Afspraken met jongvolwassenen
Ik heb mijn kinderen altijd voorgehouden, wat je beloofd hebt, moet je ook doen. Dat doen ze dus ook naar vrienden en op het werk, maar afspraken die ik met ze maak, worden met enige regelmaat op het laatste moment afgezegd of verschoven. Dat vind ik vervelend, want ik plan iets voor een bepaald moment en dan kan het opeens niet doorgaan, "er kwam wat tussen". Of ik zou iets samen doen en dat moet ik dan opeens alleen opknappen op een tijdstip die ik afgestemd had op de agenda van mijn kind(eren) en niet mijzelf het beste uitkwam.
Als ik later zeg dat ik het niet fijn vind dat ze een afspraak met mij gemakkelijk verschuiven, halen ze hun schouders op, dat andere was toch echt belangrijker.
Bij hun moeder kunnen ze het wel maken, die blijft toch wel van ze houden. Dat klopt ook, maar toch ben ik ook geïrriteerd. En bij een volgende afspraak word ik onzeker over wat ik kan verwachten.
Heeft iemand een tip hoe ik hiermee om kan gaan? Spiegelen van dit gedrag vind ik geen oplossing, ik kom graag mijn afspraken na.
Of in ieder geval voorlopig even geen afspraken meer plannen op momenten die jou niet geweldig uitkomen.
Laten ze wel iets weten als het niet doorgaat? Dan zou ik daar ook via app of telefoon op reageren dat je het niet netjes vindt en allerminst waardeert.
een afspraak is toch een afspraak? Of dat nu met je moeder is of met een vriend
Of vragen ze last minute aan je of jullie afspraak misschien verzet kan worden?
Ik zou gewoon zeggen als ze afzeggen: "Ik zal dit in mijn achterhoofd houden voor als JIJ een keer een afspraak met MIJ maakt die belangrijk voor jou is."
Maar ik ben zelf erg van het lik op stuk beleid.
Gelukkig is het lang niet elke keer raak, maar als het weer een keer misgaat, word ik wel onzeker van. Of ze het laten weten, hangt ervan af.
Je hoeft het niet terug te doen, maar wat je wel kunt doen, is een keer op het moment dat jullie afspraak wél doorgaat vragen,"en hoe had je het nu gevonden als ik later was gekomen? Of op het laatste nippertje had afgezegd?" (alleen doen bij een activiteit die ze erg leuk vinden, want ze kunnen anders ook zeggen, "oh dat had me niet uitgemaakt"
Ik heb een vriendin die onze afspraken ook regelmatig afzei, vaak onder het mom van 'oh sorry, ik heb een dubbele afspraak gepland'. Kan iedereen gebeuren, maar bij haar iets te vaak. Dus toen heb ik er wel wat van gezegd, dat ik me verheug op onze afspraken en dat ik ervan baal dat het dan vaak op het laatste nippertje niet doorgaat. Toen reageerde ze wel sportief, ze zou erop letten en ze zei, ja ik heb een dubbele afspraak gemaakt, dus kan ik ook wel eens die andere persoon afzeggen (onze afspraak stond eerder namelijk) en het is daarna trouwens nooit meer gebeurd, dat zegt genoeg. Uiteraard gaat er heus wederzijds wel eens iets niet door maar als dat ruim op tijd wordt gemeldt dan is dat echt geen probleem.
Het lijkt ook wel iets van ‘de jeugd’, eerlijk gezegd. De nonchalance waarmee onze 18-jarige afspraken afzegt - vaak inderdaad last minute - (met ons, maar ook met vrienden, werk of studiegenoten) verbaast me ook elke keer weer. Alsof ‘afspraak is afspraak’ niet geldt. Ik vind het ook overigens heel vervelend, maar man en ik rekenen tegenwoordig gewoon nergens op en dan kan het alleen maar meevallen. Anders zit je alleen maar teleurgesteld te zijn dat zoon blijkbaar een verjaardag, Vaderdag en/of een familie-etentje niet belangrijk genoeg vond om te verschijnen.
Oh vervelend ja! Je houdt toch in je agenda rekening met iemand, niet leuk als diegene daar andersom zo makkelijk mee omgaat. Maar misschien vinden de jongvolwassenen van nu het ook minder erg als een afspraak afgezegd wordt?
Als iemand tijdig afzegt, kan ik nog wat anders plannen. Maar als ik tegen iets/iemand anders nee heb moeten verkopen vind ik het vervelender. Zeker als iemand gewoon niet op komt dagen. Dan zit je te wachten voor niks en misschien heb je ook nog speciaal iets van gebak in huis gehaald of zo. Zo halverwege de middag gaan wij niet meer in de auto stappen om naar schoonouders te gaan of iets anders verder weg of wat om 17.00 uur al weer sluit.
Het zou best kunnen dat tegenwoordig dingen sneller worden afgezegd. Je hebt nu ook veel meer dat in etappes dingen worden afgesproken. Vroeger belde je - vanuit thuis - en dan keek je in de agenda en plande je een datum en dat stond dan vast. Tegenwoordig kun je met app veel makkelijker, maar ook vluchtiger en gefragmenteerder contact hebben. Afzeggen vlak van tevoren is ook makkelijker. Het is misschien ook wel een uiting van individualisme; kijken naar wat jou op dat moment het beste uitkomt en niet/minder naar de belangen van de ander en naar wat je eerder hebt afgesproken.
Ik zou niet meer alleen achteraf zeggen dat ik het vervelend vind maar bij het maken van voor jou belangrijke afspraken zoiets zeggen als: “Ik heb er behoefte aan om op tijd te weten of afspraken doorgaan. Als je je er niet aan kunt houden, wil ik dat graag x tijd vantevoren weten, dan kan ik eventueel nog iemand anders zoeken om me te helpen/met me mee te gaan/andere plannen maken. Natuurlijk is het anders als het om een echt noodgeval gaat maar om ‘andere plannen’ of ‘toch niet zo’n zin’ mij op het laatste moment te laten zitten, daar baal ik echt van.”
Ik app sowieso best vaak een paar dagen van te voren afspraken nog na, niet alleen met mijn kinderen, over dingen die lang van tevoren zijn afgesproken en dan vaak nog vaag zijn gebleven: “Gaat het door ? Hoe laat en waar spreken we af?” En dan zou ik in jouw schoenen naar mijn kinderen duidelijk maken dat dit het beslismoment is. En dit niet met boosheid maar met zelfrespect: ik doe dit niet tegen jou of om het jou moeilijk te maken maar omdat dit belangrijk is voor mij. Ik wil graag weten waar ik op kan rekenen. Ik zou dus wel bereid zijn er zelf wat energie in te stoppen, me niet alleen afwachtend opstellen.
Als ze me dan toch geregeld alsnog op het laatste moment zouden laten zitten, zou ik op den duur geen zin meer hebben in afspraken, zelfs niet met mijn kinderen. Als je ze duidelijk hebt gemaakt dat het belangrijk voor je is, is het respectloos om het te laten afweten. Ik hoef geen topprioriteit te zijn in het leven van mijn kinderen, absoluut niet zelfs. Maar stelselmatig geen rekening houden met mijn grenzen en behoeften, dat is het andere uiterste. Ik zou dit van een vriendin ook niet pikken. Ze moeten hun moeder ook als een ‘echt mens’ gaan (leren) zien, niet meer alleen als iemand die altijd voor ze beschikbaar is en met wie je geen rekening hoeft te houden. Dat zou ik ze dus gaan ‘leren’ door de grenzen en wensen aan te geven die ik van andere volwassenen ook verwacht. Eigenlijk hele gewone volwassen verwachtingen van ze gaan koesteren dus.
Ik realiseer me dat er tussen mij en mijn kinderen ook geregeld voornemens worden uitgesproken om dan en dan iets te gaan doen wat dan van mijn of hun kant toch niet kan doorgaan (meestal wel ruim van te voren). Je zou ook eens kunnen nagaan of jullie hetzelfde idee van duidelijkheid hebben over de gemaakte afspraken. Als zij denken dat het vrijblijvend is, zal de communicatie duidelijker moeten.
Auwereel schreef op 20-07-2023 om 11:19:
Gelukkig is het lang niet elke keer raak, maar als het weer een keer misgaat, word ik wel onzeker van. Of ze het laten weten, hangt ervan af.
Als mijn kinderen zouden wegblijven zonder bericht zou ik mij ongerust maken en appen of bellen of er iets aan de hand is.
Als ze het zo regelmatig vergeten hebben ze dan wel echt door dat jullie een afspraak hebben.
Ik heb wel de gewoonte om de dag voor een afspraak nog even de exacte tijd te verifiëren en zeg dan meestal tot morgen ik heb er zin in/ ik verheug mij er op.
Misschien kun jij de dag van tevoren nog even na gaan of ze nog aan de afspraak gedacht hebben.
Maar hoe word je nu onzeker van je eigen kinderen? Die kunnen mij niet onzeker maken. Hooguit pissig ofzo
Ik vind het eerlijk gezegd best wel irritant dat het nodig is om afspraken te verifiëren. Hoorde daar een paar jaar geleden ooit iets over op de radio. Een DJ vertelde dat het al een paar keer was voorgekomen dat hij iets had afgesproken en dat de persoon in kwestie dan niet kwam opdagen. De andere DJ vroeg daarop of hij de afspraak de dag vooraf wel had geverifieerd want 'anders kun je er vanuit gaan dat het niet doorgaat, zo werkt dat tegenwoordig'. Die eerste DJ wist dat niet en vond het ook maar vreemd. Hele discussie daarover, maar ik vind het ook raar dat een afspraak blijkbaar pas een dag vooraf definitief is.
Je krijgt tegenwoordig ook voor elke afspraak bij ziekenhuizen en de tandarts en zo een herinnering een dag vooraf, want anders vergeten blijkbaar heel veel mensen dat ze een afspraak hadden. Dat had je vroeger echt niet hoor. Oh, nu klink ik vast heel oud.
Met mijn kinderen spreek ik meestal iets af in de trant van in de middag dat is natuurlijk een breed begrip dus de dag van te voren hebben we dan even app contact. We appen trouwens regelmatig dus daar is niets vreemds aan.
Met anderen spreek ik wel altijd direct een tijd af dus dan hoef ik niet te appen.
Ik vind niet dat je moet verifiëren maar als het met iemand vaak mis gaat vind ik dat wel praktisch je weet dan waar je aan toe bent en je zit in iedergeval niet voor niets te wachten.
Sowieso vind ik niet eens netjes afmelden al heel onbeleefd. Daar zou ik echt op staan.
En verder hangt het van het type afspraak af.
Bij "gewoon" langskomen om mee te eten, vind ik het persoonlijk minder erg als er wordt geappt dat ze toch niet komen (het extra bordje gaat in de koelkast voor de dag erna ofzo). Als ik morgen naar de bios met ze zou gaan, app ik meestal nog eens: ik koop nu online de kaartjes - er is toch niets tussen gekomen hé ? Als ze zouden komen helpen verhuizen, vind ik het ronduit not done als ze weten dat ik echt op ze reken.
Ik herken het niet zo. Hebben ze geen (online) agenda ? Anders stuur je ze een officiele "afspraak" die ze kunnen accepteren ofzo 
absor schreef op 20-07-2023 om 15:10:
Maar hoe word je nu onzeker van je eigen kinderen? Die kunnen mij niet onzeker maken. Hooguit pissig ofzo
Niet onzeker van de kinderen, maar onzeker of de afspraken doorgaan. Vertrouwen komt te voet en gaat te paard.