Pride poster met persoon vol littekens en lange geschiedenis van mentale problemen

MamaE schreef op 31-07-2022 om 23:01:

[..]

Zo bedoel ik het niet. Maar ik kan me voorstellen dat het niet altijd even wenselijk is om alles van jezelf te laten zien, los van of je er iets aan kunt doen. Er zijn situaties waarin het niet om jou draait en het kan afleiden van de boodschap. Dat is geen afwijzing van iemand als persoon of van zijn/haar verleden, maar wel iets om mee te nemen in je afweging.
Als je nieuwslezer bent bij de NOS bijvoorbeeld, of presentator van een talkshow of televisieprogramma, draait het om de boodschap, het nieuws, het te bespreken onderwerp, niet om jou. Als arts/psycholoog/hulpverlener ben jij er voor de ander. Het gaat om jouw patiënt/cliënt en zijn/haar problemen, niet om jou.
Het gaat niet er om dat mensen er aanstoot aan kunnen nemen, maar om dat het af kan leiden van datgene waar het over moet gaan.

Nu is dat natuurlijk niet voor alle littekens altijd mogelijk of wenselijk. Maar ik vind het niet gek om daar wel over na te denken. En dat betekent echt niet dat je je altijd in elke situatie volledig moet bedekken.

Maar je weet de herkomst van littekens meestal niet. Als iemand littekens op onderarm heeft kan hij/zij in jouw ogen geen arts meer worden? Of als die persoon al arts is moet hij/zij dan ontslag nemen? 

Het signaal wat je hier mee geeft is dat mensen die buiten het ideaalbeeld vallen niet volwaardig zijn en zichzelf moeten verbergen en dat zij niet dezelfde kansen krijgen als een ander. 

Littledragon schreef op 01-08-2022 om 10:04:

[..]

Maar je weet de herkomst van littekens meestal niet. Als iemand littekens op onderarm heeft kan hij/zij in jouw ogen geen arts meer worden? Of als die persoon al arts is moet hij/zij dan ontslag nemen?

Het signaal wat je hier mee geeft is dat mensen die buiten het ideaalbeeld vallen niet volwaardig zijn en zichzelf moeten verbergen en dat zij niet dezelfde kansen krijgen als een ander.

Nee, je weet de herkomst van littekens zeker niet altijd. Maar er is wel duidelijk verschil te zien tussen brandwonden en snijwonden of iets wat door een ongeluk komt.
Van mij mag iedereen elk beroep uitoefenen. Ik vind ook niet dat mensen zichzelf altijd en overal moeten verbergen of minder kansen moeten krijgen, helemaal niet zelfs. 
Alleen in bepaalde situaties is het wel de overweging waard. Want het valt nu eenmaal op. Dat is niet erg, maar op moment dat het afleidt van waar het om gaat of zou moeten gaan, valt het te overwegen om het op dat moment te bedekken. 

Als je als therapeut of psycholoog werkt met jongeren die automutileren, dan ben je aangesteld om die jongeren te helpen. Het gaat in die trajecten om hun, niet om jou of jouw verleden. Dat betekent niet dat je niet met een shirt met korte mouwen boodschappen kunt gaan doen, of niet mag gaan zwemmen.
Dat geldt ook voor psychologen of andere hulpverleners in het algemeen; je bent er voor die mensen en jouw verhaal is tijdens je werk ondergeschikt.
Soms kun je dingen kort benoemen, zodat het daarna weer over die ander kan gaan. 

Als we het over Jason hebben; stel hij gaat een lezing geven over wat gesloten jeugdzorg in combinatie met een gebrek aan passende therapie met je doet, dan kan het laten zien van die littekens zelfs iets toevoegen aan zijn verhaal.
Maar stel hij gaat een debat voeren of leiden over discriminatie van lbhti+ mensen en/of mensen van kleur of over kansenongelijkheid of iets dergelijks, dan leiden die littekens juist af van de boodschap en gaan mensen het daar over hebben in plaats van over wat je te zeggen hebt. Dan gaat het over jou in plaats van over je boodschap. 
En dat staat echt volledig los van menselijke waardigheid, acceptatie van jezelf en kansengelijkheid in de samenleving. Want dat moet er echt wel zijn.

Pinokkio schreef op 01-08-2022 om 23:58:

[..]

Oh MamaE ik denk zomaar dat een therapeut in werk met jongeren met die problematiek een grote plus heeft met eigen, openlijke ervaring.
Juist de herkenning, aanvaarding, acceptatie, het snappen etc. Kan van heel grote waarde zijn!
Ik zie het in de praktijk ook bij therapeuten: juist degene met eigen ervaring tav bepaalde problemen heeft vaker een echt betere ingang bij cliënten.
En andersom hoor ik behoorlijk vaak van cliënten dat ze zich onbegrepen en ongezien voelen bij veel therapeuten, de afstand is soms veel te groot.
En inleven, aanvoelen, begrijpen etc is nog geen problemen oplossen maar vaak wel een goede start.

Maar geen nood, zo ver dat een therapeut oid kan werken met openlijk zichtbare littekens van automutilatie zijn we nog lang niet en ik vraag me ook af of we er ooit komen.

Eigen ervaring lijkt me zeker een voordeel als behandelaar.
Voor sommigen zullen zichtbare littekens zeker drempelverlagend werken. Maar ik kan me ook voorstellen dat het voor sommigen ook drempelverhogend kan werken. Bijvoorbeeld omdat het bij henzelf 'nog niet zo erg' is. Of omdat ze de therapeut niet teveel willen belasten. Het kan beide en het zal ook per persoon verschillen.
Mijn punt was vooral dat het het overdenken waard is op momenten en situaties waarin het niet om jou draait of zou moeten gaan. 
En ik wil oprecht geen mensen afwijzen om wie ze zijn of om hun verleden, juist niet.

Ik had vroeger op mijn bijbaantje een collega, ontzettend lief mens, met een heftig verleden. Borderline, depressies en ook automutilatie. Dat laatste heeft ze me nooit verteld, maar ze had wel littekentjes op haar armen. Nauwelijks zichtbaar trouwens, maar wel een heel aantal. In een bepaalde periode ging het met mij mentaal niet goed. Hoewel ik wist dat zij waarschijnlijk zo ongeveer als enige persoon in mijn leven zou begrijpen hoe ik me voelde, durfde ik er niet over te beginnen, omdat ik haar verleden niet wilde oprakelen. 

MamaE schreef op 02-08-2022 om 00:16:

[..]

Eigen ervaring lijkt me zeker een voordeel als behandelaar.
Voor sommigen zullen zichtbare littekens zeker drempelverlagend werken. Maar ik kan me ook voorstellen dat het voor sommigen ook drempelverhogend kan werken. Bijvoorbeeld omdat het bij henzelf 'nog niet zo erg' is. Of omdat ze de therapeut niet teveel willen belasten. Het kan beide en het zal ook per persoon verschillen.
Mijn punt was vooral dat het het overdenken waard is op momenten en situaties waarin het niet om jou draait of zou moeten gaan.
En ik wil oprecht geen mensen afwijzen om wie ze zijn of om hun verleden, juist niet.

Ik had vroeger op mijn bijbaantje een collega, ontzettend lief mens, met een heftig verleden. Borderline, depressies en ook automutilatie. Dat laatste heeft ze me nooit verteld, maar ze had wel littekentjes op haar armen. Nauwelijks zichtbaar trouwens, maar wel een heel aantal. In een bepaalde periode ging het met mij mentaal niet goed. Hoewel ik wist dat zij waarschijnlijk zo ongeveer als enige persoon in mijn leven zou begrijpen hoe ik me voelde, durfde ik er niet over te beginnen, omdat ik haar verleden niet wilde oprakelen.

Maar waarom vind jij dat een arts en een nieuwslezer zichzelf moet verbergen? in het geval van een therapeut en/of ggz-setting ben ik met je eens dat daar extra voorzichtigheid geboden is. 

en hoe weet jij zo zeker waar die littekens van je collega van waren?

Ik heb ernstige littekens op mijn onderarmen, veel van wat in dit topic is geschreven is mij meermaals voor de voeten geworpen, me gesommeerd dat te verbergen en meer ingnorant shit.

Nu zijn deze littekens op mijn armen niet van zelfbeschadiging,  de pijn van afwijzing is ook bij mij groot. Die afwijzing (en geen beroep wat je wil ‘mogen’ uitoefenen) lijkt me voor mensen die zichzelf beschadigen veel ontwrichtender werken dan er gewoon mogen zijn met alle onderdelen van jezelf.

In representatieve beroepen moet je een representatief uiterlijk hebben natuurlijk. 

Ik zie niet wat littekens meer zouden afleiden dan iemand die een wijnvlek in het gezicht heeft, brandwonden heeft of een arm mist.

In het begin valt het even op, dat is na een tijdje ook weer over.

Ik vind littekens, welke oorzaak ook, ook niets te maken hebben met al dan niet representatief zijn. Dan denk ik aan een onverzorgd uiterlijk zoals vieze haren en kleding met vlekken.

MamaE schreef op 02-08-2022 om 08:16:

Ik schrijf toch niet dat je bepaald werk niet zou mogen doen of je zou moeten bedekken. Ik schrijf alleen dat het goed is om per situatie een afweging te maken. Niet omdat het er niet mag zijn of je jezelf moet verstoppen. Maar nadenken over het effect ervan per situatie vind ik niet verkeerd.

Je zei op de vorige pagina dat het niet wenselijk is in bepaalde beroepen (waar je onder andere arts en nieuwslezer noemde) bepaalde littekens te tonen. In de zorg draag je korte mouwen. Dus wat bedoel je dan? 

redbulletje schreef op 02-08-2022 om 08:30:

In representatieve beroepen moet je een representatief uiterlijk hebben natuurlijk.

Schoon en netjes is bijvoorbeeld. Een huid die nooit meer geheel herstelt heeft m.i. weinig met de term representativiteit te maken. 

Dus dan moet hij maar een t-shirt aan? En dan wel eentje met lange mouwen want anders kun je het alsnog zien? Verdiep je eerst eens in zijn verhaal voordat je een artikel plaatst vanuit je ego want dáár zit echt niemand op te wachten. 

Littledragon schreef op 02-08-2022 om 09:41:

[..]

Schoon en netjes is bijvoorbeeld. Een huid die nooit meer geheel herstelt heeft m.i. weinig met de term representativiteit te maken.

Als je aan een balie zit wil je gewoon iemand met een niet aanstootgevend uiterlijk. Airline crew moet nog aan veel strengere eisen qua uiterlijk voldoen dan een gemiddelde kantoormiep. 

Engeltje schreef op 02-08-2022 om 13:51:

[..]

Aanstootgevend uiterlijk?!? Ik vind dit een aanstootgevende reactie heel eerlijk gezegd!

Noem het dan in negatieve zin opvallend uiterlijk. Als dikke vrouw zul je ook niet snel op een representatieve plek aangenomen worden. 

redbulletje schreef op 02-08-2022 om 14:04:

[..]

Noem het dan in negatieve zin opvallend uiterlijk. Als dikke vrouw zul je ook niet snel op een representatieve plek aangenomen worden.

Haha nou het halve land is te dik en overal personeelstekort dus dat valt wel mee. Tenzij je door je gewicht je functie niet meer kunt uitoefenen.