Kamer/woningnood: kind komt weer thuis wonen
Dat dus. Mijn kind genoot van een zelfstandig leven.Ik genoot van mijn herwonnen vrijheid.
Mijn jongvolwassen kind moet de huidige woonruimte verlaten en vindt helemaal niets anders. En komt dus noodgedwongen met hele hebben en houden weer naar huis.
We hebben een ruim huis en een goede verstandhouding. Maar het voelt wel als terug naar wat geweest is. We schieten zó weer in de ouder-kind rol en in oude patronen.
Nog los van het feit dat ik mijn huis nu weer deel, sta ik ook, direct weer, in elk geval een beetje, 'aan'.
Ik moet even resetten, me hiervoor openstellen, afspraken maken over koken en opruimen en zo.
Wie herkent dit, wie heeft tips, wie zou hier heel blij van worden, wie juist niet?
Peiling
Als mijn jongvolwassen kind weer thuis zou komen wonen
Ik herken het (nog?) niet, mijn oudste is en woont nog thuis. Maar ik hou er ernstig rekening mee dat wij dit soort dingen ook gaan krijgen.
Geen tips bij boomerangkinderen dus. Maar morgen zijn er verkiezingen. Misschien is het een tip om niet te stemmen op de partij die het Ministerie van Volkshuisvesting heeft opgeheven en die nu lijkt te doen alsof het aan de asielzoekers ligt dat onze kinderen niet uit huis kunnen.
oudste dochter is pas 12, maar ik denk dat ik ook even zou moeten schakelen. Ik vind de zelfstandigheid nu al prettig die ze heeft. En begin vaker mijn eigen ding te doen.
dus ja, schakelen, maar natuurlijk doe je het als ouder zijnde, want wat moet je anders!
Ik hoop het niet , want dat zou erg krap worden , maar indien nodig zou ik geen nee zeggen natuurlijk . Ouderlijk huis blijft altijd een veilige haven .
Ik heb ervan geprofiteerd. Ging zelf werken op irreguliere tijden (weg om 17.30, terug om 23.00, terwijl hij ondertussen voort jongste dochter zorgde. Ging prima. Je kunt ook meer vrijheid nemen.
Tsjor
Mijn dochter is 17 en nog thuiswonend. Zij is altijd weer welkom thuis al zullen wij best even moeten schakelen als zij weg zou zijn en weer terug zou komen. Het is, denk ik, wel heel erg iets van deze tijd. Ik zie bij buren en kennissen met oudere kinderen dat dit echt regelmatig gebeurd. Woning vinden is lastig en dan wonen ze soms samen met anderen in huis, als er iemand weggaat en ze niet een ( betrouwbaar) iemand kunnen vinden moeten ze zelf ook weg of de huur is alleen voor 1 jaar oid. Ingewikkeld. Ik heb niet het idee dat dit de komende 10 jaar gaat veranderen dus ik stel mij er op in dat dit ook voor mijn dochter zou kunnen gelden.
In geval van nood kan dat altijd. Maar ik zou van kind verwachten dat die alles in het werk stelt om een huis of studio etc te vinden. Dus actief reageren en zoeken en zeker niet kritisch zijn. Er is echt nog wel iets te krijgen. Maar veel jongeren hebben soms ook behoorlijk wat wensen. Daar zou ik dus niet mee akkoord gaan. Dus ook kleinere huizen, delen met anderen, tijdelijk of buiten de eigen stad. Reizen naar je werk is heel normaal dus daar zou ik zeker over spreken.
Daarnaast een daginvulling (volledige baan of studie met bijbaan) en meehelpen in huis. Jij spreekt over een kind maar dit is een jongbolwassene die prima kan koken en natuurlijk bijdrage in de kosten. Dit heeft namelijk ook gevolgen voor jouw toeslagen.
Mijn dochter woont na 5 jaar op zichzelf ook weer thuis. Minder schakelen omdat haar broertje nog thuis woont en we dus sowieso niet met zijn tweeën waren. Het lastigste vind ik om niet te gaan moederen; verder is het vooral gezellig en ook handig omdat ze vaak kookt.
wild-flower schreef op 21-11-2023 om 08:20:
Ik hoop het niet , want dat zou erg krap worden , maar indien nodig zou ik geen nee zeggen natuurlijk . Ouderlijk huis blijft altijd een veilige haven .
Wat goed dat je dit zo aangeeft.
@ TO, mijn kinderen zijn nog jong en dus speelt het hier niet. Wel ken ik de andere kant. Ik ben jong gaan samenwonen en toen dat na een paar maanden al mis ging had ik geen woonruimte meer. Als een gek ging ik "solliciteren" bij studentenhuizen en zoeken maar toen was het al lastig iets te vinden.
Mijn ouders zeiden toen doodleuk dat ik niet weer thuis welkom was. Ze waren nu gewend aan een leven zonder kind in huis en zagen dat niet weer zitten. Het heeft me heel veel pijn gedaan, uiteindelijk heb ik bij een collega van mijn bijbaantje mogen logeren, meegegaan met een kamp alleen zodat ik daar een week kon slapen en is het me een paar weken later gelukt wat anders te vinden.
Dat ik thuis niet welkom was, ook al was het maar voor een paar weken vond ik echt heel k*t.
Ik heb ingevuld: voor mijn kind staat de deur altijd open maar ik moet hier wel even aan wennen.
Wat mij betreft ligt het ook wel aan de leeftijd hoe makkelijk het zou gaan.
Ik heb gestemd voor "Voor mijn kinderen staat de deur altijd open, maar hier moet ik wel even aan wennen".
Ik denk alleen niet dat ik de enige ben die moet wennen, betreffende kind is natuurlijk ook vrijheid gewend!
Ben erg blij dat mijn ouders altijd voor iedereen de deur open zetten en een bed hebben klaarstaan. Zelfs meerdere keren (maandenlang) voor hele gezinnen. Dat is mijn visie ook, dat je anderen helpt. Dus mijn eigen kinderen weigeren om terug in huis te komen is ondenkbaar voor mij (als de band normaal verloopt uiteraard). In ons huis hebben zowel familie als onbekenden maandenlang (zelfs een onbekende oudere vrouw is jarenlang hier geweest) gelogeerd. Een kind krijgt hier geen nee te horen en dan het risico dat die onder een brug moet slapen. Mijn gevoel van ouders-zijn stopt niet zodra ze het ouderlijk huis verlaten.
Mijn kind kwam 'tijdelijk' weer thuis wonen na haar studie, want ze moest haar kamer uit. Dat tijdelijk is inmiddels al 5 jaar 😆
Het was even wennen dat ze weer terug was hoor, maar ook wel erg gezellig. Ze zit mij niet in de weg. Ze moet wel gewoon als een volwassene meedraaien in het huishouden. Koken, schoonmaken, de was doen etc.
Ze heeft hard kunnen sparen doordat ze hier woont en gaat vanaf volgend jaar proberen een eigen stekkie te kopen.
Hier zouden ze welkom zijn, omdat ik ze fantastisch gezelschap vind en omdat ik het zie als mijn verantwoordelijkheid. Maar buiten dat, heb ik ook een ernstige behoefte om minder te moederen! Drie weken samen op vakantie is heerlijk, maar ook genoeg, zeg maar 
Dus ik zou vanaf dag 1 met nieuwe regels komen, precies om wat jij zegt: je staat ineens weer aan. Zelf heb ik (nog?) geen terugkerende kinderen, maar probeer ik onze 2 nog thuiswonende kinderen (18 en 22) op zo'n manier mee te laten draaien dat ik bepaalde dingen los kan laten. Dat gaat niet vanzelf. Deels komt dat door mij, maar ook deels door hun.
Ik vind het echt moeilijk om mezelf dat 'aanstaan' af te leren. Misschien is het voor mij wel onmogelijk. Zodra ik samen met anderen ben, hou ik daar rekening mee. Lang niet altijd omdat ze dat van me vragen, maar omdat ik mijzelf steeds afvraag wat voor iedereen het fijnste is en daar dan ook naar handel. Ik wil dat na 26 jaar 'gemoeder' een beetje leren loslaten, omdat dat beter is voor mezelf.
Verder blijven ze ook zelf om aandacht vragen bij hun taken. Een eerlijke taakverdeling houdt niet meteen in dat ze ook het denkwerk overnemen. Om te beginnen komt het initiatief om die taken op te stellen, al niet van hun kant. Daar moet ik zelf achteraan. En àls er dan afspraken zijn en ze bijvoorbeeld op vaste dagen koken, betekent dat niet meteen dat ze me er niet bij blijven betrekken: 'Zijn er nog uien?' (ze weten best waar die liggen) 'Kan ik het gehakt gebruiken?' (ik koop in voor wat er gekookt gaat worden, als zijzelf geen gehakt op het lijstje hebben gezet, heeft dat gehakt dus al een andere bestemming). Hierdoor blijf ik er toch mee bezig, heb ik mijn hoofd nog steeds niet voor mezelf.
Als er eentje terugkomt (er zijn er dus al een paar de deur uit), vrees ik dat ik daar van voren af aan weer mee aan de slag moet. Met het zelf loslaten èn met implementeren dat diegene hier op zo'n manier meedraait dat er niet steeds een beroep wordt gedaan op mijn 'moedertaken'.
Dus tsja ... maak er wat van samen!
Ik maak het nu voor de tweede keer mee.
Mijn oudste vond na zijn studie een baan bij ons in de omgeving en heeft toen weer ruim een jaar bij ons gewoond. Ging best soepel en was ook gezellig je moet wel acpteren dat je kind nu echt een volwassenen is. Hij hield zijn eigen kamer bij en kookte af en toe in het weekend.
De jongste woont nu weer thuis voor haar studie hoeft ze maar één dag per week in haar studie stad te zijn ze is bijna klaar. Ze huurde met twee vriendinnen een huis maar ze hadden een grote lekkage die de huisbaas niet goed oploste dus toen was het handig en kosten besparend om weer thuis te komen wonen.
Wij zaten zelf wel midden in een verhuizing dus het was even heel hectisch maar nu loopt alles soepel.
We hebben niet echt afspraken gemaakt maar als we iets niet fijn vinden praten we er over. Deze zomer had ze bv een horeca baan en kwam ze vaak pas erg laat thuis. We hebben toen met haar besproken dat we graag wilde dat ze een andere bijbaan zocht zodat wij niet drie keer per week wakker werden als ze thuis kwam. Dat begreep ze heel goed en ze is ander werk gaan doen. Wat ik fijn vind ze kan goed koken en doet dit regelmatig voor ons het is gewoon gezellig dat ze weer thuis woont.
Hier staat de deur ook altijd open. Dochter zelf zegt dat ze nog liever onder een brug in een doos slaapt dan dat ze weer bij mij moet intrekken 
, maar we gaan het zien. Als ze de studentenkamer uit moet zal ik alles in het werk stellen om waar het kan garant te staan of haar financieel te ondersteunen met een extra hypotheek (hoewel ze dat als het even niet hoeft ook niet wil). Ze zal er in ieder geval zelf ook hard achteraan gaan.