Dochter weegt 100plus kilo
Mijn dochter is 24 jaar en is erg zwaar. Ze zei vorige maand dat ze nu ruim 105 kg was. Haar gewicht is zo erg dat ze moeite heeft met bewegen. Want na een half uurtje wandelen of fietsen gaan haar knieen al zeer doen en moet ze gaan zitten. Ze heeft ook totaal geen conditie. Toen ze nog thuis woonde kookte Ik altijd erg gezond eten voor haar en ze kreeg ook steeds bruin brood na school en werk, maar nu ze opzich zelf woont gaat het de foute kant op. Ze is volgens mij meer dan 15 kg aangekomen in een jaar. En als ik het erover heb wordt ze boos op mij en zegt ze dat ik aan het ''fat-shamen'' ben.
Wat moet ik hiermee? Ik zie mijn dochter langzaam bezwijken onder haar gewicht. Mijn eigen moeder was ook al erg zwaar en vroeg overleden vanwege ziektes die door haar gewicht kwamen. Ik ben zo bang dat mijn dochter het zelfde pad achter na gaat.
Miraval schreef op 02-08-2022 om 23:13:
[..]
Dat klopt helemaal maar mag je dan als moeder zijnde helemaal je zorgen niet uiten hierover? Zou er dan bijvoorbeeld ook niks gezegd worden over drank/drugsgebruik of roken door ouders om dezelfde redenen? Nee dat denk ik niet. Wanneer je kind alcoholist is of drugsverslaafd worden er allerlei interventies verzonnen juist om de gezondheid van je kind. Ik rook, ben er niet trots op maar soit, en mijn ouders zeggen er nog steeds iets van. Dat is ook een teken dat iemand om je geeft en bezorgd is om je gezondheid. Waarom mag dit bij morbide overgewicht dan niet benoemd worden en moet dit onderwerp met zijden handschoentjes benaderd worden? Terwijl het gewoon zeker net zo ongezond is als voorgenoemde voorbeelden.
Moeder heeft toch al heel vaak haar zorgen geuit. En dochter heeft aangegeven niet op haar bemoeienis te zitten wachten. En is er inmiddels al flink boos over geworden.
Moet je dan door blijven gaan met je zorgen ( die terecht zijn) uitspreken? Met het gevolg dat het volgende topic is: mijn dochter wil me niet meer zien.
Leene schreef op 02-08-2022 om 22:57:
[..]
Ja er zijn dunne mensen die ongezond zijn. En sommige dikke mensen hebben een gezonder lijf. Maar voor hoelang? Jaren lang overgewicht is mega ongezond en verreweg de meeste mensen die fors overgewicht hebben slikken geen medicatie.
Ik vind dat toch een beetje argumenten die ik wel eens heb gehoord van rokers: ' mijn opa heeft gerookt tot zijn 90e en is van ouderdom gestorven en was altijd gezond ' ja mijn opa ook maar de meeste mensen die longkanker zijn rokers, al hoewel ook niet allemaal.
We moeten wel het overweldigende bewijs, dat morbide obesitas voor veel gezondheidsproblemen zorgt, laten staan.
TO schiet hier ook niet veel mee op met deze argumenten.
Het is geen argument, maar is is nu ook weer niet direct ten dode opgeschreven en overgeleverd aan de duivel als verslaafde. Ik zeg nergens dat overgewicht iets is waar je vooral naar moet streven en gezond noem ik het ook niet.
Mijn kinderen hebben de 1e 2 jaar van hun leven op zichzelf ook niet supergoed gegeten en na samenwonen, zijn er ook daar wel wat kilootjes bijgekomen. Geen haar op mijn hoofd die daar ongevraagd extra belasting op een bord ga leggen. Ze zijn namelijk niet achterlijk en weten wat ze kunnen doen. En als ze m hulp vragen is het een ander verhaal. Ikzelf vind de afkeuring mentaal dodelijker, zelfs als er zorg achter zit ( die ik óók begrijp). Je moet je er alleen niet meer mee bemoeien, ze is volwassen en woont op zichzelf. Ik heb me de goedbedoelde commentaren ook van m'n lijf moeten slaan. Alsof je je nog niet rot genoeg voelt in bepaalde situaties, moet je de zorg van een ander ook nog eens verdragen. Hou gewoon van haar zoals ze is en dat die je, met de zorg die je van binnen hebt en wees er als ze hulp of advies vraagt. Je kunt haar toch niet dwingen 🤷♀️
Gingergirl schreef op 02-08-2022 om 23:17:
[..]
Moeder heeft toch al heel vaak haar zorgen geuit. En dochter heeft aangegeven niet op haar bemoeienis te zitten wachten. En is er inmiddels al flink boos over geworden.
Moet je dan door blijven gaan met je zorgen ( die terecht zijn) uitspreken? Met het gevolg dat het volgende topic is: mijn dochter wil me niet meer zien.
Omdat bij obesitas het ongemak met name in het uiterlijk, de schaamte en afkeer zit. Van de ander en wie weet van degene om wie het gaat. Dat niet accepteren zelfs onder de gezondheidsnoemer, is verschrikkelijk. Je wordt vaak afgekeurd om je uiterlijk, alsof je persoonlijkheid daar inzit en meteen daarnaast door aannames van anderen die net zo goed onwaar kunnen zijn.
Gingergirl schreef op 02-08-2022 om 23:17:
[..]
Moeder heeft toch al heel vaak haar zorgen geuit. En dochter heeft aangegeven niet op haar bemoeienis te zitten wachten. En is er inmiddels al flink boos over geworden.
Moet je dan door blijven gaan met je zorgen ( die terecht zijn) uitspreken? Met het gevolg dat het volgende topic is: mijn dochter wil me niet meer zien.
Tja ik heb geen idee en ben enorm dankbaar dat ik niet in de schoenen van TO sta. Maar wat ik hier lees is een beetje van laat maar gaan je kunt er toch niks aan doen en het is psychisch helemaal niet goed om dat steeds re benoemen. Dan denk ik doen jullie hetzelfde met jullie drugs- of alcohol verslaafde familie? Of trek je maar gewoon beste helemaal je handen er vanaf? Wat is wijsheid want je ziet in alle gevallen je kind of naaste zichzelf kapot maken. Ofwel op een korte duur ofwel op een langere duur.
Miraval schreef op 02-08-2022 om 23:30:
[..]
Tja ik heb geen idee en ben enorm dankbaar dat ik niet in de schoenen van TO sta. Maar wat ik hier lees is een beetje van laat maar gaan je kunt er toch niks aan doen en het is psychisch helemaal niet goed om dat steeds re benoemen. Dan denk ik doen jullie hetzelfde met jullie drugs- of alcohol verslaafde familie? Of trek je maar gewoon beste helemaal je handen er vanaf? Wat is wijsheid want je ziet in alle gevallen je kind of naaste zichzelf kapot maken. Ofwel op een korte duur ofwel op een langere duur.
Laat maar gaan....dat maak jij ervan. Het gaat hier om een volwassene die zelf keuzes moet maken, hoe ongezond en onverstandig dat ook is. Ik begrijp TO heel goed maar als je het al diverse malen hebt aangegeven ( en dus haar best gedaan heeft) en dochter doet er niets mee dan kan door blijven gaan ook gevolgen hebben bv dat dochter geen contact meer wil, moet TO zich ook realiseren.
Je geeft zelf aan dat je verslaafd bent aan roken en dat ondanks dat je ouders er vaak wat van zeggen nog steeds rookt. Heeft bemoeienis dus zin, ik denk het niet want dan was je wel gestopt.
En we hebben het in dit topic niet over drugs en alcoholverslaving, laten we on topic blijven.
Mmhh Mona lastig!
Of het zinvol is je als moeder ermee te bemoeien ligt erg aan de band die je hebt met dochter EN met je communicatie hierin EN met hoe je dochter in elkaar steekt uiteraard.
Je moet zeker weten dat het iets uithaalt, als je iets wil doen, anders werkt het idd vast averechts.
De vraag is of je hier iets mee kunt. Want blijkbaar heb jij ook niet zo kaas gegeten van hoe het werkt (je dochter was al veel te zwaar, iets dat jij blijkbaar niet door had. Ook is ‘bruin brood’ niet gezond. ) Dat maakt dat er bij mij twijfel is of jij de aangewezen persoon bent haar hiermee te helpen.
In ieder geval niet op de manier zoals je het deed want dat maakte haar alleen maar boos.
Je moet dus, als je iets wil, iets anders doen.
Wat precies, dat ligt echt aan je dochter en wat er jij haar past. Eh het ligt aan jullie band. Is die niet zo geweldig: dan echt niet doen! Ga dan eerst aan jullie band werken en probeer die actief te verbeteren.
Is de band wel (al) goed genoeg dan kun je nog een poging wagen, aangepast aan wat bij haar past. Ik zou dan vooral proberen te luisteren naar haar en daarop inhaken. Ook vragen wat ze hierin graag van je wil. Wil ze dat je er niet meer over begint? Niet doen dan. Of wil ze dat je bepaalde uitspraken niet meer doet? Zeker niet meer doen dan. Leg haar uit dat je vreest voor een erfelijke component, weet ze van je moeder?
Benader haar niet als zijnde incompetent, zeg zeker niets dat ze zelf al weet. Bied gewoon je hulp aan en misschien kunnen jullie samen achterhalen waar het, lang geleden al, mis ging en vooral wat wil ze hiermee en heeft ze daarin hulp nodig?
En zeker de tip van Leene geven!
Zelf heb ik trouwens bij eigen dochter altijd voor indirecte communicatie gekozen. Dochter was hier nooit echt te zwaar maar heeft hier wel aanleg toe en werd geregeld in haar pubertijd een beetje zwaarder. Ik wilde communicatie hierover wel altijd open houden want liever voorkomen dan genezen. (En haar vader is te zwaar en zelf ben ik ook een poos te zwaar geweest.)
Dit speelde wel in pubertijd, dat praat net wat makkelijker dan eenmaal volwassen, lijkt me.
En ik kon het laten bij indirecte communicatie omdat dochter dus ook niet direct te zwaar was hier, ze liep alleen een risico.
Ik heb ervoor gezorgd dat het onderwerp geregeld ter sprake kwam. Niet zozeer gewicht ed, meer gezonde voeding, beweging etc. (Op luchtige, losse, ontspannen manier) Gesprekken kwamen uiteindelijk wel vaker uit op gewicht dochter omdat dochter daar zelf mee kwam en het dus bij haar ook flink leefde.
Voornaamste doel van mij was in gesprek blijven, het openhouden van lijntjes in de hoop ook dat dochter zelf hiermee zou komen zo nodig.
Hier heeft ze ook wel veel gebruik van gemaakt en vaker hulp bij gevraagd (als ze zelf wat wilde afvallen)
Ik hoop dus vooral dat ze met mij wil blijven praten als dat nodig mocht zijn. Het is nu niet echt nodig, ze is soms wat mollig en ik weet dat ze zelf liever slanker zou zijn maar ze is echt prima op gewicht. Wel blijft ze het leuk vinden er vaker over te praten. Over wat nu gezond is qua eten etc. Ze moet er ook echt mee bezig blijven, laat ze het gaan dan wordt ze vast dik. Ze komt zo veel sneller bij dan haar vriendinnen die maar snoepen en super dun blijven.
Bij mijn dochter zou ik haar meteen kwijt zijn geweest als ik te direct had gecommuniceerd. Dat komt te dichtbij, te veel binnen, te confronterend, juist omdat ze er al mee bezig was zelf.
Zelf zou ik, ook bij jouw dochter, toch neigen naar proberen het gesprek hierover wat open te houden/ krijgen. Want niets zo vervelend lijkt me als rond moeten zeulen met een lijf waar je hartstikke veel last van hebt en er dan ook nog eens niet over kunt klagen/ praten met je omgeving. Dat is wel eenzaam. Maar dan wel praten op haar eigen tempo, want het is vast heel beladen.
Heb je zelf geen overgewicht, en kun je dat niet in de strijd gooien?
Roos55 schreef op 02-08-2022 om 22:57:
Het meisje was altijd te dik TO
Is daar verder vroeger nooit aandacht aan besteed. Of was jij als moeder zelf altijd met afvallen of gewicht bezig ?
Tot haar 20ste was ze mooi op gewicht. Eeen beetje aan de zware kant maar niks zorgwekkend. Daarna ging het de verkeerde kant op. Het punt is ook dat ze er niet uitziet als obesitas. Meer als gewoon een zware meid.
Pinokkio schreef op 03-08-2022 om 01:35:
Zelf heb ik trouwens bij eigen dochter altijd voor indirecte communicatie gekozen. Dochter was hier nooit echt te zwaar maar heeft hier wel aanleg toe en werd geregeld in haar pubertijd een beetje zwaarder. Ik wilde communicatie hierover wel altijd open houden want liever voorkomen dan genezen. (En haar vader is te zwaar en zelf ben ik ook een poos te zwaar geweest.)
Dit speelde wel in pubertijd, dat praat net wat makkelijker dan eenmaal volwassen, lijkt me.
En ik kon het laten bij indirecte communicatie omdat dochter dus ook niet direct te zwaar was hier, ze liep alleen een risico.
Ik heb ervoor gezorgd dat het onderwerp geregeld ter sprake kwam. Niet zozeer gewicht ed, meer gezonde voeding, beweging etc. (Op luchtige, losse, ontspannen manier) Gesprekken kwamen uiteindelijk wel vaker uit op gewicht dochter omdat dochter daar zelf mee kwam en het dus bij haar ook flink leefde.
Voornaamste doel van mij was in gesprek blijven, het openhouden van lijntjes in de hoop ook dat dochter zelf hiermee zou komen zo nodig.
Hier heeft ze ook wel veel gebruik van gemaakt en vaker hulp bij gevraagd (als ze zelf wat wilde afvallen)
Ik hoop dus vooral dat ze met mij wil blijven praten als dat nodig mocht zijn. Het is nu niet echt nodig, ze is soms wat mollig en ik weet dat ze zelf liever slanker zou zijn maar ze is echt prima op gewicht. Wel blijft ze het leuk vinden er vaker over te praten. Over wat nu gezond is qua eten etc. Ze moet er ook echt mee bezig blijven, laat ze het gaan dan wordt ze vast dik. Ze komt zo veel sneller bij dan haar vriendinnen die maar snoepen en super dun blijven.
Bij mijn dochter zou ik haar meteen kwijt zijn geweest als ik te direct had gecommuniceerd. Dat komt te dichtbij, te veel binnen, te confronterend, juist omdat ze er al mee bezig was zelf.
Zelf zou ik, ook bij jouw dochter, toch neigen naar proberen het gesprek hierover wat open te houden/ krijgen. Want niets zo vervelend lijkt me als rond moeten zeulen met een lijf waar je hartstikke veel last van hebt en er dan ook nog eens niet over kunt klagen/ praten met je omgeving. Dat is wel eenzaam. Maar dan wel praten op haar eigen tempo, want het is vast heel beladen.
Heb je zelf geen overgewicht, en kun je dat niet in de strijd gooien?
Ik ben meer een recht toe, recht aan soort moeder. Misschien moet ik het indirect aanpakken. Mijn eigen moeder was altijd een voorbeeld hoe ik het niet moest doen. Dus ik let erg op mijn gewicht. Neem halve porties of eet alleen groente en geen vlees. Ik heb gezien hoe mis dat kan gaan bij mijn moeder.
Ik wil mijn dochter alleen beschermen. Het erge bij haar is dat je niet ziet dat ze 105 kg is. Ze kan makkelijk voor gewoon een erg volle meid door. Maar haar lichaam reageert al op het overgewicht en daar maak ik mij zorgen om.
165 cm en 105 kilo een volle meid ?
To, je schrijft op een hele nare negatieve manier over je eigen kind. Je geeft aan zo ver ik weet is zij gewoon lui en en dik. Obesitas is een complexe ziekte en laag zelfbeeld gaat daar niet bij helpen. Zeker niet wanneer de negativiteit deels door een ouder wordt aangepraat. Ik heb je nog niets positiefs zien noemen over haar. Het gaat allemaal over onfatsoenlijk dik zijn, maar in je kind zit een heel compleet mens met kwaliteiten die niets met haar gewicht te maken hebben. Je hebt namelijk een aandoening (obesitas), je bent het niet.
Je kind is ok (goed) onafhankelijk van haar gewicht. Ik denk niet dat jij helpend bent in haar leven op dit moment.
Marty1984 schreef op 02-08-2022 om 17:48:
[..]
Die heb ik rond mijn 17 à 20 vooral van een tante gehoord
. Ik moest maar afvallen, want anders zou ik nooit iemand vinden. En ik wou toch wel zoals al mijn vriendinnen ook een vriendje. En of ik dit en dat en dat dieet uit de Libelle al had geprobeerd.
Die leuke man ben ik op mijn 21ste ondanks mijn gewicht toch tegengekomen.
Toen ze mijn man voor de eerste keer ontmoette begon ze te zeuren over dat ik met dank aan mijn ziekte, handicap en gewicht maar nooit aan kinderen moest beginnen.
Nog nooit zo blij geweest dat de relatie van mijn oom met haar knapte
.
(Ik heb bewust geen kinderen. Door mijn ziekte en handicap. Maar ik wou die beslissing wel graag zelf nemen samen met mijn man ipv dat een tante dat voor mij ging bepalen. Op een moment dat we helemaal nog niet bezig waren met zulke vraagstukken.)
Ik leerde mij man ook kennen toen ik niet slank was. Daarna werd ik nog dikker, viel heel veel af, kwam weer aan, werd chronisch ziek en die man is er nog steeds..
Mona-xxx schreef op 03-08-2022 om 07:17:
[..]
Ik ben meer een recht toe, recht aan soort moeder. Misschien moet ik het indirect aanpakken. Mijn eigen moeder was altijd een voorbeeld hoe ik het niet moest doen. Dus ik let erg op mijn gewicht. Neem halve porties of eet alleen groente en geen vlees. Ik heb gezien hoe mis dat kan gaan bij mijn moeder.
Ik wil mijn dochter alleen beschermen. Het erge bij haar is dat je niet ziet dat ze 105 kg is. Ze kan makkelijk voor gewoon een erg volle meid door. Maar haar lichaam reageert al op het overgewicht en daar maak ik mij zorgen om.
Als ik dit zo lees, heb jij je eigen eetgewoonten ook onder een vergrootglas liggen en ga je niet ontspannen om met eten. Ik lees ‘eetregels’ bijvoorbeeld. Ook jij bent een voorbeeld geweest voor je dochter van hoe het niet moet. Alleen al daarom lijk je mij niet degene om je dochter te kunnen helpen. Je kampt zelf nog met de erfenis van een moeder met morbide obesitas. Daar kun je natuurlijk wél mee aan de slag, om dat leed te verwerken. Dat jij je gewicht onder controle houdt, wil niet zeggen dat je dan geen eetprobleem hebt. Ik denk dat door de focus te leggen op je dochter, je minder bezig hoeft te zijn met je eigen problemen. Dat is voor nu ‘lekker makkelijk’ maar op de lange termijn gaat het je niet helpen. Die enorme zorgen die je hebt over je dochter, zou ik als ik jou was, eerst eens over mezelf gaan hebben.
Mona-xxx schreef op 03-08-2022 om 07:17:
[..]
Ik ben meer een recht toe, recht aan soort moeder. Misschien moet ik het indirect aanpakken. Mijn eigen moeder was altijd een voorbeeld hoe ik het niet moest doen. Dus ik let erg op mijn gewicht. Neem halve porties of eet alleen groente en geen vlees. Ik heb gezien hoe mis dat kan gaan bij mijn moeder.
Ik wil mijn dochter alleen beschermen. Het erge bij haar is dat je niet ziet dat ze 105 kg is. Ze kan makkelijk voor gewoon een erg volle meid door. Maar haar lichaam reageert al op het overgewicht en daar maak ik mij zorgen om.
Veel eiwitten zoals vlees vis en eieren eten zorgt bij veel mensen juist voor makkelijker afvallen zonder honger. Wellicht heeft ze thuis verkeerde voorbeelden mee gekregen en verrekt zij met jouw eetpatroon van de honger wat ze compenseert met calorierijke koolhydraten.
Mona-xxx schreef op 03-08-2022 om 07:08:
[..]
Tot haar 20ste was ze mooi op gewicht. Eeen beetje aan de zware kant maar niks zorgwekkend. Daarna ging het de verkeerde kant op. Het punt is ook dat ze er niet uitziet als obesitas. Meer als gewoon een zware meid.
Toch vind ik het wel wonderlijk wat je schrijft. Ik weet haar lengte en verdere medische conditie niet. Maar toen ik 105 kilo woog zat mijn gewicht mij niet echt in de weg. Ik deed toen mee aan hardloopwedstrijd (toegegeven slechts 10 km en niet voor de snelste tijd), en obstacle runs. En ging gerust dingen doen als een lang stuk fietsen, 20km wandelen, backpacken of ziplinen of andere actieve of avontuurlijke dingen. Toen ik 10kg afviel merkte ik wel dat kleding losser zat en ik sneller kon hardlopen maar verder weinig verschil. Het klinkt niet alsof ze nu gelijk levensbedreigend obees is. En ik denk niet dat afkeurende blikken gaan helpen.