Kind ver weg

Kanaalkoorts

Na de griep in Canada slaat nu voor de Italiaanse kust de kanaalkoorts toe, zo mailde ze. "Kanaalkoorts noemen ze het. Het gevoel dat elke mijl die niet afgelegd is je twee mijl verder van huis brengt." (Had ik die term maar eerder gekend!)
Het zijn de laatste loodjes. Ze heeft alles op het schip al gedaan. Er is niks nieuws meer, niks meer verplicht te doen volgens haar onderwijsmap, niks meer vooruit te zien aan opwindende bestemmingen, behalve thuis.
Juist dan valt het voor anker wachten op je beurt, zwaar.
Haar geplande terugkeer staat nu in de agenda ergens in week 2. Dat is twee weken eerder dan gepland en dat komt weer omdat ze zo braaf haar werk heeft gedaan.
We worden zenuwachtig bij de gedachte. Mix van verheugde opwinding en zorg om dat wat we nog allemaal willen doen voordat ze er is. Haar hele hut ligt nog overhoop. Er moeten nog wanden afgewerkt en een keuken georganiseerd. Kortom het zweet breekt ons ineens uit.
Zij kanaalkoorts, wij gewoon stress
Groet,
Miriam Lavell

Miriam

Week 2, dat schiet alweer op, zeg! Ja, ik kan me voorstellen dat de laatste weken lang gaan duren voor haar. Blijft ze daarna weer thuis voorlopig of zit er snel een volgende reis aan te komen?
Het werkt toch raar, met tijd, ik vind het nu snel dat zoon over ruim 3 maanden weer terug is, zijn eerste reis met de boot ging hij voor 3 maanden weg, toen vond ik dat best lang

Dochter gaat eind januari

Onze dochter (bijna 23) gaat eind januari weg. Ze woont al 4 jaar niet meer thuis en was voor die tijd al een half jaar als au pair naar Barcelona geweest. Gaan nu op uitwisseling naar een universiteit in Madrid,komt in de zomer paar weken thuis en zal daarna weer aantal maanden stage gaan lopen in een nog niet bekend buitenland.
Haar studentenkamer zegt ze op omdat ze vrijwel het hele jaar weg zal zijn. Dit betekent dat de periodes dat ze in nederland is, haar bed over het algemeen hier thuis staat.
Ik vind het prachtig wat ze allemaal gaat doen, ben gewend dat ze niet meer thuis woont, maar krijg toch wel een beetje de kriebels. Madrid is toch iets anders dan een studentkamer op minder dan 10 minuten fiets afstand, Al kan ik me ook zomaar voorstellen dat ik haar vaker zal spreken als ze in het buitenland is.....

De laatste horde

Dochter is dan eindelijk aangekomen in de haven van Rotterdam. We mogen straks naar haar toe, maar ze ligt niet aan de kade. Ze ligt aan een boei.
Hm.. Maar eens gebeld met de watertaxi Rotterdam, met fantasiën over een diner bij Hotel New York. Daar de auto parkeren, met wateraxi dochter halen, dineren, dochter weer weg brengen... heerlijk leek me dat.
Maar de man aan de telefoon van de watertaxi wist beter. Crewvervoer doen zij niet. Daarvoor moet ik mij vervoegen bij de Koninklijke Roeivereniging Eendracht.
Nu heb ik ineens heel andere beelden voor me.
Groet,
Miriam Lavell (*maakt de roeispieren vast warm*)

Popeye zet 'm op! Veel plezier.

Miriam

Nou eh....succes!Zet 'm op!
Groetjes,bastet

Miriam

Dochter inmiddels in je moederarmen gesloten? Wat leuk dat je Kerst viert met je dochter erbij!!

Eh.......................

al roeiend door een sneeuwstorm om je dochter weer in de armen te sluiten?het klinkt in elk geval heeeeeeel avontuurlijk!

Toch wel he

Een echte moeder. Door roeien en ruiten. Rust niet voordat ze over de woeste baren in den barre koude haar dochterlief in d'armen kan sluiten.

Wat heerlijk. En wat goed geplánd, zo net voor de kerst

Tirza

Fantastisch!

Precies dames, dat bedoel ik nou. Je fantasie slaat compleet op hol door het woordgebruik, de bewegwijzering en de tussenpersonen in de scheepvaart. Je stapt in de wereld van Hemingway alsof de tijd heeft stilgestaan. Die sneeuw gooide daar nog een extra schepje bovenop. Aankomsttijd over land werd ineens ook schipperen. De ETA (estimated time of arrival) werd steeds weer verschoven.
Wij moesten ons vervoegen bij de agent die ons op het schip zou helpen. Veel later dan we hoopten kwamen we er aan. Ergens op een haveneiland. Het licht scheen inmiddels als in de strip Spirit. De grote vlakken eenkleurig damwand waarmee de loodsen betimmerd zijn, de lange rechte maar ook nauwe straten er tussen, alles zegt je dat je hier niet moet zijn.
Ergens in die damwand zat een gat, met een hek, daarna een hoekje dat natuurlijk naar mannenzeik ruikt. Een trap omhoog naar het onbekende. Je zou er geen kip achter wanen, laat staan een agent.
Lange kleurloze gangen zonder daglicht. Heel veel raamloze goedkope deuren met duistere namen, maar niet die van de agent. Maar ineens was daar een vrolijke Rotterdammer die voor ons de juiste goedkope wc deur opende. Daar zat een snelle jongen in streepjesoverhemd met witte boorden. Het schip lag vlakbij, maar het hek van dit eiland zou binnen een uur dicht gaan. Wij konden beter bij de roeiers parkeren en ons van daar over laten zetten.
De roeiers.... wij keken elkaar aan... zou het echt?
Om bij de roeiers te komen moesten we de hele haven om rijden. Van de weeromstuit was eva (die juffrouw in de tomtom) haar compas kwijt, dus moesten we zelf de weg vinden. En dat lukte wonderwel, maar vooral ook door die ene wonderlijke sterveling die we onderweg in alweer zo'n lange smalle straat tussen loodsen, tegenkwamen en ons de laatste meters wees.
De roeiers bewonen een historisch pandje op de kop van de kade vanwaar zij het verkeer van bemanning coördineren. Gemotoriseerd, dat wel, maar dan wel van een soort dat in alles 'haven' uitstraalt. Stoer, knalgeel met kabels en stootranden waar een tram jaloers op zou zijn.
Zelf zijn ze in knaloranje gehuld en dat onderstreept hun vrolijke karakter eens te meer. We werden enthousiast richting een grote overdekte gedirigeerd, 'pas op hoor, het is hier glad, met al dat ijzer' (denk de Rotterdamse uitspraak er zelf bij). Schoondochter vond de stap van de kade naar de boot wat griezelig en werd galant geholpen.
Daar gingen we. Vol gas spoten we over het water richting boot van dochter. Daar lag ze al in haar volle glorie. Wat een boot hè, wat een schip! Tijd om uit en over te stappen. Met tassen vol lekkers voor haar en de bemanning, begaven wij ons te voet over gangboord naar de punt van de schommelende gele taxi, vanwaar wij in een grote stap op de uitgehangen ladder van het schip konden stappen.
Een, twee, hupsakee. Is alles mee?
Het was gelukt. Nu omhoog langs het als maar hoger rijzende vrijboord, over de reling het smalle gangboord op richting accomodatie. Man en ik wisten de weg een beetje, maar toen we eenmaal binnen waren bij de wasmachines, wisten we het niet meer.
Schoondochter belde dochter met de mededeling 'we staan bij de wasmachines' en verrade daarmee meteen de grootste verrassing voor dochter: zij was ook mee!
Uit een luik of deur of trap, het ontging me volledig, was ze daar ineens en viel ons in de armen. Een fishermansfriendmoment. Op naar haar hut en vervolgens op en neer door het schip voor de rondleiding. Man en ik hadden 'm al een keer gehad, maar deze keer zagen we meer of drong het beter door.
Tussendoor werd dochter via de scheepstelefoon gebeld of ergens op een dek aangesproken om een dingetje dat ze dan even moest regelen. "Hoe werkt dat ook weer met die ballasttanks" wilde iemand van de bemanning bijvoorbeeld weten. Wij begrepen er niks van, maar wat dochter deed zag er geoefend uit. Man at work.
Daarna was het koffie met de door ons meegenomen oliebollen. De kapitein en de hoofd wtk-er waren er ook. Er werd gebabbeld en gegrapt. Ja, dochter doet het goed op die boot. Ze wilde niet mee aan wal. "Ik blijf liever thuis" sprak ze veelzeggend. Als moeder heb je dan eigenlijk nog maar een vraag en ik flapte 'm uit 'heb je je huiswerk al af?'
Sorry, dat was een faut pas, maar kan ik het helpen?
Het werd tijd om weer naar huis te gaan. Zonder dochter. Ze moet nog verder. Naar St Petersburg en daarna Casablanca. Zie je wel, Hemingway.
Nog even naar haar hut om vast wat spullen van haar mee te nemen. Onderweg kwamen we de kapitein tegen. Hij had een kartonnen koker in zijn hand en zei tegen dochter dat hij een nieuwe kaart van de Straat van Messina had ontvangen. 'Nou, dan hebben we er twee' deed dochter lakoniek.
Kapitein knoopte er nog een verhaal aan vast. In de straat geldt een nieuw verkeersscheidingsstelsel. Maar de tweede stuurman had daar niet op gelet en had dus de kaart verkeerd ingetekend. Toen heeft dochter dat helemaal opnieuw gedaan. De kapitein was hoorbaar positief. Nu hij een nieuwe had, mochten we die door dochter met de hand ingetekende kaart meenemen.
Trots namen we het in ontvangst. Toen naar buiten. Het was al aarde donker. Het sneeuwde. Weer door dat smalle gangboord naar de trap langs het schip. Bovenaan de trap op het kleine plateau om de beurt een innige knuffel van dochter. Onderaan lag ons watervervoer al te wachten. Deze keer een kleine. Een open versie!
En het lukte weer, de overstap, al was ie wat groter nu. Veel langzamer, alsof het maatwerk was, voeren we weg. De wind in om onze oren, de sneeuw in onze ogen. Dochter zwaaiend op het gangboord en wij uitgebreid zwaaiend terug.
Wat een dag. Wat een ervaring. Fantastisch!
Groet,
Miriam Lavell

Zucht

Ik moet er gewoon even van zuchten. Wat een prachtig verhaal. En wat een knappe, stoere dochter. Heerlijk.

Tirza

Wow, wat een schitterend verhaal!

Daar steekt het landrottenleven maar bleekjes bij af...

tonny

Wat mooi

Ik zie het zo voor me,geweldig zeg!
groetjes,bastet

Wauw!

Nu nagenieten!!

Poeh

wat een geweldige ervaring,om jaloers van te worden

Ach ja de roeiers...

Was even vergeten dat dat voor mensen van buiten de haven HEEL andere beelden oproept.

Maar leuk dat je je dochter hebt kunnen zien zeg, en dan door naar Petersburg! Prachtig toch!

Groots en meeslepend

*maakt een dankbare buiging*
Wat heerlijk dat jullie je ook zo lekker mee laten slepen.
Groet,
Miriam Lavell