21 en single
Mijn dochter van 21 is een leuke vlotte meid, klaar met mbo4 opleiding. Werkt momenteel in de horeca en hotel, passend bij haar opleiding en woont op kamers. Ze heeft het erg naar de zin. Vriendinnen en vrienden genoeg. Af en toe een vriend, langste relatie 5 maand, afgelopen zomer in het buitenland waar ze op stage was.
Aan de ene kant vind ik dat ze het prima doet.
Waar ik echter een vraag over heb is het volgende. Bijna al haar vriendinnen en vrienden hebben ondertussen een vaste relatie. De eerste stelletjes gaan samenwonen. Ik merk hierdoor dat de verhoudingen anders worden. Logisch. Zelf is ze de ware gewoon nog niet tegen gekomen. Aandacht van mannen genoeg, maar nooit leuk of serieus genoeg.
Jullie zeggen waarschijnlijk : wacht af. Komt wel. Maar ze blijft in haar vriendenkring echt in haar eentje over. Nieuwe vrienden zoeken? Of niet druk om maken?
experimenteren!
Ik ben helemaal voor experimenteren, en zou dat mijn kinderen ook gunnen.
Maar dan bedoel ik niet perse op relatie-gebied, dat doet er wat mij betreft niet zo toe. Mag wel, hoeft niet.
Ik bedoel experimenteren heel ruim, gewoon leven.
Eerst eens proeven aan het leven in je eentje.
Ben je later vast ook leuker voor een partner!
Niet dan een partner moet, in mijn optiek.
Fantastisch toch dat er tegenwoordig zoveel keuzes zijn op dit gebied en dat die keuzes makkelijker te maken zijn.
In ieder geval lijkt het me wijs die keuzes weloverwogen te maken, lukt beter als je jezelf beter hebt leren kennen, hetgeen toch echt beter alleen lukt lijkt me.
Zo zonde om je vroeg al vast te leggen.
jota
Da's ongeveer net zo stupide als het omgekeerde beweren. De een doet het zo en de ander doet het weer anders. Naar mijn weten zijn er geen wetenschappelijke onderzoeken die de voor- en nadelen in kaart brengen.
Maar is volkomen logisch dat een scheiding na een langere relatie schade aanricht bij de een of de ander of misschien wel bij alletwee. Een beetje flierefluiten daar is vast niets op tegen. Maar als je na een paar jaar een relatie te hebben door een scheiding heen moet worden de meeste mensen daar niet vrolijk van. Het is volkomen logisch dat je een dergelijk 'trauma' in je volgende relatie meeneemt. Die zal minder safe voelen.
Het samen ontdekken van seks en relaties kan daarentegen een band scheppen die een heel leven meegaat. Ik ken wel een paar rock-solid stellen waarvoor dat geldt en ik hoor er zelf ook bij.
"Zo zonde om je vroeg al vast te leggen."
Zonde om je ideale partner om die reden aan de kant te schuiven.
Maar goed, zoals ik al zei. Bij dit soort onderwerpen zit iedereen zijn eigen levensverhaal te verdedigen en daar gaat nooit overeenstemming uit komen. Goed dat je ondanks je flierefluiterige begin toch een prettig leven op hebt kunnen bouwen 
Fijn Pirata, Niki en Kaaskopje
dat jullie zo fel reageren en blijkbaar niet goed lezen wat ik er achteraan zet.
Natuurlijk komt het voor (vaak bij jongens) dat ze zo vaak van de ene naar de ander huppelen dat ze niet weten wat ze moeten doen als de eerste verliefdheid over is. Gelukkig had ik er heel duidelijk achteraan gezet dat het soms natuurlijk wel lukt omdat men ouder is geworden.
en nee Niki, je zult vast niet bedoelt hebben dat je een relatie moet verbreken maar wat wil je nu eigenlijk? Experimenteren met mensen? Klinkt mij al eng genoeg in de oren. Alleen maar one-night-stands? Alleen vakantieliefdes? Helemaal niet verliefd worden? Wat moet je er aan doen als je wel met 16/17 de ware tegenkomt? Waarom is zo iemand opeens 'abnormaal'? Leef en laat leven!
Ik ben met mijn eerste liefde getrouwd, die kwam ook pas toen ik 21 was en ik vond die periode daarvoor helemaal niet leuk. Had het veel fijner gevonden als hij er al met 16/17 was geweest. Niet iedereen houdt van experimenteren (!) en vindt het fijn om verschillende relaties te hebben en met jan en alleman het bed in te duiken (of wat jij dan ook precies bedoelt met experimenteren). Ik laat anderen die dat wel willen maar jij andersom niet. Ik heb niet eens op mezelf gewoond, dat kwam gewoon zo uit, we hebben een hele goede relatie en ik heb nooit gedacht dat ik wat gemist heb, mijn man ook niet. Dat komt namelijk ook voor.
Jota
'Ik ben helemaal voor experimenteren, en zou dat mijn kinderen ook gunnen.'
Dit klinkt voor mij zo ontzettend fout... lekker experimenteren met anderen, met hun gevoelens en dat je kinderen 'gunnen'. Zo praten sommige mensen over kleuterverlengen.
Wat komt dat komt en komt het niet, dan komt het niet maar ga je kinderen niet iets 'gunnen' als je kind toevallig in de tegenovergestelde situatie is. Het kan ook fijn zijn om in de moeilijkste periode in je leven (veranderingen, wie ben ik, hoor ik er wel bij) een relatie te hebben.
snap het niet
Ik snap niet wat er fout of stupide is aan mijn uitgangspunt.
Een uitgangspunt trouwens dat ik niet op zal dringen aan mijn kinderen
Maar vast wel uitdragen.
Ik zou het jammer vinden als ze zich snel sterk vast gaan leggen.
Ik denk dat ik alleen maar 'niets' hoef te doen overigens om mijn invloed te laten gelden
Ik zie bijv bij anderen dat ze relaties van hun kinderen op echt prille leeftijd al in een serieuze hoek duwen. Of erg belangrijk maken. Ik denk dat dat vaak van ons volwassenen uitkomt en niet zozeer van kinderen zelf.
Maar mijn kinderen gaan zelf kiezen hoor, ik ga daar niets in opdringen of bewust proberen te manipuleren. Ik zal ook positief zijn als ze hotel de botel worden. Maar hoop gewoon dat ze oog voor de rest vd wereld blijven houden. Hun eigen weg willen kiezen ipv weg van partner bijv.
Dat hoop ik vooral voor dochter. Vrij serieus meisje dat zich heel goed aanpast aan anderen. Ze zal een fijne partner zijn! Maar ik hoop dat ze zich eerst goed ontwikkelt en haar eigen mogelijkheden ontplooit. Natuurlijk kan dat ook binnen een heel gezonde relatie maar niet iedere relatie is natuurlijk ideaal.
Ik bedoel trouwens helemaal niet perse flierefluiten, zie dat mijn kinderen ook niet snel doen. Kan ook juist iets heel serieus zijn, hard bezig met andere doelen of idealen.
Triva
Als dit al fel is, weet ik niet hoe het overkomt als ik echt van leer trek 
. Ik discussieer gewoon over het onderwerp.
Ik heb nu twee uitspraken van Ad Hombre en jou voor de hand:
Van Ad: Goed dat je ondanks je flierefluiterige begin toch een prettig leven op hebt kunnen bouwen
Van jou: Gelukkig had ik er heel duidelijk achteraan gezet dat het soms natuurlijk wel lukt omdat men ouder is geworden.
Jullie lijken allebei te denken, dat een goede relatie bijna kansloos is als je voor die relatie andere relaties zonder serieuze bedoelingen, of waarbij de ander toch niet is hoe je dacht gehad had en omgekeerd, hebt gehad. Ik zie dat echt anders. Als je elke keer na de eerste verliefdheid in paniek raakt omdat je niet weet hoe je je moet gedragen in rustiger vaarwater, dan zit 'm dat niet in de voorgaande relaties, maar in je eigen gedrag of karakter. Als je tien relaties hebt gehad, gewoon omdat je nog geen zín had om je te binden of omdat de ánder zich niet kon of wilde binden, of omdat de persoon in kwestie gewoon tegenviel of niet bij je pastte, is dat iets anders dan dat je je niet kúnt binden.
Experimenteren neem je naar mijn gevoel véél te letterlijk. Tenminste als ik voor mijzelf mag spreken. Ik heb twee dochters. De ene wordt blijkbaar minder snel verliefd dan de andere. De ene heeft een relatie gehad die geen succes had en de tweede lijkt 'raak'. De andere dochter, heeft vanaf haar 16de verkeringen. Die gingen deels uit door hoe zij is en deels vast ook door hoe de jongens waren, maar het werkte dus niet. Ze heeft nu weer een tijdje een vriend en dat lijkt voorlopig goed te gaan. Al een paar vakanties en een serieuze crisis later en de vriend heeft het nog niet opgegeven. Ze heeft geleerd van haar vorige relaties en begrijpt dat haar verwachtingen soms niet realistisch zijn. Het is haar bedoeling natuurlijk niet om haar vriendjes als oefenmateriaal te gebruiken, ze stort zich er altijd helemaal in met gróót verdriet als het niet lukt tot gevolg, maar het is goed dat ze dit doormaakt, hoe sneu ik het ook vind dat het niet altijd een leuke leerschool is. Zo zie ik dat ook met mijn eigen verleden. Ik heb geleerd van wat ik meegemaakt heb. Mijn verwachtingen lagen denk ik minder hoog dan van mijn dochter, eerder te laag. Ik heb mezelf daardoor ook verdriet gedaan. Had ik maar niet met die ene in zee moeten gaan... Maar ik zie het allemaal als levenservaring, waar ik nog steeds uit kan putten. Ik weet dat het gras van de buren niet altijd groener is als het even niet zo lekker gaat. En wat intimiteiten betreft wéét ik dat er verschillen zijn, dus daar hoef ik niet meer over te fantaseren, eveneens in mindere tijden. Het zijn beslist geen voorwaarden om een gelukkig huwelijk te kunnen hebben, maar dat is een relatie zonder voorgaande scharrels en kortere of langere relaties ook niet.
Het kan zeker prettig zijn om in een relatie te ontdekken wie je bent e.d.. Mijn zelfvertrouwen is enorm gegroeid sinds ik met man samen ben. Toch ben ik blij dat ik die tijd ervoor heb meegemaakt. Ik heb het gevoel dat ik daardoor beter in staat ben om naar anderen te luisteren en te begrijpen wat ze zeggen, maar voor alles weet ik ook dat een andere man niet automatisch betekent dat je leven daarmee een en al rozengeur zal zijn. In plaats van dat wisselende relaties, of zelfs minder dan dat het de naam relatie mag dragen, bindingsproblemen zou veroorzaken, kan het ook een ingrediënt zijn van de lijm die de blijvende relatie tot een stevig geheel weet te houden.
Ik heb ook begrip voor jouw standpunt, maar ik merk dat jij je, door jouw ervaring, minder kunt inleven in de kant van mensen die meer relaties nodig hebben om tot de éne te komen. Hoe denk je met je zoons om te gaan, als zij niet bij meisje een, zelfs niet bij nummer 3, serieuze plannen hebben?
one night stand
Wat is er eigenlijk mis met one-night-stands, met beider instemming?
Pirata
Zolang die instemming er is niet veel. En toch kom je daarmee weer in het gebied van mannetje wel en vrouwtje niet. Mannen kunnen zich naar mijn idee nog steeds meer permitteren zonder voor slet uitgemaakt te worden.
bijzonder
Ik reageer op iemand die vindt dat A niet goed is en dat B beter is.
Ik zeg dat er niets mis is met A zolang A ook geen problemen geeft. Verder zeg ik dat B ook niet alleen maar voordelen heeft maar dat je ook daar positief uit kunt komen.
Vervolgens krijg ik allemaal commentaar van mensen die pro-B zijn en maar de helft van mijn betoog hebben gelezen.
Tenslotte moet Kaaskopje nog even zeggen dat ik blijkbaar denk dat optie B geen enkele kans heeft tot succes, dat optie B toch echt de voorkeur heeft en dat ik door ervaring met A mij totaal niet kan voorstellen dat B ook zou kunnen werken.
Ergerlijk! Je trekt het volledig uit zijn verband omdat ik alleen maar reageerde op iemand die vond dat A echt niet werkbaar is. Als ik dan daar iets over zeg word ik niet meer serieus genomen omdat ik alleen maar ervaring heb met A en blijkbaar niet kan bedenken dat B niet zou kunnen werken. Zie je echt niet wat je doet? Je doet precies hetzelfde als dat je mij verwijt!
Mijn hele punt is vooral dat je meestal niet bewust KAN kiezen tussen A en B. Het komt zoals het komt en vaak ook komt optie C: helemaal geen relatie. Het is geen keuze of zo! Zolang iemand er niet aan onderdoor gaat is er helemaal niets aan de hand.
Levensfase
Hoe ie eigen positieve ervaringen gebruikt worden om de norm te zetten!
Ik was 30 toen ik mijn echtgenoot ontmoette, na vriendjes voor nachten, weken, maanden en jaren. Of hij mij levenspartner is? Tja, je weet nooit of je uit elkaar groeit of dat één bvan beiden overlijd. Maar 20 jaar is al best lang.
Ik vond het prettig zo, maar dat wil niet zeggen dat ik 16 of 40 of nooit fout vind.
Het is wel fijn om (ook) mensen om je heen te hebben in dezelfde levensfase, dat zou ik een kind wel adviseren.
en wat gebeurt er als je wel single blijft
Dat is dus bij een vriendin van mij het geval. Zij heeft twee relaties gehad, van anderhalf jaar (toen ze 28/29 was) en twee jaar (toen ze 33/34 was), is nu bijna 50 en al jaren single. En geloof me: ook zij is blij met haar leven. En natuurlijk is alleen zijn niet altijd leuk, maar dat is mijn leven ook niet altijd (met man en twee pubers).
Ik heb zelf mijn man op mijn 29e ontmoet. Daarvoor wel eens een scharrel, maar nooit verkering. Ik was er eerst helemaal niet mee bezig, wel met studeren en reizen, tot mijn 26/27e. Daarna kreeg ik wel zin om me te settelen, en kijk, toen liep ik iemand tegen het lijf waarvan ik dacht, met jou wil ik wel oud worden.
Mensen om je heen in dezelfde levensfase is wel fijn, maar daar kunnen ook gemakkelijk mensen bij die niet in dezelfde levensfase zitten: vriendin is single no kids, andere vriendin had al op haar 17e verkering en nu een samengesteld gezin met 6 kinderen en tweede echtgenoot. Ik heb ook vriendinnen die wel getrouwd zijn maar bewust kinderloos. Juist fijn om dat allemaal te combineren! Dat verbreedt je eigen horizon ook.
Kortom; het loopt gewoon zoals het loopt.
Nog erg jong
21 vind ik wel een erg jonge leeftijd om een vaste/permanente relatie wenselijk te vinden. Dat is juist nog een leeftijd waarop je veel kan leren van het leven.
Reactie van nog niet zo lang geleden jongere
Weet je wat jij moet doen, proberen niet het leven van je dochter vooraf al in je hoofd in te plannen. Dat loopt toch altijd anders, en wat is er nu mooier dan op je 21e nog lekker van het vrijgezellen leven genieten.