Jongvolwassen Jongvolwassen

Jongvolwassen

Lees ook op

Last van het lege nest?


Dat is inderdaad spannend. Ik vraag me af hoe lang je in een groot huis moet blijven wonen omdat kinderen kunnen terugkeren. 

Ik ben nieuw in dit forum. Wij hebben 1 zoon van 18 jaar en wonen in Brabant. In 2020 is hij geslaagd voor zijn HAVO, net 17 jaar. Hij heeft toen een tussenjaar genomen, voordat hij aan zijn studie in Leeuwarden begon. In dat jaar is hij gaan werken en heeft hij 2 individuele reizen gemaakt. 1 naar Spanje als vrijwilliger bij paardenopvang van 2 weken. En 1 naar Namibië vrijwilliger bij een wildlife reservation van 6 weken. Beide sluiten aan bij zijn opleiding. Dit was voor hem een goede voorbereiding op het uit huis gaan. En voor ons een mooie gewenning, voordat hij begint te studeren. Nu zit hij al weer een paar maanden in Leeuwarden. Reistijd met het openbare vervoer is 4,5 uur enkele reis. Tot nu toe komt hij elk weekend naar huis, maar dat zal straks ook minder worden. Wel merk ik dat het contact steeds meer volwassenen wordt. Hij zit in een huis met 3 anderen, dus echt alleen is hij niet. Daarnaast stimuleert school samenwerking enorm. Dus is er ook buiten schooltijd veel contact met studiegenoten. Persoonlijk vind ik het contact beter en waardevoller. Toen hij nog thuis was, zat hij veel en vaak op zijn kamer. Te gamen met zijn vrienden en of te chillen. Dus echt lege nest syndroom heb ik niet.  

Auwereel schreef op 28-10-2022 om 08:02:

Dat is inderdaad spannend. Ik vraag me af hoe lang je in een groot huis moet blijven wonen omdat kinderen kunnen terugkeren.

Je hoeft niks. Als kinderen terugkeren hebben ze het te doen met waar je op dat moment woont. Er zijn ook mensen die na een scheiding weer bij hun ouders intrekken met hun kinderen. 

Mijn ouders wonen nog steeds vrij groot terwijl ik al 15 jaar het huis uit ben en mijn zus al 20 jaar (wel een aantal jaar op kamers). 

Wilmamaa

Wilmamaa

29-10-2022 om 22:12 Topicstarter

Jonagold schreef op 27-10-2022 om 21:24:

[..]

En ineens hebben we ze allebei weer in huis. Zoon heeft zijn relatie verbroken en is daarom weer hier komen wonen. Dochter is bijna klaar met haar stage en komt dan ook weer hier terug. Heel benieuwd hoe dat gaat uitpakken…

Wat bijzonder om dit te lezen, Jonagold. Vooral dat je zoon terug is, die zo onverwacht en plotseling ging samenwonen. Ik ben heel benieuwd hoe jullie zijn terugkeer gaan ervaren (en hijzelf ook). Hij is weer thuis, maar het is natuurlijk niet meer zoals het bij zijn vertrek was. (Ik gok dat hij zo'n 1,5 jaar uit huis was?) Hij zal veranderd zijn, ouder, ervarener en jullie zijn veranderd.   Ik ga er vanuit dat het best goed zal gaan, juist je zoon en zijn vriendin zo goed hebt bijgestaan tijdens hun poging samen een leven op te bouwen. 
Hoe voel je je er verder bij? Ben je opgelucht dat hij er weer is? Wat is je eigen hoop en verwachting nu hij er weer is?  

Ik vind het aan de ene kant heel fijn om
zoon weer thuis te hebben, maar het is zeker ook weer wennen. Die 1,5 jaar een eigen huishouding runnen heeft er voor zover ik kan zien niet toe geleid dat hij heeft leren opruimen 🙄. Dus binnen een week is zijn kamer al ontploft. Het is allemaal nog te pril om daar al boos over te worden, maar morgen gaan we wel om de tafel om afspraken te maken. Hij biedt wel spontaan aan om de hond uit te laten en te koken, dat is al heel wat.
Hij is zelf opgelucht, hij hikte er al een paar maanden tegenaan. Hij durfde het niet uit te maken omdat zij zo op hem leunt en omdat zij bij ons ingeschreven staat en ze natuurlijk samen een huis, katten en een auto hebben, dus ook praktisch heeft het nogal wat consequenties. Dat gaan we stapje voor stapje ontvlechten, zij moet de tijd hebben om oplossingen te vinden voor de praktische problemen die zich aandienen. Ze is er echt kapot van. En vindt het moeilijk om alleen te zijn. Heb dus van de week een keer bij haar geslapen. Bijzondere ervaring 😜. Ik hoop dat ze nu leert om alleen te zijn en zich daar ook comfortabel bij te voelen. Maar ze heeft nog wel even nodig om weer op te krabbelen. 

Ik ben in zoverre opgelucht dat ik denk dat hij zich zonder haar beter op zichzelf en zijn eigen ontwikkeling kan focussen. Maar het is ook ingewikkeld, ze heeft 3 jaar heel letterlijk deel uitgemaakt van het gezin. Mee geweest op vakantie, bij ons gewoond, bij ons ingeschreven, veel ondersteuning van ons gekregen. Ik hoop intens dat ze het alleen redt. Gelukkig was ze de afgelopen maanden wel op de goeie weg met werk en haar eigen ontwikkeling. Ik hoop dat ze dat vast kan houden of terug kan vinden. Ik gun haar de wereld.

MamaE schreef op 28-10-2022 om 22:36:

[..]

Je hoeft niks. Als kinderen terugkeren hebben ze het te doen met waar je op dat moment woont. Er zijn ook mensen die na een scheiding weer bij hun ouders intrekken met hun kinderen.

Mijn ouders wonen nog steeds vrij groot terwijl ik al 15 jaar het huis uit ben en mijn zus al 20 jaar (wel een aantal jaar op kamers).

Nou, als je ruimte beperkt is, is je volwassen kinderen weer in huis nemen een stuk minder vanzelfsprekend hoor. Ze hebben intussen een eigen leven opgebouwd, met eigen gewoontes en gebruiken. Dat is al lastig weer in elkaar te schuiven als je de ruimte hebt, maar niet te doen als je op elkaars lip zit. Kamer van zoon was inmiddels in gebruik als thuiswerkplek van man. We weten nog niet waar die nu moet gaan zitten, om maar een voorbeeld te noemen…

Wilmamaa

Wilmamaa

29-10-2022 om 22:37 Topicstarter

Kataravrouw schreef op 24-10-2022 om 08:22:

Ik heb serieus wel last van het lege nest helaas.

Ruim 1 jaar geleden is mijn jongste kind van de 4 uitgevlogen en op haar zelf gaan wonen. En wat heb ik me daar rot over gevoeld. Ik voelde me zo leeg en alleen!! Ondanks mijn werk en hobbies enz is het me amper gelukt daar over heen te komen.
Met al mijn kinderen heb ik een hechte band en ik vind het zo lastig mijn positie te bepalen. Wat kan ik nog wel of niet aan ze vragen. Vinden ze me niet te bemoeierig? Of juist mss wel te afstandelijk? Ik vind het zooooo moeilijk ze los te laten. Heb vele jaren erg intensief en alleen voor ze gezorgd. Heb alles gegeven wat ik kon geven, letterlijk en figuurlijk. Wist [ bijna ] alles van ze. Nu niet meer en ik weet dat het zo hoort, maar het voelt zo koud.
Wat is nu mijn rol, wat kan ik nog en vooral heb ik er nog wel plezier in allemaal. Ben heel trots op ze en ze zijn alle4 hele fijne verantwoordelijke volwassen mensen die hun plaats in de maatschappij hebben gevonden. Ze zijn gelukkig, vaste relaties, goede studies gedaan, fijne banen, geen geldzorgen.
Ik voel me uitgerangeerd, taak volbracht.

Voor mij is jouw gevoel heel herkenbaar, Kataravrouw. Ook ik voel me vaak leeg en nutteloos, nu mijn jongste kind uit huis is. Ik heb ook vol ingezet op nieuwe hobby's, een nieuwe baan, nieuwe vriendinnen zoeken, oude vriendschappen aanhalen, maar het helpt niet echt om me nuttig te voelen. 
"Wat kan ik nog wel of niet aan ze vragen", schrijf je. Precies daar worstel ik ook zo mee. Aan de ene kant bang om een betuttelende, bemoeiallerige moeder te zijn. Of de zeurpiet, die haar kinderen claimt. Aan de andere kant de angst dat ze een soort vage bekenden worden, van je alleen oppervlakkig weet hoe het met ze gaat. Gelukkig valt dat nog best mee, maar het is wel een soort schrikbeeld. 
Mensen zeggen vaak: "Als de kinderen uit huis zijn, ben je zelf aan de beurt. Heb je zelf de vrijheid om leuke dingen te doen."   Dat klinkt alsof het helemaal niet prettig is om kinderen te hebben. De leukste dingen die ik in mijn leven heb gedaan, waren dingen die ik met mijn kinderen ondernam. 
Ik merk wel dat het gemis slijt, maar ik verwacht niet dat mijn leven ooit weer zo leuk wordt als toen mijn kinderen nog klein waren. 

Wilmamaa

Wilmamaa

29-10-2022 om 22:43 Topicstarter

Jonagold schreef op 29-10-2022 om 22:25:

(...) Dat gaan we stapje voor stapje ontvlechten, zij moet de tijd hebben om oplossingen te vinden voor de praktische problemen die zich aandienen. Ze is er echt kapot van. En vindt het moeilijk om alleen te zijn. Heb dus van de week een keer bij haar geslapen. Bijzondere ervaring 😜. Ik hoop dat ze nu leert om alleen te zijn en zich daar ook comfortabel bij te voelen. Maar ze heeft nog wel even nodig om weer op te krabbelen.

Ik ben in zoverre opgelucht dat ik denk dat hij zich zonder haar beter op zichzelf en zijn eigen ontwikkeling kan focussen. Maar het is ook ingewikkeld, ze heeft 3 jaar heel letterlijk deel uitgemaakt van het gezin. Mee geweest op vakantie, bij ons gewoond, bij ons ingeschreven, veel ondersteuning van ons gekregen. Ik hoop intens dat ze het alleen redt. Gelukkig was ze de afgelopen maanden wel op de goeie weg met werk en haar eigen ontwikkeling. Ik hoop dat ze dat vast kan houden of terug kan vinden. Ik gun haar de wereld.

Dat maakt het ook heel dubbel natuurlijk, je zoon is terug in een situatie die beter voor hem lijkt. Maar voor het meisje, waar je ook zo je best voor hebt gedaan, is de situatie nu veel slechter. Is er voor haar niet een vorm van begeleid wonen mogelijk?  

Wilmamaa

Wilmamaa

29-10-2022 om 22:47 Topicstarter

Ik droom vaak dat de relatie van mijn dochter ook eindigt en ze weer bij ons terugkomt. Tegelijk besef ik dat dit waarschijnlijk opnieuw tot grote problemen in huis zou leiden. Ik kan dus maar beter de laatste woorden schrappen. 'Ik droom vaak dat de relatie van mijn dochter eindigt'. Punt. De rest zien we dan wel weer. 

tvp 

Wilmamaa schreef op 29-10-2022 om 22:37:

[..]

Voor mij is jouw gevoel heel herkenbaar, Kataravrouw. Ook ik voel me vaak leeg en nutteloos, nu mijn jongste kind uit huis is. Ik heb ook vol ingezet op nieuwe hobby's, een nieuwe baan, nieuwe vriendinnen zoeken, oude vriendschappen aanhalen, maar het helpt niet echt om me nuttig te voelen.
"Wat kan ik nog wel of niet aan ze vragen", schrijf je. Precies daar worstel ik ook zo mee. Aan de ene kant bang om een betuttelende, bemoeiallerige moeder te zijn. Of de zeurpiet, die haar kinderen claimt. Aan de andere kant de angst dat ze een soort vage bekenden worden, van je alleen oppervlakkig weet hoe het met ze gaat. Gelukkig valt dat nog best mee, maar het is wel een soort schrikbeeld.
Mensen zeggen vaak: "Als de kinderen uit huis zijn, ben je zelf aan de beurt. Heb je zelf de vrijheid om leuke dingen te doen." Dat klinkt alsof het helemaal niet prettig is om kinderen te hebben. De leukste dingen die ik in mijn leven heb gedaan, waren dingen die ik met mijn kinderen ondernam.
Ik merk wel dat het gemis slijt, maar ik verwacht niet dat mijn leven ooit weer zo leuk wordt als toen mijn kinderen nog klein waren.

Ik denk ook nog vaak met weemoed terug aan de kindertijd. Ook voor mij de mooiste tijd van mijn leven. Ik was sterk, dapper, kon alles aan. Kon 10 dingen tegelijk. Genoot ven het kinderspul. 

Ze zeggen idd dat het nu tijd is voor jezelf, geniet van het leven. En echt dat probeer ik ook. Maar ik mis de reuring, de gezelligheid. Aan de andere kant moet ik eerlijk zeggen, vind ik het best prettig dat het huis nu van man en mij is. Ik in de winkel koop wat ik zelf lekker vind en niet wat de kinderen willen eten en er meer geld is voor mezelf. De draagkracht is een stuk verminderd en ben al blij als ik 1 ding af krijg iplv die 10 van vroeger.

En vroeger was het...kind zou je dat nu wel doen? is het nu  mam zou je dat nu wel doen?

Wilmamaa schreef op 29-10-2022 om 22:43:

[..]

Dat maakt het ook heel dubbel natuurlijk, je zoon is terug in een situatie die beter voor hem lijkt. Maar voor het meisje, waar je ook zo je best voor hebt gedaan, is de situatie nu veel slechter. Is er voor haar niet een vorm van begeleid wonen mogelijk?

Daar heb ik het met haar over gehad, maar dat wil ze niet. Ze is natuurlijk ook gewend om al 1,5 jaar helemaal zelfstandig te wonen. Bovendien denk ik dat als ze er al voor in aanmerking zou komen, de wachttijd veel te lang is voor zoiets. Ze heeft wel een coach, samen met zoon, maar die is nu aan het kijken of ze ook allebei apart begeleiding kunnen krijgen. Verder heeft ze een hele fijne psycholoog. Dus ik hoop dat dat genoeg is om haar stabiel te krijgen en te houden.

Zoon hoopt dat ze vrienden kunnen blijven, zodat hij haar ook kan blijven ondersteunen. Erg lief van hem. Op dit moment staat ze daar nog niet voor open, heel begrijpelijk als je zoveel liefdesverdriet hebt. Dus ik probeer dat dan voor nu maar zoveel mogelijk te doen. Ik help haar met het huishouden, ik bel en/of app haar elke dag. Dat stelt ze erg op prijs. Stapje voor stapje, en een dag tegelijk. Dan komt het uiteindelijk allemaal wel goed.

Wilmamaa

Wilmamaa

15-11-2022 om 11:36 Topicstarter

In een oude Linda. (sept. 2021) ontdekte ik een interview met (kinder)boekenschrijfster Anna van Praag. Zij werd echt keihard met het lege nest geconfronteerd zeg. Ze was al gescheiden en leefde samen met de jongste van haar 3 dochters. Pal nadat dit meisje eindexamen deed en slaagde, ging ze uit huis. Op haar 17e. Dat betekende dat ook de kinderbijslag stopte, waardoor AvP haar huis niet meer kon betalen. Dus ze belandde niet alleen in een leeg nest, maar ook een vreemd nest, dat bovendien zo klein was dat geen van de 3 dochters er logeren kon. Wat een heftige omschakeling moet dat zijn geweest. Leerzaam om in dit verband haar blogs te lezen, o.a. deze, waarin ze na het eerste jaar terugblikt. https://www.annavanpraag.nl/2022/07/zo-wijd-als-de-zee/

Reageer op dit bericht

Op dit topic is al langer dan 4 weken niet gereageerd, daarom is het reageerveld verborgen. Je kan ook een nieuw topic starten.