eerst op verantwoordelijkheden maar op plezier en dan langzaamaan naar zaken die je niet voor de lol doet maar die erbij horen (zoals werk).
Is er bijvoorbeeld een boksschool die deze jongeren een beetje onder de hoede neemt? Op deze leeftijd kan je ze voor extra spieren (en bijbehorende leefwijze) nog wel interesseren. Of is er iets met survival skills om bezig te zijn en extra vitamine D opdoen. Of houdt hij meer van koken? Een cursus koken in het buurtcentrum? Hoe zit het met perspectief naar de toekomst. Heeft hij nog wel iets om voor te dromen?
En mocht je het werken tzt stimuleren, kan je er nog over denken om de eerste tijd (maand, semester) het uurloon aan te vullen tot een bepaald bedrag en datum. Dat heeft het hier enorm aangezwengeld. Dat vonden wij belangrijk omdat ze terug horen wat ze hier nalaten (ruim achter je r**t op, bijvoorbeeld). Niet dat mijn situatie hetzelfde is.. hier twee die naar school gaan maar ik herken het puberale en de algehele verzuchting uit je verhaal.
Soms is het enige dat goed lukt de drempels verlagen.
Wat ik helemaal vergeet te schrijven is dat wat hier een gewenst resultaat had was de kinderen mee te laten investeren. Dus, als kind op sport wil, wij willen best mee helpen maar doen niet de algehele investering. Als jij je geld, bloed, zweet en tranen in iets (mee) investeert is de stimulans dat je het volhoudt, groter. Maar alles betalen, nee dat zit er niet in.
Philou schreef op 29-09-2023 om 15:16:
[..]
Je schrijft dat de geldkraan is dichtgedraaid, waar ik mij helemaal in kan vinden én toch.. in hoeverre geeft hem dat een stimulans? Gezien hoe laag het minimumloon is (en nog altijd beter dan niets, dat is waar), raakt hij niet gestimuleerd, denk ik.En mocht je het werken tzt stimuleren, kan je er nog over denken om de eerste tijd (maand, semester) het uurloon aan te vullen tot een bepaald bedrag en datum.
Ben je je bewust dat een 18 jarige niet schoolgaande jongere zo €800 per maand kan verdienen met 4 dagen per week? Als je dan geen vaste lasten hebt, dan heb je meer vrij te besteden dan veel fulltime werkende volwassenen. Ik lees daarin geen gebrek aan stimulans en ben verbaasd dat jij dat als ouder nog extra hebt lopen opkrikken qua inkomen. Wat vind jij een normaal vrij besteedbaar inkomen als 18 jarige? Echt hoor, de meeste mensen kunnen zoveel geld helemaal niet over de balk smijten. Dat gaat op aan boodschappen, benzine en andere noodzakelijkheden.