Kind gaat op kamers

Nou kijk

Ik ben een enorme voorstander van zelfstandig zijn. Of beter: van op jezelf zijn. Uiteindelijk is er toch maar één persoon waar je je hele leven mee doormoet: me, myself and I. Alle grote dingen in het leven doe je alleen.
Ik vind jouw aanname dat jongelui de deur uitgaan om te gaan samenwonen met een geliefde wel wat eenzijdig. Wat als die geliefde er nou niet komt?
Als iemand ongelukkig is op kamers op zijn 19e of 20e, wat is er dan aan de hand? Is het dan niet de moeite om dát eens te onderzoeken en te bekijken of je daar wat aan kunt veranderen? Zoals in dit draadje, dat het kind paniekaanvallen krijgt als ze aan haar kamer denkt - dat lijkt me niet gezond. Kijk, dat je eens een keer niet wilt, dat je baalt, geen zin hebt of je zielig en eenzaam voelt: dat hoort er wel een beetje bij. Ook dát moet je leren, op jezelf zijn, op jezelf vertrouwen, het zélf leuk maken. Niemand is 24/7 gelukkig en blij, zelfs ik niet. Maar ik denk dat je moeten leren omgaan met dat soort gevoelens - dat je dat met jezelf uit moet knobbelen.

Tirza

Tonny

Tonny:Ik kan me goed voorstellen dat je als ouders een 'uiterste leeftijd' bedenkt waarop iemand al dan niet met partner zelfstandig gaat wonen.

dat vind ik een vreemde uitspraak,bedoel je hiermee dat je met kind afspreekt; je mag hier tot je 20e wonen en dan ga je het zelf regelen?
dat is hier zeker niet zo,mijn kinderen mogen zelf bepalen wanneer ze het huis verlaten,of ze nou 18 zijn of 23 ,dat is aan hen.Wanneer zij er aan toe zijn.
ik hoop trouwens dat ze wel eerst op zichzelf gaan wonen,en niet gelijk samen met iemand,want anders stappen ze van het ene veilige nest in het andere,en ik vind het belangrijk dat ze zich zelf alleen kunnen redden.

18, 23...

oke. Maar 26? 28?

Trek je nergens een grens?

Tonny

Mijn grens

de grens trek ik wanneer de situatie niet leuk meer is,wanneer de kinderen weigeren zich aan de huisregels te houden,wanneer ze geen kostgeld willen betalen als ze dat wel kunnen,wanneer ze niet meer met het gezin mee -eten ,wanneer ze niet meer meehelpen in het huishouden,en wanneer ze mij gaan behandelen als *hotel mama*.
en of ze dan 17 of 28 zijn,maakt me niet uit ,als het zover komt is het klaar,dan mogen ze het zelf gaan doen.

Kostgeld?

als ze werken (dus niet meer naar school gaan)gaan ze kostgeld betalen,en hoeveel ,dat hangt een beetje af van wat ze verdienen .onze instelling is; als je financieel voor jezelf kan zorgen moet je dat ook doen,of je nu thuis woont of elders.het is niet de bedoeling dat wij (als ouders)onze kinderen financieel gaan onderhouden als ze dit zelf goed kunnen,wij moeten tenslotte ook hard werken voor ons geld.

Het huis uit voor de liefde

In onze omgeving is het heel wisselend of kinderen het huis verlaten voor 'de liefde' of voor om zelf op kamers te gaan. Vanuit huis gelijk samenwonen zal vast in veel gevallen prima verlopen, maar toch denk ik dat het niet verkeerd is om alleen te beginnen. Even een paar wilde haren kwijtraken, voelen hoe het is om voor jezelf te moeten zorgen, e.d..
Het maakt mij eigenlijk niet uit hoe oud ze moeten zijn om uit huis te kunnen gaan. Zolang het gezellig is kan het lang aan. Als het helpt om een studie af te kunnen maken zonder torenhoge kosten vind ik dat ook prima. Ik wacht het maar gewoon af.

Vanuit zeeland

Ik kan het niet laten natuurlijk he Kinderen van het platteland zijn blijkbaar zelfstandiger én bikkels. Als ze al niet dagelijks uren moesten fietsen over woeste polderwegen, dan moeten ze in elk geval jong de deur uit om zich verder te ontwikkelen
Zeeland vergrijst, even zonder dollen. Het is moeilijk om jonge mensen hier te houden; er zijn een aantal ROC's, één HBO en één UC, maar de afstanden zijn dermate, dat het voor óns (op dit eiland) niet uitmaakt of je naar die prachtige Zeeuwse instellingen gaat of naar de richting Rotterdam-Delft-Leiden. En als je dan natuurlijk het aanbod in die steden ziet en vergelijkt met het aanbod in het Zeeuwse, tja, dan is er "daar" duidelijk meer keus.

Tirza

Geliefde?

Ik ken eigenlijk maar heel weinig jongeren die het huis uitgingen op het moment dat er een geliefde is. de meesten gaan op kamers of in een eigen huis(je) wonen als ze gaan studeren, werken etc.

Privacy en jongvolwassen kinderen

is soms/vaak een lastige combinatie, ik herken je dubbele gevoelens helemaal Jacomijn.
Ik ging ook vaak met vriendinnen wandelen/fietsen/elders op de koffie om rustig en privé te kunnen praten.

Sterkte met je dochter, veel geduld en wijsheid bij het vinden van een evenwicht tussen welkom thuis zijn en uitvliegen.

tonny

J@comijn

Wel apart dat er zo'n misverstand is ontstaan. Gelukkig is het snel duidelijk geworden en kun je opruimen en verdergaan. Ik vind wel dat ook jong-volwassenen rekening hebben te houden met mijn behoefte aan rust en privacy. Dat is soms best lastig maar ik probeer altijd heel duidelijk mijn grenzen aan te geven. Is het protest van de andere kant erg heftig dan praten we erover en zoeken een weg die voor beiden acceptabel is. (Ik ben nogal dominant en dat zijn mijn kinderen ook dus volop discussie hier.)

Samenwonen/op kamers

Ik ben van huis uit gelijk gaan samenwonen, had anderhalf jaar later een kind en 2 maanden daarna was ik een alleenstaande moeder.
Ik heb toen een paar maanden bij mijn moeder gewoond, ik kon nergens anders heen. Toen mijn kindje een half jaar was kreeg ik een nieuwe relatie maar ik heb toen heel bewust gewacht met opnieuw gaan samenwonen.
Ik heb eerst een paar jaar op mezelf gewoond, met dochter natuurlijk. Achteraf gezien had ik dat moeten doen voor ik ging samenwonen. Dan had ik mezelf leren kennen, geweten wat er komt kijken bij een huishouden en dan was ik heel anders uit mijn eerste relatie gekomen.