opstandige dochter (19) gaat het liefst haar eigen gang thuis
Onze dochter, 19, is altijd al een opstandige dame geweest. Het laatste jaar, of iets langer al, laat ze zich niks meer zeggen; gaat het liefst haar eigen gang en heeft constant commentaar. ze sport veel en wil daarom ook een aangepast "dieet". Geen brood, aardappel, rijst. TENZIJ het erg lekker is en ook bij een ander wel... Het liefst eet ze luxe en apart en als het haar niet aanstaat, pakt ze alles waar ze zin in heeft.
Ze is brutaal en provocerend (op haar 11e is ODD geconstateerd, maar daar wil ze niet aan en hulp slaat ze ook af).
Met uitgaan (niet vaak; ze heeft ook weinig vriendinnen) weigert ze zich aan afspraken te houden (laten weten wel/niet thuiskomen, waar blijven etc), terwijl wij ons zorgen maken waar ze is.
Het lijkt alsof ze over ons heen loopt, ik krijg geen vat op haar en ze is thuis kortaf en veeleisend.
Eigenlijk wil ze wel uit huis, maar haar eisen zijn abnormaal hoog qua woonwensen. Ze studeert nog MBO.
Ik persoonlijk heb erg veel moeite met de sfeer, mijn man is veel weg en kan ook beter afstand nemen. Dat weet ze feilloos.
Aanpakken, aanspreken op gedrag, consequenties en negeren lijken allemaal niet te helpen.
Ze is op de basisschool veel gepest, dus ik vermoed ook een soort van "rebound" op deze periode. Echter ODD is ook nog steeds duidelijk zichtbaar in haar gedrag.
Wie heeft ervaring met ODD op deze leeftijd en hoe houden wij het leefbaar voor ons en onze zoon (bijna 17)?
Ik vermoed dat het beter wordt als ze op zichzelf woont, maar is ze daar klaar voor? ze is onzeker en heeft een heel negatieve kijk op zichzelf en anderen.
frustratie
Natuurlijk heeft ze heel veel moois en goeds, ze kan ontzettend veel en is enorm lief als oppas, kan ze heel hard werken en is ze heel creatief en wil ze iedereen wel helpen. Zij is degene die een bos bloemen koopt voor onze trouwdag. We houden van haar en zij ook van ons. Als ze iets wil dan gaat ze er vol voor. Ze is welbespraakt en kan zich meestal heel goed redden.
Het is haar onzekerheid die haar parten speelt en die ze overschreeuwd door dwingend gedrag dat niet wordt geaccepteerd.
Baantjes, school, vriendschappen en gesprekken gaan goed tot het moment dat ze aangesproken wordt op iets wat niet gaat zoals ze wil of had verwacht. Dan slaat het 180 graden om.
Voorbeeld: ze heeft in no time een leuke baan bij een goed restaurant. na 1 maand vraagt ze of ze eerder naar huis mag want ze is moe, daarna nog een paar keer. Bij doorvragen blijkt ze af en toe aanwijzingen te krijgen over iets wat beter kan of wat ze anders willen. Dat komt bij haar binnen als onterechte kritiek. Thuis barst de bom, en proberen wij uit te leggen dat een werkgever aanwijzingen hoort te geven want zij is zijn visitekaartje en je kunt niet vragen om naar huis te gaan als je moe bent (1x is oké, maar vaker kan niet) Dat hoort bij je verantwoordelijkheid. Dan moet ze ivm personeelstekort een keer afwassen. 1 maand daarna deugt niks meer, baas, collega's etc en neemt ze ontslag.
Zo ook met vriendinnen en stage, school en thuis.
Wij blijven eraan werken om haar een goede basis mee te geven. Ik denk dat ze ooit op een punt komt dat ze haar eigen aandeel hierin kan zien en eraan kan gaan werken.
Niet om een ander mens te worden (ze is prima), maar om er beter mee om te kunnen gaan en beter in haar vel te zitten en weerbaarder te worden.
Wie heeft het over Thuis botweg eisen en dwingen
Dat komt er weer lekker uit,Annej, k voel geen enkele aandrang om jou wat dan ook te verzekeren. Maar het zou prettiger communiceren zijn als je het inzicht zou verwerven dat jouw aanpak niet alleen zaligmakend is.
Als ouder liefdevol bepaalde grenzen stellen kan een kind ook zekerheid geven.Dat levert conflicten op, maar die worden weer uitgepraat. Fijn dat jij je zo senang voelt bij jouw aanpak. Op mij komt die soms over of je kinderen inspint in een allesomvattende cocon van moederliefde; Wij tegen de rest van de boze buitenwereld. Z0 sta ik zelf niet in het leven.
Mijn ervaring is zelfstandigheid heilzaam is , dat vreemde ogen kunnen dwingen, en dat ook moeilijke kinderen kunnen gedijen bij redelijke eisen waarbij niet te marchanderen. Mijn zoon heeft zijn diagnose niet willen aanwenden, en heeft gezorgd dat hij binnen het jaar zijn HBOpropedeuse haalde.
Nog niet klaar
En ergens houdt het echt op hoor, die begeleiding op opleidingen.
Mijn man is universitair docent in een betarichting, in een deel van het land waar bovendien autisme bovengemiddeld veel voorkomt. Naar aanleiding van het schrikbarend hoge aantal kinderen met een diagnose op het forum - no offense maar is er iemand hier zonder afko kind heeft - heb ik hem wel eens gevraagd welke voorzieningen er zijn voor studenten met een labeltje. Dyslecten krijgen extra tijd voor een tentamen, en daarmee houdt het echt op.
Volwassen worden
Sommige jongeren hebben eerder behoefte dan anderen aan zelfstandig leven. 19 is echt niet heel jong om al uit huis te gaan. Ik zou het inderdaad daar op aansturen. Prima als ze nog langer thuis wil wonen maar dan moet ze zich wel houden aan de regels. Kan of wil ze dat niet dan is zelfstandig wonen een betere oplossing. Ze is een volwassen vrouw. Talloze leeftijdsgenoten die al zelfstandig wonen. Daar is echt niks mis mee. Op zichzelf wonen geeft haar de kans te groeien, zelfstandig en volwassen te worden. Ze heeft dan alle nadelen en alle voordelen van op zichzelf wonen. Want op kamers wonen is natuurlijk vaak ook gewoon heel leuk voor veel jongeren. De vrijheid die je hebt is heel geweldig. Natuurlijk staan daar minder leuke dingen tegenover en kan het soms moeilijk zijn maar voor veel jongeren is zelfstandig wonen ook gewoon leuk.
En inderdaad je aan regels leren houden en leren om iets te doen omdat iemand het zegt is ook belangrijk. Want inderdaad hebben de meeste werkgevers echt niet de tijd om alles uitvoerig uit te leggen en overal rekening mee te houden. Je zal dan toch ook regelmatig iets moeten doen gewoon omdat het je gezegd wordt. Hopelijk zal zelfstandigheid haar meer volwassenheid brengen; ook op dit gebied.
Ook de relaties binnen het gezin zullen waarschijnlijk prettiger zijn met iets meer afstand en zonder de noodzaak om nog een opvoedende rol te vervullen tegenover de dochter.
Dus ik kan me goed voorstellen dat je aanstuurt op zelfstandig wonen. Dat zou wel eens de beste stap kunnen zijn.
Frofro
Haha, denk je nou echt dat kinderen met "afko", zoals jij ze noemt, op school meer begeleiding krijgen dan volgens jouw man op de universiteit? Dan heb wel onder een steen geleefd zeg.
Jackie
"Bij doorvragen blijkt ze af en toe aanwijzingen te krijgen over iets wat beter kan of wat ze anders willen. Dat komt bij haar binnen als onterechte kritiek. Thuis barst de bom, en proberen wij uit te leggen dat een werkgever aanwijzingen hoort te geven want zij is zijn visitekaartje en je kunt niet vragen om naar huis te gaan als je moe bent (1x is oké, maar vaker kan niet) Dat hoort bij je verantwoordelijkheid"
Herkenning. Dit speelde vooral bij onze dochter (ja,ja, het was hier dubbel feest 
Bij mij wekte dit soort gesprekken een doodvermoeiend, verlammend mengsel op van irritatie, schuldgevoel en zorg. Daarom toch een tip die ik zelf van een hulpverlener ooit kreeg Dit soort gevoelens proberen om te buigen naar redelijker inzichten heeft weinig zin als kind er niet voor open staat (trouwens ik was zelf ook een stuk ouder dan 19 toen ik het inzicht verwierf dat kritiek niet gelijk stond aan persoonlijke ) Ga vooral niet preken, Stip aan dat gevoelens subjectief zijn en ga in eerste instantie vooral in op hoe vervelend dit voor haar is dat zij dit zo ervaart.
Je komt op mij over als een liefdevolle, verstandige moeder en je dochter als een lieve meid, die zichzelf in de weg zit. Ik hoop dat bij jullie ook de rust weer weerkeert na woelig jaren.
Zit ze op haar plek op haar opleiding? Biedt die zicht op werk dat bij haar past?
Evanlyn
Ik onder een steen? Mwaoh, ik denk dat ik meer scholen van binnen heb gezien dan jij. En die inzet van de begeleiding en de kwaliteit wisselt inderdaad nog al eens. Sommige ouders verlangen ook meer dan een leerkracht redelijkerwijs bieden kan. Misschien wordt het tijd dat beleidsmakers en ouders inzien dat school in eerste instantie een onderwijsinstelling is en geen orthopedagogische instituut of een instelling voor jeugdpsychiatrie.
Kritiek
Kritiek krijgen en geven is echt niet eenvoudig. Veel mensen hebben er moeite mee en bij moeilijke kinderen, die vaak ook al veel negatieve of onbegrijpelijke kritiek over zich heen hebben gehad kan dat extra hard binnenkomen.
Het helpt inderdaad als je op een rustig moment uitlegt hoe ze er mee om kunnen gaan. Naar de inhoud luisteren, even samenvatten of je het goed begrepen hebt en melden dat je er zeker over na gaat denken hoe je dat mogelijk anders kunt doen. Maar uiteindelijk bepaal je zelf of de kritiek terecht is want mensen zijn ook vaak met zichzelf bezig en van binnen onzeker en dan kan een aan jou gericht advies hun poging zijn om meer greep te krijgen op de eisen die het werk aan iedereen stelt. Dan is een kritiekpunt soms wel terecht soms niet.
Maar je kunt ook de onzekerheid over drukte of chaos bevestigen en daar naar oplossingen helpen zoeken.
Maar kritiek hoor je aan en doet je best kalm te blijven en het wat algemener en observerend op te vatten.
Als ze weten hoe ze er mee om kunnen gaan is het ook minder ego bedreigend.
En als je het maar vaak genoeg toelicht in diverse situaties heb je veel kans dat het kwartje een keer gaat vallen.
Wij hadden het er hier vanmorgen nog over en zoon is 19. Dat kwartje viel afgelopen jaar en hij heeft er zelf ook inmiddels veel tekst bij, want dat heeft hij nodig, tekst, om er goed mee om te leren gaan.
Tijdverlenging
Zoon heeft hier een aanvraag ingediend voor toetstijdverlenging. Dat zal de stress voor hem verlagen waardoor hij meer kan presteren.
Tot hij ook meer vaardigheden heeft om in zijn hoofd de stress te laten zakken. Met eenvoudige middelen eigenlijk.
Daarnet voor hij naar een gesprek gaat even met zijn allen staan ontspannen met inademen en ontspannend uitademen. Daar neemt hij dan zelf het initiatief voor.
Hier wel veel begeleiding geweest voor die dingen vanwege speciaal onderwijs. Waar ik zeer dankbaar voor ben.
En zoon heeft blijkbaar toch een karakter van braafheid en serieusheid waardoor hij makkelijk goede respons krijgt van sommige docenten en mentoren op het HBO. Hij heeft geleerd om concreet aan te geven wat hij wil weten of nodig heeft. En dat gaat hem op het moment gelukkig ook goed af.
Daar is door hemzelf, door mij en door zijn (ambulant) begeleiders en andere in geinvesteerd.
speciaal onderwijs
Daar is de begeleiding inderdaad goed geregeld. Daarbuiten stelt passend onderwijs niets voor. Ik weet niet wat voor scholen Frofro allemaal gezien heeft, maar scholen zijn echt geen plekken waar kinderen met "iets" gepamperd worden. Je hoopt dat ze op tijd leren wat ze moeten leren, voordat ze er keihard op afgerekend worden. De plek waar ze die juiste begeleing krijgen is thuis en niet op school. Tenminste, als ze het geluk hebben dat er thuis iemand rondloopt met de tijd en de vaardigheden om dat te doen.
Orthopedagogische of psychiatrische instellingen, ouders met teveel wensen...moehaha. Inderdaad onder een steen geleefd. Je mag je handjes al dichtknijpen als het huiswerk netjes in Magister staat, of duidelijk op het bord wordt gezet.
Maar
als er scholen zijn waar het anders toegaat, en die niet onder speciaal onderwijs vallen, hoor ik het graag.
Reguliere school
Het verschil met het speciaal onderwijs dat mijn kinderen kregen en het reguliere onderwijs.
Regulier wrong ik me in alle bochten om maar iets van begrip of steun voor die kinderen te krijgen. De wil was er vaak wel, maar men begreep het niet, een enkeling daargelaten. Pesten, angst, stress, men zag het niet of had er hele andere beelden of oplossingen bij. Die vooral neerkwamen op zelf initiatief nemen, zelf oplossen zonder dat men zag dat je daar de kinderen de vaardigheden soms ook voor moet aanleren en dat je de omgeving daar op aan kan passen zodat ze tot leren komen. En ik mocht niet mee in de klas.
Op het speciaal onderwijs ging men mij uitleggen hoe het met de kinderen ging en wat ze nodig hadden. En het klopte ook nog.
Vanmorgen nog over gehad tijdens het mentorgesprek voor het nieuwe jaar. Komt er een persoonlijk ontwikkelingsplan dat ik alleen nog met een enkel detail kan aanvullen.
Natuurlijk gaat niet alles altijd goed maar het was voor ons een wereld van verschil.
AnneJ
Dat vind ik ontzettend knap, dat je zoon de stap van SO naar het HBO heeft gemaakt. Daar mag je terecht heel trots op en blij mee zijn.
Leerkrachten die in het SO werken hebben een posthbo-opleiding gehad, en de klassen zijn kleiner. In die setting kunnen kinderen de zorg krijgen die ze nodig hebben. Schandalig dat het zo uitgehold wordt. Dertig kinderen in een gewone klas, met vijf -vooruit dan maar - zorgenkinderen is geen uitzondering. Ik ken aardig wat toegewijde leerkrachten die zich daaraan vertillen. Daarom reageerde ik ook fel op de smalende opmerking van Evanlyn.
Evanlyn de school van mijn dochter schoot in veel opzichten tekort. Overal is wel eens wat maar over die van die van mijn zonen heb ik weinig te klagen,de lijnen zijn kort, de gesprekken met mentoren verlopen plezierig, de manier waarop ze over de kinderen spreken is respectvol,mijn kinderen voelen zich er begrepen en gewaardeerd, wij als ouders voelen ons serieus genomen. Magister is leidend, dus als het niet compleet is, is dat het probleem van de docent. Ik heb zeker niet onder een steen gezeten ,maar misschien heb jij de verkeerde school gekozen?
Kiezen Frofro
http://www.onderwijsconsument.nl/ondersteuningsprofielen-amsterdamse-basisscholen-onvindbaar/
Dat was het eerste dat mij opviel bij het kiezen van voortgezet onderwijs. Er wordt geen informatie verstrekt over het passend onderwijs en wat er mogelijk is. In 'mijn' tijd zelfs restrictieve opmerkingen. Niet meer dan vijf rugzakleerlingen per jaar mogelijk.
Veel scholen zijn je liever kwijt dan rijk of ze vrezen een aanzuigende werking.
Dus ja, kiezen is al geen sinecure, en dan wat men zegt te bieden en wat ze in werkelijkheid bieden daar zit ook wel wat licht tussen.
Maar Ik heb weleens van een moeder goede berichten gehoord van het Goois Lyceum.
http://www.gooislyceum.nl/Ons_Onderwijs/Leerlingbegeleiding
Daar staat wel wat over begeleiding op de website en de ervaringen waren ook goed. Maar dat kan ook zomaar over zijn.
Wij hadden goede berichten gehoord van het OSB. Dus daar heb ik zoon indertijd als eerste aangemeld. Vooraf had ik al gesprekken gehouden met de decanen en ja, zoon was welkom. En kende hij mogelijk al een leerling die net als hij Asperger had?
Prima dus. Aanmelden in die kernprocedure.
Echter volgens de directeur was het beleid inmiddels gewijzigd en wisten de decanen dat nog niet, dus zoon werd afgewezen. Daar ging de eerste ronde.
Goede begeleiding is gewoon lastig en soms lukt het wel, soms met veel hindernissen, en soms kun je als ouder met een goede gespreksvoering wel wat bereiken of er is ineens een hele goede mentor (dat had mijn dochter in de brugklas regulier) waardoor er ineens van alles mogelijk is.
Maar je zou willen dat je meer greep op de keuze had dan je in feite hebt. Soms heb je toeval en geluk. Dat kan echt helpen. In Amsterdam heb je inmiddels het inmiddels beroemde en beruchte lotingssysteem. Ben je ook niet blij mee.
Je weet al niet welke school echt passend onderwijs biedt en dan moet je ook nog maar hopen dat de aanmelding goed rond komt.
Dat is voor ouders wel een rondje stressen.
Daar vat op krijgen, hulpverlening en scholing voor kinderen met een ondersteuningsbehoefte, bleek volgens een gevleugelde uitspraak van Karmijn moeilijker dan het VWO diploma halen.
Teveel gevraagd
Ik vind ook dat echt passend onderwijs voor veel leerkrachten teveel gevraagd is. Inderdaad niet de opleiding, maar ook niet de keuze om met speciale kinderen te werken, gebrek aan routine en vaardigheden daardoor, en leerkrachten lijden ook onder de voortdurende spraakverwarring en de school faciliteert leerkrachten te weinig met extra handen in de klas time out mogelijkheden of inderdaad kleinere klassen. Het is echt wel een dilemma.
Je weet wat er mogelijk is als kinderen wel goede begeleiding krijgen. Meer dan je denkt. Al zal het ook beslist niet in alle gevallen lukken. Maar je weet ook dat de middelen beperkt zijn.
Frofro
Hier valt inderdaad weinig te kiezen. En mooie verhalen hebben ze allemaal wel. Maar die veeleisende ouders ben ik nergens tegengekomen. Ja, wel vaak Joris en Monique van Koefnoen, maar hun Annelies is natuurlijk geen zorgenkind. Dat soort ouders ga ik het liefst uit de weg.
Wat onze kinderen nodig hebben is in feite vrij simpel en je hoeft er geen psychiater voor te zijn. Nu hebben we inderdaad een school waar de meeste leraren ze dat ook geven. Maar ja, je moet wel over de hele linie voldoende staan. Dus ook voor de vakken waar de leraar de tijd tot zijn pensioen zit uit te zitten.
Het punt is dat alle andere kinderen van een goede aanpak ook alleen maar profijt hebben. Die zijn ook in ontwikkeling, de een verder dan de ander, en kunnen niet allemaal tegelijk aan dezelfde eisen voldoen op het gebied van organisatie en structuur. Het is dus niet nodig minachtend te doen over kinderen met etiketjes en hun ouders, die vaak een hoop op hun bordje krijgen en in mijn ervaring echt niet het onmogelijke vragen.
Ik begin haast begrip te krijgen voor de basisschoolleerkrachten die een lager advies geven als de ouders lager opgeleid zijn. Want er is vaak veel steun van thuis nodig wil je het halen tot de bovenbouw, zodat je eindexamen kan doen op het niveau dat je tegen die tijd aankan.
"Het niveau wat het kind aan kan"
Wat is het niveau dat het kind aan kan? Ik denk dat jij en ik daarin fundamenteel verschillen. In mijn visie wordt het niveau bepaald door de intellectuele als de organisatorische/uitvoerende/performale of hoe je het ook noemen wilt capaciteiten van een kind. Mijn afkozoon (sorry, zorgenkind krijg ik niet over mijn lippen als het over mijn eigen kroost gaat)altijd hoge a'tjes, maximale entree en eindcitoscore doet een HBOopleiding waarvan het het inhoudelijke gedeelte hem aan komt waaien. Daardoor kan hij zijn aandacht richten op zijn zwakke punt: het organiseren van zijn studie. En vergeleken met zijn kwakkelende vo-loopbaan doet ie het boven verwachting goed. Helemaal zelluf. Voor mij een teken dat dit zijn niveau is.
Op OOL lijkt de mening te heersen dat het kind recht heeft op een diploma dat strookt met de intellectuele kern. En dat scholen te kort schieten als ze niet alles op alles zetten om door de schil van ASS/AD(H)D etc die hem dat belemmert, af te pellen.
Een aantal ouders lukt het om hun kind door het vwo te slepen.Inderdaad hoogopgeleide ouders, die er jarenlang veel tijd insteken (ooit bekende hier een ouder het profielwerkstuk grotendeels te hebben geschreven) of peperdure huiswerkbegeleiding en Luzac kunnen permitteren. En dan ook nog het geluk hebben dat het kind het zich allemaal aan laat leunen.
Maar hoe lang wil en kun je als ouder met al dat begeleiden door gaan bij kinderen met een milde variant? Tot ze op de uni zitten, of hopen dat het vanzelf overgaat? Want als je ze door dat vwo heensleept is de kans groot dat ze stuiten op het onbegrip van hartenloze types als Thomas en mijn wederhelft.
Je hebt geen enkele reden om neerbuigend tegen me te doen, Evanlyn. Het zou prettig zijn als je die toon achterwege zou laten. Ik weet er alles van hoe zwaar het kan zijn om een kind naar de volwassenheid te begeleiden dat aan een standaardopvoeding niet genoeg heeft. Maar de bandbreedte voor wat we normaal vinden is wel erg krap geworden. Met mijn beperkte kennis van statistiek wil het er niet in dat er werkelijk zo'n hoog percentage jongeren een psychiatrische aandoening heeft.
Grootste gemene deler van bijna alle afko's is het onvermogen om prikkels te verwerken. Misschien wordt het dan eens tijd dat we ons richten op de omgevingsfactoren. Het onderwijs anders inrichten bijvoorbeeld. Kleinere klassen, focussen op de kern, gangplekken waar snel afgeleide kinderen rustig kunnen werken.
Passend onderwijs gaat 'm niet worden. Dat is quasi-idealistische dekmantel voor ordinaire bezuinigingsmaatregelen. Ouders wordt een rad voor ogen gedraaid, leerkrachten worden opgezadeld met nauwelijks te realiseren verwachtingen. Misschien dat er een enkele ervaren, begenadigde leerkracht zijn klas kan bespelen als een orkest, maar de gemiddelde leerkracht is blij als hij of drie niveaus succesvol kan differentieren. Schoolgidsen die gouden bergen beloven wantrouw ik het meest, daar zit vast een manager aan het roer, die geen flauw benul heeft hoe het er echt aan toe gaat in een klas. Geen wonder dat twintig procent van de beginnende leerkrachten binnen vier jaar afhaakt.
"Het niveau wat het kind aan kan"
Wat is het niveau dat het kind aan kan? Ik denk dat jij en ik daarin fundamenteel verschillen. In mijn visie wordt het niveau bepaald door de intellectuele als de organisatorische/uitvoerende/performale of hoe je het ook noemen wilt capaciteiten van een kind. Mijn afkozoon (sorry, zorgenkind krijg ik niet over mijn lippen als het over mijn eigen kroost gaat)altijd hoge a'tjes, maximale entree en eindcitoscore doet een HBOopleiding waarvan het het inhoudelijke gedeelte hem aan komt waaien. Daardoor kan hij zijn aandacht richten op zijn zwakke punt: het organiseren van zijn studie. En vergeleken met zijn kwakkelende vo-loopbaan doet ie het boven verwachting goed. Helemaal zelluf. Voor mij een teken dat dit zijn niveau is.
Op OOL lijkt de mening te heersen dat het kind recht heeft op een diploma dat strookt met de intellectuele kern. En dat scholen te kort schieten als ze niet alles op alles zetten om door de schil van ASS/AD(H)D etc die hem dat belemmert, af te pellen.
Een aantal ouders lukt het om hun kind door het vwo te slepen.Inderdaad hoogopgeleide ouders, die er jarenlang veel tijd insteken (ooit bekende hier een ouder het profielwerkstuk grotendeels te hebben geschreven) of peperdure huiswerkbegeleiding en Luzac kunnen permitteren. En dan ook nog het geluk hebben dat het kind het zich allemaal aan laat leunen.
Maar hoe lang wil en kun je als ouder met al dat begeleiden door gaan bij kinderen met een milde variant? Tot ze op de uni zitten, of hopen dat het vanzelf overgaat? Want als je ze door dat vwo heensleept is de kans groot dat ze stuiten op het onbegrip van hartenloze types als Thomas en mijn wederhelft.
Je hebt geen enkele reden om neerbuigend tegen me te doen, Evanlyn. Het zou prettig zijn als je die toon achterwege zou laten. Ik weet er alles van hoe zwaar het kan zijn om een kind naar de volwassenheid te begeleiden dat aan een standaardopvoeding niet genoeg heeft. Maar de bandbreedte voor wat we normaal vinden is wel erg krap geworden. Met mijn beperkte kennis van statistiek wil het er niet in dat er werkelijk zo'n hoog percentage jongeren een psychiatrische aandoening heeft.
Grootste gemene deler van bijna alle afko's is het onvermogen om prikkels te verwerken. Misschien wordt het dan eens tijd dat we ons richten op de omgevingsfactoren. Het onderwijs anders inrichten bijvoorbeeld. Kleinere klassen, focussen op de kern, gangplekken waar snel afgeleide kinderen rustig kunnen werken.
Passend onderwijs gaat 'm niet worden. Dat is quasi-idealistische dekmantel voor ordinaire bezuinigingsmaatregelen. Ouders wordt een rad voor ogen gedraaid, leerkrachten worden opgezadeld met nauwelijks te realiseren verwachtingen. Misschien dat er een enkele ervaren, begenadigde leerkracht zijn klas kan bespelen als een orkest, maar de gemiddelde leerkracht is blij als hij of drie niveaus succesvol kan differentieren. Schoolgidsen die gouden bergen beloven wantrouw ik het meest, daar zit vast een manager aan het roer, die geen flauw benul heeft hoe het er echt aan toe gaat in een klas. Geen wonder dat twintig procent van de beginnende leerkrachten binnen vier jaar afhaakt.
een punt en geen punt frofro
Ben het helemaal met je eens. Het zou veel beter zijn om het onderwijs voor alle kinderen anders in te richten met meer rust enzovoort.
Maar je vergeet dat je kinderen die achterblijven op het gebied van organiseren en zichzelf redden in een chaotische wereld, dat wel zo goed mogelijk kunt en wil aanleren mits de omstandigheden daar naar zijn.
En dat gun je alle kinderen. De wereld is nou eenmaal een stuk complexer geworden en je wil iedereen meenemen.
Door te ontkennen dat er steeds meer kinderen buiten de 'normale' bandbreedte vallen gaan ze het heus niet makkelijker krijgen op school en later op het werk.
Want nu is het ook vaak zo dat alleen hoogopgeleide assertieve ouders hun kinderen tijdig naar passende voorzieningen krijgen.
Mijn kinderen zitten in witte klasjes van hoogopgeleide vaak ook wat rijkere ouders als een enclave in een zwarte school of zwarte buurt.
Komend van zwarte reguliere scholen.
En als je dat kunt doe je dat voor je kind. Je wilt ze niet laten zwemmen of verzuipen of schadelijke gewoonten laten aannemen of schade oplopen op school.
Onderwijs loopt altijd wat achter. Maar
We dwalen af
Wat ik zelf wel een inzicht vond is om op het moment dat de 'bui' begint om me er even helemaal vrij voor te maken en alles te laten vallen en er helemaal geinteresseerd een academische kwestie van te maken. Vragen stellen om goed te begrijpen waar ze mee zit en goed luisteren en samenvatten. En vooral geduldig en kalm.
Er bij gaan zitten en wachten tot ze zelf kalmeert. En dan het gesprek aan gaan. Ook al kom je er niet uit. Het gaat er om dat je haar een kalme houding geeft en samen na gaat denken over zaken die blijkbaar nog niet vanzelf goed gaan.
En je even verdiepen in haar logica. En misschien herneemt ze zichzelf dan wel weer of ze is bereid om even naar jou te luisteren.
Een gesprek zonder voorafgesproken uitkomst maar om aan te geven dat je er bent voor haar. Dat weet ze wel. Maar door deze puzzelhouding aan te nemen geef je haar ook het goede voorbeeld. Niet terug bot doen of bij je standpunt blijven. Van haar wordt ook verwacht dat ze niet bij haar standpunten blijft. Je gaat samen nadenken hoe het handiger kan.
Die dingen komen ook altijd als het je juist niet uitkomt maar dan toch even helemaal je aandacht geven kan soms zaken vooruit helpen.
En uitleggen hoe je zelf met kritiek omgaat of social stories vertellen over de onderwerpen waar ze dan krom mee omgaat.
Je niet laten verleiden tot 'afspraken' of overhalen tot dingen die je zelf niet wil, maar om zaken wat afstandelijker te gaan benaderen en daar kalm bij te blijven in plaats van zoals zij dat doet te denken dat het zo belangrijk is en beslist moet en dan dwing je dat af. Ook oudere kinderen hebben meer aan jou voorbeeld.
school
Onze dochter redt zich op school prima, MBO 3e jaar. Goede cijfers en een prima mentor.
Havo zat er destijds niet in vanwege haar opstandige karakter en alle energie die naar opstand ging (niet dat wij wilden dat ze perse havo ging doen, maar ze kon het wel qua intelligentie. Pas met 10 tekorten en dreiging van school tot nog verdere afstroming ging ze uiteindeljk slagen met zevens en achten).
Onderling met klasgenoten gaat het wat moeizamer, maar meestal lost ze het meidengedoe weer op of waait het over. Stage regelen is wel een issue: na 2 pogingen en teleurstellingen haakt ze af en herpakt ze zich maar moeizaam om weer verder op zoek te gaan. vorig jaar ging dat al mis en had ze pas een plek 1 week voordat ze moest beginnen. geen geweldige plek, maar dat was te verwachten. Helaas ziet ze dat niet als lesgeld om nu op tijd te zijn. Ik heb nu een paar keer aangemoedigd te gaan zoeken, maar stop daar nu mee.
Kortom, makkelijk gaat het niet, thuis veel botsingen en vaak een spanningsveld. We houden vol en zullen haar begeleiden naar een zelfstandige toekomst.
Kiezen
Een stage kiezen kan een probleem zijn met kiezen. Er is niet altijd het inzicht wat belangrijk is en wat minder belangrijk of het overzicht om de puzzel te leggen met de minimale en mogelijke voorwaarden binnen de gestelde tijd. En hoe je dat aanlegt.
Kan nogal een project zijn. Dochter en ex kunnen er ook zo lang over doen dat ik altijd maar een tweede scenario bijdehand heb als achtervang. Maar bij dochter en zoon is dat steeds minder nodig.
Hoewel ik nog regelmatig zelf griebelig wordt van het perfectionisme en de detailgeorienteerdheid die zij echt nodig hebben om het voor hun idee goed te doen.
Genoegen nemen met minder is niet makkelijk.
Er komt iemand logeren en die vroeg naar foto's van de kamer die we haar geven als ze hier is. Dochter maakt dan die foto's, mijn mobiel is minder geschikt. Maar het moet allemaal zo precies en ze trekt zich mijn commentaar ook zo aan dat het het uiterste van mijn geduld vraagt.
En dan moet ik ook nog uit 5 foto's kiezen want ze is er niet tevreden over. Ze zijn te geel, te krap, teveel muur, te dit, te dat.
Wat mij betreft stuur ze allemaal gewoon naar je nicht!
Maar dat kan dus niet. Nou, ik kan geen keuze maken want zo belangrijk is dat niet, dus kies zelf. Maar dat kan ze ook niet.
Zodat uiteindelijk zoon dochter geholpen heeft met kiezen, er vielen er uiteindelijk twee af, en die heeft de boel ook maar verstuurd.
Ik begrijp echter wel dat ze die gedetailleerde aanpak nodig hebben en dat het belangrijk is om de argumenten te wegen en ze te helpen die beslissing sneller te nemen en makkelijker de knoop door te hakken, binnen de gestelde tijd.
Want nicht zat maar te wachten op die foto's.
AnneJ
Ik werd door iemand harteloos genoemd. Uit bovenstaand voorbeeld blijkt dat je dochter dingen precies op haar manier moet doen en niet opgejut/gehaast kan worden. Dat is niet voor alle werkgevers werkbaar.
Verder was mijn uitleg over een harde opstelling tegen stagiaires ook geschreven naar aanleiding van het verhaal van de topic starter wiens dochter erg opstandig was. Jij relateert dat meteen aan autistisch zijn, ik denk bij veel van deze kinderen dat ze thuis niet geleerd hebben dat de wereld niet om hun draait en dat nee ook weleens een antwoord is. En precies van die kinderen (studenten moet ik zeggen), krijg ik de ouders aan de telefoon die zich beklagen over wat ik tegen hun prinsesje heb gezegd. Want bij mij ben je niet het middelpunt, maar kom je om te leren en om bij anderen te kijken hoe zij het werk uitvoeren en mag je ook zelf werken en proeven doen. En dan mogen ze best fouten maken als ze iets niet wisten of onhandig waren, maar als hen verteld wordt dat bijvoorbeeld de deksel erop of juist eraf moet (en dat heeft altijd wel een reden die erbij wordt verteld), dan presteren sommigen het om toch daarover in discussie te gaan. Sorry, maar daar heb ik geen geduld mee. Bij de meesten is het dan snel over en worden het goede en leuke stagiares, anderen blijven de regels oprekken. Kan niet, is te gevaarlijk waar ik werk.
Kun je niet begrijpen dat in sommige werkomgevingen dat type mensen niet kan functioneren. Als er bij ons op het chemische lab een ongelukje gebeurt of er iets geknoeid wordt, dan wil ik actie, geen discussie, je doet wat ik zeg en wel nu. Dat is meestal wegwezen en degene die verstand heeft van de verbinding ruimt het op of ik leg bijvoorbeeld uit dat kwik niet met een tissue opgepakt mag worden. En op dat moment kan ik geen discussie gebruiken met een stagiaire die vind dat een bolletje kwik geen kwaad kan en dat kan wel even met een handschoen aan met een tissue opgepakt worden en in de vuilnisbak (!) gegooid. Terwijl de tonnen voor chemisch afval er staan en zelfs kwik daar niet in mag.
Ja Thomas
Ik leg hier ook weleens uit waarom er soms, zeker in noodsituaties, 1 kapitein op het schip is en de rest volgt dan gewoon orders.
Maar er is zeker ook behoefte aan discussie gewoon omdat veel zaken niet vanzelf spreken maar daar hebben ze tekst bij nodig.
En die kunnen ze ook zelf vinden want ik ben ook niet altijd, soms juist wel, happig op dat gekapot gediscussieer, dus als ik de boodschap uitgelegd heb en ze hebben het begrepen dan wil ik nog wel even een paar zijpaadjes opgaan maar op een gegeven moment haak ik af en dat geef ik dan ook aan.
Maar in noodsituaties naar mij luisteren is belangrijk.
Dat deed ik vroeger al. Ik meldde de kinderen de leerkracht te volgen, zeker als er crisis of chaos is. Die heeft het overzicht en de leiding.
Het kan wel, kinderen kunnen alles leren, maar het spreekt niet altijd vanzelf.
Mensen met autisme kunnen, mits goed opgeleid, juist ook heel goed de veiligheidsinstructies nauwgezet, ad nauseum, volgen.
En meer normale mensen kunnen onverwacht slordig per ongeluk ook meer schade aanrichten dan je zou wensen.
Zo zwart wit is dat nou eenmaal niet. Elk karakter heeft mogelijkheden en beperkingen en je leert je kinderen daar zo goed mogelijk mee omgaan. En soms hebben ze gewoon meer uitleg en tekst nodig, of nadenken, voordat het kwartje valt.
Dus als je stagiaires hebt op je werk en je weet niet of ze voldoende van de veiligheidsregels op de hoogte zijn, dan leg je dat expliciet een keer uit en meldt dat in die gevallen er 1 de leiding neemt, en dat ben jij of je waarnemende, de rest volgt de instructies. Uiteraard zonder zichzelf in gevaar te brengen of strafbare feiten te plegen, want ook daar zijn uitzonderingen op de regel.
Passend werk
"Regardless of the career chosen, the most important factor for those on the autism spectrum is the same as it is for anyone; understanding individual strengths and weaknesses can lead to a good career fit. And for those on the spectrum it can mean finding an employer who knows and appreciates that special needs often comes with special abilities."
Meer kun je niet doen
"We houden vol en zullen haar begeleiden naar een zelfstandige toekomst."
Jackie,
Heel je verhaal doet me denken aan mijn stiefzoon.
Hij kan zich ook niet inplannen in de planning van een ander.
Niet thuis, niet op het werk, niet op school...
Hij maakt ook degelijk niets af.
Het enige dat je als ouder kan doen is volhouden en begeleiden.
En als het je teveel wordt, eens een pauze nemen voor jezelf. Laat je niet naar beneden halen door de probleemsituaties.
Dikke knuffel
Frofro
Volgens mij zijn wij het niet zo oneens. Natuurlijk zou de school zoals jij die schetst (en ik ook) voor iedereen beter zijn.
Dat jij niet gelooft dat er zoveel psychiatrische diagnoses nodig zijn vind ik prima hoor. Het is momenteel een zeer populaire opvatting die ik totaal niet deel. Ik denk zelf dat er nog heel wat diagnoses gemist worden, met name bij meisjes. Misschien klopt in het geval van jouw kind de diagnose niet, dat kan best.
Maar ik heb wel een probleem met de post waarin jij zegt dat al die begeleiding op opleidingen ooit ophoudt. Alsof die kinderen (en ouders) zo enorm gepamperd worden als je maar een "afko" weet los te krijgen. De realiteit is echt anders en die opmerking vind ik nou minachtend.
Ik vind het geen pamperen
Ik vind het volkomen normaal. Als iemand blind is wordt daar toch ook rekening mee gehouden...
Waarom dan niet met AD(H)D, ASS of iets anders... Het zijn allemaal kinderen/mensen die de maatschappij wat te bieden hebben...
Onzin om het verwend te noemen, echt onzin.
Thomas (ot)
Dat was ik, van dat harteloos. Wellicht heb je eroverheen gelezen dat ik je 1 adem noem met mijn eigen wederhelft, die zeker ik zeker niet harteloos vind.Ik had voor alle duidelijkheid een smiley achter moeten zetten, want het was ironisch bedoeld. Excuus.