Dochter gaat samen wonen met vriend
Mijn dochter gaat deze week haar nest verlaten. Ze is nu 20. We zijn een hecht gezin, we hebben ook een zoon van 22. Onze dochter heeft sinds een half jaar een vriend. Omdat zijn ouders hun huis hebben verkocht moest er een plek voor hem komen. Zoals het er nu na uitziet gaan die mms na het buitenland. Toen zei onze dochter dan ga ik met hem mee als hij een eigen stekje krijgt. Dit speelde al toen ze twee maanden met elkaar liepen. Ondertussen hebben ze een chalet gevonden hier 2 km vandaan. Ze hebben veel op mp gevonden voor de inrichting van ons een mooi bed. En van zijn ouders ook allemaal leuke spulletjes. Een mooi paradijsje is het geworden. Wij zijn trots en gunnen het haar. Ze moet nog wel een jaar na school. Hij heeft werk. Allemaal prachtig en goed. Het hoort zo. We deden veel samen en zijn heel close. Maar het ging zo snel. Ik was totaal niet voorbereid en heb er dus al maanden last van. Viel me zo minder belangrijk. Heb verdriet erom. Kan er moeilijk mee omgaan. Kan het gevoel moeilijk uitleggen. Fijn om met ouders/moeders te kunnen “praten”
die ook in deze fase zitten. Hoe gaan jullie ermee om? Ik ben natuurlijk super trots maar het doet ook pijn.
Laat ze iig dr eigen leven leiden. Onze zoon woont 500 meter verderop, maar het kan zo maar zijn dat we hem 3 weken niet zien.
Onze taak zit erop, niks zo erg als een moeder die konstant op je nek zit. Zoek hobby's, ga werken. Ik heb ook nooit last gehad van het lege nest syndroom. Vond t juist wel lekker niet meer konstant zorgen in hotel mama.
het klinkt vooral alsof jij nu moet zoeken naar een nieuwe rol voor jezelf. een nieuw doel, misschien wel. ik herken het wel van mijn oma die bijna een elftal aan kinderen had. het was absoluut geen verstikkende vrouw en het gezin is nog steeds heel hecht. maar zij is ontzettend depressief geworden toen haar kinderen allemaal echt zelfstandig waren. Ookal kwamen ze meerdere keren per week langs.
Ga daarmee aan de slag; werk je ook? waar haal je nog meer je kicks uit?
Het valt mij op dat je heel vaak het woord hecht noemt. Wat bedoel je er precies mee te zeggen?
Ik leef met je mee, Cooltje67. Het is heel moeilijk als het zo plotseling en zo abrupt gaat. Je hoort overal over woningnood waardoor je denkt dat het wel een tijd kan duren voor ze daadwerkelijk uit huis kan. En dan gaat het opeens zo snel! Maar eigenlijk gaat het altijd te snel. Voor de jongeren is het een spannend begin, voor de ouders een definitief einde van een tijdperk.
Dat ze, ondanks jullie hechte band, ook al na 2 maanden verkering begint over samenwonen moet ook best confronterend zijn geweest. Als je kind serieuze verkering krijgt, hoop je dat ze de tijd nemen hun partner goed te leren kennen voor ze gaan samenwonen. Zeker als het thuis goed is zoals bij jullie en het samenwonen geen vlucht is.
Meteen gaan samenwonen vind ik sowieso jammer. Het lijkt mij veel beter als ze eerst een tijd op alleen of in een studentenhuis wonen. Zodat ze zichzelf leren kennen en zelfstandig worden zonder op een partner te leunen. Bij jouw dochter heeft de verkering eigenlijk van het begin af aan in het teken gestaan van de zoektocht naar een huis voor vriend.
Wat vind je van deze vriend? Heeft die jongen er misschien moeite mee om er alleen voor te staan? Zijn ouders naar het buitenland en dan hij in zijn eentje? Heeft dat haar keuze emotioneel beïnvloed?
Positief aan het verhaal is dat ze misschien vaak bij jullie zullen zijn omdat hij geen eigen ouders meer heeft om naar terug te keren. Dat lijkt me voor hem heel naar.
Mijn dochter is onlangs verhuisd naar de andere kant van het land, voor werk en om samen te wonen met haar vriend, die ze al 6 jaar heeft. Leuke knul (met leuke ouders), leuke baan, leuk appartement, dochter helemaal gelukkig. Ze was al 4 jaar het huis uit voor haar studie, maar toch is het nu anders. Vroeger zaten we nog wel eens te appen over niks, nu is voor haar altijd haar vriend thuis om mee te kletsen, dus ze heeft minder behoefte aan contact met mij. Ik juich mee met elke stap die ze maakt, maar deze laatste stap is voor mij wel een beetje moeilijker dan de eerdere stappen. Maar ik bijt nog liever mijn tong af dan dat ik er iets over zeg tegen haar.
Cootje67, gun je zelf ook dat je je hier klote om mag voelen. Want het is ook klote. Ook al hoort het erbij. Ook al is het de natuur dat vogels uitvliegen. Ook al ben je trots op je dochter. Ook al zie je dat zij hartstikke gelukkig is.... Ondanks alles gaat jouw levenskwaliteit er alleen maar door achteruit. En dat is klote.
Ook confronteert een uitvliegend kind je met het ouder worden. Je biologische taak van voortplanten + grootbrengen zit er op (voor dit kind ten minste). En daar komt eigenlijk niets voor terug.
Al die adviezen die je krijgt, over andere levensinvulling. Zoek hobby's, ga werken. (Waarschijnlijk heb je al werk en hobby's.) Neem een hond, huur een minnaar, reis naar Timboektoe, vlieg naar de maan.... Dat zijn toch totaal geen compensaties voor het gemis van je kind? Als je dat gewild had, had je die dingen allang gedaan, ook met je dochter nog thuis.
Het klinkt gewoon als een natuurlijk proces. Ze is 20. Ik was op mijn 18e het huis al uit.
Alleen wel wat snel om dat met haar vriend te doen die ze zo kort kent. Ik zou eerst op mezelf gaan wonen, maar niet iedereen is hetzelfde.
Op jezelf wonen is niet te betalen als je alleen bent. Of je moet al 10 jaar ingeschreven staan voor sociale huur. En als je niet studeert, kan je ook niet in een studentenhuis.
Epic88 schreef op 04-01-2023 om 15:27:
Het klinkt gewoon als een natuurlijk proces.
Dat is het ook. Doodgaan is ook een natuurlijk proces. Maar daarbij vind iedereen het normaal dat je huilt en rouwt en daarvoor houden we diensten en herdenkingen. Zelfs als de overledene 99 is geworden. Als je kind(eren) uit huis gaan past daarbij ook een vorm van rouw omdat het het einde van een periode en manier van leven betekent. Voor de ene ouder verloopt dit probleemloos, de andere ouder moet veel meer verwerken.
Eigenlijk zou je, net als een begrafenis, een soort afscheidsfeestje moeten geven. Tot zo'n veertig, vijftig jaar geleden had de bruiloft dat doel. Nu vertrekken kinderen met stille trom uit huis, om te studeren of samen te wonen. Zonder enig ritueel om deze overgang te markeren. Best jammer eigenlijk.
Madeliefjees schreef op 04-01-2023 om 15:37:
Op jezelf wonen is niet te betalen als je alleen bent. Of je moet al 10 jaar ingeschreven staan voor sociale huur. En als je niet studeert, kan je ook niet in een studentenhuis.
Dat is waar. Daar had ik even niet bij stilgestaan.
Vroeger ging dat iets makkelijker dan nu. Al moet ik zeggen dat het bij mij om een studentenkamer ging 
was ook niet echt een eigenhuis
Wilmamaa schreef op 04-01-2023 om 15:39:
[..]
Dat is het ook. Doodgaan is ook een natuurlijk proces. Maar daarbij vind iedereen het normaal dat je huilt en rouwt en daarvoor houden we diensten en herdenkingen. Zelfs als de overledene 99 is geworden. Als je kind(eren) uit huis gaan past daarbij ook een vorm van rouw omdat het het einde van een periode en manier van leven betekent. Voor de ene ouder verloopt dit probleemloos, de andere ouder moet veel meer verwerken.
Eigenlijk zou je, net als een begrafenis, een soort afscheidsfeestje moeten geven. Tot zo'n veertig, vijftig jaar geleden had de bruiloft dat doel. Nu vertrekken kinderen met stille trom uit huis, om te studeren of samen te wonen. Zonder enig ritueel om deze overgang te markeren. Best jammer eigenlijk.
Oef dit vind ik echt heel zwaar klinken. Een kind is niet dood. En het vertrekt ook niet naar de andere kant van het land. 5 minuten fietsen en je kan elkaar zien. Je leven veranderd aan de lopende band en is nooit een statisch proces.
Een "open huis" feestje is een optie. Wij hebben dat toen gedaan, beetje ritueel hou ik wel van. Het is het afsluiten van een periode, mag je best bij stil staan maar de biologische klok en het voortplanten afsluiten en nog om rouwen of een minnaar zoeken terwijl je een partner hebt vind ik dan weer wat teveel van het goede. Om nou gelijk in een depressie te schieten wordt je leven ook niet vrolijker van. Partner, werk, andere invullingen, je bent nog niet oud en afgedankt.
Komt goed, alles heeft tijd nodig.
Hier zijn vorige maand ook wat abrupt dochter en vriend in een studio getrokken. Abrupt, want paar dagen ervoor had ik mijn moeder begraven en dan kon ik opeens dochter naar een studio uit de loterij, op 45 minuten rijden afstand rijden. Ze moest direct beslissen anders zou die studio naar een ander gaan. Dochter had in de zoektocht naar een eigen stekje ook al maanden te maken met er steeds naast zitten. Maar zo gaat het tegenwoordig in een schrale woon aanbod; weinig tijd om er naar toe te groeien. Gelukkig kon ik in de jaren ervoor al wat wennen aan dat lege nest gevoel vanwege de vele keren dat ze niet thuis sliep.
Nu is de dochter van TO het eerste kind dat uitvliegt, waardoor die leegte dubbel binnen komt. Maar het zijn ook de kleine dingen die opeens veranderen. Zo vertelde mijn moeder hoe ze mijn grote aantallen haarklemmen aan de snoer van de lamp zo miste, nadat ik uit vloog.
Nu kunnen we tegenwoordig appen; zo mis je minder van elkaar.
Wilmamaa schreef op 04-01-2023 om 15:26:
Cootje67, gun je zelf ook dat je je hier klote om mag voelen. Want het is ook klote. Ook al hoort het erbij. Ook al is het de natuur dat vogels uitvliegen. Ook al ben je trots op je dochter. Ook al zie je dat zij hartstikke gelukkig is.... Ondanks alles gaat jouw levenskwaliteit er alleen maar door achteruit. En dat is klote.
Ook confronteert een uitvliegend kind je met het ouder worden. Je biologische taak van voortplanten + grootbrengen zit er op (voor dit kind ten minste). En daar komt eigenlijk niets voor terug.
Al die adviezen die je krijgt, over andere levensinvulling. Zoek hobby's, ga werken. (Waarschijnlijk heb je al werk en hobby's.) Neem een hond, huur een minnaar, reis naar Timboektoe, vlieg naar de maan.... Dat zijn toch totaal geen compensaties voor het gemis van je kind? Als je dat gewild had, had je die dingen allang gedaan, ook met je dochter nog thuis.
Het gemis van een kind niet kunnen ‘compenseren’? Dat vind ik wel erg scherp gesteld. Dit kind is niet dood en lijdt niet aan het leven. Ze gaat de natuurlijke weg door met een partner te gaan samenleven. Het gaat wel heel snel dus dat is voor de moeder een stevige koerswijziging die ze niet van de ene op de andere dag hoeft te maken.
Je vervult in het leven allerlei rollen en sommige van die rollen bevallen heel erg goed, die geven je veel voldoening en daar voel je je heel senang bij en andere kun je missen als kiespijn. Of er zijn bepaalde dingen die je in die rol had willen doen en die zijn niet gelukt. Of … Er kunnen allerlei redenen zijn waarom het schuurt om afscheid te nemen van een bepaalde rol. Maar in alle gevallen gaat het over je identiteit en wie je wil zijn. Je kunt je tot je sterft blijven identificeren met de rol van moeder van een hecht gezin met opgroeiende kinderen maar op den duur is dat niet meer gezond om je daarop te richten omdat je dat nou eenmaal niet meer kunt zijn. Dan moet je die oude verbindingen losser laten en weer andere waardevolle verbindingen aangaan en andere delen van je identiteit aanspreken. Blijven volhouden: mijn leven zal nooit meer zo waardevol zijn omdat mijn kinderen het huis uit zijn, daarmee doe je jezelf tekort. Je bent echt nog veel meer dan de moeder van je kinderen.
Miepjecody schreef op 04-01-2023 om 12:42:
[..]
Ze zijn een half jaar samen.
En nee zelfstandig wonen is op.dit moment een drama. Omdat er geen kamers zijn, en je er als je in de buurt van je opleiding woont, ga je dan geld lenen om zo dichtbij te wonen?
"Toen zei onze dochter dan ga ik met hem mee als hij een eigen stekje krijgt. Dit speelde al toen ze twee maanden met elkaar liepen."
Ze wilde na 2 maanden al bij m intrekken.
Ik woon hartje Randstad en als je zoekt en creatief bent is er best nog voldoende te vinden.