Betrokkenheid bij leven volwassen kinderen

Wat bedoel je?

Dat ze niet gaan trouwen? Of dat een puur zakelijke formaliteit breed uitgemeten moet worden?

ik denk dat ik m wel snap

ze hebben geregistreerd partnerschap gedaan en hebben t niet gemeld. Oei daar zou ik ook moeite mee hebben, gewoon omdat je zoiets toch graag wil weten. (en delen zou ik denken)
Kan er weinig verder over zeggen , ik snap best dat ze geen feestje of zo willen maar t niet melden snap ik ook niet zo.

Kindje op komst

Er is een kindje op komst en jij hebt meermalen (!) geïnformeerd hoe ze regelingen voor zich zagen mbt het kind. Natuurlijk ken ik jullie en jullie situatie niet, toch denk ik niet dat het wijs is om herhaaldelijk op zoiets te attenderen. He is hun verantwoordelijkheid, niet de jouwe. Het zou kunnen dat ze je wat al te betrokken vinden, met je goedbedoelde vragen...tenzij ze nog extreem jong zijn, is dit niet jouw kwestie.

Laat het los, wees blij dat dit geregeld is en kijk met vreugde uit naar de nieuwe generatie in jullie familiekring.

ja, dat meermalen

Daar zou ik ook iets van krijgen en het dan niet vertellen als ik iets besloten had. Anders zou ik daar weer gezeur en bemoeienis over krijgen. Ik vind het namelijk erg bemoeizuchtig om er vaak naar te informeren, alsof ze niet capabel waren om zelf iets te bedenken.

Soort huwelijk

Ik snap je gevoel (en zou het waarschijnlijk ook zo voelen); geregistreerd partnerschap is hetzelfde als een huweljk. En dat voelt toch alsof ze stiekem getrouwd zijn.. terwijl je niet was uitgenodigd op de bruiloft. Dat steekt een moederhart toch.. we dromen allemaal stiekem van het mee beleven van de 'grote dag' (in welke vorm dan ook) van ons kind. Hoe stoer we ook roepen 'dat het niet uit maakt'.. je wilt graag betrokken zijn!

Jouw kind ziet dat anders, ook begrijpelijk, en daar zul je je bij neer moeten leggen. Jouw trots komt straks..als grootmoeder!

nee, nee, nee

Dat is echt een denkfout. Om dit gelijk te stellen aan een huwelijk. Als zij dit zelf zo hadden ervaren hadden ze er wel een happening van gemaakt.

Het is een regeling van formaliteiten. Meer niet. Moeder moet het niet groter maken dan het is.

Tijden zijn veranderd. Hopelijk ga je ook niet verwachten dat kleinkind gedoopt wordt met allerlei ceremoniën. Of hopen op vernoemingen. Nog erger, hopen op een stamhouder (ieuw).

Niet persoonlijk bedoeld hoor, maar sommigen vinden dat dit soort rituelen in stand moet worden gehouden. Terwijl ik vind dat kinderen gewoon hun eigen keuzes moeten kunnen maken.

waarschijnlijk

hadden ze geen zin in'ǵéźéúŕ'óver waarom niet trouwen en zo.

Misschien moet je het echt loslaten. Er is duidelijk een behoefte vanuit hun om los te komen van jou. Laat dat gebeuren want het is de enige manier om weer nader tot elkaar te komen!

Precies tuinstoel

Net zoiets als naar de notaris gaan en wat dingen vastleggen, zodat fin. zaken zijn geregeld. Hooguit kan je ze adviseren of wijzen op bepaslde zaken, masr verder is dat aan hun.

Ik snap het ook wel

Ik heb een dermate goed contact met mijn dochters, dat ik het ook niet leuk zou vinden als ze dit soort nieuws niet zouden vermelden. Ik zou daar helemaal niet bij hoeven zijn, dus daar gaat het niet om. Ik weet niet of ik het erg zou vinden als ze het direct nadat ze de registratie gedaan was zouden vertellen, maar maanden later, nee... niet leuk.

Ook omdat..

als ik het goed begrijp heeft Hrtzeer gevraagd of ze het een en ander geregeld hadden, terwijl ze die partnerregistratie allang achter de rug hadden. Ze hebben moeder dus gewoon laten praten zonder te vertellen dat het al geregeld was. Dat vind ik niet aardig. Vast niet zo bedoel inderdaad, maar soms mag je iemand best laten merken dat ook onbedoelde acties voor verbetering vatbaar zijn.

Het gaat nu om een 'zakelijke' registratie, maar zouden jullie ook zo nuchter reageren als kind tussen neus en lippen door zou vertellen dat ze stilletjes op maandagmorgen getrouwd waren? En waarom mag je het niet vergelijken met een huwelijk? De kans is groot dat er nooit getrouwd wordt, omdat ze dit voldoende vastigheid vinden. Dus de waarde van de handtekening is hetzelfde als bij een huwelijk. Maar het zou mij niet uitmaken wat mijn dochters doen. Trouwen, prima, registratie... ook prima. Het is hun feestje.

Het is wel de kunst om je er weer overheen te zetten. Het is gebeurd, jammer, maar nu naar de volgende gebeurtenis, de baby. Laat het voorval geen schaduw werpen op de komst van de baby en realiseer je dat je niet meer op de eerste plaats komt, maar op de derde en dat je af moet wachten wanneer ze je ergens van op de hoogte willen stellen. Als je je daar op instelt, word je ook minder teleurgesteld misschien.

dank

DANK voor de genuanceerde reacties van hen die goed gelezen en zich ingeleefd hebben. Hier kan ik mee verder.
Zeker ga ik me erover heen zetten en straks genieten van de baby.

Paasei

"En for the record; partnerregistratie is formeel/wettelijk wel degelijk hetzelfde als een huwelijk."

Natuurlijk is dat zo, maar mensen die grote waarde hechten aan tradities en ceremonies zullen hier niet voor kiezen. Die kiezen voor een bruiloft met alles eromheen.

Mensen die voor dit partnerschap kiezen zijn gewoon praktisch bezig, willen zaken goed geregeld hebben zonder een hoop poespas. Voor moeders voelt het misschien als een huwelijk (Kaaskopje noemt dit zelfs ook "de Grote Dag"), voor deze 2 betrokkenen is dat echt niet zo. Het laatste wat je moet doen is verwachten dat zij precies denken als jij. Als ze een Grote Dag wilden hadden ze daarvoor wel gekozen.

bruiloft

Het zou best kunnen dat ze de vraag "maar waarom dan geen bruiloft" voor wilden zijn, of daar nu echt kans op was of niet. Onhandigheid dus en ik kan me best voorstellen dat je niet blij bent. Maar ja, inderdaad: op naar de baby. En misschien is het zelfs zo dat ze daar al zo mee bezig zijn dat ze die registratie als een sooort afterthought hebben gedaan: o ja, dat moet ook nog. Dat betekent in elk geval dat wat je zei wel is aangekomen en daar gaat het om. Dit regelen is echt ongelooflijk belangrijk op allerlei fronten, dus goed dat ze het wel gedaan hebben.

Plus

Tegenwoordig trouwen de meeste stellen als de kinderen iets groter zijn, zodat zij erbij kunnen zijn. Er is dus nog hoop moeders, misschien komt die bruiloft nog wel. Maar laat die keuze aan hun svp.

toon en muziek

"en ik meermalen heb gevraagd hoe zij zich goede regelingen voorstelden m.b.t. Hun kind."

Het lastige van een forum is dat wij het moeten doen met korte geschreven teksten. Een vraag zoals jij gesteld hebt, kun je op verschillende manieren stellen. En het is de toon die de muziek maakt. In welke context stelde je die vraag? Was het een open en belangstellende vraag? Was het een suggestieven vraag? Wij weten dat niet.

Als ik heel letterlijk kijk naar wat je hebt geschreven, dan schieten mijn nekharen overeind. Daarmee zeg ik niet dat je je vraag verkeerd gesteld hebt: dat kan ik natuurlijk helemaal niet beoordelen. Maar ik noem het even, omdat jouw vraag wellicht anders bij je kind is overgekomen dan je bedoelde. De vraag die je (ook nog herhaaldelijk) is gesteld, kan overkomen als ter verantwoording roepen. Controle. De suggestie dat ze het vast nog niet hebben geregeld.
Nogmaals, ik zeg niet dat het zo is, maar zo zou een dergelijke vraag kunnen overkomen. En in ene dergelijke situatie kan ik mij heel goed voorstellen dat je kind geen enkele behoefte voelde om jou deelgenoot te maken van de registratie (die voor veel mensen écht alleen maar een administratieve formaliteit is - en zeker niet De Grote Dag).

Ik begrijp het wel

en eerlijk gezegd begrijp ik sommige reactie niet zo goed. Volgens mij zegt TO nergens dat ze wil dat haar kinderen gaan trouwen etc, etc. Het gaat erom dat ze het niet hebben genoemd terwijl ze elkaar al meerdere malen hebben gezien en er gelegenheid genoeg was om dit te vertellen. Niks meer en niks minder. Te minste, zo lees ik het.

niet zomaar

Je verzwijgt zoiets niet zomaar. Het zou best kunnen dat moeder al naar heel veel andere dingen had geïnformeerd waar ze weinig mee te maken had, of dat er (in de ogen van de kinderen) een kans bestond dat moeder er iets negatiefs van zou zeggen als ze vertelden het al geregeld te hebben.

Dat 'meermalen gevraagd' belooft toch niet veel goeds in de zin dat dat waarschijnlijk niet het enige is waar ze over heeft lopen doorzagen. Misschien ook wel over huis, opvang, weet ik het.

het thema betrokkenheid bij volwassen kinderen

even los van deze niet gemelde gebeurtenis, vind ik best boeiend.

Zoon was onlangs jarig, is dertigste levensjaar begonnen en zijn geliefde met wie hij nu bijna twee jaar samenwoont had een uitje/nachtje weg gepland om het jaar in te luiden. Dat zag ik op Facebook

Lieve vriendin!

Een paar jaar geleden, toen hij nog alleen woonde, zijn we een keer ontbijt op bed gaan brengen als surprise (hij woont in een dorp verderop). Dat vond-ie leuk!!
Man had dat dit jaar ook voorgesteld, maar ik zei 'Doe maar niet, het is nu anders'. Nou, inderdaad. We hadden dan ons ontbijtje op de stoep kunnen parkeren :0

Er zullen vast ouders zijn die tevoren van zo'n surprise hadden geweten - ik wed dat haar moeder wel op de hoogte was van de verrassing die ze had verzonnen.

TS - bereid je voor op het gegeven dat kleinkind straks hoogstwaarschijnlijk nog een oma heeft he Je bent de enige moeder van je kind, maar niet de enige oma van je kleinkind. (Daar moeten sommige oma's even aan wennen, merk ik.)

Niet leuk

Nee ik zou het ook niet zo leuk vinden geloof ik als ik zoiets pas maanden later te weten kom. Heeft niets te maken met verwachtingen over feestjes of zo. Maar gewoon het gevoel dat mijn band met mijn kind blijkbaar niet zo goed is als ik altijd had gedacht.

Hrtzeer, je schrijft

dat je kind niet de bedoeling had om jou te kwetsen, door het niet te zeggen. Maar toch voel je je wel enigszins gekwetst.

Wat mij altijd het beste lijkt: duidelijk zijn. Dus zeg wat je voelt, zeg ook dat je rationeel weet dat het onzin is, maar dat je je toch een beetje gekwetst voelt. En niet om op het gevoel te werken, maar om jezelf te verklaren. Dan gaat jouw gekwetstheid tenminste geen eigen leven leiden en kun je het weer achter je laten.

En dan zou ik het loslaten. Als je gewoon normaal goed met je kind kan praten, zou ik ook gewoon vragen waarom ze het niet zeiden. Aan mijn dochters zou ik dat gewoon kunnen vragen. Maar ja, ik denk (nu) dat mijn dochters dat ook gewoon zouden zeggen, van dat partnerschap.

griebels

Grote dag... zo noemde mijn schoonmoeder het ook.

Griebels krijg ik daarvan.

Grote Dag

"Grote dag... zo noemde mijn schoonmoeder het ook. Griebels krijg ik daarvan."

Ha ha, ik ook. Deze situatie maakt erg duidelijk dat gewoonweg niet iedereen zo'n registratie als De Grote Dag ervaart. Ik ook niet. Weet je dat ik niet eens weet in welk jaar wij hebben ons laten registreren? Ik denk het jaar nadat oudste kind is geboren, maar het kan ook nog wel een jaar of twee jaar later zijn geweest. En een datum zou ik al helemaal niet weten. De geboorte van de kinderen waren voor mij De Grote Dagen. En de dag dat ik mijn lief (de vader van de kinderen) voor het eerst ontmoette.

Ik zou ook niet eens weten of ik het direct (of al van te voren) aan mijn ouders heb verteld. Ik heb overigens een erg goede band met ze. Maar die registratie is voor mij echt alleen een administratief ding.

Grote Dag

Mijn broer en zijn vriendin hebben wel de familie voor een etentje uitgenodigd nadat ze hun partnerschap geregistreerd hadden. Dat was een paar maanden voor de geboorte van hun oudste dochter. De wederzijdse ouders waren hier heel erg blij mee. Zowel dat ze het gewoon netjes geregeld hadden, maar ook het bescheiden feestje eromheen.

Van mijn zus weet ik het niet eens, alleen dat haar schoonouders zeer upset waren toen de geplande bruiloft plotseling niet doorging vanwege heel veel verbouwingsellende tijdens de zwangerschap. Ze zullen ongetwijfeld iets geregeld hebben, maar de bruiloft is er nooit meer gekomen (wel 3 zoons en nog steeds gelukkig samen). Mijn moeder heeft daar toen haar schouders over opgehaald, 'jammer, ieder zijn keuze'.

Stiekem getrouwd

Wij zijn ook stiekem getrouwd omdat wij het trouwen beiden een nietszeggende gebeurtenis vinden. Zeker ook in het licht van het aantal scheidingen, vind ik de beloftes 'tot de dood ons scheidt' en 'eeuwige trouw' nogal potsierlijk. Daar zijn de scheidingsfeuilletons op dit forum een goede illustratie van.
Het moment dat we gingen samenwonen en het moment dat we besloten kinderen te willen, dat vond ik wel belangrijke gebeurtenissen.
We zijn toch getrouwd omdat het de goedkoopste en makkelijkste mogelijkheid was voor erkenning van het kind en het erfrecht.
Mijn ouders hebben jaren niet geweten dat we getrouwd waren.

Tuinstoel

Ik heb het niet de 'Grote Dag' genoemd hoor.

Stiekem trouwen.

Dat zou dan weer niks voor mij zijn. Ik zou mijn ouders vertellen dat ik op vakantie ga, dat ik een miljoen heb gewonnen, dat ze opa en oma gaan worden, dat we een huis hebben en ook dat we gaan trouwen.

Dat staat voor mij los van de verdere aankleding van een huwelijk.

Ik zou het zeker vertellen aan mijn ouders, gewoon omdat het fijn is om dingen te delen, van elkaars leven op de hoogte zijn als de band altijd goed was.

Ik hoop zeker dat als mijn zoon ooit gaat trouwen dat hij ons dat verteld, al is het over de telefoon vanaf de andere kant van de wereld.