Pddnos [en contact weg na trouwen]

Wat is je vraag?

Jozet, wat wil je met deze posting?

Reactie op posting

Kijken of er meer ouders zijn die dit herkennen. Een zorgenkind hebben, die begeleiden tot hij zelfstandig wordt en dat het kind je vervolgens keihard laat vallen. Wij hebben veel begrip voor hem getoond, zijn absoluut niet boos maar hebben veel verdriet over deze situatie. Maar hoe is het bij hem ? Wil hij dit ook ? Je komt er niet achter. Er zijn al mensen bij hem wezen praten (wisten wij niets van !! maar hoorden dit achteraf) alle schuld lijkt bij ons te liggen. Wij horen echter niet ZIJN woorden, maar die van zijn vrouw. Dus kunnen niets met die verwijten, omdat hij ze ons niet persoonlijk vertelt.

Herkenning

Gelukkig niet van mijn eigen kinderen, maar een vriendin en een oom en tante hebben hetzelfde meegemaakt, zij het dat het niet om zorgeninderen ging. Gewoon een aardige jongen, nooit problemen, geen ruzies, en dan van de een op de andere dag weg. Bij de een was er een vriendin in het spel, bij de ander niet eens, die jongen verdween gewoon.
Na heel veel jaren is bij beiden toch wel weer enig contact ontstaan, maar het is nooit opgehelderd wat nou de reden was, er zijn nooit verwijten gemaakt, er is ook achteraf zelfs geen ruzie geweest. Bij mijn vriendin is de jongen vervolgens weer verdwenen. Voor haar is het intens triest, omdat de oudste zoon ook alle kontakt vermijdt sinds hij na de echtscheiding bij vader ging wonen. Vriendin is wel ziek geweest (ME, wat toen nog neit bestond), maar ze heeft toch altijd voor de kinderen gezorgd voor zover dat kon, altijd klaargestaan, altijd geholpen met school als het moest, kortom, een vorbeeldmoeder met meer geduld dan ik.

Het moeilijkste vindt mijn vriendin het onbegrip van de omgeving. Ze praat er ook nauwelijks over, want altijd komt er wel een opmerking in de richting van 'er zal wel iets zijn....' en altijd goede tips of adviezen over dingen die zij anders zou kunnen doen, terwijl het probleem juist is dat het er helemaal niet toe doet wat zij doet of niet doet. Er komt simpelweg geen respons.

Op een gegeven moment heeft ze de minimale basis gekozen: dat wil zeggen dat ze allen die dingen nog deed waarvan ze zelf vond dat ze ze moest doen, zonder te verwachten dat het ook maar enig effect zou hebben. Accepteren dat er nooit antwoord zal komen op de vraag naar het 'waarom'. Ouder worden zonder volwassen kinderen waarmee je de toekomst kunt delen. Maar de pijn blijft.

Je kunt wel gaan speculeren over de oorzaken, maar ik heb er nog nooit een echt zinnige verklaring voor gelezen. De discussie over het PAS-syndroom wordt volledig beheerst door de definitie dat het te maken zou hebben met echtscheiding en gezagsproblemen. Bij mijn vriendin was er wel een echtscheiding, maar geen gezagsproblemen, de kinderen mochten ook bij hun vader wonen als ze dat wilden (de ene wel en de ander niet). Mijn oom en tante zijn zeer gelukkig getrouwd en zullen dat voor de rest van hun leven ook blijven. Waarom kinderen dan zo abrupt 'de hand die hen gevoed heeft' verstoten, ik weet het niet. Een pijnlijk, mirakuleus probleem.

Tsjor

Niet in de baan

Jozet, ik wil je verdriet absoluut niet baggetelliseren. Maar ik zie weinig ruimte in je analyse voor afkeer zonder rancune. Dat is geen afkeer of afwijzing, maar een omkeer. Een nieuw leven.
Ik ken verschillende mensen van mijn leeftijd, van de leeftijd van mijn ouders en van de leeftijd van mijn kinderen, die in hun sociale contacten met de dag leven. Met dat wat dichtbij is en ongedrempeld om aandacht vraagt. Of dat nu een boot is, of het weer, een partner, of een hond, werk of kunst, er is bij die mensen niet de capaciteit om iedereen die op fysiek grotere afstand dan dat staat, aandacht te geven.
Ze bellen niet, ze komen niet, ze nemen de telefoon niet op, ze zijn er niet als je een afspraak gemaakt hebt. Nog belangrijker eigenlijk: hoe vaker je probeert om op die manier contact te leggen, hoe groter de afstand wordt.
Kom je ze per ongeluk tegen, dan is er niks aan de hand. Geen rancune, geen ontkenning van enige band, geen reden om je niet te willen zien, alleen maar niet de capaciteit om dat te organiseren of er de aandacht bij vast te houden.
Er is geen sprake van 'willen' dus ook niet van 'niet willen'. Het gaat zoals het gaat en dat gaat goed. Zoals de zon opkomt die de dag inluidt zonder dat je de maan mist. Zoals het nacht wordt zonder zon en dat is ook goed.
Zo leven zij zonder hun opvoeders, zusters, voormalige partner of beste vrienden, alsof ze door een natuurkracht in een andere baan om de aarde zijn beland.
Groet,
Miriam Lavell

Bedankt

Bedankt voor jullie reacties. Ik hoop dat er meer ouders zijn in dezelfde situatie als wij. Chronisch ziek kind + PDDNos (DAT maakt het zo moeilijk en ongrijpbaar, wie kennis heeft van ASS, snapt wat ik bedoel) Onze andere 2 kinderen, nog thuiswonend, hebben zich er bij neergelegd dat zij hun broer niet meer zien. Kinderen zijn daar flexibel in, blijkt. Het is niet van de ene op de andere dag gekomen, ik zag het al maanden aankomen. Bij de voorbereiding op het huwelijk, werden wij overal buitengehouden. Mijn man en ik hoorden steeds achteraf als er iets geregeld was. We mochten echter wel komen klussen in het huis, dat hebben we gedaan, in de hoop dat het tij nog gekeerd kon worden. Mijn zoon heeft alles betaald, mocht geeneens zijn eigen getuige uitzoeken,zo dominant is deze mevrouw. Omdat hij PDDNos heeft, kan hij dit niet hendelen. Als wij aan hem blijven trekken en plukken, kan hij in een psychose raken. Familie van mijn man's kant geeft ons eigenlijk de schuld, ZONDER ooit iets aan ons gevraagd te hebben. We hebben ruim een jaar van alles ondernomen, hem steeds laten weten dat ons hart en onze deur voor hem openstaat. Hij reageert niet. Nu is voor ons de grens een beetje bereikt. Het put je geestelijk enorm uit. Je moet verder met je leven, we hadden in de afgelopen maanden beiden ernstige gezondheidsproblemen hiervan. Nu is het bezonken. Het zit er wel, het schrijnt ook, maar we berusten. Je kunt niet anders. Houden van is ook loslaten !

Tegenzin

Idd Lara, die tegenzin is gekomen, maar niet van mij alleen. Als je iemand liefdevol in je gezin opneemt en je merkt dat dit niet wederkerig is, okay, dat kan, ze hoeft niet met mij te trouwen, maar met mijn zoon. Er zijn tussen het stel ook veel ruzies geweest. Haar broer heeft ook tijdenlang geen contact gehad, vanwege het spoor van verbroken relaties. Ze had op trouwen gestaan, heeft het uitgemaakt, 2 dgn later komt ze met onze zoon triomfantelijk bij haar broer aan. Die wist niet eens dat het uit was ! (hoorden wij helaas allemaal veel te laat)Haar broer en schoonzus hebben toen flinke ruzie met haar gemaakt. Vonden dat het niet kon, omdat haar vriend psychisch kapot was. Ze glibberde altijd als zeep tussen onze handen. Als wij iets vroegen, wist ze nooit iets, of nog niet, of onze andere kinderen zaten erbij en dan wilde ze niks zeggen. Het was echt allemaal zo raar. Ik heb in het begin ruzie gemaakt met mijn beste vriendin, die het toen al zag ! Ik was heel boos op mijn vriendin, eigenlijk tegen beter weten in. Dat is gelukkig al snel goegekomen en uitgepraat, maar op advies van mijn vriendin ben ik op gaan letten en ze had gelijk. Desondanks ben ik gewoon vriendelijk en gastvrij gebleven, tot in de laatste maanden, toen behandelde ze mij werkelijk onbeschoft. Ik ben ook een paar keer getuige geweest van enorme ruzies tussen mijn zoon en haar en het was echt schokkend ! Niet dat ik mijn zoon altijd in het gelijk stelde, integendeel, door zijn PDDNos kan het heel moeilijk zijn. Maar zij accepteert zijn diagnose al niet ! DAT is dus al een struikelblok. Hij heeft een jobcoach die hem begeleidt op zijn werk, maar dat vindt zij totaal overbodig. Lara, ik snap dat je je dat afvraagt waar de kern van de breuk ligt, maar nu ze een tijd getrouwd zijn, komen mensen naar mij toe en zeggen dat "het een beetje een raar meisje is". Ik houd me dan onnozel, hoezo"? Om vervolgens te horen dat ze zeer egocentrisch is, mijn zoon min of meer als een voetveeg behandelt. Het draait om haar. Tjonge, voor ons geen verrassing, het kan 2 kanten op, of hij blijft zich schikken. Mijn broer heeft ook PDDNos en die schikt zich ook al meer dan 30 jaar. Ofwel hij staat ineens bij ons voor de deur, totaal leeggeplukt en psychisch kapot. Ik weet echt niet waar wij op moeten hopen. Als hij gelukkig met haar is, prima ! Wij zijn inmiddels "gewend" aan de afstand. Althans, wij hebben er mee leren leven, omdat je moet. Maar het is best verleidelijk om te hopen dat...... Goedkomen met alle 2 ? Ik denk het niet. Zij heeft ons totaal niet nodig. Wij zijn een bedreiging voor haar. Ik heb nooit tegen mijn zoon afkeurend over haar gepraat, non-verbale communicatie snapt hij niet. Alleen in de laatste week heb ik hem gezegd dat ze veel te ver is gegaan. Dat ze bezig was om ons gezin kapot te maken en DAT pikte ik niet langer. Zij plande !! de trouwdag, terwijl ze wist dat mijn man en zoon in die periode in het buitenland waren. Ondanks smeekbedes van mijn zoon aan haar, om het dan uit te stellen, 2 weken maar ! was ze dat geenszins van plan. De geplande reis naar het buitenland stond al 5 jaar vast ! Mijn jongste zoon is nl chronisch ongeneeslijk ziek en vader moest mee als begeleider op schoolreis. Hoeveel respect heb je dan voor je schoonouders en zwager ? Dan heb ik het nog niet eens over het gegeven dat ik in de week voor de bruiloft nog even mee mocht om toch de bruidsjurk te zien. Dat hoefde voor mij niet meer, het was al kapot. Echt waar mensen, wij hebben heeeeeeel veeeeel geslikt, omwille van onze zoon, Maar op een gegeven moment kun je niet meer slikken, het wordt stikken ! Je gaat eraan kapot. Het is heel moeilijk om een oordeel te vellen, jullie horen alleen nu mijn kant, ik hoef geen oordeel, weet dat het vaak negatief voor ouders uitvalt. Kan ook niet het hele verhaal hier opschrijven, maar ik zoek ouders die hetzelfde verdriet doormaken. Wij hadden nooit gedacht dat dit zou gebeuren ! Het is, ondanks zijn PDDNos, zeer moeilijke puberteit, zo'n ontzettend lieve jongen. Wij zijn hem een paar keer bijna aan de dood verloren, nu aan het leven ! We rouwen om een levend kind.

Ach jozet en borderline

wat vreselijk triest. Ik kan me je verhaal helemaal voorstellen, weet dat het kan gebeuren.
Mijn eigen partner heeft lang voor mijn tijd zo'n vriendin gehad. Op zijn 16e heeft hij met haar een relatie gekregen. Ze had het vreselijk zwaar thuis en is uiteindelijk in het huis van mijn schoonouders terecht gekomen. Daar heeft ze zowat het hele gezin kapot gemaakt. Ze heeft mijn partner gemangeld. Hij was bijvoorbeeld erg goed op zijn gitaar, dat was zijn leven. Zij vond dat hij voor haar moest kiezen (alsof dat samen hangt) en dan mocht hij een week niet op zijn gitaar spelen. Mijn schoonmoeder ging eraan kapot. Bij mijn schoonvader speelde ze mooi weer, die zag absoluut niet wat er aan de hand was en heeft zelf zijn eigen dochter uit huis gezet omdat hij voor schoondochterlief koos. Enfin, dit heeft jaren geduurd, mijn partner heeft ook opgestookt door haar heel erg lang niet tegen zijn moeder gesproken.
Na heel, heel veel jaren mangelen en dansen naar haar pijpen is mijn partner bij haar weggegaan. Helaas, helaas was er toen wel een kindje (omdat zij voelde dat hij weggging heeft ze stiekem de pil niet geslikt). De daarop volgende jaren heeft ze hem/ons vervolgens altijd gemangeld met het kind.
Ik denk dat het borderline is wat je beschrijft. Google er maar eens op: borderline persoonlijkheidsstoornis.
Ik denk dat je niets kunt doen, hooguit hopen en wachten. Ik hoop dat hij sterk genoeg is om uiteindelijk aan haar grip te ontkomen.
Ik ken je machteloosheid, het is vreselijk!

Oh jee, foutje

ik bedoel natuurlijk dat ze zelfs mijn partner heeft opgestookt om niet tegen zijn moeder te praten.

Borderline

Dank je wel Mirreke, voor je lieve reactie ! Ik ben inmiddels sterk genoeg om niet de schuld bij ons alleen te zoeken. Ze is hier bijna 4 jaar over de vloer geweest en er heeft in al die tijd slechts 1 !! gesprek plaatsgehad, ik bedoel, op volwassen manier. Mijn zoon heeft ALLES achtergelaten, door zijn PDDNos heeft hij weinig ruggengraat. Al zijn CD's, dvd's, echt alles is hier. Ik heb hem nog 4 x gesproken na de trouwdag, hij praatte als haar vader ! Zelfde uitdrukkingen. DAT doet zo'n verdriet, je bent je kind gewoon kwijt. Al zou hij hier voor de deur staan, dan is het iemand die op onze zoon lijkt ! Er zijn maar zeer weinig mensen die dat begrijpen. Vrijwel niemand heeft ons gesteund. We hadden een brief naar de predikant gestuurd, voor het trouwen, dat wij onze grote zorgen maakten. Niet op gereageerd. Borderline zeg je ? Zou zomaar kunnen ! Ze noemde me tijdens de laatste ruzie onbeschoft bij mn voornaam en jij en jou en smeet de verschrikkelijkste beschuldigingen, die nergens op gebaseerd waren, voor mn voeten. 2 maanden voor het huwelijk was mijn zoon erg in paniek, hij had het gevoel dat hij stikte. Hij kon niet meer terug, want hij had ook getekend voor het koophuis. Hij kon niet meer terug. Wij hebben het toen gesust, DAAR hebben wij nu zo'n spijt van. Je kunt ruzie met iemand maken, maar het ook weer goed maken. Zij heeft na 4 jaar mijn gevoel voor haar doodgetrapt. Ik ben heel erg van de harmonie en vrede, maar ik kan niet meer. Ze had BIJNA ons gezin kapot. Mijn dochter (in de puberteit) zat hierdoor in een soort depressie, ze heeft zo verschrikkelijk gehuild op de trouwdag, wilde niet naar de receptie. Daarna ging het op school slecht, en moest ze van VWO naar HAVO zakken. Gelukkig is ze nu weer stabiel. Ik hoop niet dat je me langdradig vind Mirreke, maar ik zal een voorbeeld geven wat hier in huis gebeurde. Ze trok het rolhol naar beneden, kapot, finaal eraf. Mijn zoon stond erbij en zei: joh lomperd, wat doe je nou ? grote bek van haar. Toen ze weg was, was hij nog boos. Het was op zijn kamer en hij kon dan zn raam niet meer open zetten vanwege de muggen. Hij was ECHT pissig. Hij gaat savonds naar haar, hij komt terug: mam, ze kon er niks aan doen hoor, het was al kapot ! huh, je stond erbij !! Nee, ik had het niet goed gezien ! ZO manipuleerde zij ! Het is om gek van te worden. We hoorden laatst via via dat ze ontslagen is, (maar ja ach, er moesten er meer uit, nee dus !!) Ik zou er niet eens WILLEN komen, ik zou me doodergeren als ik dat iedere keer zou aanhoren, die grote bek, steeds de nwe aankopen, terwijl ze maandelijks nauwelijks kunnen rondkomen, door hun veel te hoge hypotheek. Wat niet weet, wat niet deert. Ik was er bijna door in het zknhs beland, het is klaar nu. Nogmaals, hij mag ten allen tijde terugkomen, dat hebben wij hem mondeling, met een brief, met een mail en de laatste verjaardagskaart laten weten. 0,0 antwoord. Je ziet, je denkt dat je er klaar mee bent, maar toch eigenlijk niet ! Maar jouw reactie heeft me erg goed gedaan, groetjes

Jozet

Heb je gegoogled op borderline? Zoals jij het omschrijft: stoken op een manier waar je heel onzeker van wordt, een manier die anderen vaak niet zien zodat mensen gaan denken dat het juist aan jullie ligt komt mij iig heel erg bekend voor. En dan het opvlammen, de scheld- en schreeuwpartijen, het mangelen van bv. geliefden, het eeuwige wantrouwen, altijd anderen de schuld geven van dingen.
Ik zou niet weten wat je kunt doen, behalve wachten en hopen. Je opmerking "we rouwen om een levend kind" vind ik heel schrijnend.
Probeer er zelf niet aan onderdoor te gaan. Ik denk dat je niet meer kunt doen dan je al gedaan hebt, zoals misschien toch met verjaardagen ed. kaartjes blijven sturen. Ook voor je andere kind(eren?) lijkt het me vreselijk, zo plotseling van je broer afgesneden te zijn.
Ben je al wel eens naar de huisarts gegaan, al was het maar om eens van je af te praten. OF naar een psycholoog, gewoon voor jezelf hoor. Juist het feit dat je je zo eenzaam voelt staan maakt het zwaar.
Het raakt me ook omdat ik zelf een (nog jonge) zoon heb met pdd-nos. Hij is idd erg bevattelijk voor invloed van anderen, en nu gelukkig ook nog voor onze invloed. Ik moet er niet aan denken dat hij later in de klauwen van een manipulatieve partner terecht zou komen!