Hoe help ik mijn dochter (19) die slecht voor zichzelf zorgt?
Mijn prachtige dochter (bijna 19) heb ik langzaam zien veranderen in een jonge vrouw die niet goed voor zichzelf zorgt. Ze is te zwaar (vooral ongezond buikvet) en vaak ongedoucht met vet haar.
Ze heeft zware borsten (cup G) waar ze veel last van heeft. Ze zou het liefst een borstverkleining willen en ik snap dat heel goed, maar vind het belangrijk dat ze deze mogelijkheid goed bespreekt met de huisarts. Er staat een 'afspraak gepland met mij bij de huisarts voor een gesprek over een eventuele borstverkleining. Alleen heeft ze steeds een reden om deze afspraak uit te stellen.
Ik vrees dat haar ongezonde levensstijl een combinatie is van een slecht zelfbeeld (op de basisschool hoorde ze er niet echt bij en zocht ze vnl contact met meisjes die net als zij ook niet erbij hoorden, maar waar ze geen stabiele vriendschap mee opbouwde) en niet zoveel wilskracht. Daarnaast herken ik mezelf volledig in haar. Ik ben zelf ook te zwaar. Begon rond dezelfde leeftijd en ik herken de smoezen en smoesjes.
Ik merk dat er een verwijdering ontstaat tussen haar en mij. Dat ligt zeker ook aan mij: Ik maak steeds de fout haar te willen 'helpen' de juiste voedingkeuzes te maken. Als ze hier eet met haar vriend, laat ik merken dat ik een derde tortilla met veel crème fraiche wel wat veel vindt. Ook vind ik het lastig haar nog serieus te nemen als ze voor de zoveelste keer een smoes bedenkt om maar niet te gaan sporten en dat merkt ze aan me. Ze voelt feilloos aan dat ik moeite heb met haar keuzes zowel wat betreft eten als het niet aanpakken van haar overgewicht.
Ik zou zo graag dit alles in mijn hoofd los willen laten. Ik weet dat mijn gedrag voor haar alleen maar als afwijzing voelt. Ook als ik haar een compliment geef, zit daar voor haar een omgekeerde afwijzing in.
Zij reageert op mij door alles wat ik zeg of doe onder een vergrootglas te leggen en vaak erg boos weg te lopen of me uit te dagen door verzoeken van mij bewust te negeren. Een stil verzet. Wat ik snap. Ze voelt dat ik niet blij ben met haar gedrag.
Hoe kan ik het tij keren? Ik weet niet hoe ik haar wel kan laten merken dat ik om haar geef. Ik probeer haar vaak te knuffelen, maar in mijn armen voel ik haar verstijven.
Wie herkent zich hierin en heeft constructieve tips? Heel erg bedankt!
"Mogelijk dat de vriendinnen van haar zusje vrolijker zijn dan de meiden waar zij vriendschap mee kan maken. Soort van stille jaloezie, die ze mogelijk compenseert met een jongen."
Daar heb ik zelf ook aan gedacht.
Maar ze heeft nu toch iemand ontmoet die ze erg graag mag. Dat is ook heel belangrijk; het hoeft niet altijd een groep meiden te zijn.
Maria1611 schreef op 18-09-2021 om 14:03:
"Mogelijk dat de vriendinnen van haar zusje vrolijker zijn dan de meiden waar zij vriendschap mee kan maken. Soort van stille jaloezie, die ze mogelijk compenseert met een jongen."
Daar heb ik zelf ook aan gedacht.
To, je denk echt zo ongeveer altijd negatief over je eigen kind. Ook dit is een negatieve aanname.
Ze heeft een relatie en ook dat wordt weer negatief uitgelegd.
'Maar ze heeft nu toch iemand ontmoet die ze erg graag mag. Dat is ook heel belangrijk; het hoeft niet altijd een groep meiden te zijn.'
Dat is ook zo en dat is prima.
Hoe gaat het nu, Maria?
IK vroeg me af, heb je wel eens overwogen om een familieopstelling te doen? Ik ben daar zelf toentertijd ingerold toen ik zelf behoorlijke problemen had met Middelste Door, het heeft me enorme inzichten verschaft en vanaf dat moment ging het heel veel beter met onze relatie, puur doordat ik een andere houding naar hem kon aannemen.
Hoi Roos,
Ik was even van de radar. Even alles laten bezinken. Het gaat nu best redelijk. Ik probeer echt niet de control freak te zijn. Dat is soms lastig, zeker wanneer ik haar niet kan bereiken terwijl het echt nodig is. Voor mijn ouders, haar oma en opa, is ze heel lief en behulpzaam. Ik heb haar daar een dikke pluim voor gegeven. Maar misschien moet ik dat niet teveel doen...
Familie opstellingen, daar ben ik niet bekend mee. We interessant!