Depersonalisatie
Is er hier iemand bekend met 'depersonalisatie' , en evt. met een goede therapie/therapeut?
Onze 19jarige heeft er sinds twee jaar veel last van, gesprekken met een psycholoog hebben weinig opgeleverd en kind is er onderhand wanhopig van, ziet het niet meer zitten. Er is veel over te lezen op internet maar het zou fijn zijn om eens ervaringen te horen en hopelijk positieve verhalen n.a.v een bepaalde therapie?
Psychiater
Zou je zoon niet meer gebaat zijn met hulp van een psychiater?
Eventueel kun je nog kijken bij MIND: https://wijzijnmind.nl/psychische-klachten/psychipedia/depersonalisatie-derealisatiestoornis
MIND is eigenlijk een verzameling van cliënten- en familieorganisaties uit de GGZ/psychiatriehoek, maar ondertussen gaan ze verder dan belangenbehartiging en zijn zelf de weg ingeslagen van mensen met een bepaalde visie en aanbod op gewenste hulp. Ik ben daar eerlijk gezegd niet helemaal gelukkig mee, maar goed, ze verwoorden een soort moderne visie op oplossingen voor psychiatrische problemen en het kan best zijn dat het voor sommige mensen goed uitpakt.
Achter MIND zitten in elk geval cliënten- en familieorganisaties. Mijn ervaring is dat je daar wel wat aan kunt hebben. Dat zijn meer lotgenoten, die praten vanuit de eigen ervaringen met de werkelijkheid.
Tsjor
Tsjor
Dankjewel voor je reactie. De psycholoog heeft kind inderdaad doorverwezen naar een psychiater nu, en die heeft antidepressiva voorgeschreven. Ben ik zelf niet zo blij mee.Kind zegt zelf niet (meer) depressief te zijn, maar zich enorm ellendig te voelen door de depersonalisatie.
Hij heeft de link naar MIND ook bekeken, de stap om daar contact mee op te nemen is nog groot op dit moment.
Blij
'Ben ik zelf niet zo blij mee.' Waarom ben je daar neit zo blij mee? Waar zou je wel blij mee zijn? Bestaat dat dan? Je hebt nu de psycholoog gehad, dat leverde niets op. Nue de psychiater, maar de medicatie wil je niet.
'Kind zegt zelf niet (meer) depressief te zijn, maar zich enorm ellendig te voelen door de depersonalisatie.' antidepressiva lossen niet meteen alle problemen op, je wordt er niet heel vrolijk van. Het kan alleen een bodem leggen onder het bodemloze gevoel van ellende. Vanaf die bodem is het nog een hele weg omhoog te gaan.
Ik zou zeggen: probeer het en houd kontakt met die psychiater over hoe het uitpakt.
Tsjor
Problemen aanpakken
AD gaven mij de kracht om mijn problemen echt aan te pakken. Kan dat de gedachte erachter zijn?
Nou
Je wordt niet heel blij van antidepressiva....
Dat is niet perse waar hoor.
Ik ken mensen die echt heel gelukkig zijn met een ad in heden of verleden.
Soms is dat net voldoende om het leven, dat sowieso wel vol geluk en ongeluk zit, prima zelf aan te kunnen.
Niet iedereen heeft het nodig om vervolgens 'de problemen eronder' (wie heeft die niet??) aan te pakken om toch zinvol en fijn te leven.
Verder helaas geen advies Alfa.
Ik kan me voorstellen dat je misschien vindt dat de problematiek nu symptomatisch wordt aangepakt.
Ik zou het toch willen uitproberen, iig.
Overigens denk ik dat er gewoon weinig echte kennis is over het onderwerp, helaas. (en zeker niet breed gedragen binnen hv)
Even verduidelijken
Zoon heeft ervaring met depressie en met antidepressiva.
Hij geeft heel duidelijk aan dat hij zich nu niet depressief voelt, maar wel heel ellendig door de depersonalisatie, waar hij nu twee jaar veel last van heeft. Voor hem blijkbaar een duidelijk verschil in gevoel.
Daarom ben ik er niet blij mee, zeker niet omdat ik iets tegen ad heb, ik heb bij hem en in m'n omgeving vaak genoeg gezien dat ad zinvol kan zijn.
De depersonalisatie is begonnen in het laatste jaar van de middelbare school en zoals het er naar uitziet wordt dit het derde jaar waarin hij geen werk/opleiding/studie op gaat pakken. Heel verdrietig, vooral door het isolement en de vereenzaming die daar uit voortkomen.
Het zou knap zijn
Als huisarts, psycholoog en psychiater geen beter advies hebben, dat wij het dan wel zouden weten.
Ik heb 'ervaring' met schizofrenie. Wellicht heeft je zoon anti-psychotica nodig. Ik kan ze alleen niet voorschrijven, gelukkig.
Tsjor
Tsjor
Volgens mij is dat wat we hier op het forum steeds doen, vragen naar elkaars ervaringen en input.
Het zou kunnen dat iemand op dit forum een goede ervaring had met een bepaalde therapeut/therapie rond deze specifieke problematiek.
Lijkt me een normale vraag.
Alfa
Als je meer gespecialiseerde hulp wilt zou ik daar op gaan zoeken. De ene psycholoog is zeker de andere niet en dat geldt ook voor psychiaters.
Is wel een zoektocht vrees ik. Ze allemaal bellen en hun verhaal aanhoren. Een enkeling heeft wellicht al wat meer op website uitgewerkt, maar dat zegt vaak niet zoveel.
Alfa
De meeste vragen op het forum gaan over: hoe ga je hiermee om? Attitude, ethische beslissingen, sociale conventies, dat soort vragen.Lekenvragen, ervaringsvragen.
Dit is een heel serieus probleem. Gezien wat je beschrijft over de voorgeschiedenis ben ik nog meer ervan overtuigd: dit is een heel serieus probleem. Normaal zou je dan zeggen: ga naar de huisarts. Omdat dergelijke serieuze problemen niet geschikt zijn voor leken. Mijn vergelijkingsmogelijkheid is beperkt, maar zou onmogelijk opgelost kunnen worden voor leken, hoewel er velen zijn die daar hun theorieën en opvattingen over geven.
Tsjor
Tsjor
Neem van mij aan dat ik weet dat het een groot probleem is waar zoon inmiddels ruim twee jaar mee worstelt. Ook verwacht ik geen oplossing van een leek van het forum.
Mijn vraag was of er iemand persoonlijk ervaring had met deze problematiek en misschien was geholpen met een bepaalde therapeut/therapie.
Soms kan het helpen om ervaringen van anderen te horen, al was het alleen al om moed te houden.
En zelfs bij een zo serieus probleem staat het volgens mij vrij om zo'n vraag op het forum te stellen.
Zorgen
Ja, zo'n vraag stellen kan altijd, alleen ik vind het wel zorgelijk dat de medische weg zo afgesloten lijkt. Psycholoog, psychiater en Mind (ervaringsdeskundigen, als ze ergens zitten zal het daar wel zijn), dat allemaal niet. Dat baart me zorgen, als je dan bij 'leken' advies gaat vragen. Ik hoop echt dat je een weg vindt die wel hulp geeft aan je zoon. als er hier iemand is, dan ben ik blij voor je, oprecht.
Tsjor
Tsjor
Blijkbaar kom ik niet helemaal duidelijk over,en weet ook niet of dat gaat lukken ivm herkenbaarheid en privacy zoon.
In ieder geval gaat de hulp hier gewoon verder, de weg van medische hulp is echt niet afgesloten.
Mind heb ik doorgegeven aan zoon, maar voor hem een brug te ver om contact op te nemen. Dat is zijn keus, ik kan/wil hem niet dwingen natuurlijk.
Dankjewel voor de moeite die je doet om te reageren trouwens, ik waardeer dat zeer.
Gloriet
Ook jij bedankt voor je reactie. Ik heb ook het idee dat er niet ontzettend veel kennis over dit onderwerp is en ook geen eensduidende therapie.
We houden moed en geduld...
Depersonalisatie
Is vaak onderdeel van een ander psychiatrisch ziektebeeld. De vorm verschilt ook per persoon, hangt af van ernst en ziektebeeld. Dat zal je waarschijnlijk wel bekend zijn. De hulp moet dus gezocht worden passend bij ernst en ziektebeeld. Ik ken iemand bij wie de depersonalisatie hoorde bij haar borderlinepersoonlijkheidstoornis: zij ging specifieke therapie (DGT) doen voor de borderline. Een andere persoon had een Dissociatieve Persoonlijkheidsstoornis voortkomende uit een ernstig langdurig traums en had veel baat bij een centrum wat hier speciaal in gespecialiseerd was (Top Referent Trauma Centrum - meerdere in NL).
Het hangt er dus vanaf onder welke vlag de depersonalisatieklachten meeliften, wat de behandeling moet zijn. Dat kan ook heel goed medicamenteuze therapie icm bijvoorbeeld cognitieve gedragstherapie zijn in geval van een depressie met daarbij personalisatieklachten. Wel is het altijd een kwestie van geduld hebben, alleen al om een bij jou passende behandeling te vinden.
Depersonalisatie
Is zo naar. Ik heb tijdens een langdurige depressie meer dan 20 jaar geleden er ook erg lang en soms heel heftig last van gehad. Ik ga hier niet neerzetten wat ik allemaal gedaan en geprobeerd heb voordat ik de juiste medicatie en de juiste therapeut had gevonden. Het verschil is (denk ik) dat ik al een kind had en alles eraan wou doen om beter te worden voor haar. Wat me steeds weer door alle "peuthen" op het hart gedrukt werd was het belang van rust, rein en regelmaat voor mij. Dus: op tijd opstaan (ook had ik geen oog dicht gedaan), op tijd naar bed (ook was ik bang om niet te slapen en/of nachtmerries te krijgen), bewegen, op tijd eten en iets van activiteiten.
Je vertelt er niet zo veel over maar is het iets dat je zoon kan opbrengen en waar je hem bij kan hebben? Goed eten, niet roken/drinken/blowen (dat vooral niet) etc etc? Want het is echt de basis.
Sini
Aleid
Dank voor je zinvolle reactie.
Hij heeft nu inderdaad dus medicatie (antidepressiva) en gesprekken met psychiater.
Geduld is inderdaad een schone zaak hierbij, wat nog moeilijker is omdat lijkt alsof het geen greintje beter wordt. Bijkomend punt is dat hij toch graag een stap wil maken richting werk/opleiding en daarvoor moet verhuizen omdat we afgelegen wonen. Zonder vangnet/hulp lijkt dat nogal een risico. Hier blijven voor de therapie kan ook, maar het isolement wordt steeds groter, klasgenoten van de middelbare school zijn inmiddels volop aan het werk of aan de studie.
Sinilind
Dank voor het delen van je ervaring. Fijn dat het je toch gelukt is om van de depersonalisatie klachten af te komen.
Zoon drinkt/rookt/blowt niet, het regelmatig leven is wel een ding. Laat slapen, gamen, lang uitslapen, weinig bewegen. Hij weet dat rrr goed is en probeert t ook wel maar zeker op slechte dagen lukt t niet. Ik probeer af en toe wat aan te moedigen maar dat wordt meestal niet op prijs gesteld
Risico
Het is voor mij niet geheel duidelijk waar de depersonalisatieklachten vandaan komen en hoe deze zich uiten. Afhankelijk van de ernst en hoe dit zijn functioneren beinvloedt zou ik zeggen; laat hem gaan doen wat hij leuk vindt, waar hij blij van wordt (of in ieder geval die potentie heeft). Lijkt me heel belangrijk. Weet je zoon wat hij zou willen?Een (professioneel) vangnet valt echt goed te regelen is mijn ervaring. Daarmee wordt het risico (wat is het ergste wat er kan gebeuren eigenlijk?) verkleind. Niemand wordt beter van lamlendig thuiszitten. En als studie een te grote stap zou hij ook kunnen beginnen met parttimewerk of vrijwilligerswerk. Het is belangrijk dat we iets hebben om ons bed voor uit te komen. Klopt mijn gevoel dat hij dat op dit moment niet echt heeft?
Aleid
Ja, dat klopt. Op dit moment is er geen regelmaat, geen vaste bezigheid en nauwelijks sociaal leven.
De plannen worden nu wel concreter gelukkig, en dus ook de mogelijkheid om gericht een vangnet te zoeken in de buurt van de plek waar hij gaat wonen. Ik denk dat je helemaal gelijk hebt dat iets doen waar hij plezier in heeft (maar niet te veel stress oplevert) in combinatie met een goed vangnet ( wat de stress ook verlaagt) nu het belangrijkst zijn.
Ha Alfa,
Hoe gaat het nu met je zoon?
Mijn dochter kampt op dit moment met heftige depersonalisatie, ben benieuwd of je zoon bij iets specifieks baat heeft gehad.
Hallo Moos4,
Wat naar voor je dochter!
Helaas is zoon er nog niet van af. Hij heeft er al heel wat therapie op zitten, maar de depersonalisatie blijft. De therapie die hij nu heeft is meer gericht op het accepteren, en leven met de depersonalisatie. Er zijn op YouTube en internet in het algemeen heel veel filmpjes van mensen die er wel vanaf zijn gekomen, met eigenlijk veelal de boodschap er niet te veel mee bezig te zijn en zoveel mogelijk afleiding te zoeken en actief te blijven.
Helaas geen gouden tip voor je, had ik die maar!
Heeft je dochter op dit moment hulp?
Kan me goed voorstellen dat je zoon zich hier heel naar bij voelt. Je vroeg naar ervaringen. Mijn zoon is 18 jaar en heeft in het afgelopen jaar ook meerdere periodes gehad waarin hij last had van depersonalisatie en derealisatie. Dit schijnt vaak voor te komen bij adolescenten en is een soort overbelasting van het brein. Kan oa ontstaan door lange periode van overbelasting. Bij mijn zoon was dit ook aan de hand. Heeft jaren op zijn tenen gelopen op de HAVO en kon de druk uiteindelijk niet meer aan op het HBO. Daarnaast enorme faalangst bij rijlessen (wel gehaald inmiddels) en het overlijden van een zeer dierbaar nichtje. Dit werd te veel. Hij heeft wat EMDR sessies gehad en gaat nu naar het MBO zodat de druk niet te hoog wordt. Wat hem erg heeft geholpen is dat professionals hebben benadrukt dat hij niet gek is en dat het weer over gaat. Ik weet natuurlijk niet hoe het bij jouw zoon zit en wat er verder speelt maar dit is hoe wij het hebben aangepakt. Veel sterkte!