dochter 18 jaar heeft foute vriend
Sinds eind vorig jaar heeft onze dochter, toen nog 17, inmiddels 18, een vriend die flink ouder is. Hij is dakloos, drinkt en gebruikt drugs, komt uit oost-europa en heeft nu in de buurt een tijdelijke kamer gevonden. Ze vindt hem geweldig is, kijkt naar hem op en pikt alles van hem. Bij ons komt hij er inmiddels niet meer in omdat hij provocerend is en erg naar tegen ons doet en haar gebruikt, onze dochter staat er bij en kijkt er naar, ze heeft niet door en wil niet horen dat hij haar gebruikt en er alles aan doet om haar van iedereen te isoleren, hij lacht ons uit als hij ziet dat we boos op haar zijn.... Sinds ze hem kent liegt ze tegen ons, al haar vriendschappen staan onder druk of zijn al verbroken, haar oppasadres heeft afgezegd en wij trekken het ook niet meer.....ze blijft soms nachten weg, verzuimt school en krijgt nu ook allerlei lichamelijke klachten. Ze had een infectie waarvoor ze niet naar de dokter ging, haar vriend vindt dat dit op een natuurlijke manier over moet gaan of opgelost worden, zij gaat er in mee, met als gevolg dat ze hartstikke ziek werd. Toen is ze uiteindelijk wel naar een dokter gegaan en kreeg antibiotica. Haar vriend trekt de hele tijd aan haar, als ze bij ons is staat hij meerdere keren per dag aan de voordeur, of belt haar, of wacht uren in de buurt tot hij haar ziet....dan gaat ze toch naar hem toe zodat ze weer rust heeft, ook van ons, want wij praten ook wel op haar in als hij voor de tigste keer aanbelt. Ze heeft al een keer een paar weken bij hem gewoond, op ons voorstel, maar kwam na 2 weken weer terug en zei dat ze het uit maakte, vervolgens stond hij weer voor de deur en vloog ze weer naar hem toe. .....we zijn wanhopig, wat moeten we doen??? We willen haar de deur uit zetten, maar het verscheurt ons, de vriend is een engerd, maar zoals het nu gaat kan het ook niet.....
Moeilijk
Wat een moeilijke situatie is dit zeg. Ik zou niet snel een oplossing weten en ik vraag me ook af of die er wel is.
Volgens mij kun je je dochter niet van haar vriend weghouden. Hoe meer je aan haar trekt, hoe meer ze naar hem zal trekken. Het heeft weinig zin om haar te zeggen dat deze vriend fout is: daar staat ze op dit moment simpelweg niet voor open.
Wat ik niet zou doen is haar de deur uitzetten. Je wijst haar dan af en stuurt haar min of meer in de armen van haar vriend. Wel kun je haar duidelijk maken dat zij ervoor moet zorgen dat hij niet voortdurend bij jullie aanbelt of op andere manieren jullie rust verstoort. Ik weet niet of dat lukt of haalbaar is hoor, maar daar zou ik toch wel de grens proberen te trekken. Het contact met haar vriend is haar zaak, daar hoeven jullie niet voortdurend last van te hebben. Laat haar maar nadenken over hoe ze dit oplost op de momenten dat ze bij jullie thuis is.
Verder zou ik haar toch vooral liefdevol blijven benaderen. Haar laten merken dat jullie haar waarderen, dat ze altijd bij jullie welkom is.
Hopelijk gaat deze situatie haar binnenkort dermate opbreken dat ze een keuze maakt...
Moeilijke situatie
Allereerst, Josiane, je zit middenin de vrees van elke ouder, dikke sh*t dus.
Daarnaast zou ik nooit de deur voor één van mijn kinderen dicht gooien, die staat onder alle omstandigheden open.
Samen naar een oplossing zoeken is beter dan de deur uitzetten.
Dan raakt ze uit het zicht en heb je straks misschien de politie op de stoep met een mededeling die zeer onaangenaam is.
Ze is 17, dus aan de omgang kan je weinig doen, hooguit wanneer het weer eens uit is en ze is thuis, direct de politie bellen als hij aan de deur komt en hem voor stalken op laten pakken (en hopen dat hij dan een hoeveelheid drugs in zijn zakken heeft.)
(Eén van mijn kinderen heeft me gezegd, je bent zo'n rotmoeder, ik kan mijn kinderen niet meer aan je blootstellen, en toch staat de deur voor haar altijd op een kier om terug te komen op haar besluit)
Heel veel sterkte en ik hoop dat er meer zijn die iets van een tip of advies voor je hebben.
Zeker niet de deur uitzetten
Ik kan me je frustratie ontzettend goed voorstellen. Ik hoop voor je dat ze hier snel van inziet dat het tot niets leidt. Tot die tijd is het vrees ik doorbijten en je deur openhouden voor je dochter.
Mijn ouders hebben om min of meer dezelfde reden mijn zus op straat gezet. Ook 18 jaar. "Ga maar bij je vriend wonen als je daar zo graag bent!" Dochter en vriend waren helemaal niet toe aan samenwonen. Ze hadden het gewoon leuk met elkaar. De relatie heeft maar kort standgehouden. Sindsdien is het eigenlijk nooit meer goed gekomen tussen haar en mijn ouders. Ik heb daarvan geleerd dat ik mijn kinderen echt nooit, maar dan ook nooit de deur uit zal zetten.
Zomaar een ideetje
Misschien een idee om een keertje samen met haar de film te kijken:
The boy she met online
of iets in die richting?
Wellicht
Toch eens met de wijkagent gaan praten. Met name het punt, dat hij steeds aan de deur staat als jullie dochter bij jou is zou ik aangrijpen: dat is iets waar jij iets over te zeggen hebt, dat wil je niet. en op die manier je dochter laten merken, dat je voor haar in elk geval één veilige situatie creëert, namelijk bij jullie thuis. Dus vooral over de vraag: wat kunnen we doen als dochter thuis is en vriend staat aan de deur. Je mag daar je eigen grenzen trekken.
Op haar inpraten dat de vriend niet goed is helpt niet, dan zet je haar alleen maar meer klem. Ze woont nog bij jullie, dus als ze ziek is en naar de dokter moet, dan kun je daar wel sterk op inzetten. Op die manier laat je je dochter merken dat er wel degelijk mensen zijn die op een normale manier goed voor haar zorgen.
De gesprekken met haar zou ik focussen op haar eigen toekomst, de opleiding etc. En haar helpen om de dromen die ze ongetwijfeld heeft ook vast te houden, of op een andere manier waar te maken.
Het is belangrijk dat ze kontakt houdt met zichzelf, haar eigen 'idealen' en met een 'gezonde' omgeving, waardoor ze weet wat wel en niet normaal is.
de eerste periode is alles heel spannend in een relatie. Maar die periode gaat voorbij. Als ze zelf tot het inzicht komt dat het niets wordt met deze vriend moet ze zonder enige schaamte dat kunnen vertellen (en niet mensen tegenover zich vinden die zeggen: zie je wel). Ze moet dan iets hebben om op terug te vallen, dat kan gaan over huisvesting, opleiding, werk etc. en die met haar praten over wat het allemaal voor betekent, ook het verdriet dat de mooie relatie niet is geworden wat het kon zijn. Vooral meot ze dan een veilige plek hebben waar ze kan zijn.
Ondertussen kun je kijken of je haar wellicht enige weken op vakantie laat gaan met een andere vriendin of zo. Niet nu meteen, maar over enkele maanden. In elk geval zou dat een onderwerp zijn waarover je gezellig met haar zou kunnen praten en waardoor je haar zou kunnen stimuleren om kontakt op te nemen met een oude vriendin, zodat je haar leefwereld vergroot.
Tsjor
Vervolg.....
Bedankt voor jullie reacties en meedenken. Wij willen onze dochter echt helemaal niet de deur uit zetten, we laten haar ook weten dat we van haar houden en dat ze altijd bij ons terecht kan, maar het lijkt wel of ze al van ons vervreemd is en het niet "binnen komt".We weten het gewoon niet meer...
Drugsgebruik, dat ging door ons hoofd, omdat we het totaal niet begrijpen, we denken alle kanten op, maar nu denken we dat niet per se, wel "onder invloed", maar van die vriend (?)....
Inmiddels spreekt ze, terwijl ze tot vorige zomer heel veel sociale contacten had, naar leuke feesten en festivals ging, veel vriendinnen en vrienden had, met bijna niemand meer af (ze ziet iedereen wel op school noemt ze dan), onze familie ziet ze helemaal niet meer en daar vraagt ze ook niet meer naar (terwijl grootouders slechte gezondheid hebben). Ze was altijd heel lief en belangstellend naar anderen, maar nu is ze alleen met zichzelf en haar vriend bezig, ze doet ook erg domme dingen (ze had een auto die anders naar sloop ging, op haar naam gekocht, ze heeft niet eens een rijbewijs, haar vriend zou die dan opknappen en dan konden ze daarmee gaan reizen, de auto kon niet op zijn naam want hij heeft geen ID) en haar normen vervagen (zijn drankgebruik vond ze eerst vervelend, maar nu is dat al normaal; dat hij ons beledigde en provoceerde was eerst nog wel een punt, maar was nu al wel te verklaren; eerst zorgde ze nog goed voor zichzelf en stoorde ze zich nog wel aan hem dat hij dat minder deed, nu vindt ze dat ook al niet meer erg en zo bagatelliseert ze alles op alle terreinen...)
We hebben haar eerder al voorgesteld om met iemand te praten, ik ben gisteren met haar naar huisarts geweest voor verwijsbrief, ze ging mee, maar het straalde er vanaf dat ze het niet wilde en alleen voor ons dit doet en wel 1x wil praten met een coach om te kijken of het wat is, maar dat het wat haar betreft daar bij blijft. We hopen echt dat het wel tot iets leidt en ze met een "buitenstaander" over haar problemen kan praten, omdat ze ooit noemde dat ze druk in haar hoofd is, dat alles haar overkomt, dat ze het alleen maar allemaal goed bedoelt, dat niemand haar of haar vriend begrijpt en hij geen kans krijgt, dat zij op zichzelf wil wonen en dan kan haar vriend bij haar wonen (of wij even willen meebetalen) ....bij de huisarts noemde ze gisteren dat ze het gewoon erg druk had gehad voor school en en dat zij dacht dat alles nu wel weer onder controle kwam en beter zou gaan en dat ze dit voor ons doet. Op zich dacht ik aanvankelijk positief over het feit dat ze wil praten, maar ik ben toch bang dat ze even een uurtje praat en dan afhaakt. Ik hoop maar dat de coach haar "raakt" en bij haar een ingang vindt, bij gesprekken met ons gaan de hakken in het zand, eigenlijk is dit nog onze enige hoop op een verbetering.
De politie is hier al aan de deur geweest toen haar vriendje een keer 's nachts in de achtertuin op een schutting stond om op haar raam te kloppen, ik dacht dat er ingebroken werd.... Punt is dat de politie niets kan doen, omdat zij wel wil dat hij komt, ook al willen wij dat niet. We zullen opnieuw zeggen dat hij niet meer bij ons huis mag komen en dat zij daar voor moet zorgen, maar dat is lastig, want als hij aanbelt, doet ze natuurlijk open en gaat ze met hem naar buiten (hij mag niet binnen, ook al probeert hij dat op alle manieren wel, even handen wassen, even naar toilet etc etc), wij zien het als stalken, maar voor haar is het dat niet.... En dan is ook voor ons een punt: ze heeft een sleutel van ons huis uiteraard, maar eigenlijk vinden we dat al vervelend nu, is ze nog te vertrouwen, zij kan hem rustig binnen laten als wij er niet zijn.....
Het is een groot dilemma, natuurlijk houden we zielsveel van haar, maar eerlijk gezegd is het vertrouwen al bijna helemaal weg, ons hart breekt als we haar zo zien en ze zo bijna harteloos naar ons gevoel naar iedereen toe bezig is... Wij hopen maar dat een coach iets kan bereiken, maar als zij niet wil meewerken en zich verder ook helemaal niets van ons en anderen aantrekt, hoe ver kunnen we het dan nog laten gaan......
Andere wegen
'hoe ver kunnen we het dan nog laten gaan......'.
Mooi dat ze met je meegegaan is naar de huisarts voor een gesprek met een coach, maar ze ziet er zelf het nut niet van in en op haar inpraten dat vriendje verkeerd is helpt vrijwel nooit. Dus wat verwacht je van een coach? Als het gaat om de vraag of de drukte in haar hoofd normale drukte is zou je bij een psychiater moeten zijn.
Ik wil even kijken naar je laatste vraag: hoe ver kunnen wij het laten gaan. Wat bedoel je daarmee? Welke grenzen zie je voor je? Waar moet je beslissingen over nemen? en realiseer je je wel dat je dochter 18 is, dus echt over haar eigen leven mag beslissen?
Een ander punt is natuurlijk je huis. Ik zou daar wel degelijk mijn grenzen trekken, maar dat heb je ook gedaan. Nu denk je erover om de sleutel in te nemen omdat je denkt of bang bent dat zij haar vriendje binnen laat. Dat zou ik dan weer een stap te ver vinden, omdat het gebaseerd is op een gedachte. Tenzij je merkt dat er spullen verdwijnen als je niet thuis bent. Dan is er reden voor wantrouwen.
Je kunt in elk geval zorgen dat ze financieel gezien nu niet meer afhankelijk is van jullie. Dus dat betekent dat ze zelf haar ziektekostenverzekering moet regelen en betalen. En daarvoor heeft ze studie of werk nodig. Ze kan studiebeurs aanvragen of een baantje zoeken. Ik zou dit serieus met haar bespreken en dan samen met haar gaan uitzoeken wat ze het beste kan doen. Het is in elk geval een begin om realistisch te gaan kijken naar al haar dromen.
Misschien moet je het ook over een heel andere boeg gooien en het gesprek met het vriendje aangaan. Aangeven waarom jullie niet blij zijn met hem en wat hij daaraan kan doen. Alcohol en Oost-Europeanen, dat is echt een apart verhaal. Ze hebben daar heel andere gedachtes bij dan wij. Maar als hij echt om je dochter geeft wil hij zich misschien wel inspannen om zich aan te passen. Misschien bereik je met aandacht en liefde wel meer. Zoals Wim Sonneveld al zei: Prijs hem de hemel in. Peil zijn liefde voor je dochter eens, wie weet wat dat aan inzichten oplevert.
Nog een tip: er zijn genoeg boeken over foute liefdes in de zin van 'als hij maar gelukkig wordt'. Misschien zo'n boek eens kopen en op tafel laten slingeren, zodat je dochter weet dat je echt probeert om haar te begrijpen en om te zien wat je voor haar kunt doen.
Tsjor
zelf
Los van wat je dochter kiest of doet zou ik als ik jou was zelf naar een coach/therapeut gaan. Samen met die persoon kan je dan wekelijks doornemen hoe het gaat en wat je het beste kunt doen om je dochter te blijven bereiken en begeleiden.
Heb je familie ver weg? Als dat zo is, zou je misschien kunnen zorgen dat ze daar eens een tijd gaat wonen zodat ze hem niet meer kan ontmoeten, jaartje school in het buitenland ofzo (als je haar daar enthousiast over kan krijgen)
Sterkte met alles
reactie op bericht van Tsjor
Beste Tsjor,
Dank voor je uitgebreide bericht, fijn dat je mee denkt.
Wij hopen dat die coach nog enigszins doordringt en misschien wat "gezond verstand" in haar kan terug brengen, maar ja, zoals je zegt, als zij niet wil mee werken, dan houdt het echt op, dat begrijpen we uiteraard. Het instituut waar die coaches voor werken, stelt eerst een diagnose en kijkt wat zij denken dat er aan hulp nodig is, dus als daar psychologische of psychiatrische hulp voor nodig is, kunnen zij dat regelen....We krijgen maandag de verwijsbrief en laten het aan onze dochter over om te beslissen of ze daar iets mee wil, zo niet dan houdt het op.
Ze is nu 18 en zelf verantwoordelijk, ook dat weten we en is ook terecht, ze hoort zaken zelf te kunnen regelen en haar eigen fouten te maken. Maar je hoort wel met anderen rekening te houden tot op zekere hoogte.
Dat is waar wij denken, hoe ver moeten we het nog laten gaan, ze is in ons huis, houdt met niemand rekening, komt en gaat wanneer ze wil, eet wel of niet mee zonder overleg, blijft nachten zonder contact weg, is boos tegen ons als wij iets ergens van zeggen, we kennen haar niet meer terug....wij vinden wel dat we iets kunnen zeggen als ze mogelijk ondermijnend bezig is bijv. haar eigen gezondheid schaadt (het was bijna heel erg uit de hand gelopen) of financieel het schip in zou kunnen gaan (die auto was niet gekeurd en niet verzekerd en wel op haar naam).... We laten weten dat we van haar houden en er voor haar zijn en willen graag positief bijdragen maar het wordt ons wel heel moeilijk gemaakt, er komt een punt dat je moet zeggen,stop niet verder, omdat wij als gezin er nu aan kapot dreigen te gaan.
Met het vriendje hebben we het echt wel geprobeerd de eerste tijd, maar we konden niet met hem praten, bovendien was hij de meeste tijd nogal beschonken of onder andere invloeden (rookte joints in onze tuin), hij pakte ook de drank uit onze kast, de wc-rollen uit de toilet....het gaat ons niet om het geld, maar om het feit dat hij dat gewoon doet, zonder te vragen (onze dochter vond dat in het begin ook nog wel gek maar nu vindt ze dat allemaal normaal, normen vervagen steeds meer), zijn instelling is dat je mag pakken van mensen die genoeg hebben, hij leeft de meeste tijd op straat dus hij moet overleven daar.... Opnieuw met hem in gesprek,ik zie dat niet zitten, hij heeft kansen genoeg gehad om op een normale manier bij ons te zijn, hij doet heel erg minachtend naar ons en lacht ons keihard uit.
Met de financiën zijn we bezig, dat is wel een goed punt. Het is nu nog niet goed geregeld, haar telefoonabonnement loopt nog via ons, dit moet nog omgezet worden, zij is net 18 (zij betaalt ons dit wel per maand terug trouwens), ze heeft zorgtoeslag en gaat ook scholierentoeslag aanvragen en krijgt van ons nog een bedrag aan kleed/zakgeld. Haar baantje is ze kwijt en aangezien ze overal te laat komt en zich niet vaak aan afspraken houdt -met bijna niemand eigenlijk- wordt het vast lastig om een baantje te vinden, maar ja, dat is aan haar zelf om te regelen.
Wij kijken nu hoe het verder loopt, we kunnen nu niet zo veel meer doen, anders dan er voor haar zijn als ze daar behoefte aan heeft.
Damage control
Natuurlijk mag je er iets van zeggen als ze haar gezondheid ondermijnt. En ook over het binnenvallen, wel of niet mee-eten etc. Mirjam Lavell schreef ooit op dit forum, dat naarmate de kinderen ouder worden het huis weer het huis van de ouders wordt: bij kleine kinderen pas je alles in huis aan aan de rondlopende peuter. Maar gaandeweg verdwijnt het speelgoed, verdwijnt de rotzooi en wordt het weer meer jouw huis. Met jouw regels.
Ik denk dat je dus na mag denken over je eigen regels: als zij zo onregelmatig mee-eet, kook je dan nog voor?Of zorg je dat er een restje overblijft. Zoiets. Wat wil je haar bieden: een huis, bed, eten en drinken als het binnen het budget valt. En verder zal ze zelf moeten gaan zoeken naar middelen. Het belabonnement op haar naam, de ziektekostenverzekering ook. Je kunt haar wijzen op het belang van een autoverzekering. Maar uiteindelijk maakt ze daar toch haar eigen keuze in. Of je nog zak- en kleedgeld geeft, ik weet het niet. Ik heb het zelf nooit gedaan bij 18-jarigen (wel af en toe kleding gekocht). Haar geld geven helpt waarschijnlijk op dit moment helemaal niet, want het vriendje zal wel wensen hebben. Misschien dat je het met haar moet overleggen. Of beter nog, dat je stopt en het geld spaart voor als ze weer bij zinnen is.
Het klinkt gewoon niet goed en dat is het vriendje ook niet. Hij heeft duidelijk geen besef van wat mensen moeten doen om zelf wc-papier te kopen. Alcohol zal hij wel accepteren op basis van zijn cultuur. Voorlopig kun je niet veel meer doen dan de allerergste schade voorkomen, een buffertje van liefde en geld opbouwen voor later als ze bij zinnen komt, en hopen dat dat snel is. Het belangrijkste is dat ze dan zonder gezichtsverlies terug kan komen op haar schreden. Hopelijk is dat binnen een jaar en is er dan niet teveel schade.
Andere mogelijkheid: haar verplaatsen naar het buitenland voor een studie, au-pair of iets dergelijks.
Tsjor
Dochter (nu 33)
Mijn dochter (toen 17)net klaar met VO school, heeft ook een paar maanden samen gewoond met een heel erg foute vriend.
Dan kwam ze soms even thuis om te vragen of ik wat geld voor haar had voor eten, want al het geld was op gegaan aan drank en drugs.
Ik heb haar nooit geld gegeven.
Wel regelmatig een "overlevingsdoos met o.a. macarini, tomatenpuree, aardappelpuree, wc-papier, rijst, blikjes met groenten en ragout, duits brood, crackers enz. dat ze het weer een weekje uit kon houden.
Ze kon 200 km verderop een baan krijgen die heeft ze aangenomen toen.
De verwijdering heeft haar heel goed gedaan.
Zij is gelukkig zelf tot inzicht gekomen en zag dat er geen toekomst zat in deze jongen en de manier van leven.
reactie op Jasam
Beste Jasam,
Fijn te horen dat het ook nog wel eens goed kan gaan....wij hopen dit ook heel erg.....Onze dochter "woont" nu thuis maar is meer weg dan bij ons. Als ze een kans heeft op een woning of kamer met haar vriend is ze denk ik meteen weg bij ons. Zo'n overlevingsdoos is een goed idee, geld geven zien wij niet zitten. Wij hopen nog steeds heel erg dat ze een keer bij zinnen komt, maar wij kunnen nu niets meer doen dan afwachten, er zijn als het nodig is en hopen dat het ooit goed komt.
Herkenbaar
Beste Josiane,
Alhoewel onze situatie iets anders is, is het gevoel waarschijnlijk hetzelfde. Wanhoop!
Onze dochter (19) gaat met een jongen van 25. Nederlandse jongen die over alles gelogen heeft. Zij kwam daar na een half jaar achter. Hij zat niet op school had geen werk en loog over alles en nog wat. En zeer overtuigend. Kwam hij weer vermoeid van stage thuis etc.
Nu 1,5 jaar later blijkt hij regelmatig cocaïne te gebruiken.
Heeft hij het 1 dag voor zijn vakantie met vrienden (waarvan zij niets wist) uitgemaakt om na de vakantie weer op hangende pootjes terug te komen, hetgeen zij ook gewoon toestaat. Afgelopen kerst gingen mijn man en ik een weekje weg. Zij bleef met hem thuis (hij komt er niet in als wij thuis zijn). Zij wilde graag de kerstdagen met hem doorbrengen en hij wilde dat ook. 1e kerstdag liet hij haar zitten.
Hij heeft therapie gehad en mijn dochter inmiddels ook. Hij heeft een vorm van schizofrenie. Wij zijn bang van hem en zien hem tot veel in staat. Ze probeert soms afstand te nemen, maar hij laat haar niet met rust. Gevolg is dat ze steeds weer naar hem teruggaat.
Hij woont nog bij zijn ouders en die voorzien hem van geld. Met de ouders is niet te praten. Sterker nog... ze spelen de bal terug naar onze dochter! Ze is overigens ons enige kind.
Ik voel ontzettend veel wanhoop en wilde dit verhaal delen. Je bent absoluut niet alleen. Gedeelde smart....
Wat je moet doen weet ik niet. Wist ik het maar!!
Reactie op Sunny
Hoi Sunny,
Inderdaad is het gevoel zeer herkenbaar en ook jullie zitten in een afschuwelijke situatie. Machteloos voel je je dan als ouder als je je kind met open ogen in zo'n relatie ziet stappen, verblind door liefde?...het blijft onbegrijpelijk. Gaat zij nog naar school of studie?
Onze dochter is nog steeds thuis bij ons maar het blijft heel erg moeilijk. We hebben "afspraken" gemaakt, maar zij wil zich er niet op vastleggen, ze doet haar best zegt ze om er rekening mee te houden en heeft tijd nodig om erachter te komen wat zij wil. Als ze afstand van hem neemt (wat soms gebeurt omdat hij af en toe erg dronken is en dan heel erg dwingend en vervelend doet) komt hij weer aan de deur met bloemen of een gedicht of is hij zielig (hij was aantal keren gevallen en "gewond" geraakt) dan gaat ze meteen weer terug naar hem en gaat het allemaal weer verder.
Ondanks dat wij het heel erg moeilijk vinden, willen we haar die ruimte geven, omdat zij het zelf moet zijn die het afkapt (als dat natuurlijk gebeurt en dat is niet zeker) en niet doordat wij of iemand anders haar pusht om de relatie te verbreken.
Als ze uiteindelijk echt met hem verder wil, dan zullen we dat moeten accepteren. Hoe het dan verder moet, kunnen wij nog niet overzien.....
We hebben begin februari contact opgenomen met een instituut dat ons/haar mogelijk kan helpen of begeleiden of als buitenstaander met haar kan praten, maar na al die weken moet de intake nog steeds plaats vinden, het verloopt allemaal heel langzaam.
Positief is dat ze niet meer of in ieder geval minder liegt naar ons, meer met haar school bezig is (eindexamens komen eraan) en wel een klein beetje meer probeert zich aan afspraken te houden. Maar daarnaast rent ze harder achter hem aan dan ooit tevoren, dus of dit een tijdelijke situatie is, zolang er geen zicht is op een normale woonruimte voor haar vriend - waar zij dan bij in kan trekken, weten we niet....
Dank je Sunny voor je reactie. Ik hoop heel erg voor jullie dat jullie dochter op een dag bij zinnen komt en uit die relatie stapt en dat het voor haar en jullie goed komt.
Plan B
Josiane, het lijkt me ook zo moeilijk. Ik heb een keer, toen een vriendin in een soortgelijke situatie zat, met haar besproken, dat zij degene was die de beslissing nam om weg te gaan, maar dat er daarna wel een plan klaar lag voor haar, met name een plek om te blijven, waar hij niet direkt van zou weten. Hij was ziekelijk jaloers, dus hij kwam er toch achter. Andere stappen waren: werkgever op de hoogte brengen en naar de politie gaan om en een gezamenlijk gesprek duidelijk te maken dat zij niet terug wilde (ging in dat land zo).
Voor je dochter lijkt het me belangrijk dat zij op het moment dat zij weg wil bij hem ook even buiten beeld kan blijven. Wellicht kan dat samenvallen met een nieuwe studie straks, maar anders is er misschien een oom, tante, neef, nicht of kennis waar ze enige tijd naartoe kan gaan, zodat ze niet weer meteen wordt geconfronteerd met de hangende pootjes van vriendje. Het gaat er eigenlijk niet om hoe je plan B eruit ziet, ik denk dat het al belangrijk is als je daar met haar over kunt praten, haar duidelijk kunt maken dat er een plan B is en dat zij bepaalt wanneer dat in werking gaat. De belangrijkste boodschap is dan: er is een alternatief en het is aan jou om de keuze te maken voor het een of het ander.
Tsjor
update
Helaas is mijn dochter inmiddels gezakt voor haar examens....we zijn nu maanden verder, maar het gaat steeds slecht en slechter.....
Nu is ze - na 2 herexamens eerder deze week - weggegaan met haar vriend plus nog een andere oost-europese man en de hond (ze hebben geen huis maar wel al een hond!) en geen idee waar ze verblijven.....
In de tussentijd is er een abortus geweest (ze lijkt er zo over heen te stappen, alsof het niets is...), we hebben, om voor haar examens te leren, een andere (tijdelijke) plek voor haar geregeld, (op haar eigen verzoek!) "om even van hem weg te zijn en rust te hebben" (ze haalde hem er naar toe), heeft ze allerlei drugs gebruikt (ze zoekt geheugentrainingen op omdat haar geheugen niet meer goed is door alle drugs), is ze talloze malen, na de zoveelste ruzie met haar vriend 1-2 dagen thuis, zegt dat het over is en vervolgens verdwijnt ze weer naar hem toe voor dagen zonder enig bericht.....
Wij zijn radeloos en vreselijk bezorgd: anticonceptie heeft ze nog steeds niet goed geregeld (pil, maar vergeet ze telkens te slikken), (straks is ze weer zwanger (hij wilde vorige keer kind houden, ook al was er geen woning), haar vriend is een alcohol- en drugsverslaafde.......het is niet te begrijpen/ bevatten dat zij er voor kiest om alles en iedereen achter te laten en kiest voor zo'n leven, met drugs, op straat, etc etc....
Wij weten niet meer wat we moeten doen en wachten nu maar af of ze ooit nog thuis komt, wij begrijpen er helemaal niets van.
Sorry, ik wilde het even van me afschrijven.
Wat vreselijk
Zo'n jong meisje en dan die ellende. Hopelijk komt ze snel tot inkeer.
misschien iets?
Ik heb een collega's wiens dochter in een vergelijkbare situatie zat. De dochter is vriendinnen geweest met mijn dochter en nu (alles is weer genormaliseerd) weer. Die dochter heeft ongeveer 4 jaar een relatie gehad met ook een foute man/jongen. Sinds kort is het echt over.
Ik zie een paar dingen waar je misschien wat aan hebt:
-Anticonceptie, dring aan op de prikpil. Die kan ze ook niet vergeten. Betaal het voor haar.
- Zorg dat ze 'uit huis' gaat. Niet met ruzie, maar gewoon helpen ergens een huisje te huren, desnoods met hulp van maatschappelijk werk. Zodat jij niet meer verantwoordelijk bent voor haar financiéle situatie.
Collega kreeg op een gegeven moment de deurwaarders aan de deur, ook omdat dochter auto's voor die vent van d'r op haar naam zette en ook omdat ze enorm veel op afbetaling kochten. Tot haar 21ste ben je financieel medeverantwoordlijk. Maar als ze op zichzelf woont schijnt dat anders te zijn.
Dat op zichzelf wonen is geen 'uit huis zetten' ze kan altijd terug komen natuurlijk, maar dan wel alleen. En houd ook dan contact.
Het is normaal met verkeerde relaties dat het van die knipperlichtrelaties zijn. Dat herken ik ook wel van dat meisje. Het is wel 100 keer aan en uit geweest.
Dat het nu écht uit is geloof ik wel. Ook de rest van de omgeving. We 'voelen' gewoon dat het nu anders is dan al die vorige keren.
Zij heeft alle contact ook verbroken, een ander telefoonnummer, een andere facebook een andere school, ziet niet 1 van de vrienden meer uit die tijd. Ook de 'goede' niet. En ze woont weer bij haar ouders nu. Haar appartement is opgezegd.
Het is zonde van al die jaren die ze kwijt is. Maar nu hoopvol op naar de toekomst.
groeten albana
onbegrijpelijk
Dank, Albana, voor je reactie.
We hebben vele malen aangedrongen dat ze anticonceptie goed regelt, ze had het zelf ook over staafje onder huid, dat 3 jaar werkt. Klinkt allemaal goed, maar ze heeft het nog steeds niet geregeld helaas.
Een huisje voor haar regelen is niet echt een optie ook niet qua geld, wachtlijsten voor huurwoningen zijn lang (ik heb haar vorig jaar ingeschreven als woningzoekende); ze woont nu in kraakpand tijdelijk en hoopt daar voorlopig met vriend en hond te kunnen blijven. Ze zullen beiden moeten werken om onkosten te betalen, ze heeft geen studiefinanciering omdat ze geen opleiding doet en een op een uitkering heeft ze ook geen recht, omdat ze nog bij ons is ingeschreven.
Wij vinden ook dat als ze hiervoor kiest, ze zelf verantwoordelijkheid moet nemen en zaken oplossen. We hebben haar continu geholpen,maar het houdt een keer op als ze tegen ons blijft liegen en ons bedriegen.
We zijn vreselijk verdrietig maar we moeten door en de rollercoaster is al sinds vorig najaar aan de gang, het is continu van de ene in de andere toestand verzeild raken, soms hadden we hoop dat het uit was (ze had verschillende keren vreselijke ruzie, zie ook hierboven, en kwam dan midden in de nacht opeens thuis slapen) maar dan was ze 1 of 2 dagen later opeens weer terug naar hem en zagen we haar weer tijdje niet, we hebben allerlei problemen helpen oplossen, maar ze is nu echt helemaal uit huis. Soms komt ze even onaangekondigd uurtje thuis, gaat douchen, pakt wat eten en kleding en gaat weer. Ze vertelt ons bijna niets. Of ze ooit weer "terug" komt, ik weet het niet. Misschien ooit, maar denk het niet. Het is nog steeds onbegrijpelijk, het voelt alsof we in een heel slechte b-film zitten en straks gaat het licht aan en is alles weer "goed".......
Wij proberen de draad nu weer op te pakken en leuke dingen samen met onze zoon van 16 te doen, want daar is het al heel lang niet meer van gekomen. Best moeilijk omdat je zo'n verscheurd gevoel hebt over alles.
dit is niet voor haar maar voor jullie zelf bedoeld
Het is prachtig 'zelf verantwoordelijkheid nemen' en ik kan het helemaal onderschrijven in een 'normale opvoedsituatie', maar dit is geen normale situatie als jij geen prikpil voor haar regelt, blijf jij je zorgen maken. Zij w.s. niet..........en hij al helemaal niet. En erger nog misschien komt ze over een paar maand terug met het resultaat in haar buik. Dag opleiding, dag alle dromen die jullie en zij ooit hadden. I.p. daarvan een baby die ze misschien in deze labiele situatie niet eens zelf kan opvoeden.
Die prikpil voor haar regelen en betalen doe je vooral voor jezelf, niet voor haar. Zodat je je daarover tenminste geen zorgen hoeft te maken.
Dat 'uit huis' zijn is ook pas een feit als ze werkelijk is uitgeschreven op jullie adres. Kondig het voor mij part aan. Gewoon zeggen: " Omdat je toch eigenlijk amper nog hier bent schrijven we je uit op ons adres " Is misschien voor haar praktisch gezien ook beter (uitkering?) en voor jullie zeker ook. Want dan komen de schuldeisers en deurwaarders in ieder geval niet bij jullie alles opeisen.
Ook dit advies is puur voor jullie bedoeld, om je te beschermen tegen de eventuele gevolgen die dit kan hebben.
Niet voor je dochter. En als jullie gaan wachten tot zij dit gaat regelen kan je w.s. lang wachten dat zeg je zelf. En tegen die tijd kan het wel te laat zijn, niet voor haar, maar voor jullie.
groeten albana