Foute vriend(in): wat zegt dat over je kind?
Bekijken jullie je kind met andere ogen als het een ‘foute’ vriend of vriendin heeft?
Ik vraag dit omdat ik de vriend van mijn dochter echt verschrikkelijk vind en ik haar sindsdien totaal niet meer begrijp. Dit staat het verbeteren van onze (toch al moeizame) relatie echt in de weg.
Voordat ze deze vriend kreeg en vrijwel meteen met hem ging samenwonen, liep het al bepaald niet lekker haar en de rest van ons gezin. Sindsdien zie ik haar slechts heel af en toe. Soms alleen, soms met vriend. Als hij er niet bij is, loopt ons contact de ene keer best goed en de andere keer matig, afstandelijk, ongemakkelijk. Het is een feit dat onze problemen zeker niet alleen door deze vriend komen. Toch kan ik wel zeggen dat het in grote lijnen iets beter tussen ons gaat.
Maar als haar vriend er wél bij is, voelt het totaal anders. Dan kan ik alleen maar verbijsterd denken: “Ongelooflijk, dat dit de persoon is van wie ze houdt. Dat dit de persoon is met wie ze al zo’n twee jaar dagelijks samen is zonder zich aan hem te storen.” Over hem wil ik me niet druk maken. Maar van haar keuze begrijp ik echt totaal niets.
Gewoonlijk mis ik haar ontzettend, (de dochter die ze vroeger was). Maar als ik haar met haar vriend samen zie, dan vergaat me alle lust om mijn best te doen voor een beter contact met haar. Dan vrees ik dat ik me simpel altijd al in haar vergist had.
Hoe is dit voor andere ouders die zoiets meemaken? (Of die het zien bij bij voorbeeld een neefje/nichtje of het kind van vrienden met een opmerkelijke partnerkeuze).
Wilmamaa: ‘Sinds ze met deze vriend is, was de kloof eerst gigantisch geworden - maar kruipt ze nu toch voetje voor voetje in onze richting. Misschien met hem, die er ook niet bij past, als steunpilaar?
(Klinkt heel logisch - maar haar vorige vriend was ook 'apart' zoals zij - maar ondertussen wel lekker gek, vrolijk, lief en grappig. Waarom kon ze hem dan niet als steunpilaar gebruiken? Waarom moest het nog afwijkender? Omdat wij de ex-vriend wel leuk vonden?)’
Wilmamaa, maak je jezelf nu niet te groot?
Je dochter, die meer richting ‘jullie’ richting kruipt…dat ze probeert een toekomst (ondanks alles) op te bouwen is niet jullie richting, maar gewoon de hare?
En natuurlijk heb je haar liever met een ‘gekke, lieve, vrolijke en grappige partner’, maar haar keuze die relatie te stoppen of andere te beginnen heeft vast niets met jullie te maken.
Verder klinkt het alsof je dochter behoorlijk moet worstelen iets van haar leven te maken.
Hoewel ik jouw gevoelens echt wel snap (en deels herken) kan ik me er alles bij voorstellen dat jouw dochter die er nu niet bij kan hebben.
Pinokkio schreef op 17-11-2022 om 00:45:
Verder klinkt het alsof je dochter behoorlijk moet worstelen iets van haar leven te maken.
Hoewel ik jouw gevoelens echt wel snap (en deels herken) kan ik me er alles bij voorstellen dat jouw dochter die er nu niet bij kan hebben.
Ja, dat denk ik ook en ik probeer haar ook zo min mogelijk met mijn gevoelens en meningen te confronteren. Ze weet natuurlijk wel hoe ik over druggebruik denk. Bij andere keuzes en gedragingen merk ik dat ze geen idee heeft, hoeveel moeite wij daarmee hebben en hoeveel verdriet daarvan. Dat betekent dat het ons goed lukt dat te verbergen. Alleen belangstelling tonen en nadruk op de goede dingen. Complimenten, complimenten, complimenten.
Ondertussen heb ik die meningen en gevoelens en angsten wel. En voel ik afstand omdat ik zo op mijn hoede moet zijn. Omdat ik die zaken bij haar niet kwijt kan, projecteer ik ze misschien allemaal op die vriend als grote boeman?
Hoe dan ook, ik wil nog wel graag even kwijt dat ik ontzettend veel van mijn dochter houd en heel erg mis hoe het vroeger tussen ons was. Echter is het in deze situatie beter dat er alleen oppervlakkig contact is. Zijzelf snapt dat kennelijk beter dan ik.
Het was fijn om hierover met jullie van gedachten te wisselen. En door jullie nog meer tot nadenken en zelfonderzoek geprikkeld te worden.
Wilmamaa schreef op 16-11-2022 om 23:01:
[..]
Ik heb vooral het gevoel dat ik gefaald heb. En dat ik niet weet waar het fout is gegaan. Heb ik teveel dit of dat gedaan, of juist te weinig? Tegelijk snap ik wel dat je met al je goede bedoelingen niet alles kunt voorkkmen of verbeferen.
Misschien speelt 'stank voor dank' op de achtergrond wel mee, maar het klinkt me te hard. Meer dan dat voel ik me afgewezen - met de rest van het gezin erbij. En haar partnerkeuze maakt die afwijzing nog sterker: haar liefde gaat naar iemand die geen enkele raaklijn heeft met het gezin waarin ze is opgegroeid. Ergo: zij wijst dat gezin af. Zo voelt het ten minste.
Waarin gefaald dan? Dat ze niet de keuzes maakt die jij zou maken of dat ze echt foute keuzes maakt?
Ik snap je wel hoor wilmamaa. Dat je kind een opleiding afrondt en een baan vindt waar hij/zij het naar de zin heeft en van betekenis is voor de samenleving lijkt me geen gekke wens. Er zijn immers maar weinig mensen die gelukkig worden van steeds maar de ervaring dat dingen niet lukken, niet voor hen zijn weggelegd.
Normen en waarden over hoe je in het leven staat, wat je belangrijk vindt, die kunnen inderdaad verschillen. Bijvoorbeeld vind je materiële zaken belangrijk of ben je meer van de persoonlijke ontwikkeling. Ga je voor de zekerheid van een vaste baan en woonplaats of kies voor een hippie achtig bestaan met steeds nieuwe kansen en uitdagingen. Wat voor de een belangrijk is, is dat voor de ander niet. Maar drugs en criminaliteit, dat is gewoon niet goed. Ik zou er ook van balen als mijn dochter ooit in die scene terecht komt. En dat is dan nog zacht uitgedrukt. Ik kan me ook niet voorstellen dat iemand dergelijke keuzes ziet als een van de variaties van wat 'normaal' is.
Wilmamaa schreef op 17-11-2022 om 06:21:
[..]
Ja, dat denk ik ook en ik probeer haar ook zo min mogelijk met mijn gevoelens en meningen te confronteren. Ze weet natuurlijk wel hoe ik over druggebruik denk. Bij andere keuzes en gedragingen merk ik dat ze geen idee heeft, hoeveel moeite wij daarmee hebben en hoeveel verdriet daarvan. Dat betekent dat het ons goed lukt dat te verbergen. Alleen belangstelling tonen en nadruk op de goede dingen. Complimenten, complimenten, complimenten.
Ondertussen heb ik die meningen en gevoelens en angsten wel. En voel ik afstand omdat ik zo op mijn hoede moet zijn. Omdat ik die zaken bij haar niet kwijt kan, projecteer ik ze misschien allemaal op die vriend als grote boeman?
Hoe dan ook, ik wil nog wel graag even kwijt dat ik ontzettend veel van mijn dochter houd en heel erg mis hoe het vroeger tussen ons was. Echter is het in deze situatie beter dat er alleen oppervlakkig contact is. Zijzelf snapt dat kennelijk beter dan ik.
Het was fijn om hierover met jullie van gedachten te wisselen. En door jullie nog meer tot nadenken en zelfonderzoek geprikkeld te worden.
Ik snap je gevoel wel hoor. Ik kan ook erg weinig met blowen/drugs en al helemaal niet met (lichte) criminaliteit. Daar zou ik ook erg veel moeite mee hebben, om dat gedrag los te zien van mijn kind. Ik hoop voor je dat het toch de laatste stuiptrekkingen van de puberteit zijn en dat ze nog een beetje ombuigt.
Hoe je omgaat met een liefde waar je totaal niet mee op 1 lijn zit is nog lastiger denk ik. Hier hadden we als voordeel dat de vriendin van zoon nog erg jong was en ons toeliet als ondersteuning. Daardoor hebben we een zeer intense band opgebouwd. Zeker voor mijn man was en is dat vaak wel erg lastig hoor, die trok zich ook altijd een paar dagen terug uit het contact als ze weer eens iets uitgehaald had. Maar ik ben blij dat ik heb volgehouden, zowel voor het meisje zelf als vanwege de relatie met onze zoon. Je wil je kind niet dwingen te kiezen tussen liefje en ouders, dus zul je het met dat liefje moeten doen.
Ik vind dat je (weer) goed kritisch naar jezelf, je eigen gevoel en je gedrag kijkt. Dat is op zich al een compliment waard. Want als je dat niet kunt, dan houdt het ook wel een beetje op, en word je vanzelf zo iemand die 'niet begrijpt waarom mijn kind geen contact meer wil'. Door altijd bewust te communiceren kun je dat hopelijk voorkomen.
Op het verraderlijke gevaar af de indruk te wekken een twijfelachtig wezen te zijn, stem ik goedmoedig in met de onheilspellende woorden van mijn verontruste voorgangers. Gezien de tragische uitvloeisels van criminaliteit en een hardnekkige verslaving aan drugs in het algemeen is er inderdaad ook in dit geval zonder meer reden tot zorg.
Regelmatig prijs ik mezelf gelukkig zelf enkel behept te zijn met relatief onschuldige verslavingen, zoals aan koffie, drop, ui, knoflook en sport. Al moet je daar ook wel een beetje mee oppassen, vanwege het risico op respectievelijk: hyperactiviteit; gele tanden, hoge bloeddruk en obesitas; flatulentie; een slechte adem en – ‘last but not least’ – te ver gaan.
Toegegeven; men komt er meestal niet mee in de krant. Maar toch! Wil je je sociale functioneren enigszins op peil houden? Dan hou je je in toom, voor een ander ingrijpt.
Zodra hun kind zich in een hachelijke situatie bevindt of dreigt te begeven, is het verantwoordelijke ouders eigen om te willen met een zetje (of meer) het wiebelige dubbeltje de goede kant op te laten vallen. De taak van het opvoeden wordt wel heel complex indien het onheil zich voordoet als een narcistische wolf in schaapskleren. Hoe die te ontmaskeren zonder een breuk met het kind te bewerkstelligen?
Het lijkt misschien een duivels dilemma. Er gaat echter nog een vraag aan vooraf: hoe te bepalen of je van doen hebt met een onmens?
Deskundigen als psychotherapeut en ‘YouTuber’ Les Carter bevelen aan om eens te kijken hoe de persoon in kwestie zich gedraagt in conflict. Dit spreekt namelijk boekdelen over diens karakter. Vandaar dat ik nu toch een twee sporen aanpak aanbeveel. Zet in op vrede, maar test beiden op subtiele wijze uit door hun terloops een keer of wat nadrukkelijk tegen te spreken of te corrigeren. Zo krijgen zij de kans zich positief waar te maken en kun jij erachter komen waar je met hen aan toe bent.